ตอนที่ ๑๘ สมาชิกใหม่

รถเก๋งคันกะทัดรัดสีดำทะมึนขับตามรถของราชไปห่างๆ เพื่อไม่ให้คนที่พวกเขากำลังเฝ้าติดตามจับสังเกตได้ เมื่อตามมาได้สักพักชายฉกรรจ์หนึ่งในสามจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นกด “นายครับ...สารวัตรราชพาคุณอลิสเดินทางไปไหนไม่ทราบครับ” ชายคนนั้นรีบรายงานทันทีเมื่อปลายสายตอบรับ “มันไปทางไหน...และไปกี่คน” “ไปกันแค่สองคนเท่าที่สังเกตเหมือนพวกเขากำลังขับรถมุ่งหน้าไปทางทิศเหนือไม่แน่ใจว่าจะไปที่แม่สอดหรือเปล่า” “ไปแม่สอดงั้นเหรอ?...มันจะไปทำอะไรที่นั่นในเวลานี้...ตามไปให้รู้” ”ครับนาย” “พี่ธงทางเริ่มเปลี่ยวแล้วถามนายดูหน่อยสิว่าจะให้พวกเราชิงตัวคุณอลิสกลับไปเลยไหม” เสียงของใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่ามีป่าละเมาะขึ้นขนาบตลอดสองข้างทาง “เอ่อ...นายครับตอนนี้เส้นทางค่อนข้างเปลี่ยวจะให้พวกผมชิงตัวคุณอลิสกลับไปเลยไหม” ธงไชยถามขึ้นเมื่อเห็นด้วยกับความคิดของลูกทีม “ไม่ต้อง!...พวกแกรับมือเธอไม่ได้หรอก...ฉันแค่ให้ติดตามดูว่ามันพาเธอไปไหน...ทำเท่าที่สั่ง” อลันกรอกเสียงไปตามสาย “ครับนาย...” “อลิสเป็นอย่างไรบ้าง...เธอสบายดีใช่ไหม” คำถามของผู้เป็นนายทำเอาคนถูกถามเหลือบตามองหน้าเพื่อนร่วมทางที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาขับรถ แล้วอมยิ้มบางๆ เมื่อนึกถึงฉากแสดงความรักของคนทั้งสองที่พวกเขามักเห็นอยู่บ่อยครั้ง “สบายดีครับ...สารวัตรราชดูแลเธอราวกับไข่ในหิน...เวลานี้เธอมีความสำคัญกับเขามากเลยทีเดียว” “หึ...ดีให้สำคัญมากๆ นั่นแหละดีเวลาที่อลิสส่งมันลงนรกฉันจะได้เห็นความทุรนทุรายของมันเยอะๆ” อลันแค่นเสียงพูดอย่างสะอกสะใจ “แล้วนายจะให้คุณอลิสอยู่กับสารวัตรราชอีกนานแค่ไหนเหรอครับ...” “รออีกสักพักก็แล้วกัน...อีกสามวันฉันกับนายต้องพบท่านนายพลอูซอว์ไปที่รัฐกระเหรี่ยงเพื่อส่งของ...ระยะนี้ปล่อยอลิสอยู่กับมันไปก่อน...ส่งอาวุธให้ลูกค้าเสร็จเมื่อไรค่อยจัดการเรื่องนี้” “ครับนาย” เกือบห้าสิบนาทีรถคันใหญ่ตีวงเลี้ยวเข้าเขตตึกหลังโอ่อ่า แล้วหยุดสนิทอยู่หน้าตึกในอีกไม่กี่นาที ราชเปิดประตูและก้าวออกจากรถก่อนจะอ้อมไปอีกด้านเพื่อรับไอรดา หญิงสาวนิ่วหน้าขึ้นเมื่อเห็นหญิงกลางและเด็กสาวคนหนึ่งเดินออกมาหน้าตึกด้วยท่าทางเร่งรีบ ดวงตาคู่สวยเหลือบไปมองหน้าราชที่ยิ้มน้อยๆ แล้ววกกลับไปจ้องคนที่ตรงดิ่งเข้ามาอย่างหวาดระแวง “ไม่ต้องกลัวจ๊ะ...คนนั้นชื่อป้าลัดดาเป็นแม่บ้านเก่าแก่ของบ้านเราส่วนเด็กผู้หญิงนั่นก็เป็นคนของเรา” “ที่บ้านคุณมีคนอยู่เยอะเลยเหรอคะ” ไอรดาเงยหน้าขึ้นถามเมื่อเห็นว่าบ้านหลังใหญ่น่าจะมีคนอาศัยอยู่จำนวนไม่น้อย “มีไม่เยอะหรอกจ๊ะนอกจากคุณพ่อกับคุณแม่ก็มีน้องสาวผมอีกคนหนึ่ง...ถ้ารวมแม่บ้านกับคนงานอื่นๆ แล้วมีอยู่ไม่ถึงสิบคน” “เหรอคะ...ไอรู้สึกกังวลจังเลยค่ะ” ราชมองหน้าคนรักแล้วยิ้มน้อยๆ ก่อนจะโอบเอวคอดบางไว้หลวมๆ คล้ายปลอบโยนให้เธอคลายจากความกังวล “อย่ากังวลไปเลยคุณพ่อกับคุณแม่ท่านใจดี...และท่านทั้งสองก็ดีใจมากด้วยที่วันนี้เรามาเยี่ยมท่าน...เข้าบ้านเถอะจ๊ะ” ไอรดาพยักหน้าน้อยๆ พลางสูดลมหายใจเข้าปอดคล้ายเรียกขวัญให้กับตัวเอง แม้จะรู้สึกอึดอัดที่ต้องเผชิญหน้ากับคนแปลกหน้าแต่เมื่อมีราชอยู่ข้างกายเธอกลับรู้สึกผ่อนคลาย “กลับมาเสียดึกเลยนะคะสารวัตร...แต้ยกกระเป๋าสารวัตรไปเก็บที่ห้องไป” หญิงกลางเอ่ยทักทายแล้วจึงหันไปสั่งเด็กรับใช้ “คุณพ่อกับคุณแม่ขึ้นนอนหรือยังป้า” ราชเลี่ยงที่จะตอบคำถามจึงเสถามถึงบุพการี “ยังหรอกค่ะพ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงรอสารวัตรกับคุณนายอยู่...ท่านทั้งสองบ่นถึงคุณๆ มาตั้งแต่เช้าจนหูป้าชาหมดแล้วเนี่ย...เชิญสารวัตรขึ้นบ้านเถอะค่ะพอได้ยินเสียงรถเลี้ยวเข้ามาจอดแต่ละคนก็แทบนั่งไม่ติดที่ท่าทางจะตื่นเต้นกันน่าดู” ปากเล่าตาก็จับจ้องไปที่ดวงหน้างดงามอย่างชื่นชม...สวยอย่างนี้เล่าสารวัตรหน้าเข้มของเราถึงไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง... “ป้าลัดดาเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บที่ห้องผมเลยนะ...” ราชสั่งแล้วพาไอรดาเดินตรงเข้าบ้านแต่พอเดินยังไม่พ้นร่างท้วมของแม่บ้านชายหนุ่มก็หมุนตัวกลับไปบอก “อ้อป้าไม่ต้องจัดกระเป๋านะ...เพราะเดี๋ยวผมกับไอจะขึ้นไปจัดเอง” ไอรดาถึงกับหน้าแดงก่ำเมื่อได้ยินชายหนุ่มเน้นย้ำคำสั่งสุดท้ายแล้วเหลือบมองเธอด้วยประกายตาที่ทำเอาคนถูกมองแข้งขาสั่น “มันไม่มากไปกว่าตอนจัดหรอกจ๊ะไอ...” สารวัตรหน้าเข้มยังมีแก่ใจกระเซ้าคนข้างๆ ให้หวั่นไหว จนไอรดาได้แต่ถอนหายใจแล้วภาวนาขอให้เขาพูดเล่น พอทั้งสองเดินพ้นธรณีประตูคนที่นั่งรออย่างกระสับกระส่ายมาทั้งวันก็ลุกพรวดขึ้น ไอรดารู้สึกประหม่าไม่น้อยเมื่อต้องเผชิญหน้ากับญาติผู้ใหญ่ของชายหนุ่มอย่างกะทันหัน พอเห็นสตรีกลางคนรูปร่างสูงสง่าดูมีอำนาจเดินเข้ามา ใบหน้างดงามเจื่อนลงชั่วแวบแล้วปรับเป็นปกติเมื่อเห็นรอยยิ้มระบายอยู่ทั่วใบหน้าของนางจนทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้น “ทำไมพาน้องเดินทางค่ำมืดนักล่ะตาราช...น้องกำลังไม่สบายไม่ใช่เหรอ” นางเอ่ยถามบุตรชายด้วยน้ำเสียงตำหนิอยู่ในที ก่อนจะหันไปจ้องหน้าหญิงสาวด้วยประกายตายินดีอย่างเห็นได้ชัด “มาถึงก็ถล่มกันเลยนะฮะ...ไอไหว้คุณแม่ท่านสิจ๊ะ” คุณไพลินถึงกับเลิกคิ้วแล้วแล้วเบ้หน้าเมื่อได้ยินคำพูดของสารวัตรหน้าเข้มที่ร้อยวันพันปีไม่ค่อยมีคำหวานๆ นุ่มๆ ออกมาให้ได้ยิน ไอรดายืนเก้ๆ กังๆ เมื่อไม่รู้จะเริ่มทักทายผู้สูงวัยอย่างไรดีเพราะผู้ใหญ่ไม่ได้ยื่นมือออกมาให้เธอสัมผัสตามธรรมเนียมที่ฝังลึกอยู่ในความเคยชิน หญิงสาวมองมือเรียวที่ตกอยู่ข้างลำตัวเจ้าของบ้านกลางคนแล้วเฝ้ารออยู่ชั่วครู่เมื่อไม่เห็นอีกฝ่ายยื่นมือออกมาเธอจึงพยักหน้าแล้วเอ่ยทักทายเพียงคำว่าสวัสดี ราชยืนมองใบหน้าสับสนของภรรยาแล้วเอียงหน้าเล็กน้อย...เมื่อเห็นว่ามารดากำลังนิ่วหน้าเพราะงุนงงกับบททักทายของสะใภ้ใหญ่ชายหนุ่มจึงเลิกคิ้วขึ้น...จนอดฟันธงไม่ได้ว่าเธอคงไม่ได้อาศัยอยู่ในประเทศไทยจริงๆ ถึงไม่รู้จักการไหว้ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของคนไทย “คนไทยทักทายผู้ใหญ่โดยการไหว้จ๊ะไอ...แบบนี้” ชายหนุ่มยกมือขึ้นพนมตรงหน้าอกแล้วก้มหัวลงเล็กน้อยก่อนจะจรดหน้าผากกับปลายนิ้ว ไอรดามองการกระทำของราชแล้วนิ่วหน้าแต่ก็ทำตามอย่างว่าง่าย ราชยิ้มน้อยๆ อย่างเอ็นดูเมื่อเห็นวิธีไหว้ของคนรักถึงมันจะดูเก้ๆ กังๆ จนเหมือนคนเพิ่งหัดไหว้แต่กิริยานั้นก็ดูน่ารักเกินกว่าจะทำให้ขัดเคือง แม้จะรู้สึกงุนงงกับท่าทางของหญิงสาวแต่คุณไพลินก็ไม่ได้นึกใส่ใจมากนัก...เพราะคิดว่าเธอกำลังป่วย “สวัสดีจ๊ะหนูไอ...เข้าไปกราบคุณพ่อสิลูก” ราชประคองภรรยาเดินไปยังห้องรับแขกที่มีประมุขของบ้านนั่งรออยู่เงียบๆ รุจญ์มองร่างระหงของหญิงสาวด้วยประกายตายินดีไม่ต่างจากภรรยา...ใบหน้าอิ่มค่อนท้วมพยักหน้ารับไหว้บุตรชายแล้วหันไปยิ้มและรับไหว้คนที่ยืนพนมมืออยู่ข้างๆ “ทำไมเดินทางดึกนักล่ะตาราช...ช่วงนี้แกลายาวไม่ใช่เรอะทำไมไม่พาน้องมาแต่วันล่ะ” พอสิ้นคำถามราชก็ถึงกับผุดรอยยิ้มออกมา...คำถามเดียวสามคนรวด...เฮ้อ!...ใครจะกล้าตอบล่ะนั่นว่าทำไม...ชายหนุ่มเหลือบไปมองคนข้างๆ ที่ยืนขาดความมั่นใจแล้วกระชับมือปลอบเธอกรายๆ “จากพบพระมาแม่สอดระยะห่างแค่สามสิบเก้ากิโลผมคิดว่าใกล้ๆ เลยชะล่าใจไปนิดก็เท่านั้นแหละฮะ” “แล้วทานข้าวทานปลากันมาหรือยังล่ะลูก” คนเป็นมารดาถามขึ้นเมื่อเดินไปทรุดนั่งลงข้างๆ สามี “เรียบร้อยแล้วครับ” “ถ้าทานอะไรเรียบร้อยมาแล้วก็พาน้องไปพักเถอะไป...หน้าซีดหน้าเซียวใหญ่แล้วนั่น...” คุณไพลินยิ้มแพรวพราวเมื่อเห็นใบหน้าซีดสลับแดงของลูกสะใภ้ แม้จะนึกขัดใจที่บุตรชายเดินทางกลับบ้านล่าช้ากว่ากำหนดไปหลายชั่วโมงแต่พอเห็นหน้าลูกและลูกสะใภ้คนที่ทำท่าขัดใจมาทั้งวันก็ถึงกับหายเคือง ไอรดารู้สึกอบอุ่นใจขึ้นเมื่อเห็นรอยยิ้มจริงใจของผู้ใหญ่ทั้งสอง แม้คราแรกเธอจะกังวลกับการเผชิญหน้าแต่พอเห็นประกายเจิดจ้ายินดีฉายออกมาอย่างชัดเจนเธอก็รู้สึกสบายใจขึ้น “ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวพาไอไปพักก่อนนะฮะ...” ราชเอ่ยขอตัวเมื่อเห็นบุพการีพยักหน้าอนุญาตเขาจึงจูงมือหญิงสาวพาเดินตรงไปที่บันไดเพื่อพักผ่อน “คุณเห็นแม่หนูนั่นไหม...อูย...ถูกใจไพเชียวล่ะ...ตั้งแต่ไหนแต่ไรตาราชมันทำอะไรไม่เคยได้ดังใจสักอย่าง...เพิ่งมีครั้งนี้กระมังที่พ่อลูกชายตัวดีทำเรื่องถูกใจไพ” คุณไพลินเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าบุตรชายเดินหายขึ้นไปบนบ้านได้ครู่ใหญ่ “ดีใจก็อย่าให้มันออกนอกหน้านักสิคุณเดี๋ยวเขาจะหาว่าลูกเราเป็นของตาย” พ่อเลี้ยงรุจญ์เจ้าของร้านอัญมณีคนดังและคลังสินค้ารายใหญ่ของแม่สอดเหลือบตามองภรรยาที่หน้ากำลังบานแล้วบานอีกด้วยประกายตาล้อเลียน “ไม่ให้ไพดีใจได้ยังไงคะลูกเราจะเป็นฝั่งเป็นฝาทั้งคน...ความสุขของพ่อแม่ไหนเลยจะนิ่งเฉยกับการออกเย้าออกเรือนของลูกๆ แล้วดูหนูไอสิสวยได้ใจขนาดนั้นมันก็ต้องปลื้มเป็นธรรมดาล่ะ...สวยๆ แบบนี้เวลาพาออกการออกงานไพจะได้ไม่อายใคร...ตาราชตาแหลมใช้ได้เลยนะเนี่ย” “ของแบบนี้ลูกไม้มันย่อมหล่นไม่ไกลต้น...ไม่อยากนั้นผมจะเลือกจีบคุณเหรอ” พ่อเลี้ยงรุจญ์รีบยิงเข้าประตูตัวเองทันทีที่มีโอกาส “ไพไม่แปลกใจเลยว่าตาราชมันได้นิสัยนักฟุตบอลที่ชอบยิงประตูตัวเองมาจากใคร...” คนเป็นภรรยาอดค้อนขวับไม่ได้ “ก็ผมพูดจริงนี่...ดูคุณสิไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีๆ ก็ยังสวยไม่สร่างพาไปไหนสาวๆ ยังแอบเคืองถ้าเจ้าราชมันไม่ได้ความฉลาดในการเลือกจากผมมันจะได้จากใครกันล่ะคุณ” “คุณก็พูดเกินไป...ไพขึ้นนอนก่อนดีกว่า...ถูกชมมากๆ เดี๋ยวจะพาลไม่นอนหลับเอาเปล่าๆ คุณจะขึ้นเลยไหมหรือจะทำงานต่อ” พอถูกชมซึ่งๆ หน้าแม่เลี้ยงไพลินก็ได้แต่ยิ้มจนหน้าบาน เมื่อสามียืนยันจะขอทำงานอีกสักครู่นางจึงเดินขึ้นไปพักผ่อนเพื่อเตรียมตัวต้อนรับสมาชิกใหม่ของครอบครัว ด้วยท่าทางชื่นมื่นจนคนเป็นสามีอดยิ้มกับความขี้เห่อของภรรยา   Create Date : 14 กันยายน 2553 1 comments Last Update : 14 กันยายน 2553 16:00:00 น. Counter : 479 Pageviews. Share Tweet