เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นทำลายความเงียบสงบของบรรยากาศยามเช้า หญิงสาวรูปร่างบางเอื้อมมือไปหยิบเจ้าตัวต้นเสียงขึ้นมากดรับอย่างรวดเร็วด้วยเกรงว่าคนที่กำลังหลับสบายอยู่บนเตียงจะตื่น
   “ สวัสดีค่ะ ”
    “ ตื่นแล้วเหรอลูก ” ปลายสายกรอกเสียงตอบรับกลับมาทันทีเมื่อเธอรับสาย
   “ ค่ะ แม่มีอะไรหรือเปล่าคะ ”
   “ ไม่มีอะไรหรอกลูก แค่เป็นห่วง วันนี้มีเรียนกี่โมงล่ะ ”
   “ วันนี้หวานเย็นมีเรียนเก้าโมงเช้าค่ะ ”
   “ เหรอลูก งั้นก็ไปหาอะไรกินก่อนไป เดี๋ยวจะได้ไปเรียน เท่านี้นะลูก ”
   “ ค่ะ แม่ ” หวันยิหวาหรือหวานเย็นทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงอย่างเหนื่อยล้าเมื่อตัดการสนทนากับผู้เป็นแม่ แล้วต้องตกใจเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างงัวเงีย
   “ แม่โทร. มาอีกแล้วเหรอหวานเย็น ”
    “ อืม ” หล่อนตอบรับ
   “ โห! ขนาดกลับบ้านทุกอาทิตย์นะแม่แกยังห่วงขนาดนี้เลย แล้วถ้าสามสี่เดือนกลับบ้านหนอย่างฉัน แม่แกไม่ต้องคอยโทร. เช็ควันละสามเวลาหลังอาหารเหรอเนี่ย ”
    “ ไม่รู้สิ เนตร ” เธอตอบเพื่อนสนิทที่อาศัยอยู่ร่วมห้องเดียวกันในหอพักสตรีแห่งนี้เพราะไม่รู้จริงๆ ว่าหากเป็นอย่างที่นภเนตรถามจริงๆ แม่ของเธอจะทำอย่างที่อีกฝ่ายสันนิษฐานหรือเปล่า
   “ แต่ฉันว่าแหงเลยอ่ะ แม่แกน่ะทั้งหวงทั้งห่วงลูกสาวเอามั่กมากกกกกก ” นภเนตรแกล้งลากเสียงยาว ก่อนจะทันได้สังเกตคนที่บอกว่าวันนี้มีเรียน 9 โมงเช้า “ อ้าว! ไหนว่าวันนี้มีเรียนเก้าโมงไง แล้วไมแต่งตัวซะเรียบร้อยงี้อ่ะ ”
    “ เราว่าจะไปนั่งเล่นที่ห้อง Self น่ะ ” ห้อง Self หรือ Self Access เป็นห้องสำหรับให้นักศึกษาได้พิมพ์รายงาน ค้นคว้าข้อมูลทางอินเตอร์เน็ต หวันยิหวาชอบไปนั่งอยู่ที่นี่บ่อยๆ เวลาที่รู้สึกเบื่อๆ เซ็งๆ อาจจะนั่งฟังเพลงหรือทำอะไรไปเรื่อยเปื่อยตามประสาคนขี้เหงาที่ไปไหนไม่ค่อยคล่องนัก
    “ อ๋อ! เหรอ แต่ไม่เช้าไปเหรอ นี่เพิ่งจะ…ยังไม่เจ็ดโมงเลยนะ ห้อง Self ยังไม่เปิดนี่ ” คนเพิ่งตื่นนอนร้องเมื่อเห็นเวลาที่บอกชัดบนหน้าปัดนาฬิกา
    “ อืม เราว่าจะแวะไปห้องสมุดด้วยน่ะ แล้วเนตรล่ะ วันนี้ไม่มีเรียนนี่นา ”
    “ ช่าย วันนี้ช้านม่ายมีเรียนก้อเลยว่าจะนอนขึ้นอืดต่ออีกสักสองสามชั่วโมงอ่ะ ทั้งง่วงทั้งขี้เกียจเลย ” ว่าพลางปิดปากหาวไปพลาง
    “ งั้นเนตรนอนต่อเถอะ หวานเย็นขอโทษนะที่ทำให้ต้องตื่น ”
    “ เฮ้ย! ไม่เป็นไรหรอก หวานก็ไม่ได้ปลุกเราสักหน่อยพอดีหลับเต็มอิ่มแล้วอ่ะก็เลยตื่น แต่มันยังขี้เกียจอยู่เลยว่าจะนอนต่อ อีกอย่างนะเราอ่ะขี้เซาจะตายแกก็รู้นี่ ถ้ายังหลับอยู่นะต่อให้ช้างมาลากก็ไม่ตื่นว่ะ ฮาอ่ะ ”
    “ จ้าๆ งั้นเนตรนอนต่อเถอะเราไปก่อนแล้วกัน ” พูดจบร่างบางก็ลุกขึ้นคว้ากระเป๋าเดินออกไปทันที แต่ไม่ลืมหันกลับมาบอกเพื่อนสนิท “ เออ! เนตร วันนี้ไม่ต้องรอกินข้าวเย็นนะ ”
   “ อ้าว! ไมอ่ะ มีนัดกะหนุ่มที่ไหนเหรอ ” แล้วต้องชะงักเมื่อเห็นสายตาดุๆ ของคนถูกแซว “ ล้อเล่นน่า ล้อเล่น ว่าแต่หวานจะไปไหนอ่ะ เราจำได้ว่าวันนี้หวานมีเรียนแค่ครึ่งวันไม่ใช่เหรอ ”
    “ อืม หวานเย็นจะแวะไปร้านหนังสือน่ะ ”
    “ ให้เราไปเป็นเพื่อนป่ะ? เรารู้นะว่าหวานเย็นน่ะยังไม่มีคนไปด้วย ชัวร์ ! ”
   “ ไม่เป็นไร หวานเย็นคงเดินดูไปเรื่อยๆ น่ะ เรื่องไหนน่าสนใจก็ว่าจะซื้อ ”
    “ เหอๆ หนังสือเต็มห้องไปหมดแล้วอ่ะ ไม่เชื่อดูดิมันจะทับช้านตายอยู้แล้น แต่ม่ายเปงราย ม่ายเปงราย เราเองก็ชอบอ่านอ่ะ หวานเลือกนิยายมาแต่ละเรื่องน่าอ่านทั้งนั้นเลย เราน่ะโค - ต - ร โชคดีเลย ได้อ่านของฟรีมีคุณภาพ เอิ๊กเอิ๊ก อิอิ ชอบอ่ะชอบ ” คนที่เพิ่งบ่นว่าง่วงหัวเราะสียงใส
   “ นะ งั้นเราไปก่อนล่ะ เนตรนอนต่อเถอะ ”
    “ จ้า บะบาย ช้านจะนอน น๊อน นอน นอนให้มันขึ้นอืดไปเลย ” ว่าพลางล้มตัวลงนอนอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ทันได้หลับต่ออย่างที่ตั้งใจไว้เพราะสายตาดันเหลือบไปเห็นบางอย่างเข้า “ เฮ้ย! ยัยหวานเย็นลืมมือถือนี่ ตายละหว่า จะตามลงไปทันมั้ยเนี่ย? ยิ่งเดินเร็วยังกะจรวดอยู่ด้วย ” ถึงกระนั้นคนช่างบ่นก็ยังลุกขึ้นวิ่งตามคนเดินเร็วอย่างกับจรวดไป “ หวานเย็น หวาน หวาน รอด้วย ” คนถูกเรียกหันกลับไปมองทางต้นเสียง ก่อนจะเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
    “ อ้าว! เนตร ไหนว่าจะนอนต่อไง ”
   “ เออ! ก็ว่าจะนอนต่ออยู่นั่นแหละ แต่ดวงหวานน่ะดีมากเลยรู้ป่าว เพราะวันนี้แกน่ะจะแคล้วคลาดปลอดภัยจากการโดนโวยโดยพระมารดาที่สุดแสนจะหวงลูกสาวของแกอ่ะ เอ้า! นี่ของแก นึกว่าจะตามมาไม่ทันซะแล้ว โห! เหยียบเต็มสปีดเลยอ่ะ เหนื่อยชะมัดยาก ” คนเหนื่อยบ่นโดยไม่ทันได้สังเกตสีหน้าของคนที่เพิ่งถูกสะกิดให้นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีต อดีตที่ไม่เคยลบเลือนไปจากความทรงจำ


   เจ้าของร่างบางไขกุญแจห้องพักของตนอย่างเร่งรีบเมื่อได้ยินเสียงเพลงจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เป็นที่ทราบกันดีว่าในช่วงเวลานี้คงไม่มีใครโทร. มาหานอกเสียจากผู้เป็นแม่ แต่ดูเหมือนความรีบร้อนของเธอจะไม่สามารถลดอารมณ์โกรธที่คุกรุ่นของอีกฝ่ายได้เลย
   ‘ สวัสดีค่ะ ’
    ‘ อ๋อ! รับโทรศัพท์ได้แล้วเหรอ ’
    ‘ ค่ะ แม่มีอะไรหรือเปล่าคะ ’ คนรับสายถามเมื่อได้ยินเสียงขุ่นมัวอีกฝ่าย
    ‘ อยู่ไหน? ’
   ‘ อยู่หอพักค่ะแม่ ’
    ‘ โกหก บอกมาตามตรงเลยนะว่าอยู่ไหน ’ อีกฝ่ายคาดคั้นเสียงเขียว
    ‘ ก็หวานบอกแล้วไงคะว่าอยู่หอ ’
   ‘ อยู่หองั้นเหรอ ถ้างั้นบอกมาสิว่าโทร.ไปตั้งหลายรอบทำไมไม่รับ โทรศัพท์เป็นอะไรไม่ทราบ ’
    ‘ แม่โทร.มาเหรอคะ ’
   ‘ ใช่ โทร.ทั้งเบอร์มือถือ ทั้งเบอร์ห้อง แต่ไม่มีคนรับ บอกมาตรงๆ เลยนะว่าเราอยู่ไหนกันแน่ อย่ามาโกหกแม่โทร.เช็คกับประชาสัมพันธ์แล้ว เขาบอกว่าเราออกไปข้างนอกตั้งแต่หกโมงเย็น มีอะไรจะแก้ตัวมั้ย ? ’
   ‘ หวานไม่ได้แก้ตัวนะคะ หวานอยู่หอพักจริงๆ แล้วหวานก็เพิ่งจะกลับเข้ามาจากข้างนอก หวานแค่ออกไปทานข้าวกับเพื่อนแล้วบังเอิญลืมมือถือไว้ที่ห้องก็เท่านั้นเองค่ะ ’ หวันยิหวาพยายามอธิบายให้ผู้เป็นแม่เข้าใจ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยอมเชื่อคำพูดของเธอเลยแม้แต่น้อย
    ‘ ดีล่ะ เดี๋ยวฉันจะโทร.ไปเช็คกับทางหอพัก ถ้าเธอโกหกล่ะก็จะได้เห็นดีกัน’


   “ เฮ้ย! หวาน เป็นไรอ่ะ แกฟังที่เราพูดอยู่ป่ะ ” เสียงคนเหยียบเต็มสปีดดังขึ้นอีกครั้งเรียกให้คนที่กำลังจมอยู่ในภวังค์แห่งวันวาน
   “ เอ่อ! ฟังอยู่จ้ะ ฟังอยู่ ขอบใจมากนะเนตร แล็วก็ขอโทษด้วยที่ทำให้เหนื่อยขนาดนี้ ”
    “ ม่ายเปงราย ม่ายเปงราย ถือซะว่าออกกำลังกายตอนเช้าแล้วกัน หุ่นจะได้งามๆ เหมือนนางแบบ แกไปเรียนเหอะเด๋วช้านจะขึ้นไปนอนต่อสักงีบ แล้วค่อยตื่นมาหาไรกิน ”
    “ อืม หวานเย็นไปก่อนนะ ขอโทษด้วยละกันที่ทำให้เสียเวลานอน ”
    “ บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร คิดมากน่า เราไปนอนต่อก่อนละกัน โชคดีเพื่อน ”
    นภเนตรล้มตัวลงนอนหลังจากจัดการกับเรื่องวุ่น ๆ ได้อย่างเรียบร้อยตามความคิดของเธอ และดูเหมือนว่าดวงในการนอน (ต่อ) ของเธอจะไม่มีเอาซะเลยสำหรับวันนี้ เพราะทันทีที่ศรีษะถึงหมอน เสียงโทรศัพท์ในห้องพักก็กรีดร้องขึ้นอีกครั้ง
   “ ฮาโหล...หวานเย็นไม่อยู่ เท่านี้นะคนจะนอน ”
    “ อ้าว! เดี๋ยวก่อนสิยัยเอ๋อ ใจคอจะไม่เปิดโอกาสให้คนอื่นพูดบ้างเลยหรือไง ” ปลายสายประท้วงก่อนที่คนรับจะวางสาย
    “ โอ๊ยโย๊ยโย๋! พี่นนท์ พี่นนท์เหรอ โห! พี่นนท์รู้ป่าวเนตรนะคิดถึ๊งคิดถึงพี่นนท์ล่ะ ว่าแต่ไมโทร.มาได้ล่ะ อย่าบอกนะว่าคิดถึงน้องสาวสุดที่รักคนนี้น่ะ ”
    “ อืม....พี่เอง ทำไมวันนี้เสียงไม่ค่อยงัวเงียเลยล่ะยังเช้าอยู่เลยนี่ ”
   “ อือ...ก็วันนี้เนตรเป็นเด็กดีไง ตื่นแต่เช้า ฮ่าฮ่าฮ่า ” เจ้าหล่อนถือโอกาสชมตัวเองไปในตัว แต่ปลายสายกับประท้วงอย่างไม่เห็นด้วยนัก
   “ น้อยๆ หน่อยน่าเราน่ะ เมื่อกี้ยังโวยวายอยู่เลยว่าคนจะนอน ยังไม่ทันไรเลยยกหางตัวเองซะแล้ว ”
   “ โห! พูดซะ เค้าม่ายช่ายอ้ายคุณตูบที่ไหนนะ พี่นนท์ก้อ แล้วโทร.มามีไรอ่ะ ยังไม่ตอบคนสวยเลย ”
   “ ไม่มีอะไรหรอก พี่ขึ้นมาติดต่อธุระเรื่องงานที่กรุงเทพฯ ก็เลยโทร.มาถามว่าบ่ายนี้ว่างมั้ย? เดี๋ยวพี่จะรับไปหาอะไรกินกัน ”
   “ ว่างคร๊าบ ว่างมากด้วย พี่นนท์จะมารับจริงอ่ะ เด๋วเนตรจะได้แต่งตัวรอ อิอิ ลาภปาก ”
    “ อืม..เสร็จธุระแล้วพี่จะแวะไปรับที่หอพักแล้วกัน เท่านี้นะ หวัดดียัยเอ๋อ ”
    “ คับ หวัดดีคับ ” ร่างบางผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “ เฮ้อ! วันนี้ไม่มีดวงในการนอนเอาซะเลยเรา ม่ายเปงราย ม่ายเปงราย อย่างน้อยๆ ก็ยังมีดวงทางการกินอยู่บ้างล่ะน่า อิอิ ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า ฮ่าฮ่าฮ่า คนสวยจะไปอาบน้ำแล้น หุหุ ” พูดจบคนสวยก็เดินตัวปลิวลงจากเตียง