อยากจะกรีดร้องเสียเหลือเกินค่ากับเล่มสองของชุดนวหิมพานต์ รอคอยกันมาตั้งแต่ปีที่แล้ว ตอนเห็นปกก็รู้สึกว่าสวยมาก ออกในงานหนังสือเป็นที่แรก ต้องสอยค่ะ และรีบอ่านเป็นการด่วน แม้จะไปติดธุระอ่านเล่มอื่นก่อนก็ตามที แต่เมื่อมีเวลาจัดไปอย่าให้เสียค่ะ แต่คนอ่านอย่างฟีน่าไปออกอาการอย่างอื่นแทน แต่คืออะไรเดี๋ยวรู้กันค่ะ

แนะนำว่าใครจะอ่านเล่มนี้ กรุณาอ่านตรีเนตรทิพย์ก่อนนะคะ เพราะต่อกันค่ะ ขืนอ่านก่อนจะสปอยส์ตรีเนตรทิพย์จนหมดไส้หมดพุงเลยนะคะ และเรื่องเริ่มต้นของทุติยอสูรก็มาจากท้ายเรื่องตรีเนตรทิพย์ค่ะ ไม่อ่านก่อนจะไม่เข้าใจและคิดว่าเรื่องเปิดตัวได้เร็วและห้วนมาก เพราะเนื่องจากว่ามันได้เริ่มหัวเรื่องกันมาแล้ว คนที่อ่านต่อกันอย่างฟีน่าจึงตามเรื่องได้ทันทีเลยค่ะ เล่มนี้จะเป็นแนวเพื่อนกัน เพื่อนกัดกลายมาเป็นคู่รัก หนึ่งเทพีของวงศ์เทพ ผู้ถูกหมายมาดให้อาจจะเป็นมหาเทพีของบรเทพ เธองามพร้อมไปทุกด้าน แต่ใครเลยจะรู้ว่าลึกลงไปเธอคิดอะไรอยู่ และความวุ่นวายของอันตรายที่รอคอยการทำอะไรบ้างอย่างก็ทำให้เธอและเพื่อนคู่กัดของพิทยาธร ต้องร่วมมือกันช่วยดูแลเจ้ากินราขนทองตัวน้อย นำตัวกลับคืนสู่อ้อมอกของบิดามารดา แต่เพราะคำทำนายและความไม่ยอมเปิดรับโลกใหม่ของชาวกินนรทำให้ทั้งคู่ต้องยืนหยัดทำหน้าที่พ่อแม่บุญธรรม จนได้รู้ว่าแท้จริงเรื่องทั้งหมดก็มุ่งหวังการทำลายใครบางคนที่ทั้งสองรักและเคารพ และในเรื่องยุ่งยากทั้งหมด ก็ทำให้ความรักที่แอบซ่อนลึกๆ อยู่ในใจได้เผยมา แม้จะต้องเสียเวลาไปกับมันเนิ่นนาน แต่ความรักก็คือความรักที่ไม่สูญสลายไปตามกาลเวลาหากมันได้หยั่งรากลึกเกินกว่าจะถ่ายถอนง่ายดาย

อ่านจบแล้วคำแรกที่ผุดขึ้นในหัวคือ ค้างค่า เหมือนอยู่บนยอดไม้ เวียงวังของกัญจน์ กินราขนทองลูกพิมพ์ประทับแม่วิณี พ่อพิทยาธรเลยค่า ถูกจับแขวนไว้บนนั้น และยังปีนป่ายลงมาไม่ได้ง่ายๆ นัก งานนี้ต้องติดแฮทแท็ก ร้องไห้หนักมากไว้ด้วยเลยค่ะ แต่เอาเป็นว่าอาการค้างขอยกไว้ก่อน มาพูดถึงตัวนิยายกันก่อนนะคะ

ใครอ่านตรีเนตรทิพย์มาแล้วคงไม่ต้องบรรยายถึงเทพีสาวิณีและพิทยาธรว่ามีเบื้องหลัง เบื้องลึกอะไรกันมานะคะ คงทราบอยู่ แต่คร่าวๆ สำหรับคนไม่รู้จัก สาวิณีเป็นเทพสาวที่งามพร้อมไปทุกอย่าง เพราะทุกคนก็คิดว่าเธอต้องขึ้นเป็นมหาเทพีในวงศ์เทพแน่นอน ต่างจากพิทยาธร ผู้ไม่ต้องการขึ้นเป็นบรอสูร แม้ว่าเขาเองก็มีศักดิ์และสิทธิ์พร้อมทุกอย่าง ด้วยเหตุผลส่วนตัว ความรักของคู่นี้จะสไตล์เพื่อนแล้วเปลี่ยนมาเป็นคู่รักนะคะ มีจิกกัด หยอกเอินกันมากกว่าตรีเนตรทิพย์ โทนเรื่องจะออกไปในทางสดใส สดชื่นมากกว่านิด ยิ่งพิทยาธรเป็นพวกชอบยั่วแหย่ให้สาวิณีออกอาการหลุดจากกรอบความเป็นเทพีผู้อยู่ในกรอบด้วยแล้ว ก็น่าสนุกมากขึ้นเลยค่ะ ใครชอบพระเอกแนวขี้เล่น พิทยาธรตอบโจทย์ของคุณได้เลยทีเดียวนะคะ รวมทั้งการพ่อที่ดี พิทยาธรก็แสดงให้คนอื่นต้องอิจฉาสาวิณีที่เขาเป็นผู้ชายที่เลี้ยงเด็กเป็น ไม่เอาแต่ผลักภาระให้ผู้หญิง แต่ใช่ว่าพระเอกเป็นคนดูจะสบายๆ แล้วเขาจะไม่ฉลาด เขาเป็นคนเก็บรายละเอียดได้เก่ง ช่างสังเกตจนล่วงรู้ความลับบางอย่าง ถ้าไม่เก่งกาจสามารถก็คงไม่สมเป็นทุติยอสูรเป็นแน่เชียวค่ะ

ส่วนของตัวเทพีสาวิณีผู้งามพร้อม ใครเลยจะรู้ว่าเธอมีความลับที่แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ ยกเว้นเนตรทิพย์เท่านั้นที่รู้ จะเป็นอะไร ไปอ่านนะคะ ไม่คิดถึงจุดนี้มาก่อน แต่พออ่านๆไป ฟีน่าชอบภาคเทพสาวมาดหลุดมากกว่านะคะ น่ารักดี ยิ่งตอนเธอเลี้ยงเจ้ากัญจน์ ปกป้องดูแลราวกับแม่จริงๆ สาวิณีเลยเหมาะเจาะลงตัวกับพิทยาธรมาก แทบจะเป็นคู่พ่อแม่ตัวอย่างกันเลยทีเดียว ในเรื่องความรัก สองคนอาจจะหัวช้า แต่ความที่สาวิณีไม่เล่นตัว ไม่คิดปฏิเสธตัวเองอีกต่อไป ทำให้เนื้อเรื่องง่ายขึ้น ไม่เสียเวลาในส่วนของความรัก แม้ว่าความจริงจะช้าไปตั้งเป็นสิบปีแล้วก็ตามที

และในเรื่องนี้ปรากฏตัวละครที่น่าสนใจขึ้นมาเพิ่มเติมอีกหลายตัว แต่ที่มาแรงนิดๆ ก็คือกัญจน์ ลูกพิมพ์ประทับของพระเอก นางเอกค่ะ น่าจะมีบทบาทอะไรในอนาคตไม่น้อยเลย (ถ้าทำชุดยาวเลยนะคะ) กินราขนทองในตำนานกลายเป็นกามเทพตัวน้อยแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่ชีวิตที่ถูกเชื่อมโยงและผูกเข้ากับคำทำนายของกัญจน์ก็มีทั้งเรื่องดีและเรื่องร้าย หรือจะเรียกว่ามันคือชะตาชีวิตก็ว่าได้ค่ะ พยายามจะเปลี่ยนและหลบเลี่ยงสักแค่ไหนก็เป็นไปไม่ได้ และอีกคู่ที่ฟีน่าแอบลุ้นเงียบๆ เจ้านกยักษ์อัครากับผัลย์ศุภานารีผล ดูแล้วก็เอาใจช่วยนกยักษ์ที่พยายามจะชนะใจนารีผลที่เกลียดและกลัวเจ้าพวกตระกูลนกเสียเหลือเกินค่ะ จะเอาใจสาวทั้งทียังทำผิดพลาดเลย น่าเอ็นดูเชียว

คงไม่ต้องถามว่าสนุกไหม สนุกค่ะ เพราะอ่านรวดเดียวจบเลย ติดใจแค่ทำไมมันสั้นนักค่ะ ยังไม่จุใจเลยจบเสียแล้ว ตอนเห็นขนาดเล่มครั้งแรกรู้เลยว่าเราคงอ่านแป๊บเดียวจบ (แต่พี่ปุ้ยเขียนมานานหลายเดือน) และกลายเป็นว่าสั้นไม่เท่าไร ค้างด้วยค่า เพราะตอนจบของเรื่องนี้ละทำให้เราอยากอ่านเล่มสามเลยค่ะ พี่ปุ้ยทิ้งปมปริศนาไว้ตัวใหญ่มาก เดาไม่ถูกว่าจะเป็นยังไงกันนะ แล้วที่ฟีน่าบอกว่าค้างๆ นี้ยังไงกันนะ เอาเป็นว่าถ้าแบ่งส่วนในภาคของเรื่องราวระหว่างสาวิณีกับพิทยาธร จบในเล่มค่ะ เพราะความสัมพันธ์ที่ซ่อนเร้นได้เปิดเผยแล้ว จะโทษใครก็คงไม่ได้ เพราะอาจจะเป็นเพราะความเด็กของทั้งคู่ด้วยที่ทำให้คนที่ควรรักกันกลับต้องห่างเหินกันนานหลายสิบปี แต่พอจะเป็นวัยรุ่นใจร้อนขึ้นมา ชาวนวหิมพานต์ในวัยเจ็ดสิบ(แต่ยังหนุ่มสาว) ก็เปิดปากได้อย่างง่ายๆ ก็ผจญภัยในดินแดนกินนรมาด้วยกันขนาดนี้ ไม่ซึ้งในน้ำใจจนพอจะมองอะไรออกก็คงไม่ใช่แล้วค่ะ แต่ในส่วนที่ยังค้างอยู่ก็คือคนร้ายตัวจริงที่คนอ่านรู้ตั้งแต่ตรีเนตรทิพย์แล้วว่าคือใคร จะทำยังไงกับแผนที่วางไว้อย่างดี ขนาดที่เนตรทิพย์ก็ยังไม่รู้ จนพูดกันตรงๆว่า ทุติยอสูรเป็นส่วนที่เหมือนงอกมาเชื่อมตรงกลางระหว่างตรีเนตรทิพย์กับเล่มของบรเทพ ทำให้มันเหมือนจะจบแต่ไม่จบเลยค่ะ ต้นเรื่องอาศัยตอนท้ายของตรีเนตรทิพย์ ตอนจบก็เป็นตัวหัวเรื่องของบรเทพ ทำให้ฟีน่าต้องบอกว่าค้างนั่นเองค่ะ

สำหรับส่วนที่ทำให้เราต้องมานั่งขบคิดกันอีกสักนิดก็คือเรื่องของความเชื่อและการยึดติดของชาวกินนร จริงๆมันก็ดูคล้ายกับโลกของเรานั่นเองค่ะ โลกบางสังคม สตรีเป็นเพศที่ไม่ได้รับการยอมรับ เพียงเพราะเธอคือผู้หญิง เก่งกาจแค่ไหนก็เป็นแค่ผู้หญิง เธอถูกตีค่าเป็นแค่แม่และเมียเท่านั้น การจะขึ้นมาเป็นสตรีอันดับหนึ่งจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย มันต้องเลือกมาด้วยหลายอย่างแม้แต่ความรักในทุกด้าน ที่เราอ่านไปแล้วจะรู้สึกถึงคำว่ารักที่ยิ่งใหญ่มากกว่ารักของหญิงชาย แต่คือรักอะไรต้องไปลองอ่านกันเองค่ะ

แต่ถึงจะค้างยังไงนะคะ ก็สนุกมากค่ะ อาจจะยังไม่เท่ากับตอนอ่านตรีเนตรทิพย์เพราะฟีน่ารู้สึกว่าจบมากกว่าแม้จะจับตัวคนร้ายตัวจริงไม่ได้ แต่อารมณ์ตอนอ่านมันจบสนิทกว่านิดหนึ่งค่ะ ใครที่อยากอ่านทุติยอสูรก็อ่านได้นะคะ แต่ต้องเผื่ออารมณ์นิดหนึ่งว่าความอยากรู้ที่เป็นของคู่กับมนุษย์จะทำให้คุณเกือบจะออกอาการอยากมีไทม์แมชชีนไปในอนาคตเอาเล่มสามดับความอยากรู้เลยกันเลยทีเดียว และตอนนี้เล่มสามก็ยังไม่แน่ใจว่าจะออกมาเมื่อไรด้วยค่ะ เราก็ต้องเพลงรอกันไปนะคะ ฟีน่าก็จะพยายามแอบลืมแต่ถอนขนเจ้ากัญจน์ไปพลางๆ ก่อน

ส่วนใครไม่เคยอ่านชุดนวหิมพานต์ จงหามาอ่านเลยค่า สนุกมาก เป็นแนวพิมพานต์ที่เก๋กู้ดสุดยอดค่ะ เลือกไม่ถูกเลยว่าจะรักบรอสูร บรเทพหรือหนุ่มๆ ตนอื่นในเล่มนี้ เป็นป่าหิมพานต์แต่ในรูปแบบที่เป็นแนวทางของพี่ปุ้ยเลยค่ะ พล็อตแปลกและน่าสนใจเป็นที่สุดค่ะ ไม่ถึงกับแฟนตาซี ไม่ใช่แนวป่าหิมพานต์เต็มขั้น แต่กึ่งระหว่างคนธรรมดาและชาวหิมพานต์ น่าสนใจยิ่งนักค่ะ และแนะนำให้อ่านไล่เล่มนะคะ เพื่อเป็นการสร้างแนวทางของเรื่องให้เข้าใจเป็นขั้นตอนไม่กระโดดข้ามขั้นจนสปอยส์ตัวเองค่ะ ยอมรับเลยว่าหลังจากการอ่านงานของพี่ปุ้ยมาตลอด อาจจะข้ามบางเล่มไปบ้างที่ไม่ใช่ทางของตัวเอง ชุดนวหิมพานต์เป็นอีกชุดของพี่ปุ้ยที่เรียกว่า Must have เลยค่ะ ครบทุกรสชาติ พล็อตของเรื่องก็น่าสนใจมากๆ ด้วย เดาทางเรื่องได้ลำบาก แม้บางอย่างจะพอมองออก แต่ไม่ทั้งหมดทำให้สนุกมากเวลาอ่านไปแล้วเฉลยเนื้อหาของเรื่องออกมาว่าอะไร ทำไม ยังไง แบบนี้ไม่อ่านไม่ได้แล้วนะคะขอบอกเลยค่า