Group Blog All Blog
|
หงส์น้อยไม่ใช่เซียน สู่เค่อ เขียน  หงส์น้อยไม่ใช่เซียน สู่เค่อ เขียน อัยสิตา แปล สำนักพิมพ์อรุณ ในเครืออมรินทร์ 365 บาท 449 หน้า หลังปก เมื่อจู่ๆ คนกลายเป็นหงส์ตัวน้อย ซ้ำยังอัปลักษณ์ ยามต้องตาบุรุษใดก็มีสาวคนรักเก่าตามขัดขวาง แถมยังต้องเผชิญกับศึกชิงอำนาจในหกแดน เป็นคนก็ว่าน่าเบื่อแล้ว เป็นนกไหม้ก็ล้วนไม่มีอะไรดี! คนเรียก หงส์ในฝูงกา นกกระเรียนในฝูงไก่ แล้วตัวฉันนี่นับว่าเป็นอะไรกัน ตกเข้ามาในทะเลสวรรค์ถูกไก่รังแก ทั้งเสียใจทั้งทำอะไรไม่ถูก หงส์น้อยตัวนี้เกิดมาไม่ค่อยงามเช่นหงส์ตัวอื่น หัวเล็กไม่ว่า แม้แต่ขนยังเป็นสีดำไหม้ ไร้ความเงางาม ในร่างของหงส์น้อยอัปลักษณ์มีวิญญาณพิเศษอาศัยอยู่ดวงหนึ่ง ไม่ผิด
ตัวเอกของเรื่องก็คือมันนี่แหละ เจ้าหงส์ขี้เกียจไม่กินก็นอน เมื่อไรถึงบำเพ็ญเพียงจนได้ร่างมนุษย์ บำเพ็ญเพียรหรือ เถียนเจินแสร้งไม่ได้ยิน เปลี่ยนจากนกเป็นคนมีอะไรน่าประหลาดใจ ฉันจากคนกลายเป็นนก นี่สิถึงมีฝีมือ! คุยกันหลังอ่าน ไก่ปลอม นกไหม้ หรือหงส์น้อย ก็ล้วนแต่คือนาง สุดแต่ใครจะเรียกขาน แต่นางคือของปลอม เป็นวิญญาณแปลกปลอมในร่างหงส์ไหม้ที่ไม่มีใครรู้ที่มา รูปร่างน่าเกลียด ด้อยความสามารถ ทำได้เพียงเจียมตัวต่อผู้เหนือกว่า ประจบประแจง รู้หลบรู้หลีก คือคติที่ยึดถือมา ส่วนบ้าผู้ชายหน้าตาดีนั้น เป็นนิสัยส่วนตัวแต่เดิม +++ เล่าถึงเรื่องราวที่เกี่ยวพันกันในหกแดน เทพ เซียน ปีศาจ ภูต ผี มนุษย์ ผู้นำของปีศาจมีพลังอำนาจสูง คลั่งสงคราม เทพจึงเป็นตัวตั้งตัวตีรวมพลังกับแดนอื่นเพื่อปราบปีศาจ หงส์น้อย นางเอกของเรื่อง เถียนเจิน (เพิ่งสังเกตตอนจะเขียนรีวิวว่าไม่มีใครในเรื่องรู้ชื่อนางเลยแฮะ) นางเป็นมนุษย์ในโลกปัจจุบันนี่แหละ แต่ไม่รู้ท่าไหนถึงมาอยู่ในร่างหงส์ไหม้ในโลกนี้ได้ แต่ถามว่านางสนไหม ไม่ค่ะ ถึงจะไม่เก่งอะไร แต่นางสามารถปรับตัวไปตามสถานการณ์ที่เปลี่ยนไปได้อย่างดี (มากเกินไปด้วยซ้ำ) มาหล่นปุในฝูงไก่ฟ้า จึงหลงคิดว่าตนเป็นไก่ ฝึกขันได้ครั้งเดียว เฉาหัวจวิน ผู้นำเผ่าเทพวิหคก็มาพบ และตัดสินใจพานางไปด้วย หงส์น้อยชื่นชอบคนหน้าตาดีอยู่แล้วจึงยิ่งไม่ขัดข้อง เฉาหัวจวินสุภาพ อ่อนโยน ใจดีต่อนางเป็นที่สุด แต่เขาก็เป็นคนที่รับผิดชอบต่อหน้าที่เป็นที่สุดเช่นกัน อยู่ร่วมกัน ผ่านเรื่องอะไรมาด้วยกันพอสมควร เถียนเจินจึงมีความรู้สึกดี ๆ ต่ออีกฝ่ายไม่น้อย แต่เมื่อความรักกำลังบ่มเพาะผลิบาน คนรักเก่าของเฉาหัวจวินก็กลับมา ความคิดแรกคือหนี เถียนเจินซมซานออกจากแดนเทพ ไปเจอะประมุขปีศาจ หมัวตี้ หมัวตี้มีพลังกล้าแกร่ง แค่หรี่ตาหัวคนก็กระจุยกระจาย ทั้งหกแดนไม่มีใครมีความสามารถทัดเทียม แต่หมัวตี้บ้ายอเป็นที่สุด เถียนเจินเองจับจุดนี้ได้ จึงได้ติดตามท่านประมุขกลับแดนปีศาจ จะอยู่ในแดนที่กฎคือหมัวตี้ได้ ย่อมต้องรู้จักวิธีรับมือกับเขา เถียนเจินเริ่มสังเกตว่าหมัวตี้ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ชาวปีศาจยึดถืออะไรเป็นสำคัญ ค่อย ๆ เรียนรู้ และปรับตัว ไม่นานก็พบว่าปีศาจที่ว่าป่าเถื่อนนั้น ไม่ได้ต่างอะไรจากแดนอื่น แม้แต่หมัวตี้เอง เถียนเจินค้นพบอย่างอัศจรรย์ใจว่า ท่านประมุขเป็นคนเคร่งครัด มีระเบียบแบบแผน ยึดถือคุณธรรม และมีความเมตตาต่อผู้ในปกครองมากที่สุดคนหนึ่ง แต่กำลังจะมีสงครามระหว่างดินแดน หงส์น้อยเถียนเจิน ในฐานะผู้เข้าร่วมแดนปีศาจ ทรยศแดนเทพ จะทำอย่างไร จะตัดสินใจอย่างไร ติดตามในเล่มนะคะ อย่างแรกคือ เธอ อย่าถูกความบ้าบอของเนื้อเรื่องและตัวละครหลอก (เพราะโอโดนมาแล้ว) ภายใต้ความบ้าบอคอแตก ท่ามกลางเสียงหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ คือเนื้อเรื่องที่มีเหตุผล มีลำดับขั้นตอนทางความคิดอย่างเต็มเปี่ยม มีความลึก มีความเข้าใจชีวิต อย่างที่สองคือ เธอ อย่าลงเรือผิด (เพราะโอพลาดมาแล้วเช่นกัน) โอตระหนักตอนที่นางเอกของเราโดนผู้ชายเท แล้วนางก็เสียใจ หนีซมซานไป แต่ระหว่างนั้นนางก็คิดพิจารณาด้วยความเป็นกลางว่า เป็นเพราะอะไร ความรู้สึกของตัวเองเป็นยังไง คิดในฐานะอีกฝ่ายโดยไม่เข้าข้างตัวเอง ซึ่งระหว่างนั้นแม้จะเสียใจ แต่ก็เข้าใจ โอแบบ เฮ้ย ไม่คาดคิดว่าจะเจออะไรแบบนี้ในเรื่องที่เริ่มต้นมาบ้าขนาดนี้ ความรู้สึก ความสัมพันธ์ของตัวละครมีเหตุมีผล มีการพัฒนาเปลี่ยนแปลง ผู้เขียนไม่ได้อธิบายนะ แต่สามารถเห็นในรูปแบบของการกระทำและอารมณ์ตัวละครได้ โอบอกเลยว่าส่วนใหญ่แล้วโอชอบนิยายที่มีอารมณ์ความรู้สึกนำ สามารถสื่ออารมณ์ผ่านตัวละครออกมาได้ดี และถ้าเนื้อเรื่องมีทั้งความเป็นเหตุเป็นผล (ในตัวเอง) และมีทั้งอารมณ์ความรู้สึก โอจะปลาบปลื้มมาก เปรียบเทียบกับการร้องเพลงจะเห็นภาพ น้ำเสียงนุ่มลึก กังวานเศร้า ผะแผ่วโหย พวกนี้สื่อความรู้สึกออกมาให้ผู้ฟังได้ดี ยิ่งถ้าเนื้อเพลงดี ๆ มีความหมาย จะยิ่งเสริมให้เพลงนั้นเจาะลึกบาดหัวใจ ให้รู้สึกตาม เรื่องนี้ ความรู้สึกที่ส่งมาน้อยมาก อารมณ์ไม่เด่น จะเด่นในการทำให้เห็นเป็นรูปธรรม เกิดอะไร เล่า ๆ ฉับ ๆ ยิงมุกรัว ๆ ซึ่งปกติแล้วโอมักจะไม่ค่อยชอบเท่าที่ควร เพราะเรื่องแนวนี้มักทำให้คล้อยตามยาก แต่เรื่องนี้ทำได้ โอไม่สงสัยการกระทำของตัวละครเลย เพราะแต่ละตัวละครมีจุดยืน มีความคิดที่เป็นลำดับของตัวเอง ปลายทางเดียวกัน แต่ต้นทางอาจจะคนละแบบกันก็ได้ แสดงว่าผู้เขียนเข้าใจตัวละคร เข้าใจเนื้อเรื่อง รู้ว่าตัวเองต้องการสื่ออะไร และทำออกมาได้ดี ถ้าเปรียบกับการร้อง เรื่องนี้ไม่ได้ใช้เทคนิคมากมาย ไม่ได้ขึ้นสูงหรือลงต่ำ จังหวะบางช่วงแปลกด้วยซ้ำ แต่มีความจริงใจ และความจริงใจ ความซื่อตรงนั้น ส่งมาถึงใจเราได้ ฟังแล้วเชื่อตาม และที่โอลงเรือผิดตอนแรก เพราะเขาใส่ความเป็นตัวตนของคนคนหนึ่งมาได้ดี ในชีวิตจริง คนคนหนึ่งอาจเป็นทั้งพระเอก พระรอง และตัวร้ายในตัวได้เสมอ อยู่ที่มุมมอง หรือความคิดในขณะนั้น ในเสี้ยววินาทีหนึ่ง คนคนหนึ่งอาจเป็นพระเอกของอีกคนและเป็นตัวร้ายในใจอีกคนก็ได้ เฉาหัวจวินและหมัวตี้ แดนเทพและปีศาจ เป็นเหมือนจุดสะท้อนของกันและกัน แม้แต่เนื้อเรื่องก็จงใจเล่นความเหมือนบางอย่างของคนคู่นี้ สองคนนี้จริง ๆ คล้ายกันมาก ต่างมีสิ่งที่ยึดมั่นเป็นสิ่งสำคัญ มีอดีต มีความลับ และให้ฐานะเถียนเจินเป็นคนพิเศษ ต่างกันที่ ที่สุดแล้วหมัวตี้รับฟัง และยินยอมรับการเปลี่ยนแปลงได้มากกว่า ส่วนเถียนเจิน ถึงจะโดนวิจารณ์ว่าไม่มีความสามารถ ตื้นเขิน หน้าหนาไม่มีใครเกิน แต่โอว่าเถียนเจินเป็นคนฉลาดนะคะ ฉลาดเฉลียว มีไหวพริบ ในแบบที่คนคนหนึ่งจะเป็นได้ คือนางไม่สามารถคาดการณ์ได้ว่าในอนาคตจะเกิดอะไร ทำได้แค่ทำจุดในปัจจุบันให้ดีที่สุด ยังมีอารมณ์ความรู้สึก ยังสามารถพลาดพลั้งให้คนที่ฉลาดกว่า แต่สิ่งที่โอชอบเถียนเจินคือนางเข้าใจตัวเอง เข้าใจคนรอบข้าง โอว่าคนแบบนี้น่ารักน่าเอาใจช่วย ไปอ่านเจอคนบอกว่าเรื่องนี้ไม่หวาน สำหรับโอ เรื่องนี้หวานเลยนะคะ เป็นความรักแบบที่โอชอบด้วย ค่อย ๆ เขยิบความสัมพันธ์ มีความเข้าใจให้กัน เชื่อมั่นในตัวอีกฝ่าย น้องหงส์ของเราเป็นนางเอกฝ่ายรุกค่ะ นางจะเป็นฝ่ายที่แสดงออกก่อนเสมอ คราวเฉาหัวจวินก็ใช่ หมัวตี้ก็ใช่อีก แอบอ่อยตลอด (ใครใช้ให้เทพความรู้สึกช้าล่ะ! /เสียงเถียนเจินแว่วมา) แต่อ่อยแบบน่ารักน่ะค่ะ ไม่ได้เที่ยวอ่อยใครไปทั่วนะ นางก็จะมีจุดที่รู้สึกว่าชอบคนนี้จนต้องจีบแล้วละ เนียนจับมือ ควงแขน ลูบหน้า (ยิ่งนานวันยิ่งไม่กลัวตาย/เสียงหมัวตี้) ส่วนหมัวตี้ของเราเป็นพระเอกฝ่ายรับค่ะ ...นี่โอเฉลยพระเอกแล้วเหรอ เอาน่า เดี๋ยวก็มีคนถามโออีก บอกให้เลยละกัน กลับกันกับนางเอกเลย หมัวตี้เป็นพระเอกที่เคร่งครัดและติดจะหวงเนื้อหวงตัวค่ะ เขาจะไม่เป็นฝ่ายแสดงออกก่อน รักษาหน้าตาเป็นที่สุด แทนตัวเองว่า "ข้าพเจ้า" ค่อนข้างหัวโบราณค่ะ แค่จับมือ นางเอกเราถึงกับเก็บไปเพ้อ จุดนี้อาจจะเป็นส่วนที่ทำให้คนว่าเรื่องนี้ไม่หวาน เพราะการสัมผัสระหว่างกันค่อนข้างน้อย แต่โอว่าด้านจิตใจที่สื่อถึงกัน ด้านการพยายามปรับตัวเข้าหากัน หรือความเข้าใจระหว่างกัน เรื่องนี้ไม่ด้อยไปกว่าใครเลยค่ะ ความหวานอาจจะอยู่ลึกไปสักหน่อย เพราะจะซ่อนตัวระหว่างถ้อยคำกับการแสดงออก เช่นเดียวกับความลึกของบทและตัวละคร มีคนบอกว่าเรื่องนี้อ่านยาก โอว่าต้องแยกเป็นเรื่อง ๆ ค่ะ ถ้าพูดถึงชื่อตัวละคร อาจจะไม่คุ้นเคยเท่าไร มันจะมีคำเรียกเฉพาะของแต่ละแดน เป็นชื่อตำแหน่ง แต่โอว่าอ่านง่ายกว่าพวกศัพท์ในรั้วในวัง หรือแนวเทพเซียนบางเรื่องนะ ตัวละครก็ไม่ได้มากขนาดนั้น ถ้าเราจัดหมวดหมู่ จัดกลุ่มตัวละครได้ อย่างประมุขแดนเทพ เรียกเสินตี้ ประมุขแดนเซียน เรียกเซียนตี้ ประมุขแดนปีศาจ เรียกหมัวตี้ โอชอบเรื่องนี้อีกอย่างคือ ได้เห็นคนจากแต่ละแดนจริง ๆ บอกหกแดน มีบทบาทในเรื่องซะห้าแดน ถ้าพูดถึงสำนวน สำนวนในเรื่องจะก้ำกึ่งระหว่างทันสมัยกับโบราณ เพราะนางเอกเป็นคนยุคปัจจุบัน ตรงนี้โอไม่ติดใจ สำนวนเล่าเรื่องบางช่วงอ่านยาก ตรงนี้โอรู้สึก โอจะอ่านวนตรงที่ติด หนึ่งรอบ สองรอบ สามรอบ อ๊ะ เข้าใจละ เข้าใจโดยไม่ต้องปรับเปลี่ยนอะไร แปลว่าอันที่จริง สำนวนอาจจะไม่ใช่ปัญหาสำคัญในจุดนั้น แต่เป็นเรื่องของการสื่อสารและเข้าใจในเนื้อเรื่องระหว่างผู้เขียนและผู้อ่าน จะมีจุดที่ลักษณะนี้ประมาณห้าถึงหกจุดในเรื่อง แต่จุดที่ไม่เรียบร้อยและมีปัญหาจริง ๆ ก็มีค่ะ (ถ้าอยากอ่าน มีอยู่ข้างล่างนะคะ) สรุป โอชอบตัวละครของเรื่องนี้มาก ตัวละครออกแบบมาดีค่ะ มีจุดยืน มีตัวตน สัมผัสได้ ตัวละครเข้าใจโลก มีความกลม มีความลึก มีสัจธรรม ถึงเรื่องจะนำเสนอความบ้ากับตลกเป็นจุดเด่นก็เถอะ เอาจริง ๆ โอไม่ได้ขำก๊ากออกมาดัง ๆ ด้วยซ้ำ แต่ขำในลำคอ แบบ เอ้อ ก็คิดได้เนอะ อะไรอย่างนี้มากกว่า การดำเนินเรื่อง เหมือนผู้เขียนจะพยายามทำให้ความหงุดหงิดทั้งปวงอยู่ห่างจากคนอ่านมากที่สุด อย่างประเด็นเรื่องของการเข้าใจผิด การทรยศ หักหลัง การคุยกันไม่เข้าใจ ที่อ่านแล้วมักจะรู้สึกว่าไม่ได้ดังใจเราเลย ในเรื่องนี้มีนะ แต่ผลลัพธ์จะออกมาแหวกไปเลย อ่านแล้วรู้สึกดี การเลือกประเด็นมานำเสนอและทิศทางในเรื่องก็ดีค่ะ มีการวางแผน ไม่เลอะเทอะ จุดที่คิดว่าน่าถ้าทำเพิ่มได้จะดีคือเรื่องอารมณ์ บางทีมันอยู่ลึกไป อ่านแล้วสัมผัสยาก อ่านผ่าน ๆ อาจจะไม่เห็นหรือไม่รู้สึกถึงพอ กับการจับจังหวะอารมณ์ บางทีกระชับไปในบางจังหวะ ไม่ทันตระหนักก็ผ่านไปแล้ว จุดที่คิดว่าไม่ดี คือตอนจบ เขาขมวดจบไม่ค่อยสวย ความประทับใจก็เลยไม่สุด ตอนจบโอว่าสำคัญนะ เสียดาย จุดที่คิดว่าเลวร้าย คือตอนพิเศษที่สอง รู้สึกว่าเขียนอะไรมาให้อ่านเนี่ย มันไม่ได้มีความจำเป็นอะไรเลย แถมทำให้เรื่องเป๋เหลวไหลไปอีก คะแนนจะหายเพราะตอนพิเศษที่สองนี่แหละ โอลังเลระหว่าง 3.5 กับ 4 สรุปเคาะไปที่ 3.5 ดาว แต่โอแนะนำนะ ถ้ารู้สึกว่าอ่านรีวิวแล้วโดน แนะนำให้อ่านเลยค่ะ จุดติดที่ว่าไว้ 128 เหตุการณ์แทรกซ้อนเล็ก ๆ ดูเหมือนจะผ่านไปเช่นนี้ ออกจากหน่วยคุนเผิง เฉาหัวจวินก็ถือโอกาสไปตรวจตราเผ่าหงส์สักครั้ง ซึ่งเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกับเขา ถือโอกาสไปตรวจตราเผ่าหงส์ซึ่งเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกับเขาสักครั้ง 202 ยามนี้หากไปจริง ๆ ย่อมต้องกลายเป็นหนอนบ่อนไส้จริง ๆ แล้ว ทรยศแดนปีศาจเกรงเพียงว่าก้าวต่อไปยังไม่พ้นซวีเทียนก็ถูกเขา "สับ ๆ " แล้วจัดการกับหนอนบ่อนไส้ผู้ทรยศกับการสังหารลูกน้องโดยไร้เหตุผล ความแตกต่างในเรื่องนี้ใหญ่หลวงนัก หนอนบ่อนไส้หลบหนีไม่สำเร็จโดนสับ หมัวตี้ย่อมไม่มีเหตุผลเล่นงาน โอว่าตกไปประโยคหนึ่ง น่าจะเป็น เกรงเพียงว่าก้าวต่อไปยังไม่พ้นซวีเทียนก็ถูกเขา "สับ ๆ " แล้วจัดการกับหนอนบ่อนไส้ผู้ทรยศ การจัดการหนอนบ่อนไส้ผู้ทรยศกับการสังหารลูกน้องโดยไร้เหตุผล ความแตกต่างในเรื่องนี้ใหญ่หลวงนัก 214 ไม่ผิดว่าจอมปีศาจป่าเถื่อนอยู่มาก แต่เขาปฏิบัติต่อลูกน้องอย่างเที่ยงธรรมยิ่ง แต่ไหนแต่ไรมาก็มิอาจทำลายชีวิตของลูกน้องอย่างไร้เหตุผล กลัวอะไรกับการเป็นทหารเล็ก ๆ ผู้นำเช่นนี้ไม่ถึงกับสังหารบุตรชายของตนเองอย่างโหดร้ายหรอกน่ะ! โอว่าไม่น่าใช้ประโยคลักษณะนี้ในใจความนี้ เพราะเป็นใจความในการปลอบบุตรชายจอมปีศาจ น่าจะออกมาในลักษณะนี้ ทหารเล็ก ๆ ยังไม่ต้องกลัวอะไร 222 ที่สูงมิอาจชนะความหนาว เมื่อกล่าวถึงเขาที่ชอบทหารและการต่อสู้ เมื่อไร้ศัตรูแล้วยังจะขวนขวายหาสิ่งใด มิน่าถึงเบื่อหน่ายง่าย ลองคิดดู...ใครจะกล้าเข้าใกล้คนที่เพียงชูมือ ยกนิ้วชี้ก็สามารถสังหารเจ้าได้ ซ้ำยังไม่ต้องรับโทษ แม้แต่ตนก็เช่นกัน แต่เป็นเพราะต้องการหนีจากการถูกสูบเลือดถึงได้ถูกบีบให้เข้าใกล้เขา ถึงยามนี้ก็ยังเกรงกลัว สำมะหาอะไรกับผู้อื่นเล่า แม้แต่ตนก็เช่นกัน เป็นเพราะต้องการหนีจากการสูบเลือดถึงได้ถูกบีบให้เข้าใกล้เขา ถึงยามนี้ก็ยังเกรงกลัว 263 "รับสั่งของฝ่าบาททำให้หม่อมฉันซาบซึ้ง แต่คำตอบของหม่อมฉันสามารถเปลี่ยนแปลงการตัดสินพระทัยของฝ่าบาทได้หรือไม่" เถียนเจินเลิกคิ้วกล่าว "หากหม่อมฉันไม่ยอม ฝ่าบาทจะทรงจัดการเขาได้หรือไม่เพคะ" "จัดการได้ไม่ได้...ข้าพเจ้าไม่ต้องการคำตอบของเจ้า" หมัวตี้กล่าว "ที่ข้าพเจ้าถามคือ...เจ้าจะเต็มใจให้อภัยเขาเพื่อข้าพเจ้าได้หรือไม่" ประโยค "จัดการได้(หรือ)ไม่ได้" เป็นคำถามของเถียนเจิน ส่วน "ยอมหรือไม่ยอม" เป็นคำตอบ โอว่าน่าจะเป็น "จัดการได้ไม่ได้...ข้าพเจ้าไม่ต้องการตอบคำถามของเจ้า" หรือ "ยอมหรือไม่ยอม...ข้าพเจ้าไม่ต้องการคำตอบของเจ้า" อย่างใดอย่างหนึ่ง 290 "เถียนเจินหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ตีหน้าขรึม " เกินมา 305 เชิงอรรถข้างล่าง เกียนเจิน ต้องเป็น เถียนเจิน 404 ควรสรรเสริญความปรีชากับสติปัญญาของเทพเถิด เหตุใดถึงเข้าใจยาก เพราะไม่เห็นเขาเศร้าเสียใจหรือ ซ้ำยังกลับไปอย่างสงบ เช่นนี้แล้วแม้แต่คำขอโทษสักคำก็ยังไม่มี โอว่าอ่านแล้วแปลก เข้าใจยาก น่าจะประมาณนี้ ควรสรรเสริญความปรีชากับสติปัญญาของเทพเถิด เหตุใดถึงเข้าใจยากกันเล่า เพราะไม่เห็นเขาเศร้าเสียใจซ้ำยังกลับไปอย่างสงบ กระทั่งคำขอโทษสักคำก็ยังไม่มีเช่นนี้หรือ 410 ร่างกายเถียนเจินมีเน่ยตันเทพหงส์ที่รองรับพลังของหมัวตี้ ทำให้สลายครั้งในยามหัวเลี้ยวหัวต่อสามารถโจมตีทัพใหญ่ของแดนเทพจนถอยร่น น่าจะเป็น หลายครั้ง 427 "เพราะเย่ว์จีก็มาอย่างไรเล่า" อันนี้ไม่เกี่ยว แต่โองง เย่ว์จี นี่ใช่หวงเย่ว์จีหรือเปล่า ไม่ใช่ตายแล้วเหรอคะ หรือจริง ๆ ไม่ได้ตาย แต่จะมีเป็นภาคต่อของนางกับบุตรคนโตหมัวตี้ ลู่ปิงเหอ? 431 "สุรานี้ดี เจ้าลองชิมดู" "ไม่ดื่ม" เด็กน้อยชุดดำเมินหน้า ลู่เสี่ยวฉานถือเนื้อเสียบสองไม้ป้อนเขา "เด็กดี ดื่มนิดหนึ่ง" "ไม่ดื่ม" เด็กน้อยชุดดำเม้มปากแน่น ดื่มที่สอง นี่น่าจะเปลี่ยนเป็น กิน มากกว่า 
เล่มนี้ไปยืนเปิดอ่านอยู่ค่ะ
 โดย: อุ้มสี
  วันที่: 11 ธันวาคม 2561 เวลา:22:22:33 น.ทำไมอันที่สองถึงควรเปลี่ยนเป็นไม่กินง่ะ? พี่ว่าไม่ดื่มก็แสดงจุดยืนยันการปฏิเสธได้ดีอยู่นะ
อ่านรีวิวแล้วสนใจแฮะ บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต Rinsa Yoyolive Review Travel Blog ดู Blog mambymam Home & Garden Blog ดู Blog กะว่าก๋า Photo Blog ดู Blog kae+aoe Parenting Blog ดู Blog ออโอ Book Blog ดู Blog ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น โดย: สาวไกด์ใจซื่อ
 วันที่: 13 ธันวาคม 2561 เวลา:13:35:11 น.พี่สาวไกด์ฯ เพราะต่อมาพูดถึงเนื้อเสียบไม้ค่ะ เลยน่าจะใช้กิน และคำบรรยายข้างล่างกับหน้าถัดไปก็พูดถึงการดื่มและกิน เลยน่าจะหมายความถึงดื่มเหล้าและกินเนื้อ ขอบคุณที่โหวตให้นะคะ
โดย: ออโอ
วันที่: 26 ธันวาคม 2561 เวลา:12:45:34 น.เพิ่งอ่านจบสด ๆ ร้อย ๆ งงเรื่อง เย่ว์จี ตอนท้ายเรื่องเหมือนกัน มาได้ไง ใครกันหนอ ถึงต้องมาหาข้อมูลในเน็ตเนี่ย ไม่รู้ว่าถูกตัดไปจากต้นฉบับจีนหรือเปล่า แบบว่าอาจจจะเคยเป็นนิยายทางเน็ตแล้วพอรวมเล่มพิมพ์สำนักพิมพ์จีนขัดเกลา ตัดต่อเอาบางส่วนออก (แบบเรื่องฉู่หวังเฟยที่ยืดยาดมากจนสนพ.จีนต้องตัดต่อให้กระชับลง แล้วแต่งเรื่องบางช่วงใหม่ให้สอดคล้องกับที่ตัดไปแต่ทำไม่ดี เลยกลายเป็นตัดเนื้อความสำคัญออกไปด้วย แล้วเนื้อเรื่องส่วนที่แต่งใหม่ก็ไม่ต่อเนื่องไม่กลมกลืนกับที่ตัดย่อลงด้วย) พอไทยได้ลิขสิทธิ์มาเนื้อเรื่องเลยขาด ๆ หาย ๆ ไปตามต้นฉบับพิมพ์ของจีน หรือว่ามีเรื่องตอนพิเศษที่ตกหล่นไป ไม่ได้ลิขสิทธิ์มา หรือว่าทิ้งท้ายไว้เพื่อจะมีภาคต่อรุ่นลูู่ปิงเหอหรือไง ฯลฯ
โดย: อ่านแล้ว IP: 1.47.33.181 วันที่: 30 ธันวาคม 2561 เวลา:13:00:54 น.
คุณอ่านแล้ว นั่นสิคะ โอก็ว่าเป็นไปได้ทั้งหมดเลย
 ขอบคุณที่แวะมาทักทาย และสวัสดีปีใหม่ค่า  โดย: ออโอ
วันที่: 31 ธันวาคม 2561 เวลา:19:44:38 น.อ่านเรื่องนี้แล้ว ไม่ติดใจค่ะ ถ้าถามอ่านสนุกไหมคงให้ได้ประมาณหนึ่ง เหมือนว่าถ้าว่างอ่านก็อ่านเถอะ แต่มีหลายจุดอ่านแล้วงงเหมือนกัน แต่เป็นคนอ่านเร็ว ไม่เข้าใจก็ข้ามแหพๆ
อ่านไปก็ขำไป แต่ไม่ติดใจ เราชอบพระรองเหมือนกัน เสียดาย ช่วงแรก ๆ อบอุ่นดี แต่กะแล้วว่าต้องไม่ใช่พระเอก โดย: พี่หมูน้อย IP: 1.47.171.182 วันที่: 18 มิถุนายน 2562 เวลา:11:25:35 น.
คุณ พี่หมูน้อย เรื่องนี้โอชอบนะคะ ตลกดี
 ขอบคุณที่มาแชร์ความเห็นค่า  โดย: ออโอ
วันที่: 5 กันยายน 2563 เวลา:12:55:24 น. |
โอเป็นคนชอบอ่านหนังสือมาก อ่านได้ทุกแนว เสาะแสวงหาเรื่องสนุกๆ แนวใหม่ๆ ตลอด หลายเรื่องไม่มั่นใจก็ค้นหารีวิว ถ้าชอบถ้าใช่ก็ลอง ลองแล้วชอบแล้วประทับใจก็อยากบอกต่อ บางครั้ง อ่านครั้งแรกรู้สึกอย่างนี้ อยากเก็บไว้เพื่อเป็นเรื่องราว บันทึกไว้กันลืม กลับมาย้อนอ่านก็จะได้รู้ว่า ครั้งหนึ่งที่เราเคยอ่าน เรารู้สึกอย่างนี้ เวลาผ่านไป เมื่อกลับมาอ่านอีกครั้ง ก็อาจจะได้มุมมองใหม่ๆ มากยิ่งขึ้น "ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่าน" รู้สึกดีที่โลกนี้มีหนังสือ-โอ
Friends Blog |
|||||||||||||
ผู้ติดตามบล็อก : 49 คน [