นางฟ้า's Diary เช้านี้ pick up time สายมาก ทำไพล์ทเข้านาริตะผู้โดยสารจะรออยู่บนเครื่องแล้วส่วนหนึ่งที่ขึ้นมาจากโคนาและจะมีผู้โดยสารขึ้นสมทบจากฮอนโนอีกส่วนหนึ่ง พิมได้ทำอยู่ครัวหลัง ทำไปเสิร์ฟไป เอ๊ะ ทำไมผู้โดยสารจ้องเอาจ้องเอา งั้นจ้องกลับมั่งสิ อ้าวววว อย่างนี้นี่เองถึงได้รู้ว่าทำไมผู้โดยสารจ้อง ก็ผู้โดยสารกรุ๊ปนี้คือกรุ๊ปที่พิมส่งเข้าโคนาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เองมาด้วยกันกลับด้วยกันซะเลย ผู้โดยสารถามใหญ่ว่าจำเค้าได้มั๊ย พิมก็บอกว่าจำได้สิ จำได้ เค้าก็ถามว่าอยู่ฮาวายตลอดห้าวันเหมือนกันเหรอ โหหห ได้อย่างนั้นก็ดีสิค่ะ จริงๆ น่ะ ส่งพวกคุณๆ แล้ว อิชั้นก็บินเข้านาโกยาแล้วค้างสองคืน บินกลับมาฮาวายแล้วก็พาคุณๆ กลับแหล่ะค๊า ไม่มีหร๊อกจะให้มานอนรอห้าคืนแล้วกลับพร้อมกันน่ะค่ะ ไพล์ทนี้ก็เลยสนุกสนานกันทั้งแอร์ทั้งผู้โดยสาร มีการถามชื่อแซ่ จดๆๆๆๆ ทีนี้เวลาจะเรียกขออะไรไม่เรียกแล้ว “สจ๊วตเดสซัง” ด้วยความเป็นกันเองก็เรียกกันว่า “พิมซัง” แทนไปเลย แล้วก็มีการถ่ายรูปคู่ รูปหมู่ รูปเดี่ยว กันตามอัธยาศัย มีผู้โดยสารคนหนึ่งมีกล้องโพลารอยด์ก็ถ่ายรูปพิมขณะกำลังเสิร์ฟกาแฟ พอก่อนจะลงจากเครื่องก็ยื่นให้เก็บไว้เป็นที่ระลึก ผู้โดยสารบางคนถึงกับติดใจการเสิร์ฟ ก่อน ะลงเคยยื่นเงินให้บอกว่าเป็นค่าทิป พิมจะรับได้ไงหน้าที่นะคะ เราทำงานเราก็ต้องทำอย่างดีที่สุด ไม่ได้หวังติ๊ปเติ๊ปอะไรหรอก พิมก็บอกว่าพิมไม่รับแต่ยื่นคอมเมนท์การ์ดไปให้แทน บอกว่าถ้ารู้สึกพอใจในการบริการของเราขอเชิญเขียนแล้วส่งไปให้ที่บริษัทนะคะ แต่ไม่ใช่ว่า ถ้าบริการดีแล้วเราจะยื่นคอมเมนท์การ์ดให้อย่างเดียวนะคะ สมัยที่เครื่องบินยังให้ผู้โดยสารสูบบุหรี่ได้ บริเวณที่นั่งสูบบุหรี่ของผู้โดยสารชั้นธุรกิจมันจะต่อกับที่นั่งปลอดบุหรี่ของผู้โดยสารชั้นประหยัด ทีนี่กลิ่นบุหรี่มันก็ลอยมาสิคะ ก็เครื่องบินลำขนาดนั้นกลิ่นอะไรมันก็อบอวลกันไปหมด แล้วในที่สุดก็มีผู้โดยสารฝรั่งคนหนึ่ง เรียกพิมไปหาแล้วบอกว่า เค้าขอที่นั่งไม่สูบบุหรี่ แต่ข้างหน้าเค้าเนี่ยเป็นบริเวณที่สูบบุหรี่ได้ แล้วกลิ่นมันก็ลอยมาถึงที่ที่เค้านั่ง เพราะฉะนั้นการที่เค้าขอที่นั่งไม่สูบบุหรี่น่ะมันไม่ได้มีผลอะไรขึ้นมาเลยนะ มันแย่มันไม่มีความหมายอะไรเลย จะแยกส่วนสูบบุหรี่กับไม่สูบทำไมถ้ามันเป็นแบบนี้ โหหหห มาเป็นชุดใหญ่ยาวเหยียดเลยค่ะ พิมก็บอกว่า เฮ้ออออ ก็ไม่รู้ว่าจะช่วย อะไรได้เหมือนกันนะคะ ทางที่ดีคุณเขียนคอมเมนท์การ์ดดีกว่าว่าคุณรู้สึกยังไงมันไม่ดีแค่ไหน เขียนเสร็จแล้วบอกนะคะ เดี๋ยวดิชั้นจะเอาไปส่งให้บริษัทเองเลย เพราะดิชั้นก็ไม่ชอบที่จะทำงานกับบุหรี่เหมือนกัน และในที่สุดสายการบินเจแปนแอร์ไลน์ก็เปลี่ยนเป็นสายการบินปลอดบุหรี่ทั้งลำค่ะ สบายทั้งคนเสิร์ฟและคนผู้โดยสารที่ไม่สูบบุหรี่ แต่ผู้โดยสารที่ติดบุหรี่ละคะทำยังไงกัน แล้วคนญี่ปุ่นน่ะซะส่วนมากสูบบุหรี่กันด้วย ก็ต้องยกหน้าที่ให้แอร์ละคะที่จะต้องคอยเช็คดูว่ามีใครแอบสูบบุหรี่กันบ้างมั๊ยโดยเฉพาะในห้องน้ำเนี่ยตัวดีค่ะ บางทีเข้าไปแล้วแอบสูบบุหรี่กันกลิ่นงี้โชยออกมาเลยค่ะ แถมเก่งด้วยนะ รู้ว่าในห้องน้ำน่ะมี smoke detector อยู่ ก็เอาถ้วยบ้วนปากในห้องน้ำน่ะครอบซะแล้วก็สูบกันอย่างสบายใจ แอร์ที่ ทำหน้าที่เฝ้าห้องน้ำ ก็ต้องคอยทำจมูกฟุดๆฟิดๆ ดมให้ดีว่าได้กลิ่นบุหรี่บ้างรึ เปล่า ออกมาจากตรงไหน ไปเคาะประตูดูสิถามว่าทำอะไรอยู่ โอเครึเปล่า เคยนะคะที่ ผู้โดยสารแอบสูบแล้วทิ้งลงในถังขยะในห้องน้ำ ซึ่งในนั้นจะมีแต่กระดาษทั้งนั้น มันก็ไหม้สิคะต้องไปหอบเอาที่ดับไฟมาฉีดกันเป็นการใหญ่ค่ะ พอเครื่องแลนดิ้งเรียบร้อย เราก็นั่งรถกลับไปโรงแรม บินแพทเทิร์นนี้จะได้นอนนาริตะก่อนกลับเมืองไทยสองคืน นั่่นหมายความว่า มีเวลาว่างๆ หนึ่งวันเต็มๆ ที่จะให้เราได้ช็อปปิ้งกันก่อนกลับเมืองไทย แต่ถ้าหากว่าครบกำหนดเวลาที่จะต้องเข้าไปทบทวนเรียนอีเมอร์เจนซี่กันอีกรอบ ก็จะต้องเป็นวันว่างหนึ่งวันก่อนกลับบ้านเนี่ยละคะ เช้าก็ต้องนั่งรถบัสที่มารอรับเข้าไปในโตเกียว แล้วก็ไปนั่งเรียนทบทวนความรู้ในตอนเช้าและตอนบ่ายก็จะมีการซ้อมเหตุการณ์เหมือนจริงว่า ถ้าเกิดอีเมอร์เจนซี่ขึ้นมาเราควรจะทำยังไง จนเย็นๆ ถึงจะได้กลับโรงแรม หมดเวลาช็อปปิ้งอันมีค่าไปอีกหนึ่งวันค่ะ แต่นะ เราเข้าญี่ปุ่นเข้านาริตะบ่อยค่ะ แต่ไปเรียนทบทวนความรู้น่ะปีละครั้งเท่านั้นค่ะ ถ้าไม่โดนเข้าไปเรียนวันนั้นจะเป็นวันสบายๆ เดินเล่น ซื้อของ ใครกระเป๋ายังตุงไม่พอ ก็หอบซื้อกันเข้าไปให้กระเป๋าตุงค่ะ เวลาไปก็นั่งรถโรงแรมไปค่ะ เค้าจะไปส่งแถวๆที่ช็อปปิ้ง แล้วจะกลับเมื่อไหร่ก็รอดูตารางรถมารับ มีตั้งแต่เช้าถึงเย็นเลยค่ะ ที่นาริตะนอกจากจะช็อปปิ้งแล้วก็ไม่ค่อยมีอะไรให้สนใจเท่าไหร่ นอกจากมีวัดอยู่หนึ่งวัดเรียกกันว่า นาริตะซัง ถ้าว่างๆ ช็อปปิ้งกันจนไม่รู้จะซื้ออะไรแล้ว ก็อาจจะเดินไปถ่ายรูปเล่น ใช้เวลาเดินจากแหล่งช็อปปิ้งแค่ประมาณสิบนาทีก็ถึง แต่สมัยที่พิมเป็นแอร์บินมาห้าปีเคยเดินไปที่วัดนี้แค่ครั้งเดียวเอง ^^ แต่พอออกจากแอร์ เวลาไปต่อเครื่องที่นาริตะเพื่อที่จะกลับมาอเมริกา พิมต้องออกไปเดินเล่นไปนาริตะซังกันแทบทุกครั้งเลยค่ะ สำหรับผู้รักการท่องราตรี ที่นาริตะก็มีที่เที่ยวอยู่ด้วยเหมือนกัน ที่ชอบไปกันก็คือ Truck เป็นแหล่งรวมของพวกกัปตันสายการบินต่างๆ สจ๊วต แอร์สายการบินต่างๆ ที่นี่เข้าฟรีเสียตังค์เฉพาะค่าดริ๊งค์ แล้วจะมีคาราโอเกะให้ร้อง แต่อย่านึกว่าสถานที่จะสวยงามเริ่ดหรูนะคะ จริงๆ แล้วข้างในแคบมากจุคนได้แค่ประมาณห้าสิบหกสิบมั่ง แล้วจะกันด้านหนึ่งไว้เป็นเวทีสำหรับร้องเพลง มีไมค์สองตัวไม่ได้มีแบ่งเป็นห้องให้เข้าไปร้องหรอกนะคะ ใครอยากร้องก็ขึ้นไปร้องเลย ไปถึงใครอยากร้องเพลงอะไรก็เขียนชื่อเพลงลงไปในกระดาษที่เค้าเตรียมไว้ให้ แล้วไปยื่นให้ป้าเจ้าของร้าน พอถึงเพลงตัวเองก็กระโดดขึ้นไปบนเวที หยิบไมค์มาร้องกันตรงนั้นเลย มีบ้างเหมือนกันที่ขอเพลงเดียวกันแล้วนึกว่าตาตัวเอง ขึ้นไปแย่งไมค์กันก็มี แต่ส่วนมากก็อะลุ้มอะล่วยกันค่ะ ชอบเพลงเหมือนกันก็ร้องด้วยกันก็ได้ บางเพลงมีคนขึ้นไปร้องเป็นสิบบนเวที ข้างล่างก็เต้นกันไปตรงหน้าเวทีนั้นแหล่ะค่ะ ใครอยากเต้น เต้น ใครอยากร้อง ร้อง แล้วขอโทษเถอะค่ะ เพลงที่มีก็เก๊าเก่า เก่าแก่ตามบรรดาอายุกัปตันทั้งหลาย แบบประมาณว่า ไปทีไรต้องมีคนขอร้องเพลง my way อะไรเงี๊ยะค่ะ ไม่ก็ dancing queen , can’t take my eyes off of you, la isla bonita สามเพลงนี้ไม่ว่าจะคืนไหนจะต้องเปิดทุกคืน จะต้องมีคนขอร้องทุกคืนค่ะ เนี่ยค่ะ จะอารมณ์เนี่ย แก่ๆเก่าๆเล็กๆแน่นๆ แต่สนุกดีค่ะ รักจะเที่ยวก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีนะคะ กัปตันบางคนถึงจะแก่ๆ ถึงจะแต่งงานแล้ว พอออกมาบินห่างบ้าน ห่างภรรยา ห่างลูก ก็ลืมไปได้เหมือนกันว่าตัวเองน่ะไม่โสดนะแต่งงานแล้วนะ แต่ผู้หญิงบางคนก็ไม่แคร์เหมือนกันว่าคุณผู้ชายจะใส่แหวนหรือไม่ใส่ พิมเห็นมากับตาว่ากัปตันที่บินมาพร้อมกับพิมไปเที่ยว สักพักก็มีลูกเรือผู้หญิงฝรั่งจากสายการบินไหนก็ไม่รู้ มาคุย มาดื่ม พิมก็มองๆ (แบบอยาก รู้อยากเห็นสุดฤทธิ์) หลังๆ ก็เห็นผู้หญิงจับแหวนแต่งงานผู้ชาย แต่คุยว่าอะไรกัน อันนี้พิมไม่ได้ยินหรอกนะคะ เพลงก็ดังและขืนถ้าเขยิบเข้าไปใกล้เดี๋ยวป้าแอร์คนนั้น จะเข้าใจอะไรผิดไป แต่เดาเอาว่าคงคุยกันว่าตัวแต่งงานแล้วเหรอ อะไรทำนองเนี่ย ไม่คุยอย่างนี้แล้วจะไปจับแหวนเค้าเล่นทำไมเนอะ สักพักก็เห็นเดินควงกันออกไป ที่นี่เค้าก็จะมีรถพาส่งกลับโรงแรมด้วยนะคะ จะมีสองเที่ยวคือตีหนึ่งกับตีสาม ใครอยู่โรงแรมไหนก็บอกคนขับ เค้าก็จะพาไป ส่งถึงหน้าโรงแรมเลยค่ะถ้าจะ ไปเที่ยวก็หมายความว่าจะต้องไปคืนวันที่เพิ่งแลนด์มาจากฮาวาย เพราะอีกคืน ต้องเก็บแรงไว้นอน เพื่อที่จะทำไพล์ทสิบโมงกลับเข้ากรุงเทพค่ะ *** รูปจากนาริตะซัง ***   Create Date : 11 เมษายน 2551 1 comments Last Update : 11 เมษายน 2551 21:35:24 น. Counter : 566 Pageviews. Share Tweet

อยากไปเที่ยวบ้างจัง   โดย: เทวดามิคาเอล 14 เมษายน 2551 22:05:55 น.