คนตัวเล็กมองเมืองใหญ่

ตั้งแต่พาตัวเองมาสู่เมืองกรุงก็โดนหวัดตัวดีเล่นงานงอมแงมมาถึงวันนี้ ก็สมควรอยู่หรอกเมื่อคืนกลับมาก็บ้านั่งเขียนบล็อกจนหกโมงเช้าถึงได้นอน ตื่นมาสิบโมงตอนเพื่อนไปทำงานก็รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ จะนอนต่อก็ไม่หลับ เลยลุกขึ้นมาทำความสะอาดให้เจ้าของที่อยู่ซะหน่อย ทั้งที่รู้สึกไม่สบายตัวเลยแต่ก็ต้องพาตัวเองออกไปข้างนอกหาอะไรใส่ท้องและจัดการเรื่องสมัครงาน

แดดตอนบ่ายร้อนจนแสบผิว แต่ละก้าวที่เดินไปตามถนนมันเจ็บแปลบๆ ไปทั้งตัว เหมือนมีเข็มเล็กๆ มาจิ้มไปตามเนื้อตัว มอเตอร์ไซค์รับจ้างวิ่งผ่านไปมาก็ไม่ยอมโบก-ด้วยความงกน่ะนะ -_-" กว่าจะถึงปากซอยก็เหนื่อยใช้ได้ มองหาร้านขายยาที่วันนี้ต้องกินซะทีหลังจากใช้วิธีพักผ่อนตามธรรมชาติแล้วไม่ได้ผล (ก็มัวแต่ไปลั้นลาจนไม่มีเวลาพักผ่อนเองนี่นะ) หน้าปากซอยไม่มีร้านยาเลย ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปซื้อที่ตลาดก็ได้ รถเมล์ผ่านมาพอดีก็กระโดดขึ้นเลย เตรียมเงินค่ารถไว้พอดีเจ็ดบาท แต่ตอนกระเป๋ารถยื่นตั๋วให้พร้อมเงินทอนห้าสิบสตางค์ก็งง เอ๋...รถเมล์ลดราคาตั้งแต่เมื่อไรกันเนี่ย ปกติราคานี้จะเป็นราคาลดหย่อน นี่เขาเห็นเราเป็นคนชราหรืออย่างไร เง้อ... ไม่ใช่ละ-จริงๆ เป็นราคาที่เขาปรับมาสักระยะแล้วแต่เราไม่รู้เอง ก็เพิ่งมาจากบ้านนอกนี่นะ

ถึงปลายทางในสองป้ายเราก็รีบตรงไปยังที่รับสมัครงานที่เห็นเมื่อวาน ห้างค้าปลีกขนาดใหญ่กำลังรับพนักงานจำนวนมาก นี่แหละงานที่ต้องการ

ณ เวลานี้ฉันต้องการใช้ชีวิตอีกแบบ ฉะนั้นงานที่จะทำจึงเป็นงานอีกแบบที่ไม่เคยทำ ใบปริญญาไม่สำคัญ เพราะฉันใช้วุฒิ ม.6 มาสมัคร อยากทำงานหนักๆ เหนื่อยๆ จะได้เข้าใจอีกด้านของความเป็นจริง เพื่อนบอกว่าทำไมไม่ไปทำงานก่อสร้างเลยล่ะ ก็คิดอยู่นะ ถ้าหลายๆ ที่ไม่ได้แล้วก็จะลองดูเหมือนกัน มีวิชาก่อสร้างติดตัวจะได้มาสร้างบ้านตัวเองในอนาคตได้ เพื่อนว่าฉันเพี้ยน เรียนจบปริญญามาทำไม-นั่นสินะ ในตอนนั้นเราก็แค่เรียนไปตามหน้าที่ แต่เวลานี้เราเลือกเองได้ว่าจะทำอะไร มีอะไรมากมายที่ฉันสนใจอยากทำ ลงมือซะก่อนที่จะทำไม่ไหว

สมัครงานเสร็จก็โซเซไปหาข้าวกิน แล้วซื้อยาซื้อกับข้าวมื้อเย็นมาเตรียมไว้ กลับมาถึงที่พักสี่โมงกว่าจัดการกินยาแล้วนอน แต่...นอน
ไม่หลับ ไข้ก็ยังไม่ลด เฮ้อ! เขียนบล็อกอีกสักเรื่องซะเลย


การกลับเข้าสู่เมืองใหญ่อีกครั้ง ฉันตื่นตาตื่นใจมากในวันแรก สถานที่ที่เคยอยู่เคยผ่านมีการเปลี่ยนแปลงไปบ้าง แต่ที่น่าสนใจที่สุดคือ "คน" ผู้คนมากมายต่างมารวมกันอยู่ในเมืองใหญ่ สายตาแต่ละคนมองไปข้างหน้าแต่ฉันไม่รู้หรอกว่าปลายทางเขาอยู่ตรงไหน แฟชั่นของคนกรุงช่างมีสีสันนัก ทำเอาฉันต้องก้มมองเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่อยู่-มันธรรมดามาก ออกแนวเชยด้วยซ้ำ แต่ฉันก็ไม่คิดเปลี่ยน ปล่อยให้เป็นสิ่งแปลกปลอมในเมืองทันสมัยต่อไป รู้สึกเหมือนตัวเองหยุดอยู่กับที่ในขณะที่รอบข้างเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เหมือนภาพที่เคยเห็นตามโทรทัศน์ที่แสดงความเหงาของตัวละคร-เราก็เป็นเพียงตัวละครหนึ่งในบรรดาละครชีวิตเจ็ดพันล้านเรื่องของโลกนี้

อุปกรณ์สื่อสารเป็นสิ่งหนึ่งที่เห็นได้ชัดถึงความเปลี่ยนไปของเมืองใหญ่จากที่ฉันเคยอยู่ โทรศัพท์ของคนที่นี่ต้องทำได้มากกว่าแค่ใช้โทร.ออก หรือรับสาย ภาพผู้คนก้มหน้าตกอยู่ในโลกส่วนตัวกับอุปกรณ์สื่อสารตรงหน้ามีให้เห็นได้ทั่วไป-การสื่อสารไม่เคยขาดตอน
คนเมืองเขาเหงากันขนาดนี้เชียวหรือ เพื่อนเห็นโทรศัพท์มือถือรุ่นเก่าของฉันแล้วหัวเราะว่ายังใช้แบบนี้อยู่อีกหรือ ไม่ทันสมัยเอาซะเลย สำหรับฉันสิ่งที่มีก็เกินพอแล้ว โทร.หากันได้ ถ่ายรูป ฟังเพลง ต่ออินเทอร์เน็ต แค่นี้ก็ใช้ไม่หมดแล้ว ฉันไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องใช้สมาร์ทโฟน สื่อสารด้วยข้อความตัวอักษรที่ต้องมานั่งกดนิ้วหงิก ใช้ภาษาลิ้นไก่สั้น หรือมันคือแฟชั่นที่จะพาเราย้อนยุคไปสู่ยุคที่เรายังสื่อสารด้วยตัวอักษร เห็นทีอีกหน่อยนกพิราบคงกลับมาได้รับความนิยมอีกครั้ง

โทรศัพท์ฉลาด แล้วคนใช้ล่ะ แน่นอนว่าฉันยังโง่เง่าหลังเขา จึงพอใจกับการสื่อสารด้วยโทรศัพท์รูปแบบเดิมมากกว่า โทรศัพท์ได้กลายเป็นเครื่องมือที่บ่งบอกความทันสมัยและไลฟ์สไตล์ของผู้ใช้ไปแล้ว แม้คาราจะแพงก็ขอให้ได้มาเพื่อความทันสมัย ไม่ว่าจะใช้เงินสดหรือเงินผ่อน เพราะคนในเมืองรายได้มากกว่าคนต่างจังหวัด การหาสิ่งอำนวยความสะดวกที่นอกเหนือความจำเป็นจึงเป็นเรื่องที่ทำได้ เพราะมีกำลังจะจ่าย แปลกที่มีการรณรงค์ให้พอเพียงทำบัญชีรับจ่ายกับคนต่างจังหวัด แต่กับคนเมืองมีแต่กระตุ้นการใช้จ่าย เรากำลังนำพาอนาคตไปสู่ทิศทางไหนกันนะ

เสียงสายเรียกเข้าโทรศัพท์ฉันดังท่ามกลางผู้คนมากมาก ฉันหยิบมือถือรุ่นเก่าขึ้นมาเพื่อการสนทนา ใช้เสร็จก็เก็บลงกระเป๋า หน้าที่ของโทรศัพท์ก็มีเท่านี้-จริงๆ

Create Date : 16 ธันวาคม 2554 Last Update : 16 ธันวาคม 2554 21:42:21 น. Counter : 521 Pageviews.		0 comments
Share Tweet