Group Blog All Blog
|
เพียงแรกพบ เหวยเหอจ้งจื่อ เขียน ยืมพี่มาค่ะ พี่ : พี่ซื้อมาเพราะเห็นติดอันดับขายดีของนายอินทร์ โอ : เหรอๆ พี่ : พี่ก็สงสัยว่าทำไมถึงติดเลยซื้อมา ...ปกอะไรก็ไม่รู้ ไม่สวยสักนิด โอ : เฮ้ย หนูว่าสวยดีออก สวยที่สุดจากบรรดาหนังสือของสนพ.แล้ว พี่ : ((ทำหน้าไม่เห็นด้วยอย่างรุนแรง)) อีกหนึ่งบทสนทนา โอ : สนุกไหมคะ พี่ : ไม่รู้พี่ยังอ่านไม่จบเลย โอ : อ้าว!? พี่ : ไม่มีอารมณ์ โอ : ...  เพียงแรกพบ (2 เล่มจบ) เหวยเหอจ้งจื่อ เขียน เปรมสินี หยู, ธันย์ วชิรณรงค์, ปองพล ไพรเกษม, วณิดา คารวะคุณ ร่วมแปล สำนักพิมพ์ Hongsamut 698 บาท 937 หน้า หลังปก นางเป็นหมอเทวดามิใช่รึ ทำไมมีชีวิตหมือนอยู่ในนรกเลยล่ะ? เสิ่นจือหลี หมอเทวดาเจ้าหุบเขาหวยชุน ได้ช่วยชีวิตคุณชายรูปงามผู้หนึ่งซึ่งโดนหญิงคนรักถีบตกภูเขามาหมาดๆ ไม่นึกว่าหลังจากที่คุณชายผู้นี้ตื่นมาก็หลงรักนาง ตามติด ตามลวนลาม ตามตื๊อเสียจนแกะไม่ปล่อย ถึงแม้ว่านิสัยของนางไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ แต่คุณธรรมในการเป็นหมอก็ยังคงมีอยู่ นางจึงยอมให้ชายผู้นี้อาศัยด้วย จนกว่าความทรงจำเขาจะกลับคืนมา คาดไม่ถึงยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งหนักข้อขึ้นเื่อยๆ "เจ้าอย่าตามข้าอีกเลยจะได้ไหม" "แต่ว่า... ข้าหลงรักจือหลีนี่นา" "รัก... เฮอะ ถ้าข้าเชื่อคนไข้ความจำเสื่อมอย่างเจ้าข้าก็ปัญญาอ่อนแล้ว" "จือหลี... แช่งตัวเองอย่างนั้นไม่ดีนะ" นางกัดฟัน สงบอารมณ์ตัวเองสุดฤทธิ์ "เจ้าไปให้พ้นหน้าข้านะ หากข้าเห็นเจ้าสะกดรอยตามมาอีกล่ะก็ข้าจะขายเจ้าทิ้งซะเลย!" ซูเฉินเช่อนิ่งงันไปครู่หนึ่ง แล้วจึงชมเปาะเสียงหวาน "จือหลี เจ้าช่างเก่งค้าขายเหลือเกิน" เก่งกับผีน่ะสิ! เจ้านั่นแหละเก่งตัวพ่อเลย! ทั้งหว่านล้อม ทั้งตีมึน ทั้งตามติด วิทยายุทธเลอเลิศจนข้าจะไม่มีที่ยืนบนโลกใบนี้อยู่แล้ว! คุยกันหลังอ่าน เอ บทสนทนาหลังปกมีอยู่ในเรื่องด้วยเรอะ ชักมึน เป็นเรื่องของพระเอกหน้าด้านกับนางเอกหน้าเงินค่ะ พระเอกตกเขา นางเอกซึ่งเป็นหมอก็รักษาเขาจนหาย เมื่อพระเอกฟื้นขึ้นมา ก็บอกรักนางเอกเลย ไม่ว่านางเอกจะทำมึนไม่สน ปฏิเสธก็แล้ว ด่าก็แล้ว พระเอกก็ยังตามตื๊อ เกาะติดเหนียวหนึบยิ่งกว่าหมากฝรั่ง แถมหน้าหนา สามารถพลิกลิ้นพูดเข้าข้างตัวเองได้ตลอด นางเอกแรกๆ ยอมให้พระเอกตามติด เพราะเขามีเงินให้ใช้มากอย่างน่ารังเกียจ ต่อมายอมเพราะไล่ยังไงก็ไม่ยอมไป สุดท้ายเลยปล่อยปลง ติดเป็นความเคยชิน ที่จะมีพ่อรูปหล่อขนตางอน เรียก "จือหลี จือหลี" คอยปรนนิบัติพัดวีอยู่ไม่ห่าง เรื่องหลักๆ คือแบบนี้ ส่วนเรื่องรองก็คือปมของตัวละครแต่ละตัว โทนของเรื่องเป็นแนวเฮฮา ขยันยิงมุกใส่กัน ตัวละครต๊องๆ บ๊องๆ แทบทุกตัว มีเส้นดราม่าแทรกมาบ้าง สำหรับโอ เรื่องนี้โอไม่ชอบค่ะ เหตุผล 1. แนวหลักของเรื่องคือแนวตลก แต่ไม่สามารถทำให้โอขำได้ นึกภาพหนังตลกที่ไม่สามารถทำให้ผู้ชมขำได้สิ (ซึ่งผลลัพธ์ของแต่ละคนอาจแตกต่างกันไป ใครเส้นตื้นอาจจะขำก็ได้) ไม่รู้ว่าเกี่ยวกับสำนวนผู้เขียน สำนวนผู้แปล หรืออะไร แต่ที่โอคิดไว้ว่าหนึ่งในนั้นคือเรื่องของช่องว่าง การดำเนินเรื่องติดเป็นพืดๆ จังหวะที่ส่งมายังไม่ถูกต้อง ฉากเปลี่ยนก็ไม่เว้นลมหายใจ จุดส่งให้ขำเลยไม่มี 2. ผู้เขียนให้น้ำหนักกับสิ่งที่ไม่จำเป็นมากเกินไป แต่เรื่องที่สำคัญต่อเนื้อเรื่องกลับไม่ลงรายละเอียด เกือบทั้งเล่มหนึ่งแทบจะออกทะเลหมดเลย ส่วนเล่มสองส่วนที่ไม่จำเป็นก็ยังมีมากเกินไปอยู่ดี ถึงจะมีบางตัวละครที่เก็บกลับมาขมวดตอนท้าย แต่ก็ยังไม่มีอำนาจมากพอที่จะส่งผลกระทบต่อเส้นเรื่อง (***เปิดเผยเนื้อหาสำคัญ*** . . . ฉากที่ไม่จำเป็น - คฤหาสน์หมิงยวี้ > มีเพื่อบอกว่าจือหลีไม่อยากไปไกลจากหุบเขาหวยชุน ให้คนอ่านสงสัย และบอกปมเกี่ยวกับพ่อพระเอก ซึ่งจุดสำคัญมันน้อยกว่าปริมาณที่ใส่และเรื่องราวเข้ามาเหลือเกิน - แดนใต้ > อารัมภบทยาวมาก แต่แค่ใช้เพื่อส่งศิษย์พี่ให้เป็นตัวละครที่เด่นขึ้นอย่างเดียวเลย ถ้าเล่มสองเขาเป็นตัวละครสำคัญก็ว่าไปอย่าง เล่มสองดันดร็อปไปอีก ส่วนชายปริศนาที่นำมา ก็ไม่เฉลยว่าเป็นใคร ใช่พ่อศิษย์พี่หรือไม่ ช่วงนี้เป็นช่วงที่เสียเวลาโดยใช่เหตุ และไม่มีประโยชน์ต่อเนื้อเรื่องและอารมณ์เรื่องเลย - ตัวร้ายเล่มสอง > เหมือนจู่ๆ คนเขียนนึกอยากให้มีตัวร้ายสักตัว ตัวละครนี้เลยเกิดขึ้นมาแบบงงๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แถมสุดท้ายยังถูกลืมแบบน่าสงสาร ฉากและตัวละครที่จำเป็น - อาจารย์นางเอกจ้า เขาเป็นตัวละครสำคัญที่สุดตัวละครหนึ่งเลย ให้บทเขาหน่อยสิจะได้เข้าถึงเนื้อเรื่องมากกว่านี้ ทำไมนางเอกถึงฝังใจกับเขานัก แล้วสุดท้ายชะตากรรมเขาเป็นอย่างไร - พิษที่จือหลีและศิษย์พี่ได้รับล่ะ ก็ไม่พูดถึงอีก รักษาหรือยัง - ศิษย์พี่ค่ะ เล่าอดีตกับพาเขาไปผจญภัยซะยาว แต่ทำไมไม่บอกไว้ว่าเขาถึงฝังใจกับนางเอกนัก - แม่พระเอกล่ะ สุดท้ายร่างเธออยู่ไหน บอกฉันที - ผู้ชายคนนั้นที่พามาจากแดนใต้ ใส่บทซะเด่น สุดท้ายลืมเขาไปเลย บอกไม่เคลียร์อีกต่างหาก - ฉากพระเอกเจอนางเอกครั้งแรกค่ะ เป็นส่วนสำคัญส่วนหนึ่งเลย แต่ดันไปอยู่แอบๆ ในตอนพิเศษ) 3. จากข้อบน ทำให้รู้สึกเลยว่าผู้เขียนขาดการวางแผนที่ดี (อะไรคือส่วนสำคัญ อะไรไม่ใช่) มีแต่เป้าหมายหลัก (นิสัยตัวละครหลัก จุดเริ่ม จุดจบ) ไม่มีเป้าหมายรอง (ตัวละคร ความสัมพันธ์รอบข้าง ความจำเป็นของตัวละครต่อเนื้อเรื่อง) นึกอยากจะใส่อะไรตรงไหนมากเท่าไหร่ก็ใส่ เหมือนเขียนไปเรื่อยเปื่อย พอไม่ควบคุมเรื่องให้ดี เรื่องเลยเละ ตอบคำถามที่ตัวเองสร้างไว้ไม่ได้ ส่วนที่ชอบ 1. มีฉากที่โอชอบ มีฉากที่โอประทับใจเหมือนกัน (แต่น้อย) 2. ขำแบบยิ้มๆ หรือหัวเราะในลำคอบ้าง (แต่เกือบหลับเป็นส่วนใหญ่) (2.5+3)/2 = 2.75 เกี่ยวกับเล่มและเรื่อง - ปก รูปปกโอว่าสวยแหละ แต่ฟอนต์ทั้งชื่อเรื่อง ชื่อผู้เขียน ชื่อสำนักพิมพ์ ไม่สวยเลย ออกแบบจัดวางประหลาด ตัวฟอนต์ "เพียง" กับ "ชื่อคนเขียน" ที่เป็นพื้นขาวทำให้ไม่เด่นและอ่านยาก - การเว้นหน้าเปล่าหนึ่งหน้าว่างถึงหนึ่งแผ่นก่อนขึ้นบทใหม่ เป็นตั้งแต่ชุดก่อนๆ แล้ว โอขัดใจทุกครั้ง เสียดายกระดาษ เรื่องนี้ดีหน่อยที่บทหลักมีน้อย เลยเว้นไม่มากจนขัดตาบ่อย แต่ถ้าไม่เสียหน้ากระดาษไปกับสิ่งที่ไม่จำเป็นจะดีกว่านี้ค่ะ - คำผิดกับจุดที่เกลาแปลกๆ ก็มีเล็กน้อยค่ะ ไม่มาก - ในเนื้อเรื่องมีพูดถึง "ชื่อตัวละคร" ที่สัมพันธ์กับ "ความหมายที่ตั้ง" หลายชื่อ โออยากให้ผู้แปลใส่คำอธิบายไว้หน่อย ชื่อนี้แปลว่าอะไร ทำไมถึงบอกว่าเกี่ยวโยงอย่างนั้น เล่าเรื่องทั้งหมดแบบย่อๆ นะคะ ใครอยากรู้อ่านต่อ ใครไม่อยากรู้กดปิดได้เลยค่ะ *** เปิดเผยเนื้อหาสำคัญ*** คุณชายสือเอ้อเย่จากสำนักสิบสองราตรี ชื่อซูเฉินเช่อ ตกเขา ได้รับบาดเจ็บสาหัส ลูกน้องจึงพามารักษากับหมอเทวดาเสิ่นจือหลี เจ้าหุบเขาหวยชุน เสิ่นจือหลีรับรักษาทุกคน ไม่ว่าฝ่ายธรรมะหรือมาร มีแค่กฎเพียงไม่กี่ข้อ และมีเงินก็จะรักษาให้ เมื่อซูเฉินเช่อลืมตา เขาก็เข้าใจผิดนึกว่าหมอเทวดาเสิ่นจือหลีเป็นภรรยา แม้จือหลีจะปฏิเสธ เขาก็ยังตามตื๊อติดพันไม่ยอมห่าง ซูเฉินเช่อความจำเสื่อม ลูกน้องก็ไม่สามารถลากเขากลับสำนักสิบสองราตรีของตัวเองได้ ได้แต่ปล่อยให้คุณชายทำตามใจตนเอง ไม่นานหลังจากนั้น ศิษย์พี่ของเสิ่นจือหลี ฮัวจิ่วเยว่ ก็กลับหุบเขา อาจารย์ที่ตายไปและจือหลีทำผิดต่อเขา จึงต้องหลบหนีไป แต่จือหลีมีความลับบางอย่างอยู่ในถ้ำที่หุบเขาหวยชุน นางไม่สามารถออกจากหุบเขาไปไกลจากนั้นได้ นางและซูเฉินเช่อที่เกาะหนึบจึงไปพักที่คฤหาสน์หมิงยวี้ ที่แห่งนี้เองทำให้จือหลีรู้ความหลังของครอบครัวคุณชายซู พ่อของซูเฉินเช่อรักมั่นกับแม่ของเขาแม้นางจะตายไปแล้ว จึงไม่กล้าเปิดหัวใจให้รักใหม่ ไม่นานอาหญิงและอาเขยของซูเฉินเช่อก็มาตามจับตัวเขากลับไป ทำให้จือหลีถูกลักพาตัวไปยังเขตใต้ ที่แห่งนี้ทำให้นางรู้ความหลังของศิษย์พี่ ฮัวจิ่วเยว่ จริงๆ แล้วเขาเป็นลูกของราชาเขตใต้คนก่อน ต่อมาพ่อเขาถูกพี่ชายแท้ๆ แย่งอำนาจ ทำให้ฮัวจิ่วเยว่ต้องกลายเป็นเด็กกำพร้า เขาถูกตามล่าเพราะพิษในตัวที่ชื่อ ราชาแมลงพิษร้าย ซึ่งจะถือเป็นข้อบ่งอำนาจของราชาเขตใต้ ในที่สุดพวกเขาก็ปราบราชาเขตใต้ได้ ฮัวจิ่วเยว่ไม่สนตำแหน่ง ให้ลูกชายของศัตรูครองอำนาจต่อ แต่มีปริศนาตบท้ายว่าใครคือพ่อของเขาจริงๆ กันแน่ ระหว่างราชาเขตใต้ที่เพิ่งตายไป หรือคนสติไม่ดีในคุกใต้ดิน เรื่องของฮัวจิ่วเยว่จบลง แต่เรื่องของเสิ่นจือหลียังไม่จบ นางถูกดึงเขาไปพัวพันกับพรรคมาร เพราะเป็นที่รู้กันว่าสำนักสิบสองราตรีกับพรรคมารเป็นศัตรูกัน ความจริงเกี่ยวกับซูเฉินเช่อเปิดเผยว่าเขาไม่ได้ความจำเสื่อม และที่เขาหลงรักจือหลีเพราะฤทธิ์ของยาสุดโลกีย์ที่นางมารวางให้เขา แต่ผลไปออกกับจือหลีแทน จือหลีรับปากลูกน้องของซูเฉินเช่อว่าจะปรุงยาแก้ให้ นางรู้ว่าความรักที่เขามีให้นางฉาบฉวยและเต็มไปด้วยความไม่น่าเชื่อถือ แต่ก็ตระหนักไปพร้อมกันว่านางหลงรักซูเฉินเช่อแล้ว นางลอบวางยาแก้ยาสุดโลกีย์ให้ซูเฉินเช่อ และไม่นานหลังจากนั้น จือหลีก็ถูกนางมารคนรักเก่าของซูเฉินเช่อจับตัวไปที่พรรคมาร ภายในพรรคมารเกิดศึกในแย่งชิงอำนาจเพื่อขึ้นเป็นใหญ่หัวหน้า หัวหน้าแต่ละฝ่ายของพรรคมารกำเริบเสิบสาน บุกไปฆ่าฝ่ายธรรมะเพื่อชิงคะแนนความสามารถ ซูเฉินเช่อเป็นคุณชายสำนักสิบสองราตรี ที่เป็นศัตรูตัวเอ้ของพรรคมาร จึงมีหน้าที่นำฝ่ายธรรมะโจมตีพรรคมาร เรื่องราวแต่หนหลัง เพราะแม่ของซูเฉินเช่อเป็นอดีตฮูหยินของพรรคมาร นางถูกหัวหน้าพรรคมารคนก่อนฆ่าเมื่อเขารู้ว่านางปันใจให้คนอื่น สุดท้ายพ่อของซูเฉินเช่อก็ตรอมใจ มีรักใหม่ไม่ได้ ตายตามไป ปล่อยให้เขากำพร้าพ่อแม่ เมื่อพรรคมารได้ตัวเสิ่นจือหลีมาจึงใช้จือหลีเป็นตัวประกัน แต่ซูเฉินเช่อแสดงท่าทีเฉยเมย เหมือนหมดรักจือหลีแล้ว ในพรรคมาร แม้จะถูกขัง แต่จือหลีก็ไม่ได้รับความลำบากแต่อย่างใด นอกจากวาดรูปสร้างความบันเทิงให้แก่หัวหน้าฝ่ายต่างๆ นางก็ว่างอย่างยิ่ง ยิ่งมารู้ภายหลังว่านางมารที่จับตัวนางมานั้น เพราะซูเฉินเช่อขอให้คุ้มครองนาง นางก็ยิ่งไม่กังวล แต่ในพรรคมาร มีคนคนหนึ่ง ชื่อยวี่เหลียน เก่งเรื่องยา จึงถือเป็นหมอในพรรคมาร เขามีความแค้นกับซูเฉินเช่อ จึงใช้จือหลีเป็นเครื่องมือบำบัดแค้น เขาทำให้จือหลีค่อยๆ ลืมเลือนซูเฉินเช่อ สะกดนางให้คิดร้ายต่อคุณชายซู เพราะซูเฉินเช่อเป็นลูกของคนที่หัวหน้าพรรคมาร ซึ่งก็คือพ่อของเขารัก ลูกของชู้กลับรักมากกว่าลูกแท้ๆ ยวี่เหลียนจึงเกิดความแค้น แต่สุดท้ายไม่ว่าจะอย่างไร ซูเฉินเช่อก็ยังคงรักจือหลีไม่เปลี่ยนแปลง แม้จะโดนจือหลีทำร้าย หรือต้องบาดเจ็บหลายต่อหลายครั้งเพื่อจือหลี จริงๆ แล้ว ซูเฉินเช่อไม่เคยกินยาสุดโลกีย์เลย ส่วนความลับในถ้ำที่จือหลีรักษาไว้คือ นางต้องสละเลือดเพื่อปลูกดอกสือเอ้อเย่หัว ดอกไม้ที่เชื่อกันว่าชุบชีวิตคนตายได้ ทุกสามเดือน ตามคำขออาจารย์ ดอกสือเอ้อเย่หัวนี้ เติบโตด้วยเลือด หล่อเลี้ยงด้วยชีวิตคนที่ยินยอมพร้อมใจได้แค่หนึ่งคน เมื่อมันบาน คนที่หล่อเลี้ยงก็จะตาย เสิ่นจือหลีถูกกำหนดมาแล้วให้ตาย เรื่องราวมาเฉลยว่า อาจารย์ของเสิ่นจือหลี ก็คืออดีตหัวหน้าพรรคมารที่ฆ่าฮูหยินของตัวเองไป เพราะนางคบชู้จนมีซูเฉินเช่อ เขาสร้างข่าวให้ตัวเองตายไปจากโลกของจือหลีและพรรคมาร แต่ตัวเองกลับใช้ชีวิตหลบซ่อน อยู่กับความผิดของตัวเองในห้องลับใต้ดินที่มีภาพวาดของฮูหยินอยู่ ส่วนซูเฉินเช่อ ได้ฉายาสือเอ้อเย่ เพราะความเชื่อของพ่อที่มีต่อดอกสือเอ้อเย่หัว ว่าจะชุบชีวิตแม่ตนได้ นานมาแล้ว ซูเฉินเช่อในวัยสิบกว่าปีตามข่าวตำนานดอกไม้ชุบชีวิตจนมาถึงหุบเขาหวยชุน เขาเจอจือหลีเข้าก็เกิดสนใจ จนสนิทสนมกัน แต่เมื่ออาจารย์ของจือหลีมาเห็นเข้า ก็ใช้ยาลบความจำที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา ออกจากใจพวกเขาทั้งคู่ไป ในที่สุดก็ได้เวลาที่ดอกสือเอ้อเย่หัวบาน การสละเลือดครั้งสุดท้ายของจือหลีมาถึง นางตั้งใจจะทำตามคำสั่งเสียของอาจารย์ ชุบชีวิตแม่ของซูเฉินเช่อขึ้นมา ขณะที่ลมหายใจกำลังจะหมดลง ซูเฉินเช่อก็ใช้วิธีให้เลือดย้อนกลับ ใช้เลือดตัวเองต่อชีวิตเสิ่นจือหลี เอาอายุขัยมาแบ่งปัน พวกเขาจึงผูกพันกันด้วยเลือด เมื่อตายก็ต้องตายพร้อมกัน ซูเฉินเช่อบาดเจ็บหนัก แต่ได้ฮัวจิ่วเยว่ ศิษย์พี่ของจือหลี ที่เป็นไม้เบื่อไม้เมาของตัวเองช่วยชีวิต จึงรอดมาได้ ซูเฉินเช่อให้ความสำคัญกับคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ซึ่งก็คือจือหลี ส่วนมารดานั้น เขาบอกว่าเขาไม่รู้จัก ไม่ได้ผูกพันแต่อย่างใด งานแต่งครั้งยิ่งใหญ่และเว่อร์วังอลังการที่สุดก็เกิดขึ้น . . . "จือหลี ไม่สนิทก็เริ่มสนิทตอนนี้ก็ยังได้ เจ้าอยากรู้อะไรข้าจะบอกให้หมด" เสิ่นจือหลียังคงเดินต่อไป หาสนใจคำบอกกล่าวนั้นไม่ "ฉายาของข้าคือคุณชายสือเอ้อเย่ อายุล่วงเข้าสู่ยี่สิบสี่ในปีนี้ บ้านอยู่เมืองหมิงตู มีใบหน้าหล่อเหลา สง่าผ่าเผย นิสัยอ่อนโยนน่ารัก สุขภาพแข็งแรงไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ ฐานะสูงศักดิ์ มีทรัพย์สินเงินทองมากมายมหาศาล มีที่ดินนับหมื่นไร่ ลูกน้องบ่าวรับใช้ก็มีนับไม่ถ้วน บิดามารดาสิ้นใจแล้วทั้งคู่ ครองตัวเป็นโสดยังไม่มีภรรยาและบุตร ออกจากบ้านสามารถโอ้อวดได้ กลับเข้าบ้านเป็นเพื่อนคุย..." หยุดคิดไปครู่หนึ่งจึงเสริมขึ้น "ทั้งยังใช้อุ่นเตียงในหน้าหนาวได้อีกด้วย" ใครจะสนเรื่องนี้กันเล่า! หน้า 272 ตอนที่ 3.1 ศิษย์พี่ช่างเสนียดจัญไรนัก เล่ม 1 . . .
ซื้อมือสองมาดอง .... ยังไม่ได้อ่านเลยค่ะ
โดย: Prophet_Doll
 วันที่: 13 พฤษภาคม 2559 เวลา:13:32:55 น.บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต kae+aoe Parenting Blog ดู Blog สายหมอกและก้อนเมฆ Photo Blog ดู Blog ชมพร About Weblog ดู Blog กะว่าก๋า Photo Blog ดู Blog สาวไกด์ใจซื่อ Food Blog ดู Blog ฟ้าใสวันใหม่ Food Blog ดู Blog คนบ้านป่า Home & Garden Blog ดู Blog ตุ๊กจ้ะ Parenting Blog ดู Blog ร่มไม้เย็น Dharma Blog ดู Blog ออโอ Book Blog ดู Blog ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น อ่านจากคำโปรยหลังปก คิดว่าจะตลกซะอีกค่ะ ชอบนะอ่านแล้วฮาเนี่ย แต่น่าเสียดายที่กลายเป็นตลกฝืดไปได้ เหมือนว่าจะมีดองอยู่เหมือนกัน ไว้ว่างๆจะลองอ่านดูบ้าง หรือจะตัดหน้าปฐพีไร้พ่ายดีหว่า ขอบคุณสำหรับรีวิวนะคะคุณโอ  โดย: เรียวรุ้ง
วันที่: 13 พฤษภาคม 2559 เวลา:20:44:35 น.คุณ Pd มาสลายกองดองกันค่ะ
คุณเรียวรุ้ง บางคนก็ว่าตลกนะคะ แต่โอว่าจังหวะยังไม่ได้ บวกกับเหตุผลอื่นๆ ด้วย โอชอบปฐพีไร้พ่ายมากกว่าเรื่องนี้ค่ะ (แต่เล่มหลังมีแอบเนือยเหมือนกัน) คุณเอ้ นั่นสิคะ  โดย: ออโอ
วันที่: 14 พฤษภาคม 2559 เวลา:22:16:17 น.ลองอ่านดูแล้วไปได้40+ หน้า
แล้วก็เปลี่ยนไปเปิดลิลิตบุษบาแทน เปิดไปได้ไม่กี่หน้าเลิกอีก สุดท้ายจบที่ ซินเดอเรลล่า บลัดฮาวด์ เรื่องนี้วางไม่ลงเลยทีเดียว ตอนนี้จบเล่มแรกแล้ว กำลังต่อเล่ม 2 สนุกชวนติดตามจริงๆ  โดย: เรียวรุ้ง
วันที่: 18 พฤษภาคม 2559 เวลา:14:09:47 น.อ่านเรื่องย่อแล้วน่าสนใจ อยากลองเลย แต่รีวิวคะแนนไม่ดี คิดหนักแฮะ
โดย: kunaom
วันที่: 18 พฤษภาคม 2559 เวลา:16:05:31 น.คุณเรียวรุ้ง นางซินของ BiscuitBus ใช่ไหมคะ เรื่องนั้นโอรักเลยค่ะ
คุณอ้อม แล้วแต่คนชอบค่ะ โอว่าคนที่ขำง่ายๆ บ้าจี้บ่อย อาจจะชอบ มีตัวอย่างลงให้พอสมควรเลย ลองไปอ่านเพื่อตัดสินใจได้ โดย: ออโอ
วันที่: 18 พฤษภาคม 2559 เวลา:22:52:00 น.ไม่ชอบเรื่องนี้เหมือนกันค่ะ ตอนแรกที่อ่านตัวอย่างจากเว็บแล้วชอบมาก พอได้อ่านเต็มแล้ว เสียดายเวลามากค่ะ
โดย: ณ IP: 171.96.247.11 วันที่: 30 มิถุนายน 2559 เวลา:11:29:15 น.
คุณ ณ งานของที่นี้เริ่มดีแผ่วปลายแทบทุกเรื่องเลยค่ะ
โดย: ออโอ
วันที่: 30 มิถุนายน 2559 เวลา:22:03:31 น. |
โอเป็นคนชอบอ่านหนังสือมาก อ่านได้ทุกแนว เสาะแสวงหาเรื่องสนุกๆ แนวใหม่ๆ ตลอด หลายเรื่องไม่มั่นใจก็ค้นหารีวิว ถ้าชอบถ้าใช่ก็ลอง ลองแล้วชอบแล้วประทับใจก็อยากบอกต่อ บางครั้ง อ่านครั้งแรกรู้สึกอย่างนี้ อยากเก็บไว้เพื่อเป็นเรื่องราว บันทึกไว้กันลืม กลับมาย้อนอ่านก็จะได้รู้ว่า ครั้งหนึ่งที่เราเคยอ่าน เรารู้สึกอย่างนี้ เวลาผ่านไป เมื่อกลับมาอ่านอีกครั้ง ก็อาจจะได้มุมมองใหม่ๆ มากยิ่งขึ้น "ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่าน" รู้สึกดีที่โลกนี้มีหนังสือ-โอ
Friends Blog |
|||||||||||
ผู้ติดตามบล็อก : 49 คน [