Bloggang.com : sansook : ตอนที่ ๑๒ เปลี่ยนแผน

ตอนที่ ๑๒ เปลี่ยนแผน

ทรงพลกัดกรามแน่นตลอดเวลามาเกือบสิบห้านาที ก่อนจะนิ่วหน้าด้วยความหนักใจเมื่อ อลันเล่าเรื่องของไอรดาจบลง ดวงตาสีหม่นจ้องหน้าหลานชายแล้วส่ายหน้าไปมาเพราะไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน

แม้ใจจะปฏิเสธกับเรื่องที่อลันเล่า แต่เท่าที่ฟังจากน้ำเสียงพร้อมกับเสียงพ่นลมหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่านั่นก็ยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นความจริง

“ตอนนี้อลิสไม่เป็นตัวของตัวเอง”

อลันเอ่ยขึ้น...เมื่อนึกถึงความสดใสและใบหน้าเปี่ยมสุขของน้องสาวในยามอยู่กับคนที่ฝ่ายเขาหมายหัวว่าคือศัตรู

“เห็นทีเราคงต้องเปลี่ยนแผน...อลันแกให้คนที่มีฝีมือและไว้ใจได้คอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของไอ้สารวัตรนั่น...ถ้าได้จังหวะฆ่าได้ก็ฆ่าซะ...”

ทรงพลบอกเสียงเย็นราวกับสิ่งที่สั่งเป็นเรื่องปกติธรรมดา

“เห็นจะทำแบบนั้นไม่ได้แล้วล่ะอา...ขืนเราฆ่าไอ้ตำรวจนั่นอลิสคงล่าพวกเราเหมือนพรานล่าเนื้อเลยล่ะ...ผมไม่อยากให้พวกเราต้องตายเพราะน้ำมือพวกเดียวกัน...และที่สำคัญอาก็รู้ว่าคนของอาเอาเธอไม่อยู่หรอก”

“ไม่ได้งั้นเรอะ...อลันแกอย่าบอกนะว่าแกจะปล่อยให้สองคนนั่นอยู่ด้วยกันแบบนั้น...มันบ้าชัดๆ”

“เราไม่มีทางเลือก...เวลานี้อลิสกำลังรักหมอนั่นเราแทรกเข้าไปไม่ได้”

อลันจ้องหน้าทรงพลนิ่งด้วยประกายตาที่อีกฝ่ายต้องหยุดความเกรี้ยวกราดลง

“อลัน...อาไม่เห็นด้วยในทุกกรณีกับการที่จะปล่อยให้อลิสอยู่กับไอ้สารเลวนั่น”

ทรงพลเอ่ยขึ้นเมื่อตรึกตรองดูแล้วพบว่าหากปล่อยทุกอย่างเลยตามเลยความรักอาจจะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป

“ถ้าอย่างนั้นอาก็หยิบปืนซักกระบอกเอาไปจ่อลงบนหัวไอ้เลวนั่น...ลั่นใส่มันสักนัดสองนัดแล้วลากอลิสกลับมาสิ”

“แกพูดอะไรของแกฮึอลัน...เรื่องนี้มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายเชียวนะ...อย่าเห็นเป็นเล่นๆ สิ”

“ผมไม่ได้เห็นว่ามันเป็นเรื่องเล่นๆ แต่อาก็รู้นี่ว่าทำไมการเอาชีวิตไอ้ตำรวจนั่นมันถึงเป็นเรื่องหนักหนาของพวกเรา...ผมอยู่กับอามาเป็นปีๆ แล้วนะเราลอบฆ่ามันมาตั้งกี่ครั้งกี่หนแล้ว...เวลาปีหนึ่งมันไม่ได้มีแค่วันเดียวนะอา...มันมีตั้งสามร้อยหกสิบห้าวัน...เรามีเวลามากถึงขนาดนั้นแต่ยังเจาะสมองมันไม่ได้สักที”

“ก็เพราะอย่างนั้นน่ะสิอาถึงต้องขอให้อลิสมาช่วย...เจ้านั่นมันหนังเหนียวยังกับอะไรดี”

ทรงพลเปรยขึ้นเบาๆ

“เจ้าหมอนั่นมันไม่ได้หนังเหนียวหรอก...ที่มันรอดเพราะมันไม่เคยประมาทต่างหาก...หลังจากจับตามันมานับปีผมเห็นความฉลาดและทักษะของมันแล้วบอกตรงๆ ...เจ้านี่ไม่ธรรมดาเลย”

อลันเอ่ยชื่นชมอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงที่แสดงความนับถืออยู่ในที เพราะตลอดปีที่ผ่านมาเขามักจะประเมินสถานการณ์ผิดพลาดและล่าช้ากว่าเป้าหมายอยู่เสมอ แม้จะวางเกมรุกไว้ดีแค่ไหนแต่สุดท้ายเกมรับของอีกฝ่ายก็เหนือกว่าอยู่ดี ยามราชออกปฏิบัติการในแต่ละครั้งทักษะและเล่ห์เหลี่ยมอีกทั้งชั้นเชิงก็แพรวพราวจนเขาต้องหลงเป้าไปเสียทุกครา

“มันจะฉลาดล้ำสักแค่ไหนกันเชียว...หมองูตายเพราะงูมาก็มากมันจะยืนหยัดอยู่ค้ำฟ้าก็ให้มันรู้ไป”

“ฉลาดไม่ฉลาดอาก็ฆ่ามันไม่ได้มาสองปีกว่าแล้วไม่ใช่เหรอ...”

อลันปรายตามองทรงพลแววตาเยาะอย่างไม่เกรงใจ

“อลัน!...แกอย่ามาอวดดี...ถึงแกจะมีศักดิ์เป็นหลานแต่อย่ามาทำท่ากำแหงแบบนั้นกับอา”

“ผมแค่พูดความจริง...อาใช้ทุกวิธีแล้วไม่ใช่เหรอไม่ว่าจะถล่มด้วยอาวุธหนัก และลอบกัดอยู่ในความมืด...”

พอหลานชายพูดจบทรงพลก็ได้แต่นั่งนิ่งแล้วจมดิ่งอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง...อลันพูดถูกว่าสารวัตรราชเป็นคนมีทักษะและวางชีวิตอยู่บนความไม่ประมาท...แต่คนเรามันต้องมีคราวเผลอบ้างสิ...

ชายกลางคนแย้งกับตัวเองเงียบๆ ก่อนจะพ่นลมหายใจหนักๆ ออกมาเมื่อจำต้องยอมรับว่าคราวเผลอที่เขาต้องการมันยังดูห่างไกลนัก

“แล้วแกจะให้อาทำยังไง...”

ทรงพลปรายตามองหลานชายด้วยประกายตาที่แสดงชัดว่ากำลังอยู่ในภาวะสิ้นหวัง...ดวงตาสีหม่นหลุบลงมองพื้นโต๊ะแล้วส่ายหน้าไปมาเมื่อนึกถึง...ผู้พิพากษาที่อยู่แดนไกล...ไอรีนจะลงโทษเขากับความผิดพลาดครั้งนี้มากแค่ไหนหากรู้ว่าหัวใจของครอบครัวกำลังตกอยู่ในอ้อมกอดศัตรู...เฮ้อ! ไม่อยากจะคิด...

“เวลานี้เราแก้ไขอะไรไม่ได้...และที่สำคัญเราเรียกทุกอย่างที่อลิสสูญเสียไปกลับคืนมาไม่ได้อีกแล้ว...เราต้องเดินหน้าโดยใช้อลิสเป็นหมากสำคัญ”

อลันเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นประกายตาของผู้เป็นอาหวาดหวั่นจนน่าสงสาร...และเขารู้ดีว่าสิ่งที่กำลังเข้ารบกวนจิตใจของคนเบื้องหน้าคืออะไร

“เราต้องเปลี่ยนแผนโดยใช้ความบังเอิญที่ฟ้าเป็นผู้ลิขิตกำจัดศัตรูของเรา”

“มันหมายความว่ายังไง?”

ทรงพลนิ่วหน้าอย่างสงสัยเมื่อนึกไม่ออกว่าอลันกำลังวางหมากตัวไหนลงบนกระดานและที่สำคัญเขาจะใช้ยุทธวิธีแบบใดในการห้ำหั่นกับศัตรู

“ในเมื่ออาวุธร้ายที่เรามีฆ่ามันไม่ได้เราคงต้องใช้ความรักที่มันไร้พิษภัยเป็นตัวเดินเกม”
“ไม่ได้นะ...ขืนทำแบบนั้นคนที่แย่คืออลิส...อาไม่เห็นด้วย”

คำทัดทานของทรงพลที่โพล่งขึ้นทำเอาคิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน อลันจ้องหน้าผู้สูงวัยกว่าด้วยประกายตาชนิดหนึ่ง...ก่อนจะเอนหลังพิงกับพนัก...แล้วเปรยขึ้น

“อาดูไม่เป็นตัวของตัวเองเอาเสียเลย”

ทรงพลหลบตาหลานชายแล้วปรายมองไปทางผนัง ดวงตาสีหม่นทอดมองภาพของหญิงสาวสองคนที่อยู่บนนั้นแล้วเบนกลับมาใหม่

“อลิสกับไอรีนมีความสำคัญกับพวกเรา...อลันแกไม่เคยมีความรัก...แกไม่มีทางรู้หรอกว่าความรักมันฆ่าใครไม่ได้...”

“แต่ผมเชื่อว่าความรักมันฆ่าคนได้และมันจะฆ่าได้อย่างเลือดเย็นด้วย...เวลานี้อลิสอยู่กับเจ้านั่นเพราะเธอจำตัวตนไม่ได้...ผมเชื่อว่าเมื่อความทรงจำเธอกลับมาไอ้ความรักโง่ๆ ที่พาเธอล่องลอยอยู่เหมือนฝันนั่นก็จะพลันสลาย...คนที่เป็นนักฆ่าไม่มีหัวใจหรอกอา...”

อลันใช้บรรทัดฐานของตัวเองขึ้นมาสรุป...

“เวลานี้หัวใจแกอาจจะแกร่งจนไม่มีอะไรทำให้หวั่นไหว...แต่หัวใจอลิสไม่ใช่...แม้อลิสจะเป็นนักฆ่าที่ฝีมือเยี่ยมและเป็นความภาคภูมิใจขององค์กรเรา...แต่เธอก็คือผู้หญิง”

คนที่มีประสบการณ์ชีวิตมากกว่าอดแย้งขึ้นไม่ได้

“พวกเราถูกฝึกมาให้รับได้กับทุกความกดดัน...ผมเชื่อว่าถ้าอลิสกลับมาเป็นเหมือนเดิมเธอจะเลือกอยู่ข้างพวกเรา...”

คนที่หัวใจไร้รักและไม่คิดจะหันหน้าไปญาติดีกับสิ่งนั้นยังยืนกรานน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว

“แกดูถูกความรู้สึกของผู้หญิงมากเกินไป...อลัน...”

“ตอนแรกผมก็คิดเหมือนอาว่าอลิสอาจเจ็บปวดกับความรักโง่ๆ นั่นแต่พอมานั่งคิดดู...หนึ่งแลกหนึ่งมันก็สมน้ำสมเนื้อไม่ใช่เหรออา...อลิสมีจิตวิญญาณของนักฆ่าเต็มเปี่ยมและสัญชาตญาณอันนั้นจะเป็นสิ่งเยียวยาเธอให้หลุดพ้นจากความร้าวรานนั่น...เชื่อผมเถอะเธอรับมือมันได้”

อลันยังใช้สัญชาตญาณของตัวเองเป็นตัวนำ แล้วตัดสินทุกอย่างด้วยความชะล่าใจ

“แต่เรากำลังใช้ชีวิตและจิตวิญญาณของคนที่กำลังมีความรักเดิมพันเกมนี้นะอลัน...อาว่ามันจะได้ไม่คุ้มเสียซะมากกว่า...”

“เราเลือกไม่ได้แล้ว...อาคิดว่าผมไม่แค้นใจงั้นสิที่ยอมปล่อยให้อลิสล่องลอยอยู่กับความรักบ้าๆ นั่น... เวลานี้ผมแทบอยากบุกเข้าไปที่บ้านหลังนั้นแล้วยิงไอ้หมอนั่นให้ตายคามือ...แต่ในเมื่อทุกอย่างพลิกผันซะขนาดนี้เราก็ต้องเดินไปตามเกม...ในเมื่อมันพรากหัวใจของเราไปผมก็จะใช้สิ่งที่มันพรากไปเรียกร้องคืนให้สาสม”

ชายหนุ่มเริ่มเกรี้ยวกราดเมื่อนึกถึงความผิดพลาดที่ฟ้าเป็นผู้กำหนด...เพราะความรักน้องอลันจึงแทบกระอักเมื่อพบว่าศัตรูที่เขาล่ามาตลอดหนึ่งปีกำลังย้อนรอยเขาด้วยสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้น

“เราจะฆ่ามันให้ตายทั้งเป็นด้วยมือของผู้หญิงที่มันรัก...เมื่อทุกอย่างจบอลิสจะกลับมอสโคว์เธอจะลืมทุกอย่างที่นี่...อาเชื่อผมเถอะว่าเราคุมเกมนี้ได้...อลิสเป็นมืออาชีพพอ”

“แต่อาก็ยังกังวลนะอลันเพราะถ้าไอรีนรู้ว่าเราใช้อลิสเป็นหมาก...อาคงรับไม่ไหวกับพายุอารมณ์ที่จะถล่มเราจนย่อยยับ”

ทรงพลอดแย้งขึ้นไม่ได้เมื่อนึกถึงแม่เสือสาวที่ใครๆ ต่างก็เข็ดขยาดไปกับความเด็ดขาดและเลือดเย็น

“ม๊ามะต้องเข้าใจเหตุผล อาอย่าลืมสิว่างานของพวกเรามันไม่เคยมีสีขาว...ในเมื่อเราอยู่บนผืนผ้าสีดำเราก็ต้องทำตัวให้มืดมิด...เมื่อก่อนอาเคยเด็ดขาดกว่านี้...อย่ากังวลไปเลยทุกอย่างมันต้องมีทางออกเมื่อถึงเวลา”

“ใช่อาเคยเด็ดขาดและความเด็ดขาดนั้นก็ยังคงอยู่...แต่อาไม่เคยให้คนที่รักต้องเสี่ยงภัย...อลิสมีความหมายกับพวกเราแค่ไหนแกก็รู้...บอกตรงๆ เกมนี้อาไม่กล้าเสี่ยงกับความทุกข์ใจของเธอ”

คนที่เป็นผู้ใหญ่และมองการณ์ไกลกว่ายังแย้งด้วยเหตุผล

“ผมจะรับผิดชอบกับทุกความผิดพลาดของเกมนี้...ถ้าอาไม่เห็นด้วยก็หาวิธีที่ดีกว่านี้มา...แต่สำหรับผมบาดแผลตรงนี้มันคือชนวน...แผลนี่อลิสเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเพราะเธอจำผมไม่ได้...ผมเชื่อว่าบาดแผลต่อไปที่เธอจะสร้างให้กับเจ้าหมอนั่นมันก็จะว่างเปล่าเช่นกัน...เดินไปตามหมากเถอะเราไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ”

อลันลุกขึ้นชี้มือลงบนบาดแผลของตัวเองแล้วทาบมือลงบนโต๊ะพร้อมกับเข่นเขี้ยวออกมา

“เราจะคุยเรื่องนี้กันใหม่นะอลัน...หากจำเป็นอาจะเดินไปตามเกมนี้...แต่อาต้องมั่นใจว่าอลิสจะไม่ย่ำแย่...แกกลับไปพักได้แล้วไป...ขอเวลาอาอีกสักวันแล้วยังไงจะให้ไกรวุฒิไปตาม”

ทรงพลบอกพร้อมกับลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป อลันมองตามหลังคนเป็นอาไปด้วยประกายตาที่ยังมีแววหนักใจ...แม้จะกังวลกับความรู้สึกของน้องสาวคนเดียว...แต่เมื่อมันเป็นหนทางเดียวที่จะส่งศัตรูลงนรกเขาก็จำต้องเลือก....ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองอย่างจนหนทาง...

Create Date : 03 กันยายน 2553

Last Update : 3 กันยายน 2553 12:37:35 น.

3 comments

Counter : 455 Pageviews.

วันนี้มาสายไปนิดนะคะ.....เพราะงานเข้าแต่เช้าค่ะ.....เสาร์อาทิตย์...งดอัพเช่นเคยนะคะ......อ่านให้สนุกค่ะ

ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ

คนทางใกล้รักษาสุขภาพเพราะอากาศเปียกปอนบ่อยๆ ส่วนคนทางไกลแสนสุขขอส่งใจส่งความสุขและความคิดถึงรวมถึงความห่วงใยผ่านตัวอักษร...และขอให้ทุกวันของท่านจงเป็นวันที่งดงาม....นะคะ

ขอให้ทุกท่านพบแต่วันที่งดงามค่ะ

โดย: sansook

วันที่: 3 กันยายน 2553 เวลา:12:44:26 น.

สวัสดียามบ่ายค่ะแวะมาเยี่ยมทักทาย

โดย: kobnon

วันที่: 3 กันยายน 2553 เวลา:13:01:32 น.

สวัสดีค่ะคุณแสนสุข

นักฆ่ากับตำรวจ เข้าตำรารักต้องห้ามหรือเปล่า
เราเชื่อมั่นในความรักค่ะ อลันไม่เชื่อในความรักก็เรื่องของเค้า
ส่งกำลังใจให้อลิสและคุณราช และที่สำคัญส่งกำลังใจให้คุณแสนสุขด้วยค่ะ เจอกันวันจันทร์นะค่ะ...

โดย: เอิงเอย IP: 68.224.193.220 วันที่: 3 กันยายน 2553 เวลา:20:21:25 น.