ความรักบนเส้นลวด คนเรามีเพื่อนได้หลายช่วงวัย บ้างเป็นเพื่อนสมัยนักเรียน บ้างเป็นเพื่อนร่วมงาน สำหรับผมกับเพื่อนคนหนึ่ง ที่ชื่อ "ตู่" ผมกับเขาได้เป็นเพื่อนกันเพราะช่วงหนึ่งของชีวิตเคยเปิดร้านค้าขายใกล้ๆกัน สมัยที่ผมยังชอบดื่มกินเที่ยวเตร่อยู่นั้น ผมกับตู่มีโอกาสเที่ยวเตร่และร่วมวงกันบ่อยจนกลายเป็นมิตรภาพแนบแน่นต่อเนื่องมาจนถึงวันนี้ ในบรรดาเพื่อนฝูงผู้ชายที่มีลูก ตู่เป็นคนที่รักลูกมากๆคนหนึ่ง ผมกับเขามีลูกสาวเหมือนกัน ทั้งคู่เคยเล่นด้วยกันบ้างเมื่อตอนเล็กๆ แต่ตอนนี้วิถีชีวิตของเราห่างกันก็เลยไม่ค่อยได้พบกัน นานๆจึงจะโทร.คุยกันหรือนัดพบกันบ้าง ส่วนลูกสาวของเราต่างก็เริ่มเข้าสู่วัยรุ่นตอนต้นแล้ว ขณะคนที่เป็นพ่อเป็นแม่ก็แก่ตัวขึ้น เมื่อนึกย้อนเรื่องราวของตู่ที่ผ่านมา นับตั้งแต่รู้จักกัน ผมเห็นว่าตู่เป็นนักต่อสู้ชีวิตคนหนึ่ง ตู่ผ่านงานมามากมายหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นงานธนาคาร ทำร้านเสื้อผ้า ,ทำร้านอาหาร , Organizer และProduction รับออกแบบตกแต่งภายในและจัดบู้ธสินค้าในงานต่างๆ ปัจจุบันเขาทำงานที่โรงละครอลังการ์ล่าสุดของประเทศไทยในขณะนี้ เขาเคยมีบ้านเป็นของตัวเอง เคยมีรถยนต์ใช้ ช่วงที่ฟองสบู่แตก เศรษฐกิจของเขาก็พลอยแตกกระจายไปด้วย บ้านที่เป็นสมบัติชิ้นใหญ่ของเขาถูกธนาคารยึดไป รถยนต์ก็จำต้องขายทิ้งไป ทุกวันนี้เขาเช่าอพาร์ทเม้นท์อยู่กับครอบครัวซึ่งประกอบด้วยภรรยาและลูกสาวลูกชายอย่างละหนึ่งคน แม้จะมีหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตของเขาสูญหายไประหว่างการเพลี่ยงพล้ำกับจังหวะเพลงของชีวิต แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยหายไปจากชีวิตของเขาเลยก็คือกีต้าร์โปร่งตัวนี้ ช่วงที่เขาเรียนอยู่ระดับ ปวช. ที่วิทยาลัยเทคโนโลยีและอาชีวศึกษาจักรพงศ์ภูวนาถ เขาเล่นดนตรีกับเพื่อนๆจนตั้งเป็นวง เขาทำหน้าที่เล่นกีตาร์บ้างร้องเพลงบ้าง เพลงที่เล่นส่วนใหญ่เป็นเพลงสากลของวง the Egle, วง CCR ส่วนเพลงไทยก็เล่นตามสมัยนิยม เมื่อปี พ.ศ. 2522 ตอนนั้นเขาอายุยังไม่ครบยี่สิบปีดี กำลังเรียนอยู่ ปวส. ปีหนึ่ง เขาไปกินเหล้าที่บ้านเพื่อน เพื่อนเอากีตาร์มาให้เล่น จู่ๆเพื่อนคนนั้นก็บอกขายให้ในราคา 1,000 บาท เขาตกลงทันที เหตุที่เขาตัดสินใจซื้อต่อจากเพื่อนเพราะฟังเสียงมันแล้วเห็นว่าใช้ได้ เงิน1,000 บาท ใน พ.ศ.นั้นสำหรับเขาแล้วนับว่ามากพอสมควร เขาขายกีตาร์เก่าไปเจ็ดร้อยบาท อีกสามร้อยบาทเขาค่อยๆเก็บออมส่งให้เพื่อน กีต้าร์ตัวนี้ยี่ห้อ Degas ไม่มีชื่อเสียงอะไร พอเขาจับคอกีต้าร์แล้วรู้สึกว่ามันใช่เลย! แต่ตอนนี้หมุดที่ขึงสายกีตาร์หายไปหนึ่งหมุด เหลือเพียงห้าหมุดเท่านั้น กีต้าร์ตัวแรกที่เป็นเจ้าของเป็นยี่ห้อ Kemus แม่ให้เงินไปซื้อที่หลังกระทรวงเมื่อตอนเรียน ปวช. ปีแรก ตอนนั้นราคา 400 บาท กีตาร์ตัวนี้ถือว่าเป็นตัวที่สองที่เขาซื้อเอง แต่ถ้านับตัวที่เพื่อนให้ด้วยถือว่าเป็นตัวที่ห้า ปัจจุบันเหลือเพียงสองตัวเท่านั้น เขาให้เหตุผลที่รู้สึกผูกพันกับกีต้าร์ตัวนี้เป็นพิเศษว่า “เงินหนึ่งพันบาทสมัยก่อนนี้ไม่ใช่น้อย ต้องอดออมอดเหล้าหลายอย่าง พอได้มาคิดว่ามันเป็นของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตในตอนนั้น มันต่างจากการได้รองเท้าผ้าใบมาคู่หนึ่งหรือได้กางเกงยีนส์มาตัวหนึ่ง กีตาร์ให้ความสุขทางใจ ให้ความสุขกับเพื่อนที่นั่งฟังรอบข้างได้ด้วย ตั้งแต่ได้มาก็เล่นมาตลอด ช่วยทำให้พัฒนาฝีมือขึ้น และกีตาร์ตัวนี้หลายคนเล่น และไม่ได้ทนุถนอมอะไรมาก บางคนเมาก็วางแรงๆ ด้านหลังก็มีร่องรอยเพื่อนเมาใช้คัตเตอร์กรีดเล่น เคยเล่นกล่อมลูกตอนที่เป็นเด็กๆก็จับเขานั่งตัก จับมือเขาดีดสายเล่นๆ ผมไปทำงานอยู่ต่างประเทศสามปี กลับมาถึงรู้ว่าลูกเล่นกีตาร์เป็น เพราะเริ่มหัดจากกีต้าร์ตัวนี้” ช่วงหนึ่งของชีวิตตอนเป็นหนุ่มเขาเคยใช้กีตาร์ตัวนี้หากินอยู่ประมาณสองเดือน ที่ค็อกเทลเล้าจน์ชื่อ Gessendo ซึ่งอยู่ข้างโรงหนังวอชิงตัน ที่สุดก็ต้องเลิกเพราะไปทำไม่ไหว เนื่องจากช่วงนั้นเขาทำงานประจำอยู่ที่สวนสยาม ดนตรีถือว่าเป็นอาชีพรอง เล่นเพราะใจรักและอยากหารายได้พิเศษ เมื่อก่อนนี้จะเก็บกีตาร์ตัวนี้ไว้ใต้เตียง พอกลับจากที่ทำงานมาถึงบ้านก็จะลากกล่องกีต้าร์ออกมา เล่นเพราะอยากเล่น เล่นแล้วมีความสุข มีอารมณ์เล่น อย่างน้อยๆก็ต้องเล่นเป็นชั่วโมง ตอนนั้นเรียนอยู่ชั้น ม.ศ.1 เห็นครูที่อยู่บ้านตรงข้ามกันหิ้วกีต้าร์มา พอเห็นกีตาร์แล้วรู้สึกชอบเลย ตอนนั้นที่บ้านยังไม่มี ที.วี. เวลาไปดูที.วี.ต้องไปดูที่บ้านป้า ฟังเพลงจากรายการ “ท็อปทีน ทาเล้นท์” ซึ่งมีวิทูร วทัญญู เป็นผู้จัดรายการ ต่อมาจึงขอยืมหนังสือคอร์ดกีตาร์จากครูข้างบ้านมาหัดเล่นและเคยไปเรียนที่สยามกลการอยู่สองคอร์ส แต่เรียนไม่จบ กีตาร์ตัวนี้ภรรยาของเขาก็เล่นด้วย ช่วงที่เขาไม่อยู่เวลาเธอคิดถึงเขาก็จะเอากีตาร์ตัวนี้มาเล่น เธอบอกว่าไม่อยากให้ลูกห่างเสียงกีตาร์ เพราะถ้าพ่อไม่อยู่ลูกสาวก็จะไม่ได้ยินเสียงกีตาร์ จึงเป็นหน้าที่ของเธอซึ่งเป็นแม่ที่จะหยิบกีตาร์มาเล่นให้ลูกฟัง เธอเล่นกีตาร์ตัวนี้เพราะคิดถึงเขาเมื่อยามต้องห่างไกลกัน และพยายามทำให้เป็นปกติเหมือนกับว่ายังมีเขาอยู่ใกล้ๆ แล้ววันหนึ่งลูกก็อยากเล่นกีตาร์เป็นบ้าง เธอก็เอากีตาร์ตัวนี้มาสอนให้ลูกจับคอร์ด ตอนนี้ลูกสาววัยสิบสี่ปีได้เข้าโรงเรียนเรียนกีต้าร์เป็นเรื่องเป็นราวแล้ว และดูเหมือนว่าจะไปได้ไกลกว่าพ่อ-แม่ ในการเล่นกีตาร์นั้น สิ่งสำคัญประการแรกที่ไม่อาจละเลยได้ก็คือการตั้งสายก่อนเล่น ต้องไม่ตึงหรือหย่อนเกินไปและแต่ละสายทั้งหกสายนั้นต้องสัมพันธ์กัน เสียงที่ออกมาจึงจะไพเราะ ชีวิตคนเราบางครั้งก็ไม่ก็ไม่ต่างไปจากเส้นสายของกีต้าร์ คือไม่ตึงหรือหย่อนเกินไป เรียกว่ารู้จักความพอดี นอกจากที่จะรู้จักตัวเองดีพอแล้วยังต้องรู้จักวางความสัมพันธ์กับคนรอบข้างอย่างเหมาะสมด้วย เพลงชีวิตของเราจึงจะไพเราะชวนฟัง และไม่มีวันล่ม ! ______________   Create Date : 29 มกราคม 2549 12 comments Last Update : 29 มกราคม 2549 18:32:09 น. Counter : 656 Pageviews. Share Tweet

สรุปได้ดีค่ะ   โดย: p_tham 29 มกราคม 2549 18:50:58 น.

ชีวิตคนเราบางครั้งก็ไม่ก็ไม่ต่างไปจากเส้นสายของกีต้าร์ คือไม่ตึงหรือหย่อนเกินไป เรียกว่ารู้จักความพอดี นอกจากที่จะรู้จักตัวเองดีพอแล้วยังต้องรู้จักวางความสัมพันธ์กับคนรอบข้างอย่างเหมาะสมด้วย เพลงชีวิตของเราจึงจะไพเราะชวนฟัง และไม่มีวันล่ม ! กินใจครับ   โดย: ชายคา 29 มกราคม 2549 19:27:04 น.

อ่านแล้วรู้สึกดีจังเลย ที่คนๆนึงผ่านสรสุมชีวิตมาอย่างสาหัสสากัญ แต่ก็ได้ครอบครัวดี คู่ชีวิตดี ความทุกข์ยากก็ดูราวกะน้อยลงไป ผมเองไม่เคยรู้เรื่องฟองสบู่แตก ไม่เคยสำผัสมัน แต่ผมเริ่มมาสัมผัสมันตอนสึนามินี่เอง ผมอยู่กรุงเทพ แต่ได้รับผลกระทบจากสึนามิปีที่แล้วสาหัสมากเอาการ ผมไม่ได้เสียสิ่งที่เคยมี ทุกอย่างยังคงอยู่ เสียแค่เงินบางส่วนที่มากเอาการและเสียใจ เท่านั้นเอง ทุกวันนี้ทำงาน เล่นบล๊อก แล้วไม่พยายามนึกถึงเรื่องเศษฐกิจ อ้อผมรักเสียงดนตรีเช่นกัน   โดย: maczy 29 มกราคม 2549 19:31:31 น.

ชอบชื่อบล็อกพอๆกับเรื่องที่เล่าและสำนวนที่เขียน อ่านตอนจบแล้วทำให้คิดถึงอาจารย์ที่ปรึกษาตอนเรียนอยู่ป.ตรี อาจารย์เขียนติดไว้ที่ห้องทำงานว่า เสียงซอจะไพเราะ ถ้าสายซอไม่ขึงตึงหรือหย่อนจนเกินไป สวัสดีวันตรุษจีนค่ะ คุณพ่อพเยีย   โดย: SevenDaffodils IP: 69.140.210.74 29 มกราคม 2549 20:03:02 น.

หวัดดีค่ะพี่โดม เพิ่งกลับจากท่องทะเล เย็นนี้เอง ออกไปตั้งแต่วันจันทร์ หนนี้ไปหลายเกาะ ทางเขตกระบี่ พังงากลับมาเยียบแผ่นดิน กลายเป็นเมาแผ่นดิน ยังไม่หายโคลงเคลงเลยเนี่ย แล้วจะบอกกับกิดให้ค่ะ อยากส่งรูปให้พี่โดม ทางเมลล์ ขอที่อยู่ด้วยค่ะ   โดย: shadow-of-art IP: 203.172.86.7 29 มกราคม 2549 20:53:08 น.

อ่านแล้วก็ประทับใจกับเรื่องราวที่นำมาเล่าให้เราได้อ่านและคิดตามค่ะ   โดย: JewNid 29 มกราคม 2549 21:48:54 น.

แวะมาอ่านคับ   โดย: hidden file 30 มกราคม 2549 2:12:23 น.

สวัสดีครับ.... เมื่อปีที่แล้วผมได้รับผลกระทบอย่างแรงจากสึนามิทั้งที่อยู่กท. ในวงการอสังหาริมทรัพย์ ชื่อเสริมสิน MD แห่ง N-PARK คงรู้จักกันดี ซึ่งมีทั้งคนเกลียดและคนรัก ผมเองอยู่ฝ่ายเอ็นปาร์ค ช่วงเกิดเหตุสึนามิ ผมมีหุ้นบอสัดนี้อยู่ในราคา 1.75 (หนึ่งบาทเจ็ดสิบห้าสตางค์) ที่นับว่าถูกมากๆ อยู่มากมายโข ตอนนั้นมีบอสัดซิตี้เรียลตี้ของตะกูลโสภนพานิชจะมาสวอฟหุ้นอย่างแน่นอนในอีกเดือนนึงข้างหน้า เพราะมีการให้สัมพาททางสื่อครบ บอสัดเอ็นปาร์คจะเป็นบ.อสังหา ครบวงจรที่ใหญ่เป็นอันดับ1ในประเทศ และที่2คือแลนด์แอนด์เฮ้าส์ครับ ถ้าการแต่งงานในธุรกิจเรียบร้อย หุ้นเอ็นปาร์คจะมีราคาพื้นฐานราวๆหุ้นละ20บาท อิอิ ลองคูณเอาดิ่ครับว่ากี่เท่าตัว ผมนับถือการทำงานจิงจังของMD และเป็นคนชอบบุกเบิกอไลใหม่ๆ นักข่าวทีวีและนสพ.รุมกันฉีกเนื้อเสริมสินอย่างสนุกสนานเมามันเพราะโกรธที่อยู่ดีๆ ตระกูลดังมาอุ้ม ทำให้ผมต้องเข้าไปอยู่ข้างเค้า พอเกิดสึนามิ ทางซิตี้เรียวตี้มองว่าการไปลงทุนสร้างโรงแรมของเอ็นปาร์คในระดับแนวหน้า ที่ใต้ต้องขาดทุนยับ ที่ดินเสียหายราคาตก วัสดุก่อสร้างก็ขึ้นราคาฯลฯ และปัจจัยหลายๆอย่างด้วยครับ ต่อมาการปฎิเสธสวอฟหุ้นก็เกิด หุ้นบาทกว่าที่ว่าถูกแสนถูกมันหล่นลงมาเหมือนให้ป่าว ผมเองแบกรับไม่ไหว ทั้งที่รักธุรกิจรถไฟฟ้าของเอ็นปาร์ค ต้องตัดใจขายหุ้นไปในราคา0.81สตางค์ครับ เงินหายไปจนบางกระเป๋าเลย ช่วงนั้นกินยานอนหลับอยู่เป็นอาทิตย์เลย เขียนยาวหน่อยขอโทษด้วยครับ แต่ตอนนี้แผลหายแล้ว กลับมาร่าเริงเหมือนเดิมแล้วครับ   โดย: maczy 30 มกราคม 2549 8:25:19 น.

เคยฝันอยากเล่นกีตาร์เป็น เคยให้รุ่นพี่หัดให้ แต่ยอมแพ้ค่ะ ไม่มีหัวทางนี้เลย ตอนนี้ เจ้าลูกชายคนเล็ก อายุ 10 ขวบเขาขอเรียนกีตาร์ รีบสนับสนุนทันที มีกีตาร์เก่าเก็บอยู่ตัวหนึ่ง ยกให้เขาไปแล้ว แอบฟังๆ ดูท่าทางจะพอไปไหวนะคะ เล่นเป็นเพลงก็ได้ด้วย   โดย: filmgus IP: 203.156.40.131 30 มกราคม 2549 10:26:49 น.

หัดเล่นกีตาร์จะเจ็บนิ้วมาก แต่ถ้าอดทนผ่านไปได้ ก็จะหายเจ็บ สนุกสนานกับการร้องเองเล่นเอง ภูมิใจตามประสาวัยรุ่น แต่ก็ต้องแลกกับปลายนิ้วด้านๆแข็งๆอยู่บ้าง ด้วยเหตุนี้มังคะ สาวๆส่วนมากจึงไม่ค่อยชอบเล่นกีตาร์นัก เคยมีกีตาร์เป็นของตัวเองค่ะ พ่อแม่ซื้อให้เพราะแรงตื๊อตามประสาวัยรุ่น แต่ครอบครัวไม่ได้สนับสนุนส่งเสริม ต้องการให้เรียนอย่างเดียว ประกายเล็กๆนั้นจึงดับวูบไป เห็นกีตาร์ที่ไหน ใจคิดอยากลองจับ ลองเล่นอีกสักครั้ง แต่วางไปนานมาก ลืมๆไปก็มาก ภาระปัจจุบันก็มาก กีตาร์จึงกลายเป็นเพียงเรื่องราวดีในวัยเด็กเรื่องหนึ่งค่ะ   โดย: ตะเบบูญ่า IP: 58.136.68.56 30 มกราคม 2549 12:57:25 น.

แอบหยิบคำคม (ที่มีความหมาย) ทั้งของคุณโดมและของเพื่อนๆ ที่คอมเมนท์ในบล็อกมาหลาย...เลย ขอนำไปคิด ขอนำไปใช้นะคะ   โดย: AY IP: 61.19.192.99 30 มกราคม 2549 14:24:40 น.

สวัสดีครับ ช่วงนี้ชีวิตบรรเลงเพลงออกไปทางแนวลูกทุ่งผสมกับhardcore ออกมาพิลึกๆ กีตาร์ของผมสายไม่มีคุณภาพ ตั้งฮาร์โมนิคก็ยังเพี้ยน แต่ก็ไปกันได้กับเสียงเบสเสียงกลองและแนวเพลง สักพักเพลงชีวิตก็คงเปลี่ยนแนวอีก ก็ค่อยตั้งสายกันใหม่ ขอบคุณสำหรับมิตรภาพครับ   โดย: gutofmadness 31 มกราคม 2549 6:43:34 น.