หนึ่งในกิจกรรมที่เราทำกันในคืนนั้น ก็คือ ออกไปแนะนำตัว พร้อมอัพเดทชีวิตที่ผ่านมาให้เพื่อนๆฟัง และเราก็ร่วมร้องเพลงคณะด้วยกัน
(ทั้งดูโพย ทั้งร้องเพี้ยน)
สำหรับเพลงนี้ เพื่อนตุ๊กบอกว่า ร้องเพลงนี้ทีไร น้ำตาจะไหลทุกที
อำลามนุษยศาสตร์
โอ้สนโอนอ่อนสะท้อนใจ
สนร่วงห่วงใยความหลัง
ก่อนเคยร่วมเรียงเคียงชีวังฃในรั้วปาริชาตฝังไม่คลาย
ถิ่นนี้มีสื่อสัมพันธ์
พบกันจากกันใจหาย
จากน้องจากมิตรเคยชิดกาย
ใจนั้นพร่ำไม่วายแต่เพื่อนใจ
จากลาไปแล้ว จากลาอาลัย
น้องพี่สั่งลาฝังตาติดไป
ใจหาย หายคล้ายฝัน
หากแม้เดือนปีนี้เวียน
ขอเพียงร่วมทางสร้างสรรค์
แซ่ซร้องก้องศรีสถาบัน
ลาแล้วถิ่นขวัญมนุษย์เอย
จริงเหมือนเพื่อนตุ๊กพูดค่ะ อารมณ์ในขณะร้องเพลงนี้คือ น้ำตาพร้อมไหลทุกเมื่อ
และคิดว่าเพื่อนๆที่เรียนสงขลาจนจบคงจะมีเหตุการณ์ในอดีตที่สัมพันธ์กับเพลงนี้ ใครช่วยเล่าให้ฟังหน่อยสิคะ
***
ความในใจจากเพื่อนซก
ความประทับใจเริ่มจากรับน้องจากรถไฟหัวลำโพง
ลงสู่ มศว สงขลา ตื่นเต้นดีใจลุ้น ว่าจะเจออะไร
ทุกอย่างดูใหม่ไปหมดการกิน นอนเรียน. อยู่หอกับเพื่อนๆ เวลาซักผ้าต้องซักด้วยกัน จะดูทีวีต้องลงมาห้องข้างล่างห้องประชุมเช้าๆต้องมาซื้อข้าวเหนัยวไก่ทอดป้ามูล อะไรต่างๆมากมาย. หัวเราะ ร้องไห้มีความสุข ความทุกข์ปนกันไปสิ่งที่เหลือไว้คือความทรงจำที่ชั้นไม่เคยลืมเลือน. มศวสงขลาที่รัก