ตอนที่ ๒๒ รักเก่า

เสียงหัวเราะของเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่ดังร่วนฟังแล้วชวนให้รู้สึกสดชื่น กฤตยชญ์นั่งโอบกอดเด็กหญิงร่างเล็กบนตักขณะหมุนของเล่นที่อยู่ในมือ “ป๊า...หมุน...” เสียงเล็กๆ ที่โพล่งออกมาทีละคำๆ และหัวเราะร่าเริงกับของเล่นที่อยู่ในมือของบิดาทำเอาคนที่นั่งอยู่บนโซฟาอดยิ้มไม่ได้ “คุณกริชระวังค่ะ” พริบพันดาวรีบบอกเมื่อเห็นใบพัดของกังหันอันใหญ่ทำท่าจะหลุดออกมา “ไม่หล่นหรอกจ๊ะตรงนี้มีที่ล็อกอยู่” กฤตยชญ์รีบบอกพร้อมกับชี้ให้ดูเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของภรรยา “เห่อลูกไม่เปลี่ยนเลยนะกริช” เสียงทักดังขึ้นจากหน้าประตูหยุดมือของกฤตยชญ์ที่กำลังหมุนกังหันไปชั่วขณะ “เฮอะ! ไอ้คนไม่เห่อลูกอย่ามาทำเป็นพูดดี” กฤตยชญ์ปรายตามองหน้าดนุเดชที่เดินเคียงคู่เข้ามากับวิกานดาด้วยประกายตาหมั่นไส้ “อ้าวต้อยแกไม่ได้พาลูกมาด้วยเหรอ” พริบพันดาวหันไปถามพร้อมกับมองหาเด็กชายตัวเล็กๆ ที่อีกฝ่ายไม่เคยปล่อยให้ห่างกาย “ตาตั้มไม่ค่อยสบายคุณตาคุณยายเลยยึดไว้น่ะสิ...ฉันขอแล้วขออีกแต่คุณแม่ก็บ่นว่ามันไกล ไกลที่ไหนนั่งเครื่องมาแค่ไม่กี่สิบนาทีก็ถึงแล้วไม่รู้จะหวงอะไรนักหนา” น้ำเสียงคนพูดบ่งบอกถึงอารมณ์ขัดเคืองใจได้เป็นอย่างดี “ยุดาสวัสดีแม่ต้อยหรือยังลูก” พอนั่งลงบนโซฟาวิกานดาจึงหันไปยิ้มหวานกับเด็กหญิงตัวเล็ก ใบหน้าสวยเฉี่ยวเพิ่มรอยยิ้มขึ้นอีกเท่าตัวเมื่อเห็นเด็กหญิงไขว้มือประสานกันแล้วก้มหัวลงเพื่อทำความเคารพ “ต๊าย...ลูกแกมารยาทดีจริงๆ เลยดาวบอกให้ไหว้ก็ไหว้ไม่เหมือนลูกฉันที่บอกยากบอกเย็นไม่รู้ได้นิสัยมือไม้แข็งเป็นก้อนหินมาจากใคร” ปากว่าตาก็ปรายไปมองสามีที่นั่งฉีกยิ้มอยู่ข้างๆ “โธ่! วิกกี้ก็ลูกเราเพิ่งจะได้ขวบเดียวนะจ๊ะจะให้คล่องปร๋อเหมือนหนูยุดาได้อย่างไร” “แล้วคุณราชยังไม่มาเหรอ” ดนุเดชถึงกับหุบยิ้มเมื่อได้ยินภรรยาถามหาอดีตคนรัก “เดี๋ยวคงมาแหละทำไมคิดถึงเหรอ” พอได้ทีพริบพันดาวก็เริ่มสร้างความร้าวฉาน “แน่นอนสิยะ...ไม่ได้เจอกันมาตั้งหลายเดือน” วิกานดาเลิกคิ้วแล้วปรายตาไปให้เพื่อนสนิทอย่างรู้กันเมื่อได้ยินเสียงหึ่งๆ ของลมหึงราวกับผึ้งกำลังแตกรังของดนุเดช “กริชแกโทรไปบอกไอ้ราชทีว่าให้มันกลับไปอยู่ชายแดนเหมือนเดิมไป” ดนุเดชที่รักและหึงเมียเป็นที่หนึ่งรีบบึ่งเข้าไปตัดเส้นทางของถ่านไฟที่ดับมอดไปนานนับสองปีไม่ให้มีโอกาสได้คุกรุ่น “แกจะหึงอะไรนักหนาฮึดนุ...ไอ้ราชมันมีเมียเป็นของตัวเองแล้วนะเว้ย...” กฤตยชญ์หยุดเล่นกับลูกแล้วลุกขึ้นจูงพาเดินไปนั่งลงข้างๆ ภรรยา “ถึงมีเมียแล้วฉันก็หึง...แกมีปัญหาไหม...” “ของไปแย่งเขามาก็แบบนี้แหละหวาดระแวงไม่จบไม่สิ้น” วิกานดาเหน็บขึ้นเมื่อนึกหมั่นไส้ที่ดนุเดชไม่เลิกหึงเธอกับราชสักที ขนาดแต่งงานจนมีลูกตั้งหนึ่งคนเจ้าโย่งก็ยังไม่ลดระดับของความหึงหวงลงสักที “เพลาๆ ลงบ้างเพื่อนหึงมากไปเดี๋ยวเมียไอ้ราชมันจะไม่สบายใจเอานะดนุ...” กฤตยชญ์ช่วยชี้หนทางดับทุกข์ให้กับเพื่อน “แล้วแกไม่หึงมันกับคุณดาวมั่งเลยเหรอ” ดนุเดชเริ่มเบนเข็มเข้าหาเพื่อนเพื่อปลุกระดม “ไอ้เพื่อนเวร...แกนี่มันยังไงฉันอยู่ของฉันดีๆ ยังมีวกมาเผาบ้านเพื่อนซะอย่างนั้น” “อ้าว...ก็มันสงสัยนี่คุณดาวน่ะรักแรกของมันเลยนะเว้ย...รักแรกมันฝังใจส่วนรักต่อไปก็ฝังจิตไม่รู้ล่ะฉันมีเหตุผลที่จะหึง” “เหตุผลแกนี่มันน่าถีบสักเปรี้ยงเสียจริงๆ ดนุถ้าแกยังหึงแบบโง่ๆ ฉันว่าชีวิตคู่ของแกดูท่าจะบรรลัย” “พูดถูกใจมากเลยค่ะคุณกริช...” วิกานดารีบสนับสนุน “ที่ผมหึงเพราะผมรักคุณมากนะวิกกี้” ดนุเดชรีบปรับน้ำเสียงให้อ่อนหวานเมื่อเห็นสีหน้าเบื่อหน่ายของภรรยา “คุณดนุก็อย่าคิดมากสิคะ...แต่งงานกันจนมีลูกมีเต้าแล้วถ้าไอ้ต้อยมันไม่รักคุณมีเหรอจะยอมอุ้มท้องนานถึงเก้าเดือน...ใช่ไหมต้อย” พริบพันดาวชี้หนทางสว่างให้กับคู่กัดมาราธอน “ที่อุ้มท้องให้ก็เพราะพลาดหรอก” พอได้ยินคำตอบดนุเดชก็ถึงกับเหี่ยวเฉา...แสงสว่างที่วาบขึ้นเพียงชั่วแวบวูบดับลงเมื่อวิกานดาแค่นเสียงตอบกลับมาทันควัน ใบหน้าหล่อเหลาวูบสลดด้วยความน้อยอกน้อยใจ ที่วิกานดายังไม่มีทีท่าจะอ่อนลง “ป๊า...” ใบหน้าเจื่อนลงของดนุเดชเริ่มดีขึ้นเมื่อฝ่ามือเล็กๆ ของเด็กหญิงวางลงบนหัวเข่าและเขย่าขากางเกงไปมา “ลูกแกนี่มันใช้ได้เลยกริช...” ดนุเดชยิ้มพลางรวบร่างเล็กๆ ของเด็กหญิงขึ้นกอดและแนบริมฝีปากลงหอมแก้มนุ่มนิ่มอย่างรักใคร่ “พ่อแม่เขาสอนมาดีก็แบบนี้” กฤตยชญ์ได้ทีรีบทับถม ทั้งหมดนั่งคุยกันอีกพักใหญ่ ดนุเดชเหลือบมองหน้าภรรยาเป็นระยะๆ เพราะยังฝังใจกับเรื่องราวแต่หนหลัง วิกานดาปรายตามองหน้าสามีที่ลอบมองเธอบ่อยครั้งด้วยประกายตาเรียบเฉย “ดาวเราไปเตรียมอาหารว่างกันเถอะ...เดี๋ยวคุณราชมาถึงจะได้ทานเลย” เพราะความหมั่นไส้วิกานดาจึงสุมไฟให้สามี “อืมก็ดีเหมือนกัน...แตงกวากับเวียงพายุดาไปเล่นข้างบนไป...คุณกริชจะได้มีเวลาคุยกับเพื่อนๆ” พริบพันดาวหันไปสั่งเด็กสาวที่นั่งอยู่อีกด้านก่อนจะลุกเดินนำเข้าไปในครัวโดยมีวิกานดาเดินตามไปเงียบๆ กฤตยชญ์คลายมือที่โอบกอดลูกน้อยออกอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่เมื่อเป็นคำสั่งของเมียรักมีหรือเขาจะกล้าหือให้เกิดปัญหา ดนุเดชมองอาการเชื่องของเพื่อนรักด้วยแววตาสมเพชเวทนา เฮ้อ! ทำไมฟ้าต้องสร้างมนุษย์เมียมาให้พวกเขากลัวด้วยก็ไม่รู้... “ไปนั่งเล่นที่ระเบียงดีกว่าไหม” กฤตยชญ์หันไปชวนพอเห็นดนุเดชพยักหน้าเห็นด้วยชายหนุ่มจึงลุกขึ้นเดินนำออกไป พอเดินพ้นประตูร่างสูงสง่าก็หมุนตัวหันกลับเข้าไปในบ้านแล้วตะโกนสั่งแม่บ้านให้ยกน้ำชาตามออกไป “แกจะยั่วคุณดนุไปถึงเมื่อไรฮึไอ้ต้อย” พริบพันดาวถามขึ้น “ก็จนกว่าจะเลิกบ้านั่นแหละ มีอย่างที่ไหนหึงกันข้ามปีข้ามชาติแบบนั้น” “คนเขารักมันก็ต้องมีหึงหวงบ้างเป็นเรื่องธรรมดาออก อีกอย่างดูแกสิทั้งเฉยทั้งนิ่งเป็นใครๆ ก็ผวา” “ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนะ...ใครจะไปคุณกริชคะคุณกริชขาอย่างแกล่ะ...ได้ยินแล้วขนลุก” หญิงมั่นแห่งกองทัพไทยทำท่าขนลุกขนพองกับบทสวีตหวานที่เธอนึกขยาด “ชีวิตคู่มันต้องหมั่นเติมน้ำตาล...แกต้องหัดหวานมั่งไอ้ต้อย...เปรี้ยวๆ แปร่งๆ ถึงจะมีรสมีชาติแต่กินมากๆ มันก็เข็ดฟันนะแก...ผู้ชายบางครั้งเขาก็ต้องการผู้หญิงที่นุ่มนิ่มบ้าง...ไม่ใช่เขาอยากอยู่เหนือเรา เขาแค่อยากเป็นคนดูแลในฐานะผู้นำครอบครัว ฉันรู้ว่าแกเก่งและแกร่งแต่เราไม่จำเป็นต้องเก่งตลอดเวลาโดยเฉพาะกับคนรักเราต้องยอมบ้างเพื่อความสุข” พริบพันดาวแนะนำไปตามประสบการณ์ “ไอ้ดาว...แกถูกคุณกริชล้างสมองมาเรอะ...คำพูดคำจาฟังแล้วมันไม่เป็นตัวแกเลยนะนั่น” “จะบ้าเหรอ...ของแบบนี้คิดเอาเองได้ย่ะ...ฉันรักคุณกริชรักลูกฉันก็อยากให้ทุกวันของฉันมีความหมายไปตราบชั่วชีวิต...ความสุขอยู่ที่เรานะต้อยเลือกเอาว่าจะอยู่กับความสุขหรืออยู่กับชัยชนะ” “แกคิดว่าฉันไม่รักอีตาโย่งนั่นหรือไง...แต่มันก็อดหมั่นไส้ไม่ได้จริงๆ เวลาที่พ่อคุณงี่เง่ากับเรื่องเก่าๆ” “ก็เพราะแกไม่เคยบอกรักเขาไง...คุณดนุเปรยออกบ่อยว่าตั้งแต่แต่งงานเขายังไม่เคยได้ยินแกพูดเลยสักคำว่ารักเขา...แกจะปากหนักไปถึงไหน...แค่บอกเขาว่ารักสั้นๆ มันจะยากลำบากอะไรนักหนา” “แค่คำว่ารักเนี่ยนะ...มันสำคัญมากกว่าการกระทำหรือยังไง...ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทุกวันนี้ฉันก็ทำดีกับเขาสารพัดมันยังไม่พออีกเหรอแก” วิกานดาพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ “คำว่ารักแม้จะสั้นจนเหมือนไม่สำคัญแต่สำหรับคนที่เขาต้องการมันคือสิ่งล้ำค่าเชียวนะต้อย” “มนุษย์ผู้ชายเนี่ย...ทำไมถึงปัญหาเยอะนักก็ไม่รู้...ถ้าคนเขาไม่รักใครมันจะบ้าอยู่ด้วยเป็นปีๆ คิดแค่นี้ก็ไม่ได้...น่าเบื่อชะมัด” พริบพันดาวหัวเราะขบขันเมื่อเห็นท่าทางฮึดฮัดขัดใจของเพื่อนสนิท “ดนุเมื่อไรแกจะเลิกหึงคุณต้อยกับไอ้ราชสักที” กฤตยชญ์ถามขึ้นขณะยกถ้วยชาขึ้นจิบ “ฉันก็ไม่รู้...แกไม่เข้าใจหรอกกริช...” ดนุเดชหมุนตัวพิงสะโพกกับระเบียงแล้วพ่นลมหายใจออกมา “แกต้องปล่อยวางบ้าง...แต่งงานจนมีลูกแล้วถ้าเขาไม่รักมีเหรอจะยอมอยู่ด้วยนานขนาดนี้” “บางทีวิกกี้อาจจะยอมแต่งงานกับฉันเพราะสังคมก็ได้...ตั้งแต่แต่งงานกันมาฉันไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากปากเธอสักคำ...เธอดูเย็นชาจนฉันไม่มั่นใจเลยกริช” ดนุเดชบอกด้วยความกังวล “คุณต้อยเป็นผู้หญิงที่มีความมั่นใจในตัวเองค่อนข้างสูง บุคลิกของเธอจึงดูเยือกเย็นดนุแกอยู่กับเธอมาตั้งสองปีเมียเป็นคนแบบไหนแกไม่รู้เลยเหรอ” “แต่ฉันก็รู้สึกผิดนะกริชที่แย่งเธอมาจากราช...ความผิดครั้งนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกว่าวิกกี้ไม่เคยยกโทษให้กับฉันเลย...” “แกไม่เคยเป็นคนคิดมากแบบนี้นี่ดนุ...ฉันว่าแกคงต้องจับเข่าคุยกับคุณต้อยแบบจริงๆ จังๆ บ้างแล้วล่ะอย่างน้อยชีวิตครอบครัวมันจะได้ไม่สะดุด...ถ้าแกมัวแต่คิดเองเออเองแบบนี้เชื่อฉันเถอะว่าชีวิตรักของแกจะต้องอับปางเข้าสักวัน” กฤตยชญ์แนะนำไปตามทฤษฎี “ฉันจะลองดูก็แล้วกันขอบใจมากนะกริช...” “อืม...ดีแล้วเดี๋ยวราชมาแกก็เพลาๆ อาการหึงลงบ้างก็ดี...เมียไอ้ราชจะได้ไม่คิดมาก ผู้หญิงความสามารถพิเศษเขาเยอะแม่คุณแต่ละคนสามารถหาเหตุผลขึ้นมาสร้างปัญหาได้สารพัด...แกอย่าเผลอเปิดช่องว่างให้เชียว...” “ตั้งแต่กลัวเมียจนขึ้นสมองดูแกเปลี่ยนไปเยอะนะกริช” ดนุเดชหัวเราะขึ้นเบาๆ เมื่อเห็นเพื่อนดูมีหลักการมากขึ้น “ฉันรักเมียรักลูกรักครอบครัว...เพื่อความสุขเพื่อคนที่ฉันรักทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงได้” คำพูดของกฤตยชญ์ทำเอาดนุเดชต้องเลิกคิ้วขึ้น...นั่นสินะเพื่อความสุขของตัวเองและบุคคลอันเป็นที่รัก...บางทีเขาคงต้องเปลี่ยนแปลงอะไรๆ บ้าง...   Create Date : 20 กันยายน 2553 2 comments Last Update : 20 กันยายน 2553 13:28:36 น. Counter : 895 Pageviews. Share Tweet