นางฟ้า's Diary

วันทำงานบินจากฮิโรชิมาเข้าฮาวาย ไพล์ทจากเมืองเล็กๆ อย่างนี้มักจะไม่ยุ่ง ผู้โดยสารมักจะน่ารักเสิร์ฟอะไรทานไอ้นั้น ไม่มีอิดเอื้อนไม่มีคอมเพลน แถมยังทำท่าเกรงใจไม่ค่อยจะกล้าใช้แอร์กันสักเท่าไหร่ ทานข้าวกันเสร็จก็มักจะนอนไพล์ทว่างๆผู้โดยสารก็มักจะยึดเก้าอี้สี่ตัวรวด ยกพนักวางแขนขึ้นแล้วก็นอนห่มผ้ากันยาวเหยียด ร้อนถึงแอร์ที่ต้องคอยดูแลความปลอดภัย ที่จำเป็นจะต้องปลุกลุงๆ ป้าๆ ขึ้นมาถามว่านอนอย่างเนี่ยน่ะรัดเข็มขัดไว้ด้วยรึเปล่าจ๊ะ กรุณารัดไว้ข้างนอกผ้าห่มนะคะ แอร์ที่เดินผ่านไปผ่านมาจะได้เห็นว่ารัดแล้ว จะได้ไม่ต้องปลุกลุงๆ ป้าๆ ขึ้นมาถาม

ไพล์ทวันนี้พิมคุยกับคุณป้าญี่ปุ่นคนนึง คุณป้าแกพ่นกระหน่ำภาษาญี่ปุ่น พิมได้แต่ทำหน้าเอ๋อ ได้แต่ยิ้ม แหะๆๆๆ คุณป้าพูดเสร็จพอรอฟังพิมตอบ พิมก็ตอ ไปว่าขอโทษนะค๊า คุณป้าขา หนูฟังคุณป้าไม่รู้เรื่องค่ะ คุณป้าเล่นพูดรัวเร็วแถมสำเนียงแบบนี้หนูมิเข้าใจนะค๊า คุณป้าช่วยพูดใหม่ช้าๆชัดๆ อีกสักครั้งได้ ปล่าคะ พร้อมกันนั้นสายตาก็เหลือบแลเห็นเพื่อนที่เก่งภาษาญี่ปุ่นเดินผ่านมาก็ดึงรั้งไว้บอกว่ามาช่วยฟังหน่อยว่าคุณป้าอยากจะบอกอะไรพิม

ปรกติภาษาญี่ปุ่นก็ยากพออยู่แล้วนะคะ แล้วมาเจอภาษาญี่ปุ่นสำเนียงแยกตามเมืองอีกนี่สามารถทำให้พิมมึนตึ๊บได้เลยค่ะ และแปลกนะคะ บินไปบินมาที่ญี่ปุ่นมากๆ หน้าตาการแต่งตัวท่าทางจะกลายๆไปเป็นญี่ปุ่นไปซะ ผู้โดยสารก็มักจะนึกว่าพิมเป็นแอร์ญี่ปุ่นเวลาขออะไรคุยอะไรก็จะรัวเร็วกันมาเชียว ประมาณว่ามั่นใจว่าพูดภาษาเดียวกัน ส่วนพิมภาษาญี่ปุ่นก็เก๊งเก่ง ผู้โดยสารพูดมาสามประโยค พิมเข้าใจอยู่สามคำ แฮ่ๆๆๆๆ คือประมาณว่าถ้า เป็นคำศัพท์ที่เจอบ่อยๆ ที่ใช้สำหรับเสิร์ฟสำหรับขอที่ใช้กันในเครื่องบิน พิมจะรู้เรื่อง แต่ถ้าคุยเรื่องอื่นๆที่ไม่เกี่ยวกับการเสิร์ฟการบิน พิมก็จะไม่รู้เรื่องอ่ะค่ะ

วันนี้พอถึงโรงแรมแล้วพิมจะต้องรีบอาบน้ำแต่งตัว เพราะว่ีามีนัดอีกแล้วค่ะ คือผู้ช่วยกัปตันที่บินมาด้วยกัน จะชวนไปขับรถเที่ยวรอบเกาะฮาวาย ไปกัน ทั้งหมดสี่คนรวมพ่อโคด้วยก็เป็นห้า นัดเวลาเจอกันที่หน้าโรงแรม ผู้ช่วยกัปตันก็จะต้องกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเหมือนกัน พวกคุณชายสามคนในห้องกัปตัน (pilot,co-pilot,flight engineer) สามหนุ่มพวกนี้เค้าเบสกันที่ฮาวายนะคะ เพราะฉะนั้นพอมาถึงฮาวายเราก็จะแยกย้ายกันไป พวกสามหนุ่ม ไม่ได้นอนโรงแรมเหมือนพวกเราค่ะ ก็เหมือนเวลาพวกแอร์เบสเมืองไทยพอบินกลับเมืองไทยต่างคนต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้านไงค่ะ ให้พวกกัปตันกับแอร์ ญี่ปุ่น พักกันที่โรงแรมและก็เหมือนกันกับพวกแอร์ญี่ปุ่นที่พอถึงญี่ปุ่น (นาริตะหรือโอซากา) ก็ต่างแยกย้ายกลับบ้านไม่ได้พักโรงแรมด้วยกัน ยกเว้นถ้าบินไปเมืองเล็กๆในญี่ปุ่น อย่างฮิโรชิมา เซนได ฟุโกโอกะ อะไรพวกนี้ค่ะ ถ้าบินอย่างนั้นก็พักด้วยกันทั้งหมด

พอถึงเวลาพวกเราก็ลงมารอที่หน้าโรงแรมค่ะ จะว่าไปคุณผู้ช่วยกัปตันคนนี้ใจดีนะคะ พิมบินมาห้าปีมีคุณคนนี้คนเดียวที่เอ่ยปากอาสา พาเที่ยวโดยไม่ได้คิดอะไรกับสาวๆเลย โคไพล็อตคนนี้เป็นหนุ่มผิวดำค่ะ เวลาขึ้นเครื่องมาเจอก็ต้อง "วอซอัพ" ก่อนล่ะ พิมตอนนั้นก็เอ่ออออ... ตอบอะไรดีหว่า ><" คุณโคคนนี้เมื่อก่อนเคยเป็นพนักงานดับเพลิงค่ะ แล้วตอนหลังก็มาเรียนขับเครื่องบินแล้วมาทำงานนี้แทน

คุณผู้ช่วยกัปตันพาขับรถชมรอบเกาะพาแวะเข้าไปในเขตทหาร พาไปดูเครื่องบินขณะที่บินขึ้นและขณะที่กำลังจะบินลง ในนี้ก็ไม่ใช่ว่าใครจะเข้าก็เข้าได้นะคะ คนพาเข้าไปต้องมีบัตรผ่านค่ะ ในนั้นก็จะมีร้านขายของให้พวกทหารให้พวกแม่บ้านทหารราคาถูกค่ะ จากนั้นก็ขับไปชม จุดชมวิว (Pali Lookout) มองลงมา สวย มากๆๆๆๆ ที่พิมจำได้ติดตาติดใจคือ ขณะที่ขับลอดอุโมงค์ พอพ้นอุโมงค์ ข้างหน้าที่เห็นคือทะเล สวยยยยยยเหลือเกิน พอเที่ยงก็แวะทานข้าวบ่ายก็ไป ชมทะเลหาดนั้นบ้าง หาดนี้บ้าง พอเย็นรถเริ่มจะติด คุณผู้ช่วยก็พาไปที่ไดมอนด์เฮด (Diamond Head) ไปนั่งเล่นอยู่ตีนเขา ไม่ได้ปีนขึ้นไปหรอกนะคะ เพราะตอนนั้นเย็นแล้ว กว่าจะปีนขึ้นกว่าจะกลับลงมาก็มืดพอดี อีกอย่างไม่ได้มีใครเตรียมตัวที่จะปีนเขา รองเท้าที่ใส่กันมาก็รองเท้าแตะไม่ก็รองเท้าบอบบางสวยๆ ที่ไม่เหมาะที่จะปีน ก็เลยนั่งเล่นจนกะเวลาว่ารถคงไม่ติดแล้วละ ก็ขึ้นรถกลับโรงแรมกัน

หลังจากวันนั้นพิมก็มีโอกาสไปไดมอนด์เฮดอีกครั้งค่ะ ครั้งนี้เตรียมตัวว่าเราจะปีนเขากันเลย ไปกับเพื่อนๆ หลายคนเหมือนกัน เวลาปีนขึ้นไปก็ไม่ลำบากอะไรเท่าไหร่หรอกค่ะเพราะเค้ามีทางเดินไว้ให้ แต่อาจจะต้องมีมุดมีลอดกันบ้างเหมือนกัน พอขึ้นไปบนเขาเห็นวิวก็หายเหนื่อยแล้วล่ะ

Diamond Head,Hawaii

Create Date : 17 เมษายน 2551		7 comments
Last Update : 17 เมษายน 2551 21:26:44 น.
Counter : 682 Pageviews.
Share Tweet