ตอนที่ ๑๑ สิ่งที่หายไป

อลันค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงหลักจากนอนพักฟื้นมานับสามวัน ด้วยความรู้สึกเบื่อหน่ายเต็มทีกับสภาพของตัวเอง เสียงประตูห้องที่เปิดออกพร้อมกับร่างของไกรวุฒิที่เดินนำมาตามด้วยเอกทัศน์และคนของเขาอีกสองหยุดร่างสมาร์ทที่กำลังจะหย่อนขาลงจากเตียงไปชั่วขณะ “นี่มันห้องส่วนตัวของฉันไม่ใช่เหรอทัศน์...ทำไมถึงปล่อยคนอื่นเข้ามารุ่มร่าม” อลันปรายตาตำหนิลูกน้องก่อนจะเลยไปจ้องใบหน้าคมสันของแขกที่กำลังเสียมารยาทด้วยประกายตาที่แสดงชัดว่าไม่ใคร่พอใจ “นายสั่งให้ไปพบ” ไกรวุฒิเอ่ยขึ้นขณะปรายตามองบาดแผลที่หัวไหล่ของอีกฝ่ายแล้วผุดรอยยิ้มตรงมุมปากคล้ายเยาะหยัน “เรื่องแค่นี้บอกผ่านทัศน์ก็ได้...ทำไมต้องเข้ามารุ่มร่าม” เจ้าของห้องที่มีโลกของตัวเองบอกเสียงห้วน “อลิสอยู่ไหน?...” คำถามห้วนๆ สั้นๆ ที่อีกฝ่ายโพล่งออกมาทำเอาอลันฉุนขึ้นทันใด “เธออยู่ที่ไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก...ไกรวุฒิฉันเคยเตือนแกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอลิสเป็นน้องสาวฉัน” อลันที่หวงน้องยิ่งกว่าจงอางหวงไข่จ้องหน้าอีกฝ่ายตาเขม็ง “ฉันรู้ว่าเธอเป็นอะไรกับแก...แต่ของแบบนี้มันห้ามไม่ได้หรอกถ้าใจของคนสองคนบังเอิญตรงกัน” ไกรวุฒิที่มั่นอกมั่นใจกับเสน่ห์ของตัวเองไหวไหล่ขึ้นเล็กน้อย “แต่หัวใจของน้องฉันมันคงไม่โง่พุ่งเข้าไปอยู่ตรงกับหัวใจแกแน่...ออกไปได้แล้ว” ไกรวุฒิยัดมือล้วงกระเป๋ากางเกง...จ้องใบหน้าคมคายแล้วยักไหล่เหมือนไม่ได้ใส่ใจกับท่าทางหวงน้องของอีกฝ่ายนัก “คนอย่างฉันหากต้องการอะไรแกก็รู้นี่ว่ามันไม่ใช่เรื่องยาก” “ออกไป!...” อลันตวาดลั่นเมื่อแขกที่เขานึกชิงชังยังก่อกวนอารมณ์ไม่เลิก “หึ...อลิสจะเป็นของฉัน...จำไว้” ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งแค่นเสียงบอกพร้อมกับหมุนตัวเดินออกไปอย่างองอาจ “อลิสจะเป็นของแกงั้นเหรอ...เชอะฉันอยากหัวเราะ...” อลันตะคอกเสียงไล่หลังแขกที่ไม่ต้องการแล้วแค่นเสียงเย้นหยัน...”อลิสไม่มีวันได้เป็นของแกหรอกไกรวุฒิ...ไม่มีวัน” ชายหนุ่มเข่นเขี้ยวอย่างขัดเคืองพร้อมกับนึกถึงใบหน้าคมเข้มและท่าทางแสนรักของชายหนุ่มอีกคนยามปฏิบัติต่อเธอแล้วนึกเยาะอยู่ในใจ “คุณอลันจะไปพบนายเลยไหมครับ” เอกทัศน์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าสงครามระหว่างเจ้านายกับแขกที่ทุกคนต่างรู้ดีว่าทั้งคู่ไม่ค่อยกินเส้นกันสักเท่าไรยุติลง และสาเหตุของความขัดแย้งนั้นทุกคนต่างก็รู้ว่าทำไมมือขวามือซ้ายของนายจึงต้องห้ำหั่นกัน แม้ไกรวุฒิจะอยู่ใกล้ชิดนายแต่ผลงานสำคัญกลับถูกส่งผ่านไปที่มือของอลัน จนทำให้ไกรวุฒิเสียหน้าอยู่บ่อยๆ แม้จะปะทะกันบ่อยครั้ง...แต่ด้วยนิสัยไม่ร่ำไรถ้าเลี่ยงได้...อลันจึงมักจะเป็นฝ่ายรามือ... “ทัศน์อย่าให้ใครหลุดปากเรื่องอลิสเด็ดขาด...โดยเฉพาะไอ้ลูกหมานั่นอย่าให้มันระแคะระคายเชียว” อลันบอกพร้อมกับเดินนำไปที่ประตู “ครับคุณอลัน” เอกทัศน์พยักหน้ารับรู้และเดินตามหลังเจ้านายไปติดๆ “เออทัศน์นายเก็บสร้อยฉันไว้หรือเปล่า...ฉันหาไม่เจอ” เดินมาได้สักพักร่างสูงสมาร์ทก็หยุดกึกและหันไปถามผู้ติดตามแววตากังวล “เปล่าครับ...” “อะไรกันของฉันหายไปทั้งอันนายไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยหรือไง” เอกทัศน์แทบอยากเอามือขึ้นบีบปากบีบจมูกของเจ้านายเลือดร้อนให้หายงี่เง่า...ของแขวนอยู่บนคอตัวเองแท้ๆ ทำหายเองเจ้าตัวยังไม่รู้แล้วจะให้คนนอกอย่างเขารู้เนี่ยนะ...ช่างหาเรื่องซะจริง “เวลานั้นมันฉุกละหุกผมไม่ทันได้สังเกต” “ให้ใครไปหาดูที่รถสิบางทีมันอาจหล่นอยู่แถวนั้น” “ไม่น่ามีนะครับเพราะผมเพิ่งให้คนเอารถไปล้าง...บางทีคุณอลันอาจจะทำมันหล่นตอนสู้กับคุณอลิสบนบ้านหลังนั้นก็ได้” เอกทัศน์สันนิษฐานไปตามสภาพ “จะหล่นอยู่ที่ไหนก็ช่าง...นายให้คนออกไปหามาให้ฉันเดี๋ยวนี้” “โธ่! คุณอลันสร้อยเส้นนั้นมันเล็กกระจิ๊ดเดียว...เกิดมันไปตกอยู่บนบ้านคุณตำรวจคนนั้นมันก็ยากนะครับที่เราจะเดินดุ่มๆ เข้าไปแล้วแบมือขอคืน” “ฉันไม่ได้ต้องการสร้อย...ฉันแค่ต้องการล็อกเก็ตเท่านั้น...นายก็รู้นี่ว่ามันสำคัญกับฉันขนาดไหน” อลันบอกออกไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล “ครับเจ้านาย...ผมจะให้คนออกไปควานมาให้แม้มันจะเป็นการควานหาเข็มในมหาสมุทรก็ถามเถอะ” พอเห็นความเอาแต่ใจของเจ้านายเอกทัศน์ก็อดประชดไม่ได้ “อย่ามายียวนกวนอารมณ์ฉันไม่ได้พูดเล่นนะ” อลันจ้องใบหน้าเปื้อนยิ้มของลูกน้องคนสนิทด้วยประกายตาจริงจังก่อนจะหมุนตัวเดินต่อ “ผมทราบครับว่าล็อกเก็ตอันนั้นเป็นของขวัญจากคุณอลิส...และเป็นสิ่งที่คุณอลันรักมาก...แต่เจ้านายโปรดเห็นใจในความเหนื่อยยากของพวกกระผมหน่อยเถิดว่ามันต้องใช้เวลาในการค้นหาไม่น้อยเลยทีเดียว” เอกทัศน์ลากเสียงคล้ายยานคางแล้วเดินตามเจ้านายไปติดๆ “ฉันก็ไม่ได้บอกนี่ว่าจะรีบเอาให้ได้ในวันนี้...แต่ฉันอยากได้เร็วที่สุดก็เท่านั้น” พอได้ยินคำพูดของเจ้านาย...เอกทัศน์ก็ถึงกับยิ้มและส่ายหน้าไปมา...ไม่รีบแต่จะเอาเร็วๆ ...เฮ้อ! มันต่างกันตรงไหนกันล่ะนั่น...เจ้านาย... อลันใช้มือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บผลักบานประตูและแทรกกายเข้าไปโดยไม่เคาะบอกคนที่อยู่อีกด้านให้ทราบเมื่อเดินมาถึงห้องของ...นาย... ไกรวุฒิปรายตามมองคนที่เพิ่งเข้ามาด้วยประกายตาที่แสดงชัดว่าไม่ใคร่พอใจสักเท่าไรกับความไร้มารยาทของคู่ปรับ ก่อนจะหยัดตัวขึ้นเต็มความสูงถอยออกไปยืนเยื้องกับเก้าอี้ของ...นาย...ราวกับจะบอกกรายๆ ว่าเขาคือเกราะชั้นดีที่ผู้เป็นนายวางใจมากกว่าสิ่งไหน “แผลเป็นยังไงบ้างล่ะอลัน” ‘นาย’ ชี้มือไปที่บาดแผลแล้วเอ่ยถาม “ค่อยยังชั่วแล้วครับ...” “อืม...เจออลิสไหม?” คนเป็นนายพยักหน้ารับรู้พร้อมกับถามขึ้นด้วยท่าทีที่แสดงชัดว่ากำลังจดจ่อกับคำตอบมากแค่ไหน อลันมองหน้านายตาเขม็ง...ก่อนจะเหลือบแลไปทางไกรวุฒิ..พอเห็นแววตาของคนที่ยืนอยู่ข้างนายส่องประกายกระหายคำตอบจนน่าหมั่นไส้ อลันจึงหมุนตัวเดินไปนั่งลงบนโซฟาพิงกายกับพนักแล้วทำเฉย “ฉันถาม...แกไม่ได้ยินเหรอ?” คนเป็นนายถามย้ำด้วยน้ำเสียงกึ่งร้อนรนกึ่งไม่พอใจ “ได้ยินครับ...แต่เรื่องนี้ผมไม่อยากให้...คนอื่น...รับรู้” อลันเน้นหนักตรงคำว่าคนอื่นชัดถ้อยชัดคำจนคนที่ถูกกันออกจากบทสนทนากรายๆ นึกขัดใจอยู่ในที นายเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย...ขณะปรายตามองไกรวุฒิที่ยืนนิ่งเฉยอยู่ด้านข้างแล้วพยักหน้าเชิงไล่ แม้จะไม่พอใจที่ถูกกันออกมาง่ายๆ แต่ไกรวุฒิก็ยอมเดินออกไป ชายหนุ่มเหลือบมองคู่ปรับทางความก้าวหน้าและคู่แข่งทุกอย่างในวลานี้แววตาอาฆาต ‘...เหนือแกไม่ได้ฉันก็จะเหนือทุกอย่างที่แกรัก...’ คนที่เดินออกไปตั้งปฏิญาณให้กับตัวเอง เมื่อเห็นไกรวุฒิเดินออกไป เอกทัศน์จึงเดินตามออกไปบ้าง อลันมองตามร่างสูงโปร่งปราดเปรียวของลูกน้องคนสนิทแล้ววกกลับไปจ้องหน้า...นาย... “อลิสอยู่ไหน” คำถามที่ฟังดูร้อนรนของนาย...ทำเอาคนที่กำทุกอย่างไว้ในมืออดยิ้มไม่ได้... “อาทำยังกับว่าอลิสมันเป็นเด็กตัวเล็กๆ อย่างนั้นแหละ” เมื่ออยู่กันตามลำพังอลันจึงเปลี่ยนสรรพนามของ...นาย...ให้เหลือเพียงญาติคนหนึ่ง “ก็เพราะอลิสไม่ใช่เด็กๆ น่ะสิอาถึงได้ห่วงขนาดนี้” “อลิสสบายดี...” คำบอกเล่าของอลันทำเอาฟังถอนใจออกมาอย่างโล่งใจ “แล้วทำไมแกไม่พาเธอกลับมา...เป็นเดือนแล้วนะอลันที่เราไม่รู้ข่าวคราวของเธอ...อาไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ ว่าถ้าไอรินรู้อาจะโดนอะไรบ้าง” แม้น้ำเสียงคนพูดจะฟังคล้ายตำหนิแต่กระแสของความกังวลก็ฉายชัดจนอลันนึกหวั่นกับอาการป่วยของน้องสาวที่เขายังไม่กล้าบอกออกไป “ผมโทรไปเรียนคุณแม่แล้วว่าน้องสบายดี” คำยืนยันของอลันทำให้คนฟังถอนใจยาวออกมาอีกครั้ง “ขอบใจมากอลัน...อาเริ่มคิดแล้วสิว่าคิดถูกหรือผิดที่ขอให้อลิสมาช่วยงานนี้” ทรงพลผ่อนร่างพิงพนักเก้าอี้หลับตาลงและลืมตาขึ้นพร้อมกับพ่นลมหายใจหนักๆ ออกมา “จะผิดหรือถูกเราก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วไม่ใช่เหรอฮะ” “แล้วตอนนี้อลิสอยู่ไหน...ทำไมแกไม่พาน้องกลับมา...แล้วไอ้แผลนั่นมันเกิดขึ้นได้ยังไง...โดนยิงจนได้เลือดขนาดนี้แกยังมีหน้าคิดปิดบัง...แกนี่มันดื้อได้ใครฮึอลัน” คนเป็นอาปรายตามองไปทางหัวไหล่แล้วจ้องหน้าหลานชายอย่างตำหนิ “โอ๊ย...แผลแค่แมวข่วนมันไกลหัวใจน่า...อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่โตสิอา” อลันหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นประกายตาของคนเป็นอาฉายทั้งแววห่วงใยและแววหมั่นไส้ในคราวเดียวกัน “ฮึ! เรื่องไม่ใหญ่เรอะ...แกพูดยังกับไม่รู้จักแม่เสือไอรีนอย่างนั้นแหละ...แกรู้ไหมกว่าฉันจะขอตัวแกกันอลิสมาช่วยงานได้ฉันต้องปากเปียกปากแฉะขนาดไหน...นี่ถ้าแม่แกไม่เห็นแก่ความเป็นพี่เป็นน้องและคำมั่นสัญญาที่ฉันพร่ำบอกว่าจะดูแลพวกแกอย่างเทวดามีเหรอจะเธอยอมให้แกมาอยู่กับอา” “อาก็พูดเกินไป...ม๊ามะก็แค่ห่วงพวกเราอีกอย่างงานของเราทางโน้นมันก็มีปัญหาเหมือนๆ กัน...คนสมัยนี้ไว้ใจยากป๊าปะจึงไม่อยากให้ใครทำงานสำคัญๆ มันก็เท่านั้น” “ตอนนี้อลิสอยู่ไหน...” อลันหยัดตัวขึ้นนั่งตัวตรงเพราะเริ่มอึดอัดเมื่อคนเป็นอายังเค้นเอาคำตอบไม่เลิก ชายหนุ่มถอนใจออกมารอบแล้วรอบเล่าเมื่อไม่รู้จะบอกออกไปอย่างไรดี “อาถามแกไม่ได้ยินเรอะ” ทรงพลถามย้ำอีกครั้งด้วยระดับเสียงที่เริ่มเดือดดาล “เธออยู่กับไอ้สารวัตรนั่น” “ตายห่า!...แกว่าอะไรนะ” ทรงพลเผลอสบถออกมาอย่างลืมตัวพร้อมกับผุดลุกจากเก้าอี้โดยอัตโนมัติเมื่อได้ยินคำตอบ “ใจเย็นๆ อา...มันมีเรื่องผิดพลาด...เกี่ยวกับอุบัติเหตุนั่น” “แกเล่ามาให้หมดอลัน...บอกสิ่งที่แกรู้มาให้หมด” ร่างสูงท้วมของทรงพลทรุดลงนั่งบนเก้าอี้อีกครั้งและจ้องหน้าหลายชายเขม็งอย่างรอคอย “วันที่ผมบุกไปอลิสจำผมไม่ได้...คาดว่าอุบัติเหตุครั้งนั้นอาจทำให้สมองของเธอกระทบกระเทือน” “คุณพระช่วย!...” “เธออยู่กับไอ้สารวัตรนั่น...ผมให้ทัศน์ไปสืบมา...คนของเรารายงานว่าอลิสอยู่กับเจ้านั่นในฐานะภรรยา...” อลันกัดกรามแน่นเมื่อไม่อาจรับความจริงข้อนี้ได้ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับคนเป็นอาแล้วถอนใจยาวอย่างหนักใจ “ไอ้สารเลวเอ๊ย!...” ทรงพลทุบมือลงบนโต๊ะอย่างเดือดดาลเมื่อสามารถประมวลสถานการณ์แล้วเห็นว่าทุกอย่างมันเลวร้ายเกินกว่าจะรับได้ “ส่งใครไปฆ่ามันเดี๋ยวนี้อลัน...ฆ่ามันให้ทรมานที่สุด...ถ้าทำได้ไปลากตัวมันมาอาจะฆ่ามันเอง” ดวงตาสีหม่นฉายแววอำมหิตขึ้นทันใดเมื่อได้ยินคำบอกเล่าที่เขาไม่เคยคาดคิดว่ามันจะกลับตาลปัตรจนพบกับความเสียหายใหญ่หลวงขนาดนี้ “คงยากแล้วล่ะอา...เธอรักมัน” “อะไรนะ!!” ร่างสูงท้วมผุดลุกขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงที่แผดขึ้นอีกเท่าตัว “ผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง...แต่ผมเห็นกับตาว่าอลิสมีความสุขและอยู่กับหมอนั่นด้วยความรัก...” “ไม่จริง...เป็นไปไม่ได้...อลันแกจะปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นต่อไปไม่ได้...ไปพาตัวเธอมา...ไอ้ตำรวจนั่นมันศัตรูนะจะปล่อยให้อลิสลุ่มหลงอยู่กับความรักโง่ๆ นั่นได้ยังไง...พาคนไปเอาตัวเธอกลับมาเดี๋ยวนี้” ทรงพลยืนตัวสั่นเทิ้มไปด้วยความโกรธเมื่อถูกศัตรูที่ล่าเขามานับสองปีย้อนรอยเสียจนเจ็บแสบไปถึงกระดองใจ “ผมพยายามมาแล้ว...และแผลนี้เป็นสิ่งยืนยันได้ดีว่าอลิสจะฆ่าทุกคนที่พยายามเข้าใกล้เธอ” พอได้ฟังคนเป็นอาก็แทบล้มตึง...ดวงตากราดเกี้ยวเหลือบมองไปที่หัวไหล่ของหลานชายแล้วส่ายหน้าไปมา...ลองทุกอย่างกลับตาลปัตรเป็นแบบนี้เห็นทีแผนเดิมคงใช้ไม่ได้อีกต่อไป ทรงจ้องหน้าอลันนิ่งแล้วครุ่นคิดหาทางออก...   Create Date : 02 กันยายน 2553 2 comments Last Update : 2 กันยายน 2553 12:09:48 น. Counter : 488 Pageviews. Share Tweet