ภาพยนตร์ : คนโขน
   ชื่ออังกฤษ : Kon Khon
   ประเภท : ดราม่า
   ผู้กำกับ : ศรัณยู วงษ์กระจ่าง
   แสดงนำ : อภิญญา รุ่งพิทักษ์มานะ, กองทุน พงษ์พัฒนะ, นันทรัตน์ ชาวราษฎร์, สรพงษ์ ชาตรี, นิรุตติ์ ศิริจรรยา, เพ็ญพักตร์ ศิริกุล, พิมลรัตน์ พิศลยบุตร, ขจรพงศ์ พรพิสุทธิ์
   เรทภาพยนตร์ - ไทย : ภาพยนตร์ที่ส่งเสริมการเรียนรู้และควรส่งเสริมให้มีการดู
   เข้าฉาย : 25 สิงหาคม 2554

เงาเล่าเรื่อง

   เรื่องของคน เรื่องของโขนนี้เกิดขึ้นในปี พ.ศ. 2508 โดยเล่าเรื่องราวของ ชาด (อภิญญา รุ่งพิทักษ์มานะ) เด็กกำพร้าที่ถูกครูโขนฝีมือดีอย่าง ครูหยด (สรพงษ์ ชาตรี) เลี้ยงดูและฝึกหัดโขนให้ตั้งแต่เล็ก ๆ จนกระทั่งเติบใหญ่มีฝีไม้ลายมือเก่งกาจกลายเป็นศิษย์เอกในคณะโขนของครูหยด อีกทั้งชาดยังได้รับความช่วยเหลือและกำลังใจที่ดีเสมอมาจากเพื่อนรักอย่าง ตือ (กองทุน พงษ์พัฒนะ) และ แรม (นันทรัตน์ ชาวราษฎร์) ที่สนิทสนมรักใคร่ผูกพันกันมาตั้งแต่วัยเด็ก

   ด้านครูหยดก็ได้มองเห็นแววที่จะเอาดีทางด้านนี้ของชาด และคิดจะเปิดตัวชาดในบทพระรามเป็นครั้งแรกในงานแสดงโขนประจำปีครั้งใหญ่ที่วัดอ่างทอง

   เส้นทางชีวิตของชาดดูเหมือนจะไร้ซึ่งอุปสรรคในการก้าวตามความฝัน เพื่อมุ่งสู่จุดสูงสุดของชีวิตนักแสดงโขนตามความทะยานอยากในวัยหนุ่มของเขา

   แต่เมื่อ ครูเสก (นิรุตติ์ ศิริจรรยา) อดีตเพื่อนรักของครูหยด ที่ปัจจุบันกลายมาเป็นศัตรูตัวฉกาจด้วยปมแค้นฝังลึก ได้รับรู้เรื่องการแสดงของคณะครูหยด จึงหาวิธีกลั่นแกล้งไม่ให้ครูหยดได้แสดงโขนที่วัดนี้ ซึ่งก็เข้าทางหลานชายสายเลือดโขนของครูเสกอย่าง คม (ขจรพงศ์ พรพิสุทธิ์) คู่อริเก่าของชาดที่ต้องการแก้แค้นและเอาคืนชาดอย่างสาสมเช่นกัน

   บางครั้งเราก็ต้องพบกับฝันร้ายโดยไม่รู้ตัว...

   เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด เมื่อปัญหาที่ถาโถมเข้ามาหาครูหยดและชาดนั้นไม่ใช่แค่มายาแห่งนาฏกรรมโขนอันเกิดมาจากความอาฆาตแค้นไม่สิ้นสุดของครูเสกและคมเพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่ชาดยังหลงเข้าไปในวังวนแห่งตัณหาราคะที่ก่อเกิดจาก รำไพ (พิมลรัตน์ พิศลยบุตร) เมียรุ่นลูกของครูหยดที่จ้องจะเข้าหาชาดทุกครั้งที่มีโอกาส รวมทั้งมิตรภาพระหว่างเพื่อนรักอย่างชาด, แรม และตือที่ถูกสั่นคลอนลงอย่างไม่คาดฝัน นั่นเป็นเหตุให้ชีวิตของชาดซวนเซและพลิกผันไปอย่างไม่ทันตั้งตัว

   ฉากสุดท้ายของชาดจะสามารถกลับลำและไปถึงฝั่งฝันได้หรือไม่ ถึงเวลาที่ชาดจะต้องต่อสู้เอาชนะด้านมืดของตัวเอง และพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่า ดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ หาใช่หัวโขนที่สวมใส่





เล่าเรื่องจากเงา



   เดิมที... หวานเย็นตั้งใจจะไปชมภาพยนตร์เรื่องนี้กับน้องสาวค่ะ แต่เวลาว่างไม่ตรงกันสักทีก็เลยยังคงคอนเซ็ปต์เดิมคือ... ตีตั๋วเข้าไปดูตามลำพัง โดยมีคนแปลกหน้าเป็นเพื่อนร่วมรับชม



   ภาพยนตร์เรื่องนี้จัดอยู่ในระดับ ส่งเสริมการเรียนรู้และควรส่งเสริมให้มีการดู แต่... หลายคนที่ยึดมั่นในสีสันของตนอย่างชัดเจนก็ปฏิเสธที่จะตีตั๋วเข้าชมโดยไม่คำนึงถึงเหตุผลใด ๆ หากโขนคือศิลปะที่ควรสืบสานให้คงอยู่คู่สังคมไทย คนโขน ก็ถือเป็นภาพยนตร์ที่สร้างขึ้นเพื่อสนองเจตนานั้น คือภาพยนตร์ซึ่งเป็นศาสตร์และศิลป์แขนงหนึ่ง หาใช่เรื่องทางการเมือง หรือเฉดสี มองข้ามองค์ประกอบอื่น ๆ ที่ทำให้คุณเกิดอคติ แล้วเปิดใจรับชมภาพยนตร์ดี ๆ เรื่องนี้เถอะค่ะ ถ้าพลาดไปคุณอาจจะเสียดายมิใช่น้อย



   คนโขน บอกเล่าเรื่องราวของ ชาด เด็กกำพร้าซึ่งได้รับการอุปการะเลี้ยงดูจาก ครูหยด ครูโขนฝีมือดีคนหนึ่ง โดยครูหยดวาดหวังไว้ว่าจะฝากฝังคณะโขนของตนให้ชาดเป็นผู้สืบทอด ชาดมีเพื่อนรักอย่าง ตือ และ แรม คอยช่วยเหลือและให้กำลังใจ มีคู่อริฝีมือฉกาจอย่าง คม คอยตามจองเวรด้วยความอาฆาตแค้น อีกทั้ง ครูรำไพ ภรรยาของครูหยดที่คอยแต่จะย่องเข้าหาชาดทุกครั้งที่โอกาสอำนวย



   มิตรภาพระหว่างเพื่อนกำลังจะแปรเปลี่ยน เมื่อความรักก้าวเข้ามาพัวพันในหัวใจ ความฝันที่เคยนำมาเล่าสู่กันฟังกำลังจะจบลง ชาดจะทำอย่างไร จะสามารถเอาชนะกิเลสตัณหาที่คอยแต่จะครอบงำได้หรือไม่ คำตอบรออยู่ใน คนโขน



   หวานเย็นไม่ใช่นักวิจารณ์ภาพยนตร์ ไม่ใช่คนที่ดูหนังเป็นอาชีพ ดูเพราะความชอบก็เท่านั้น ฉะนั้น ถ้าใครมาถามว่าแสง สี เสียง การดำเนินเรื่อง บทภาพยนตร์และเทคนิคของเรื่องนี้เป็นอย่างไร หวานเย็นไม่มีความคิดเห็นในมุมมองนั้นมานำเสนอหรอกค่ะ หวานเย็นคงตอบได้ในฐานะผู้ชมคนหนึ่งเท่านั้นว่า... กระทบใจ
   ปัจจัยแรกที่ตัดสินใจเลือกที่จะชมคงเป็นความชอบส่วนบุคคล หาใช่ชื่อผู้กำกับที่มียศ มีตำแหน่งนำหน้า แล้วจำขี้ปากเขามาพูดว่า โอ ! ช่างละเมียดละไม งดงามเหลือเกิน ทั้ง ๆ ที่ชมไปก็มองไม่เห็นความงามใด ๆ อย่างศิลปินผู้มีสายตาของนักศิลปะมองกัน แค่จำน้ำคำเขามาเล่าว่า... งานคุณภาพ ฝีมือผู้กำกับขั้นเทพ แต่... ในความเป็นจริงแอบนั่งหาวตั้งแต่ยังไม่ทันได้ครึ่งเรื่อง หวานเย็นต้องขอบอกกันตรง ๆ เลยนะคะว่า หวานเย็นมองแล้วสรุปตามใจตัวเองชอบ ชื่นชมกันตามประสาคนที่ชอบดูหนังแบบเพลิน ๆ แล้วคิดตามว่าดีอย่างไร สอดแทรกข้อคิดสิ่งใดไว้ สื่ออารมณ์ได้กระทบใจ (หวานเย็น) หรือไม่ ? ง่าย ๆ แบบนี้เองค่ะ หากไม่ถูกใจใคร หวานเย็นก็ต้องขออภัยในความไม่ตรงใจคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วยแล้วกันนะคะ



   ถ้าถามว่า... นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้นั่งร้องไห้ขณะนั่งชมภาพยนตร์สักเรื่องหนึ่งในโรงแบบไม่อายใคร เพราะไม่มีใครที่หวานเย็นรู้จัก ก็คงต้องบอกว่าไม่นานหรอกค่ะ แค่... ร้องไห้ให้กับ สิ่งเล็ก ๆ ที่เรียกว่ารัก และ กวน | มึน | โฮ ซึ่งมีกำหนดฉายใกล้ ๆ กัน หลังจากนั้นก็... ยังไม่มีอะค่ะ กระทั่งได้ชมคนโขน สารภาพตรง ๆ ว่าเสียน้ำตาไปพอสมควรกับโศกนาฏกรรมของเรื่องที่ช่างสะเทือนความรู้สึก มิตรภาพของเพื่อนรักทั้งสามที่สั่นคลอนเพียงเพราะความไม่เข้าใจ ปล่อยให้รัก โกรธ หลงรุมทำร้าย ทำลายความสัมพันธ์อันดี ปล่อยให้ความโลภในเกียรติยศ ชื่อเสียงมีอำนาจเหนือความกตัญญูรู้คุณครู ลงมือกระทำการที่เรียกว่า ' ศิษย์คิดล้างครู ' ปล่อยให้กิเลสตัณหาครอบงำหัวใจ จนไม่รู้ผิดชอบชั่วดี เพียงเท่านี้... หวานเย็นว่าภาพยนตร์สื่อออกมาได้ดีทีเดียวค่ะ



   หากจะเลือกชมภาพยนตร์สักเรื่อง อย่ายึดติดกับชื่อเสียงของผู้ที่ทำงานเบื้องหลัง อย่าจ้องจับตาดูเพราะนักแสดงเบื้องหน้า แต่เลือกเรื่องที่ดูแล้วกระทบใจ สะท้อนความรู้สึกส่วนลึกของคุณได้อย่างตรงอารมณ์ ดูว่าจริง ๆ แล้วสิ่งใดกันที่เขาต้องการสื่อสารให้เราได้เรียนรู้และเข้าใจ จะได้ไม่ผิดหวังและเสียดายเงินที่เสียไปไงคะ



   ประโยคหนึ่งที่หวานเย็นชอบในภาพยนตร์เรื่องนี้ คือประโยคที่แรมบอกกับชาด เมื่อพบกันที่บางแสน ในวันที่ชาดคิดหนีปัญหาที่เกิดขึ้น ทั้ง ๆ ที่ตนไม่ได้ก่อว่า...
   ' อย่าหนี อย่ากลัวที่จะพูดความจริง อย่างทิ้งสิ่งที่เป็นความฝัน '

   ไม่รู้ว่าคุณจะตัดสินใจอย่างไรกับภาพยนตร์เรื่องนี้นะคะ แต่...หวานเย็นรู้สึกอย่างที่บอกเล่าให้คุณฟังนั่นล่ะค่ะ

ขอบคุณภาพสวย ๆ จาก Majorcineplex.Com นะคะ

Create Date : 15 กันยายน 2554
Last Update : 15 กันยายน 2554 18:18:54 น.		5 comments
Counter : 1847 Pageviews.
Share Tweet