BlogGang.com : : pim(พิม) : ปีกนางฟ้า 7

ปีกนางฟ้า 7

7.

มาถึงบ้านปริมก็ขอตัวขึ้นข้างบนทันที เธอรู้สึกเหนื่อยเหมือนใจจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ปริมเปิดโทรศัพท์มือถือเช็คดูว่ามีใครโทรเข้ามาบ้าง ก็เห็นมีชื่อศัลย์อยู่สองครั้ง นอกนั้นก็เป็นเบอร์ที่เธอไม่เคยรู้จัก โทรมาติดกันหลายๆ รอบ ใครกันนะ เธอควรจะโทรกลับหรือไม่

ปริมนั่งจ้องโทรศัพท์อยู่ครู่ใหญ่ แล้วก็ต้องสะดุ้งขึ้นมาเพราะเสียงโทรเข้าจากเบอร์นั้นอีกแล้ว อะไรบางอย่างบอกเธอว่าอย่ารับโทรศัพท์เบอร์นั้น แต่เธอไม่เชื่อ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย

“เอ่อ... พี่ปริมรึเปล่าคะ” เสียงเล็กๆ ใสๆ ถามมา

“ค่ะ”

“พี่ปริมคะ แยมคือผู้หญิงคนนั้น คนที่พี่เห็นเมื่อวานกับพี่ศัลย์ พี่อย่าเพิ่งวางสายนะคะ แยมขอคุยกับพี่หน่อย” เสียงหญิงสาวปลายสายกระวนกระวาย

“ค่ะ” เธอได้ยินเสียงตัวเองตอบไปอย่างแผ่วเบา

“แยมคงต้องขอโทษพี่นะคะกับเรื่องที่เกิดขึ้น แยมไม่ได้ตั้งใจ ไม่คิดว่าจะท้องขึ้นมา แยมเป็นเพื่อนรุ่นน้องที่ทำงานพี่ศัลย์ค่ะ เพิ่งมาทำงานเมื่อสองปีที่แล้ว พี่ถึงไม่รู้จักแยม...”

“คุณคะ ไม่ทราบว่าที่โทรมาต้องการอะไร ถ้าอยากจะเล่าถึงชีวิตรักของคุณ ดิฉันไม่อยากจะฟัง ถ้าไม่มีอะไรก็ขอตัวก่อนนะคะ” ปริมบอกตัวเองว่าเธอไม่สามารถทนฟังเรื่องราวเล่านี้ได้

“อย่าเพิ่งคะพี่ แยมโทรมาเพื่ออยากจะขอโทษและที่สำคัญแยมอยากจะบอกพี่ว่าแยมไม่อยากให้ลูกของแยมกำพร้าพ่อเหมือนอย่างที่แยมเป็น ถ้าพี่จะกรุณาแยมกับเด็กในท้องที่เป็นลูกชายของพี่ศัลย์ พี่ช่วยตัดสินใจแทนพี่ศัลย์หน่อยสิคะ แยมรู้ว่าพี่ศัลย์กำลังรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป พี่ศัลย์คงไม่กล้าตัดสินใจอะไรเอง แยมถึงต้องโทรมาคุยกับพี่ ขอความกรุณาความเห็นใจจากพี่ .....”

ปริมกดตัดสายและรีบปิดโทรศัพท์โดยเร็ว ทำไมทุกคนถึงใจร้ายกับเธอขนาดนี้ ผู้หญิงคนหนึ่งโทรมาขอสามีจากเธอ ขอให้เธอหลีกทางเพื่อผู้หญิง คนนั้นจะได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์ พ่อ แม่ และลูกชายตัวเล็กๆ แล้วเธอละ เธอทำผิดอะไร ทำไมคนที่เจ็บปวดที่สุดจะต้องเป็นเธอ ตลอดเวลาเธอเป็นลูกที่ดีของครอบครัว เป็นพี่สาวที่ดีของน้อง และเป็นภรรยาที่ดีของผู้ชายคนหนึ่ง แล้วเพราะอะไรทำไมเธอจะต้องเป็นคนที่ร่ำไห้และเสียใจขนาดนี้ เธอทำอะไรผิดตรงไหน

ปริมหลับไปทั้งน้ำตา ตื่นมาตอนเย็นเพราะเสียงเปรียวขึ้นมาปลุกให้ลงไปทานข้าว

“พี่ปริม ตื่นๆๆๆๆ นอนอะไรกันตอนนี้เดี๋ยวกลางคืนก็นอนไม่หลับอีกหรอก” เปรียวตะโกนเสียงดัง พร้อมทั้งเอาตุ๊กตาหมีตัวโปรดมาโยนใส่เธอ

“เปรียวพี่ปวดหัวจัง พี่คงไม่ทานข้าวเย็น บอกแม่ด้วยนะ” ปริมไม่ยอมลุกขึ้นง่ายๆ

“ไม่ได้หรอกพี่ ขืนไม่ทานข้าว เดี๋ยวแม่ก็ยกขึ้นมาให้ข้างบนนี้อยู่แล้ว ลงไปเหอะ น่านะ” เปรียวคะยั้นคะยอพี่สาวด้วย ความที่ไม่อยากให้พี่ต้องนอนซมอยู่คนเดียว

“ไม่ละ บอกแม่นะว่าพี่หลับ เดี๋ยวถ้าพี่ตื่นดึกๆ จะลงไปหาอะไรทานเอง ไม่ต้องห่วงพี่หรอก"

“หู๊ยยย ตามใจ คืนนี้นอนไม่หลับแล้วอย่ามานั่งร้องไห้อืดๆ อีกละ เดี๋ยวจะหาว่าเค้าไม่เตือน” พูดจบเปรียวก็วิ่งจี๋ลงไปข้างล่าง ได้ยินเสียงแว่วๆ มาว่า “แม่จ๋า พี่ปริมหลับไม่ยอมลงมาทานข้าวจ้า ไม่ต้องรอเราทานกันเลย”

วันรุ่งขึ้นปริมก็แทบจะไม่ออกจากห้องไปไหน เธอไม่ได้เล่าเรื่องผู้หญิงคนนั้นโทรมาหาให้ใครฟัง และเธอก็ไม่ได้เปิดโทรศัพท์อีกเลย ตอนเย็นพ่อขับรถไปส่งเธอที่สนามบิน

“ปริม บินไหวแน่เหรอลูก หน้าตาลูกยังไม่ค่อยดีเลย จริงๆ ยังไม่ควรไปบินเลยนี่นา น่าจะพักสักหน่อย ไปเที่ยวกันที่ ไหนก็ได้ ให้ยัยเปรียวหยุดงานแล้วไปกันทั้งบ้าน” คุณเปรมพูดอย่างเป็นห่วงลูกสาว

“ปริมไม่เป็นไรคะพ่อ ไปบินแค่สามวันเอง มะรืนนี้ก็กลับมาแล้ว แล้วช่วงนั้นเราค่อยไปเที่ยวกันก็ได้นี่คะพ่อ ... อ้อ พ่อขา ปริมวานพ่อช่วยเปลี่ยนเบอร์โทรมือถือให้ปริมหน่อยนะคะ ไปคราวนี้ปริมคงไม่เอาโทรศัพท์ไป วันกลับพ่อมารับปริมใช่มั๊ยคะ ปริมก็ไม่จำเป็นต้องใช้โทรศัพท์ช่วงนี้”

“ได้สิลูก เอาโทรศัพท์มาให้พ่อเลย เดี๋ยวพ่อจะลืมซะ”

“ขอบคุณนะคะพ่อ ไม่ต้องห่วงปริมนะ ปริมดูแลตัวเองได้ค่ะ” เธอพูดพร้อมสวัสดีคุณเปรม แล้วเดินลากกระเป๋าเดิน ทางใบเล็กเข้าออฟฟิศเตรียมตัวไปทำงาน

ไพล์ทบินเที่ยวนี้ผู้โดยสารเยอะ แต่ไม่มีเรื่องทำให้ลำบากใจ ผู้โดยสารเยอะก็ดีไปอย่างตรงที่ก้มหน้าก้มตาทำงาน แป๊บๆ เดี๋ยวเครื่องก็เตรียมลงจอด แล้วน้องๆที่ทำงานด้วยกันก็รู้จักสนิทสนมกันแทบทุกคน ปริมคงไม่เหงา...มาก

ไปถึงโรงแรมที่พัก ต่างคนก็ต่างแยกกันไปพักผ่อน ปริมตื่นมาอีกครั้งตอนบ่ายสามโมง ยังนึกแปลกใจตัวเองว่าทำไมนอนนานขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะว่าสองสามวันที่ผ่านมาเธอทั้งเครียดทั้งนอนไม่หลับ วันนี้พอเหนื่อยจนไม่ทันคิดอะไรเลยหลับไปนานขนาดนี้ ... ดีเหมือนกัน

ปริมเดินไปหยิบแซนวิชมาทาน เธอซื้อเอาไว้ตั้งแต่ก่อนจะขึ้นมาบนห้อง คิดเผื่อไว้ว่าวันนี้จะไม่ออกไปไหน พรุ่งนี้บ่ายๆ เธอก็บินกลับกรุงเทพ ส่วนรุ่นน้องที่บินมาด้วยกันก็บินต่อไปฮาวาย ยังไม่ทันจะทานแซนวิชหมดชิ้น โทรศัพท์ในห้องก็ดังขึ้นมา

“ฮัลโหล”

“จอยเองค่ะ พี่ปริมตื่นแล้วนะคะ หนูปลุกพี่รึเปล่า” จอยเด็กรุ่นน้องที่บินมาด้วยกันโทรศัพท์มาหาเธอ

“พี่ตื่นแล้วคะ น้องจอยมีอะไรรึเปล่าคะ” ปริมถามอย่างแปลกใจ

“จอยโทรมาชวนพี่ปริมไปฉลองวันเกิดจอยคืนนี้ค่ะ ไปซิงกิ้งบาร์กันน่ะค่ะ จอยชวนไว้หลายคนเลย พี่ปริมไปกับจอยนะ สนุกๆ กันน่ะค่ะ” ปรกติ แล้วปริมเป็นคนไม่เที่ยวกลางคืน เด็กรุ่นน้องๆ หลายๆ คนที่มาบิน พอกลางคืนก็ออกไปเที่ยวกันทั้งที่ญี่ปุ่นและฮาวาย แต่วันนี้ปริมตอบตกลงไป ก็คงดีกว่าอยู่คนเดียวละน่า

“น่าสนุกนะคะ พี่ไปค่ะ แล้วไปกันยังไง กี่โมงค่ะ”

“เจอกันล็อบบี้ตอนสองทุ่มเลยนะคะพี่ ไปกันหลายๆ คนเดินกันไปก็คงไม่อันตรายหรอกค่ะ อากาศก็ดีด้วยไม่หนาวแล้ว”

“โอเคค่ะ สองทุ่มพี่ลงไปรอค่ะ ขอบคุณนะคะที่โทรมาชวนพี่ด้วย”

“ดีใจจังค่ะพี่ปริมไป แล้วเจอกันนะคะ บายค่ะพี่”

ซิงกิ้งบาร์เป็นสถานที่คาราโอเกะที่ส่วนมากบรรดาพนักงานสายการบินทั้งหลายไปเที่ยวกัน เป็นร้านที่ไม่ใหญ่มาก ด้านหน้ามีเวทีสำหรับขึ้นไปร้องคาราโอเกะ มีที่เหลือด้านหน้าเวทีไว้ให้สำหรับเต้นรำ ถัดมามีโต๊ะกลมวางเรียงรายเอาไว้

ปริมและรุ่นน้องอีกหลายคนเดินจากโรงแรมมาที่บาร์แห่งนี้ ขณะนั้นเพิ่งจะเป็นเวลาสองทุ่มกว่าๆ คนในร้านจึงยังไม่เยอะมาก เธอรู้สึกแปลกตา สถานที่เล็กๆ จัดกันอย่างง่ายๆ อย่างนี้ ทำไมถึงเป็นที่นิยมของบรรดาพนักงานสายการบินกันนักแทบจะไม่มีใครไม่เคยมาเที่ยวที่นี่เลยนอกจากเธอ

ปริมไม่ดื่มเหล้า ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ และเป็นคนนอนแต่หัวค่ำ อีกอย่างเธอถือว่าตัวเองแต่งงานแล้ว เวลามาบินแล้วมาเที่ยวในสถานที่แบบนี้คงจะไม่เหมาะ แต่สำหรับวันนี้เธอกลับไม่คิดแบบนั้นอีกต่อไป เธออยากจะลองในสิ่งที่เธอไม่เคยทำดูบ้างสิ ในเมื่อไม่มีอะไรที่จะต้องแคร์แล้วไม่ใช่หรือ

น้องๆ ต่างเดินกันไปสั่งเหล้าหรือเบียร์มาดื่มที่โต๊ะ ปริมกำลังคิดว่าจะสั่งโค้ก ก็พอดีจอยเดินมาบริเวณบาร์ที่สั่งเครื่องดื่มพอดี เธอเลยถามจอยว่า

“น้องจอยคะ คือพี่ไม่เคยดื่มพวกนี้น่ะค่ะ ไม่รู้ว่าจะพอมีอะไรที่ไม่แรงมากนัก ดื่มไม่ยากให้พี่ลองบ้างมั๊ย”

“งั้นเอาเบียร์ซาวมั๊ยพี่ปริม ผสมสไปร์สบีบมะนาวลงไปด้วย ไม่ขมหรอกค่ะ” จอยแนะนำ

“ก็ได้ค่ะ” ปริมหันไปสั่งพนักงาน แล้วเดินคุยกับจอยกลับไปที่โต๊ะ

น้องๆ ที่มาต่างพากันขอเพลงแล้วขึ้นไปร้องกันบนเวทีอย่างสนุกสนาน ปริมได้แต่มองและรู้สึกสนุกไปด้วยแต่เธอก็ยังไม่กล้าที่จะขึ้นไปร้องเพลงบนนั้นหรอก ไม่ว่ารุ่นน้องจะพยายามดึงเธอขึ้นไปขนาดไหนก็ตาม

สักสี่ทุ่มก็มีรถบัสที่รับบรรดากัปตัน แอร์ สจ๊วตมาจากในเมืองพามาส่งถึงที่ร้าน จำนวนคนที่ไม่มากเท่าไหร่ในร้าน กลับกลายเป็นว่าคนเต็มแน่นขึ้นมาในทันที ส่วนมากคนที่มาเที่ยวต่างก็รู้จักกันมาก่อนทั้งนั้น บางคนก็มาจากสายการบินเดียวกัน บางคนก็มารู้จักกันที่นี่ แต่สำหรับปริม เธอแทบจะไม่รู้จักใครเลย คืนนั้นหลายๆ คนจึงพากันเข้ามาคุยกับเธอด้วยความที่เธอเป็นคนหน้าใหม่ในสถานที่แห่งนี้

ปริมรู้ว่าหลายคนที่เข้ามาคุยกับเธอเพราะมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง แต่เธอไม่อยากจะคิดอะไรมาก เบียร์แก้วแล้วแก้วเล่าส่งเข้ามาสู่มือของเธอ บางคนพยายามชวนเธอออกไปเต้นรำ ถึงปริมจะเริ่มรู้สึกมึนเมาแต่เธอก็ยังคงควบคุมตัวเองได้อย่างดี ในที่สุดเธอก็เริ่มเบื่อจึงหลบออกมานั่งรับลมอยู่หน้าร้าน และเมื่อมานั่งคนเดียวเธอก็กลับคิดถึงศัลย์คิดถึงปัญหาที่กำลังเกิดขึ้น น้ำตาเริ่มไหลรินอีกครั้ง

ฌอนวิศวกรเครื่องบินที่บินกับเธอเมื่อคราวก่อน เดินควงแขนสาวคนหนึ่งกำลังจะเข้าไปในร้าน เผอิญเขาหันมาเห็นปริมนั่งอยู่คนเดียว เขาก็รู้สึกแปลกใจ ฌอนเคยรู้มาว่าปริมไม่ใช่สาวช่างเที่ยว เธอแทบจะไม่เคยออกจากโรงแรมในเวลากลางคืนเลยด้วยซ้ำ แต่ปริมที่เขาเห็นในขณะนี้ดูท่าก็รู้ว่าปริมาณแอลกอฮอร์เข้าไปอยู่ในตัวไม่ใช่น้อยและที่สำคัญเขาเห็นปริมกำลังร้องไห้

“คุณเข้าไปข้างในก่อนนะ ผมขอทักคนรู้จักแป๊บนึงแล้วจะตามเข้าไป” ฌอนบอกสาวคนนั้น

“ปริม เป็นยังไงบ้างครับ” ฌอนทักปริม

ปริมรีบเช็ดคราบน้ำตา แล้วหันไปยิ้ม “ฌอน ไม่นึกว่าจะเจอคุณที่นี้”

“คุณเป็นอะไรรึเปล่า ผมช่วยอะไรได้บ้างมั๊ย” ฌอนพูดพลางนั่งลงข้างๆ ปริม

“ฉันโอเคค่ะ นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปหน่อย พอดีออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกน่ะค่ะ”

ขณะนั้นมีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมาตามหาปริม เมื่อเห็นปริมนั่งคุยกับฌอนก็เดินตรงเข้ามาทันที

“ปริม ผมหาคุณตั้งนานจะออกมาทำไมไม่บอกละครับ ผมจะได้ออกมานั่งเป็นเพื่อน” ใครสักคนที่เธอเองก็จำไม่ได้ว่าชื่ออะไรเดินมาถามเธอ

“ฉันกำลังจะกลับโรงแรมแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับความสนุกคืนนี้นะคะ” ปริมเอ่ยปากบอกเขา

“งั้นเดี๋ยวผมเดินไปส่งนะครับ” ชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยออกมา

“เอ่อ.. ไม่เป็นไรค่ะ” ปริมทำท่ากระอักกระอ่วนใจ

ฌอนเห็นดังนั้นเลยพูดขึ้นมาว่า “ผมกำลังจะเดินไปส่งปริมพอดี ไม่รบกวนละครับ” แล้วเขาก็ช่วยพยุงปริมให้ลุกขึ้นยืน
ปริมหันไปกู๊ดไนท์กับชายหนุ่มคนนั้นแล้วเดินออกไปกับฌอน

“ขอบคุณนะคะฌอน เกรงใจคุณจริงๆ แล้วเพื่อนของคุณจะไม่ว่าอะไรเหรอ”

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ เดี๋ยวเธอหาผมไม่เจอก็ไปสนุกกับคนอื่นเองละ” เขาตอบกลับมาอย่างง่ายๆ
ทั้งคู่เดินคุยกันมาจนถึงโรงแรม ฌอนถามปริมขึ้นมาว่า “พรุ่งนี้คุณบินไปไหน”

“ฉันบินกลับเมืองไทยคะ”

“งั้นก็คงไพล์ทเดียวกันนะปริม แล้วผึ้งเพื่อนที่บินด้วยกันกับคุณคราวที่แล้วอยู่เมืองไทยหรือบินอยู่ฮะ” ฌอนถามถึงผึ้ง

“ผึ้งอยู่เมืองไทยคะ คุณอยากเจอเหรอ” ปริมถามยิ้มๆ

ฌอนได้แต่หัวเราะแหะๆ พร้อมเอามือลูบท้ายทอยแก้เขิน

“เดี๋ยวฉันจะบอกผึ้งว่าคุณคิดถึง แล้วให้ผึ้งโทรหาคุณที่โรงแรมแล้วกันนะคะ”

“ขอบคุณฮะปริม กู๊ดไนท์นะฮะ ถ้าต้องการเพื่อนคุยหรือใครสักคนที่รับฟังไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม ผมยินดีนะฮะ”

“ขอบคุณมากค่ะ กู๊ดไนท์ค่ะ”

** ขอบคุณทุกๆคอมเมนท์นะคะ

Create Date : 11 เมษายน 2550

Last Update : 11 เมษายน 2550 5:31:55 น.

5 comments

Counter : 507 Pageviews.

เผลอแว๊บเดียวตอนที่ 7 แล้ว อ่านรวดสามตอนเลย

ไมค์อยู่ไหนๆๆๆ ออกมาดามหัวใจนางเอกหน่อยเร้ว :)

โดย: แม่ลูกแฝด IP: 65.139.29.245 วันที่: 11 เมษายน 2550 เวลา:6:47:05 น.

มาติดตามนิยายคุณพิมค่ะ

โดย: เสลาสีม่วง (เสลาสีม่วง

) วันที่: 11 เมษายน 2550 เวลา:11:46:33 น.

น้องพิมเขียนเก่งขึ้นเรื่อยๆ นะคะเนี่ย

โดย: ตะเกียงแก้ว

วันที่: 11 เมษายน 2550 เวลา:13:06:56 น.

ปริม ยังเก่งนะเนี่ย เป็นบางคน เจอแบบนี้สติแตกไปแล้ว คงไม่มีแก่ใจทำงาน เป็นผู้หญิงเข้มแข็งมากค่ะ

ถ้าบรรยายความรู้สึกภายในใจของนางเอก เพิ่มอีกนิดหน่อยก็ดีนะคะ จะได้ช่วยบิลด์อารมณ์ให้อินมากอีกนิด

เป็นกำลังใจให้จ้า

โดย: ปอมปอมเกิร์ล IP: 24.7.188.159 วันที่: 11 เมษายน 2550 เวลา:21:08:52 น.

มากระซิบบอกคุณพิมว่าขออ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ

โดย: Jewnid IP: 124.157.200.49 วันที่: 11 เมษายน 2550 เวลา:21:51:57 น.