นางฟ้า's Diary ปรกติวันนี้ทุกคนจะสดชื่นมากกับการทำไพล์ทกลับเข้ากรุงเทพ แล้วก็จะเป็นเรื่องปรกติที่ไพล์ทจากนาริตะจะเต็มตลอด เต็มทั้งชั้นธุรกิจและชั้นประหยัด แต่ทุกคนก็ไม่ยั่นค่ะทำไพล์ทกลับบ้านเต็มใจเหนื่อยกันอยู่แล้ว เพราะใช้เวลาอีกแค่หกชั่วโมงกว่าๆ เราก็จะได้ไปเดินอยู่บนแผ่นดินเมืองไทยแล้ว 11 วันนี่นานมากนะคะ แล้วถ้าเดือนนั้นมีบิน 11 วัน สองแพทเทิร์น โอ๊ยยยยย ถูกคนที่เมืองไทยลืมไปเลยล่ะค่ะ ทำไพล์ทเข้ากรุงเทพเราก็จะต้องคอยเตือนตัวเองหนึ่งอย่างว่าอย่านินทาผู้โดยสารเป็นภาษาไทย อุ๊ยเขียนผิดค่ะ ^^ ต้องเขียนว่าเราอย่าพูดถึงผู้โดยสารด้วยความรักเป็นภาษาไทยค่ะ ไม่มีนะคะนินท่งนินทา จะมีก็ประมาณว่าป้าขาป้า ป้าเลือกเร็วๆหน่อยนะคะว่าป้าอยากหม่ำอะไร หนูรออยู่นะคะป้าขา หรือไม่ก็ ว๊ายยย คุณลุงอย่ามาพูดใกล้ๆ ลุงปากเหม็นนนนน อะไรอย่างเนี่ยค่ะ อย่างนี้เค้าไม่ได้เรียกว่านินทาใช่เปล่าคะ ^^ นั่นแหล่ะค่ะด้วยความที่เราบินญี่ปุ่นฮาวายกันเยอะมาก แล้วผู้โดยสารส่วนใหญ่ก็จะมีแต่คนญี่ปุ่น คนไทยไม่ค่อยมีหรอกค่ะ บางอย่างเราก็พูดกันเป็นภาษาไทยแล้วถ้าเผลอไปพูดในไพล์ทที่กลับเมืองไทย คนไทยเยอะค่ะ เดี๋ยวเค้าจะรู้หมดว่าเราแอบเอ่ยถึงผู้โดยสารที่รักว่ายังไงกันบ้าง เพราะฉะนั้นห้ามเด็ดขาดค่ะ ห้ามนินทาผู้โดยสารเป็นภาษาไทยเด็ดขาด พิมเป็นแกลลี่อยู่ที่ครัวกลาง อย่างที่บอกเป็นธรรมดาอยู่แล้วที่ผู้โดยสารจะเต็ม และก็เป็นธรรมดาอยู่แล้วที่แม่ครัวจะยุ่งหัวฟู หน้ามัน แต่ยุ่งเรื่องงานแค่นี้ยังไม่พอหรอกค่ะ ถ้าไพล์ทไหนบทจะยุ่งมันต้องยุ่งกันให้สุดๆ เรื่องยุ่งต่อเนื่องของวันนั้นก็คือ พอเก็บถาดอาหารเสร็จสักพัก คุณลุงญี่ปุ่นคนหนึ่งก็กดออดเรียกแอร์ไปหา แล้วบอกว่าลุงลืมฟันปลอมไว้ในถาดอาหารแม่หนูช่วยไปหาให้ลุงหน่อยได้มั๊ย น้องคนนั้นก็เดินหน้าป่วยเข้ามาแล้วบอกว่า พี่ลุงเค้าลืมฟันปลอมไว้ในถาดข้าวให้หนูช่วยหาคืนให้ลุงหน่อย โอ๊ยยย คาร์ทอาหารมีอยู่ประมาณ 5 คาร์ท แต่ละคาร์ทใส่ถาดอาหารได้เป็นหลายสิบถาด แล้วถาดอาหารที่ทานเสร็จแล้วมันก็ไม่น่าดูเท่าไหร่ เลอะเทอะจะตายไป แต่ทำไงได้ค่ะ คุณลุงลืมคุณหลานแอร์ก็ต้องหาให้ เปิดดูทุกคาร์ทเลื่อนถาดออกมาดูทุกถาด บางถาดคลุมกระดาษเช็ดปากเอาไว้ก็ต้องเปิดผ้าคลุมออกมาดูพยายามหาฟันปลอมให้คุณลุงจนเจอ ใช่ค่ะ หากันจนเจอก็มันจะไปอยู่ไหนได้ ลุงบอกลืมไว้ในถาด ถาดข้าวก็ไม่ใช่ว่าทานแล้วทิ้งออกนอกเครื่องบินซะเมื่อไหร่ ก็ต้องหาจนเจอ ล้างและเอาไปให้ลุงแล้วพิมก็ต้องมาเก็บถาดอาหารใส่ไว้ในคาร์ทตามเดิมจนเสร็จ เรื่องของหายนี่เกิดกันบ่อยมากนะคะ ผู้โดยสารบางคนทำแหวนหล่นลงพื้นก็มี บางคนหาแ่ว่นตาไม่เจอแล้วนึกว่าวางลืมไว้ในถาดอาหารเหมือนลุงฟันปลอมคนนั้นก็มี แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ปรากฎว่าสักพักผู้โดยสารมาบอกว่าเจอแ้ล้วลืมไปว่าเก็บไว้ในกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว หรือบางทีก็ลืมของไว้ในห้องน้ำ บางทีผู้โดยสารเจอของวางลืมไว้ในห้องน้ำก็เอามาให้แอร์ บางทีแอร์ก็เจอเอง ของเจอพวกนี้ถ้าไม่เป็นของมีค่ามากนัก เราก็จะเดินโชว์รอบเครื่องบิน เดินชูถามว่าของใครคะ มีใครลืมเจ้านี้ไว้บ้างรึเปล่าคะ เจ้าของพอเห็นก็ อ่ะๆๆๆ ของป้าเองจ๊ะหนูจ๋า บางทีเดินรอบหนึ่งแ้ล้วยังหาเจ้าของไม่เจอ ก็อาจจะเป็นได้ว่าเจ้าของหลับ เพราะฉะนั้นพอผู้โดยสารตื่นกันซะส่วนมาก เช่นก่อนแลนด์ดิ้ง เราก็ต้องเดินใหม่อีกรอบ ถ้าหากเป็นของมีค่า เช่นแหวนหรือกระเป๋าสตางค์ เราก็จะต้องเอาไปให้ ชีพเพอร์เซอร์ ชีพก็จะประกาศว่าตอนนี้เก็บกระเป๋าสตางค์ไว้ได้ ถ้าใครเป็นเจ้า ของก็ให้มาติดต่อรับคืนได้ที่ชีพเพอร์เซอร์ ซึ่งก็อาจจะต้องมีการถามไถ่กัน หน่อยว่ารูปร่างลักษณะเป็นยังไง ถ้าบอกถูกก็รับคืนไป พวกแอร์เองก็ทำของหายบ่อยเหมือนกัน แต่หายของแอร์จะเป็นประเภทเสียบไว้หลังที่นั่งก่อนเดี๋ยวค่อยเอาใส่กระเป๋า แล้วก็ลืมไปโดยปริยาย เคยมีรุ่นพี่คนนึงทำแหวนหมั้นหล่นลงไปในถังขยะ โหหหหหห ตอนนั้นคุ้ยหากันใหญ่ แล้วถังขยะบนเครื่องความสูงจะประมาณเหนือเอวของพิม กว่าจะหาเจอก็แทบจะคุ้ยกันทั้งใบค่ะ เพราะแหวนมันเล็กมันก็หล่นลิ่วๆๆๆ ลงไปข้างล่างง่ายเลยไงคะ แต่ก็หาจนเจอ อารมณ์รุ่นพี่คนนั้นประมาณว่า ถ้าชั้นต้องเทขยะทั้งถังลงพื้น ชั้นก็จะเท และแล้วเราก็แลนด์ดิ้งที่สนามบินดอนเมืองด้วยความปลอดภัยค่ะ ส่งผู้โดยสารเสร็จ เช็คของบนเครื่องเสร็จว่าผู้โดยสารไม่ลืมอะไรไว้ให้แอร์ดูต่างหน้าเสร็จเรียบร้อยก็เดินลงผ่านตรวจคนเข้าเมือง ผ่านศุลกากร แล้วก็ไปที่ออฟฟิศ เพื่อรายงานตัวว่ากลับมาถึงเรียบร้อยนะคะ ไม่มีเหตุการณ์อะไรที่จะต้องรายงาน ไพล์ทเรียบร้อยแอร์น่ารักทุกคนค่ะ ^^ ทางพี่ที่ออฟฟิศก็จะบรีฟ บอกเ่ล่าเรื่องที่กรุงเทพว่ามีอะไรบ้างที่เราสมควรจะรู้ มีอะไรเปลี่ยนแปลง ตารางบินใครจะต้องเปลี่ยนบ้าง อย่างเช่นพิม กลับมาคราวนั้นจะต้องมีไปเรียนภาษาญี่ปุ่นเพิ่มเติมหนึ่งอาทิตย์ โฮๆๆๆๆๆ ไม่เอ๊าาาาาาา ไม่ชอบบบบ แต่ไม่ได้ค่ะ ทุกคนจะต้องหมุนเวียนสับเปลี่ยนกันไปเรียนภาษาญี่ปุ่นกัีนเรื่อยๆ เรียน 4 วัน จันทร์ถึงพฤหัส พอวันศุกร์ก็จะมีสอบ มีทั้งสอบข้อเขียน สอบฟัง สอบสมมุติเหตุการณ์ว่าถ้าเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้นมาแอร์จะต้องทำยังไง จะต้องพูดยังไง ใครสอบผ่านก็เลื่อนระดับความรู้ภาษาญี่ปุ่นขึ้นไปอีกขั้น ใครสอบไม่ผ่านก็ต้องรอกลับมาเรียนระดับเดิมใหม่ เรียนกันจนกว่าจะผ่าน ซึ่งระดับความรู้ภาษาญี่ปุ่นตรงนี้สำคัญนะคะ เพราะถ้าใครคิดจะสมัครออคิดวิง (orchid wing) ซึ่งหมายความว่าเป็นการเลื่อนระดับของการเป็นแอร์ไปอีกหนึ่งขั้น คือจะมีสิทธิ์ได้เป็นอินชาร์ต (Incharge) และจะมีสิทธิต่อสัญญากับทางบริษัท ก็จะต้องมีความรู้ภาษาญี่ปุ่นในระดับที่บริษัทกำหนด ถ้าความรู้ภาษาญี่ปุ่นอยู่ระดับปลายๆ ก็อดค่ะ สมัครเป็นออคิดวิงไม่ได้หมดสิทธิ์สมัครต่อสัญญาไปโดยปริยาย (เดี๋ยวนี้รู้สึกว่าระบบนี้เปลี่ยนไปแล้ว แต่จะเป็นยังไงพิมไม่ทราบแล้วล่ะค่ะ)   Create Date : 14 เมษายน 2551 3 comments Last Update : 14 เมษายน 2551 21:46:26 น. Counter : 655 Pageviews. Share Tweet

อิ.อิ.เป็นลิตช์แหวนหมั้นหล่นอย่างงั้น ลิตช์ก็ทำอย่างเดียวกันค่า...   โดย: ลิตช์ (Litchi ) 14 เมษายน 2551 22:03:58 น.

แวะมาอ่านเรื่องราวนางฟ้าคร้าบ   โดย: alwaysfluke 14 เมษายน 2551 22:06:49 น.

ฮ่า ฮ่า คุณลุงลืมฟันปลอม คุณพิมแอบทำหน้ามุ่ยใส่ถาดหรือเปล่าคะนี่... เป็นแอร์นี่เหนื่อยสุดๆนะคะ แป๋วว่าเป็นคนนั่งเฉยๆยังแย่เลยเวลาต้องกลับเมืองไทยนี่ จะทำอะไรดีน้า นอนก็ไม่ค่อยสบายด้วย   โดย: SevenDaffodils IP: 65.203.0.242 14 เมษายน 2551 22:58:16 น.