|
|
พระพุทธเจ้ามีความกรุณา เราก็นึกถึงพระพุทธเจ้าในแง่กรุณา พระพุทธเจ้ามีความกรุณาอย่างไร ? นึกถึงประวัติพระองค์ เป็นเจ้าชายไม่ใช่คนยากคนจน ไม่ใช่มีความคับแค้น ไม่มีความลำบาก ที่ต้องหนีไปอยู่ในป่า ฐานะสมบูรณ์อยู่ในปราสาท ๓ หลัง เหมาะกับฤดูกาลทั้งสาม มีเมียรูปสวย มีสาวใช้สวย มีคนคอยดูแลเอาใจใส่ ถ้าเป็นเราๆท่านๆ ก็จมปลักอยู่นั่นแหละ ขึ้นไม่ได้ดอก
แต่พระองค์ไม่สนุกกับเรื่องนั้น ใจไม่เพลิดเพลินกับเรื่องนั้น พระองค์หนีไปได้ ไม่ใช่เรื่องเล็กนา จิตใจต้องยิ่งใหญ่ ที่หนีจากสิ่งเหล่านี้ได้ เพราะกามคุณผูกมัดจิตใจคน ทิ้งไม่ได้ พวกเราที่มีครอบครัวแล้วมาบวช คิดดูเองเถอะ นึกถึงหรือเปล่า นึกถึงลูกเมียอยู่หรือเปล่า ต้องคิดถึงเรื่องธรรมดาอย่างนี้ แต่ทว่า พระองค์ทิ้งหมดเลย ทิ้งออกไปเลย ทิ้งเพราะอะไร ต้องมีอะไร ใจของท่านสละเพื่ออะไร ออกไปศึกษาค้นคว้า นอนกลางดินกินกลางทราย สมัยก่อนเป็นเจ้านาย ไปไหนต้องมีรถม้า กลับมาเดินเท้าเปล่า นุ่งผ้าขาด รับอาหารจากคนยากคนจน เอามานั่งฉัน มื้อแรกๆคงจะฉันไม่ลง ต้องปะฏิสังขาโย กันหลายจบละ ผลที่สุดก็ฉันได้ อยู่ได้ นี้ไม่ใช่เล็กน้อย ถ้าเรานึกแล้วมันน่ารักพระองค์เหลือเกิน ความเสียสละ
ถ้าเราอ่านในตอนก่อนเป็นพระพุทธเจ้า ทรงบำเพ็ญทุกรกิริยา เราจะรักพระองค์มากขึ้น ทรงบำเพ็ญตนเพื่อคนอื่นทั้งนั้น แม้ในวันจะเสด็จปรินิพพานประชวรหนักเต็มที่ ปริพาชกรู้ว่าพระองค์จะนิพพานแน่แล้ว ต้องไปถามปัญหาให้ได้ มิฉะนั้น จะเสียประโยชน์ไปเลย
พระอานนท์บอกว่า อย่าเลยท่าน พระพุทธเจ้าทรงประชวรหนักอย่าไปรบกวนเลย พระองค์ได้ยิน บอกว่า อานนท์อย่าไปห้ามเขา เขาต้องการความรู้ เขาไม่ได้รบกวนตถาคต ปล่อยเขาเข้ามาเถิด นี่น้ำพระทัยของพระองค์ ครั้งสุดท้าย พอเข้าไปได้ก็ถามใหญ่ ถามแบบแขก
พระพุทธเจ้าบอกว่า เวลามันน้อย อย่าถามให้มันยาวความ คอยฟังดีกว่า ตถาคตจะพูดให้ฟังดีกว่า ฟัง แล้วก็พูดให้ฟัง เขาเข้าใจเลยขอบวชเป็นองค์สุดท้ายในวันนั้น บวชกับพระพุทธเจ้าเป็นสาวกคนสุดท้าย ชื่อว่า สุภัททภิกขุ (เดิมชื่อสุภัททปริพาชก) แล้วพระองค์ก็ปรินิพพาน
ก่อนจะปรินิพพาน ตรัสว่าอย่างไร ? “หันทะทานิ ภิกขะเว อามันตะยามิโว วะยะธัมมา สังขารา อัปปะมาเทนะ สัมปาเทถะ - ภิกษุทั้งหลาย สังขารทั้งหลายมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา เธอทั้งหลาย จงยังประโยชน์ตน ประโยชน์ผู้อื่น ให้ถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาทเถิด” สอนให้ทำประโยชน์ตนและผู้อื่นให้ถึงพร้อม อย่าเหลวไหล เป็นพระกรุณาขั้นสุดท้าย ที่หลุดออกมาจากพระโอษฐ์ของพระพุทธเจ้า แล้วหับพระโอษฐ์ หายใจไม่ได้ หยุดไป ทิ้งสิ่งที่มีค่าไว้กับโลก อันนี้ เราคิดแล้วตื้นตันใจ ในการกระทำของพระองค์
ทีนี้ เรามาคิดถึงเรื่องอย่างนี้แล้ว จะทำอย่างไร เราก็เชิญเอาพระกรุณาใส่ไว้ในใจของเรา พระกรุณานั่นแหละมาใส่ไว้ในใจ ทำใจให้มีความกรุณา หัดสงสาร สงสารอะไรก่อน ? เบื้องต้นต้องสงสารตัวเองก่อน มีคนไม่ใช่น้อยไม่สงสารตัวเอง เอาตัวไปคลุกคลีกับสิ่งชั่วร้าย เอาท้องไปใส่เหล้าเสีย เอาปากไปใส่ยาพิษ เฮโรอีน เอาตัวไปคลุกคลีกับสิ่งสกปรกโสมมทั้งหลายที่มีในโลกนี้ คือคนไม่รักตัว ไม่สงสารตัว
ทำไมจึงไม่รัก ไม่สงสารตัว ไม่เคยคิดว่า ตัวกูมันเกิดมาทำไม อยู่เพื่ออะไร สิ่งที่ดีที่สุดที่ควรจะทำในชีวิตนี้ คืออะไร ไม่ได้คิด ไม่ได้นึก ไปกินไปเล่น ไปสนุก จนค่ำแล้วก็นอนอุตุไปเลย เลยไม่รู้ว่าเกิดมาทำไม อยู่อย่างไร ควรจะใช้ชีวิตอย่างไร ไม่เข้าใจ นี่ไม่รักตัว
แล้วคนที่ไม่รักตัว อย่าไปหวังเลยว่าเขาจะรักพ่อแม่ รักวงศ์สกุล รักครอบครัว รักชาติ รักศาสนา ไม่ต้องพูดละ ไม่รักเลย คนพรรค์นั้นน่ะ รักไม่ลง เพราะไม่มีจิตใจสงสารตัวเอง.
| Create Date : 09 มกราคม 2565 |
| Last Update : 9 มกราคม 2565 17:52:20 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 296 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
 |
|
|
|
