ภาพยนตร์ : ศพเด็ก 2002
   ชื่อภาษาอังกฤษ : The Unborn Child
   ประเภท : สยองขวัญ
   ผู้กำกับ : พจน์ อานนท์
   แสดงนำ : สมชาย เข็มกลัด, พิชญ์นาฏ สาขากร, พีรวิชญ์ บุนนาค, ด.ญ ชินารดี อนุพงษ์ภิชาติ, กานต์ธิดา ชาง
   เรทภาพยนตร์ : ภาพยนตร์ที่เหมาะสมกับผู้มีอายุตั้งแต่ 15 ปีขึ้นไป
   เข้าฉาย : 10 มีนาคม 2554

เงาเล่าเรื่อง

   เป็นเรื่องราวของคนหลายชีวิตที่ต้องเข้ามาผูกพัน และเกี่ยวข้องกัน ตรัย (สมชาย เข็มกลัด) นักข่าวสายอาชญากรรม และ พิม (พิชญ์นาฏ สาขากร) อาจารย์ประจำโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ทั้งคู่มีลูกสาวที่น่ารักคือ ใยไหม (ด.ญ ชินารดี อนุพงษ์ภิชาติ) ทั้งหมดอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่ในวันหนึ่งกลับเกิดเหตุการณ์บางอย่างทำให้ต้องผจญกับเรื่องราวแปลก ๆ ในขณะที่ เบล (กานต์ธิดา ชาง) กับ บอม (พีรวิชญ์ บุนนาค) นักเรียนที่พิมเป็นอาจารย์ประจำชั้น อยู่ ๆ เกิดท้องขึ้นมาจนทำให้พิมต้องเข้ามาช่วยเหลือ และทำให้บอมกับเบลต้องมาเจอกับเรื่องราวน่าสะพรึงกลัว แต่กลับเป็นบทเรียนที่ไม่สามารถถอยกลับมาเริ่มใหม่ได้อีก ทุกคนต้องผจญกับชะตากรรมที่ตนเป็นผู้ก่อ กับความอาฆาตของวิญญาณเด็กนับพัน





เล่าเรื่องจากเงา



   ตรัย นักข่าวสายอาชญากรรมผู้ไม่เคยเชื่อในสิ่งที่ไม่เห็นด้วยตาตนเอง และ พิม อาจารย์ประจำของโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ทั้งคู่มีลูกสาวที่น่ารักด้วยกันหนึ่งคนคือ ใยไหม ครอบครัวที่เต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะต้องมาผจญกับสิ่งที่พวกเขาไม่เคยเชื่อ ความลี้ลับที่ไม่เคยกลัว เมื่อใยไหมมักเรียกหาน้องอยู่เสมอ ทั้ง ๆ ที่ในความเป็นจริง ใยไหมเป็นลูกสาวคนเดียว ขณะเดียวกัน เบล ลูกศิษย์ของพิมก็เกิดท้องในวัยเรียน โดยที่ตัวเองและ บอม แฟนหนุ่มยังไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบ พิมจึงยืนมือเข้าไปช่วยเหลือ ชะตากรรมกำลังชักนำให้พวกเขาได้พบเจอกับความน่าสะพรึงกลัวที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ด้วยแรงอาฆาตของวิญญาณเด็กที่ไม่มีโอกาสได้ลืมตาดูโลก




   ศพเด็ก 2002 เป็นภาพยนตร์ที่ดัดแปลงมาจากข่าวการพบศพเด็กทารกจำนวนมากถูกเก็บไว้ที่ช่องเก็บศพของวัดแห่งหนึ่ง ข่าวดังกล่าวเป็นประเด็นที่ถูกหยิบยกมากล่าวถึงและวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างมากในช่วงนั้น การทำแท้งกลายเป็นประเด็นที่ถูกจับตามองมากที่สุดอีกครั้ง และนั่นคือที่มาของภาพยนตร์เรื่องนี้



   อาจจะช้าไปสำหรับการพูดถึงภาพยนตร์เรื่องนี้ แต่ก็นั่นล่ะค่ะ... ในฐานะที่ครั้งหนึ่งเคยตั้งใจว่าจะไปชมภาพยนตร์เรื่องนี้กับเขาอยู่เหมือนกัน แต่ด้วยเวลาที่มีอยู่จำกัดจำเขี่ยเหลือเกินทำให้อดตีตั๋วเข้าไปนั่งชมในโรงภาพยนตร์กับเขา พอซีดีวางแผงปุ๊บก็ไม่พลาดที่จะซื้อหามาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าเรื่องราวมันไปเกี่ยวข้องอะไรกับครอบครัวที่แสนอบอุ่นครอบครัวนี้กัน



   ก็ตามดูเรื่องไปด้วยความตั้งใจที่ถูกรบกวนจนน่าโมโหเหมือนเช่นทุกครั้งที่ซื้อหาซีดีภาพยนตร์สักเรื่องมานั่งชมพร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัว เพราะมันช่างต่างกับการดูในโรงภาพยนตร์ตรงที่... ในโรงภาพยนตร์เราปิดโทรศัพท์มือถือเพื่อรับชม แต่... ที่บ้านไม่เป็นเช่นนั้นนี่คะ เพราะมันคือบ้านของเราเอง ไม่ปิดก็ไม่เป็นไร คุณพ่อ, คุณแม่ และน้อง ๆ ไม่ได้ว่า แค่ช่วยเดินไปคุยไกล ๆ ให้พวกเขาได้ดูอย่างได้อรรถรส ไม่มีเสียงคุยโทรศัพท์ให้รำคาญหู แล้วโทรศัพท์มือถือของหวานเย็นก็แปลกนะคะ ร้อยวันพันปีไม่ค่อยจะดังกับเขาหรอก เหมือนไม่มีใครอยากวิสาสะกับเจ้าของเครื่อง แต่พอเปิดโทรทัศน์, เปิดเครื่องเล่น, ใส่แผ่นและกดเล่น พอกำลังถึงฉากที่มีลุ้น มันต้องกรีดร้อง แง่ง ! เลยได้ดูเรื่องนี้แบบไร้อารมณ์ ขาดอย่างเดียวไม่มีเกิน



   ถึงกระนั้น... หวานเย็นก็ได้รับข้อคิดอะไรหลาย ๆ อย่างจากภาพยนตร์เรื่องนี้ อย่างน้อยก็ในเรื่องของความรับผิดชอบของคนเป็นพ่อเป็นแม่ หากคิดว่าตนไม่พร้อมที่จะให้เขาเกิดก็น่าจะหาทางป้องกัน ไม่ใช่ปล่อยให้เกิดแล้วค่อยทำลายโดยที่เขาไม่มีความผิด คุณต่างหากที่ผิดที่ให้โอกาสเขาได้เกิด แต่ไม่ให้โอกาสเขาได้ลืมตาดูโลกเพื่อใช้ชีวิต



   ประโยคที่ทำให้สะเทือนใจที่สุดของเรื่องนี้อยู่ที่ฉากท้าย ๆ ของเรื่อง เมื่อหนูน้อยถามผู้เป็นพ่อว่า...

   ' พ่อรักใยไหมมั้ยคะ ? ' เมื่อได้คำตอบว่า... รัก หนูน้อยจึงถามต่อไปว่า...

   ' แล้วทำไมพ่อไม่รักหนูเหมือนที่รักใยไหมบ้าง ? '

    อึ้งค่ะ...

   เด็กทารกที่ถูกตัดโอกาสในการลืมตาดูโลกทั้งหลายก็่คงอยากถามคำถามนี้ด้วยกันทุกดวงวิญญาณล่ะค่ะ ทำไมไม่รัก ? ทำไมต้องทำลาย ? เฮ้อ ! เศร้านะคะกับความเป็นจริงของสังคม


ขอบคุณภาพสวย ๆ จาก THAICINEMA.org นะคะ

Create Date : 27 กันยายน 2554
Last Update : 27 กันยายน 2554 17:31:17 น.		2 comments
Counter : 1744 Pageviews.
Share Tweet