อาจารย์...เป็นคนชั่วช่างยากเย็นเหลือเกิน (4 เล่มจบ) 

Na Zhi Hu Li  เขียน  กู่ฉิน แปล 

สำนักพิมพ์ Happy Banana  แนว Golden Banana 

เล่ม 1      พิมพ์ครั้งที่ 1 ตุลาคม 2560 

เล่ม 2      พิมพ์ครั้งที่ 1 มกราคม 2561 

เล่ม 3, 4  พิมพ์ครั้งที่ 1 พฤษภาคม 2561 

1,300 บาท  1,733 หน้า 

#แปลจีน #นิยายแปล #นิยายชายหญิง #อาจารย์เป็นคนชั่วช่างยากเย็นเหลือเกิน #NaZhiHuLi #HappyBanana #รีวิวนิยาย #ออโอ

หลังปกเล่ม 1 

อาจารย์บอกว่า...จงอย่างเป็นคนดี! 

จั่วเสียวเสี่ยวเด็กสาวที่บุ๋นไม่เอาไหน บู๊ก็ไม่ได้เรื่อง ร่อนเร่ตามอาจารย์ที่ติดหนี้ไปทั่วทุกแห่ง ไม่คาดคิดว่าวันหนึ่งอาจารย์จะได้รับบาดเจ็บสาหัสจนถึงแก่ชีวิต ทิ้งคำสั่งเสียไว้เพียงหนึ่งประโยคว่า “อย่าได้เป็นคนดีเด็ดขาด” นับแต่นั้นมาเสียวเสี่ยวผู้เหลือตัวคนเดียวจึงมุ่นมั่นจะเป็นคนชั่วให้จงได้ 

ระหว่างทางลงเขา เสียวเสี่ยวผู้ยากไร้จึงตัดสินใจดำเนินก้าวแรกสู่การเป็นคนชั่วด้วยการเป็นโจรภูเขา! ไม่คาดคิดว่าจะปล้นถูกสำนักคุ้มภัยสิงเฟิงเข้าเสียได้ นางจึงได้แต่โอดครวญต่อจันทร์เสี้ยวโดยไร้เสียง อาจารย์...เป็นคนชั่วไม่ใช่ง่าย ๆ นะ 

ขณะกลุ้มใจว่าจะเอาตัวรอดจากเรื่องนี้อย่างไรดี กลับถูกคนชุดดำกลุ่มหนึ่งดักซุ่มจริง ๆ เสียวเสี่ยวจับพลัดจับผลูช่วยเหลือพวกสำนักคุ้มภัยไว้ได้ พวกเขาจึงเชื้อเชิญให้นางเดินทางไปร่วม ‘งานแสดงสิ่งของหายาก’ ซึ่งจัดขึ้นเป็นประจำทุกปี เสียวเสี่ยวคิดในใจ...ในเมื่อเป็นโจรภูเขาไม่สำเร็จ ไม่สู้ลองเป็นหัวขโมยดู ทว่านางไม่เพียงขโมยไม่ได้แก้วแหวนเงินทอง ซ้ำยังถูกดึงเข้าสู่แผนการร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า จนนางแทบต้องหลั่งน้ำตาโอดครวญออกมาอีกครั้ง...อาจารย์...เป็นคนชั่วไม่ง่ายเลยจริง ๆ  

หลังจากล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียวเสี่ยวจึงเปลี่ยนใจมาล่อลวงคุณชายตระกูลดี มีอำนาจสักคน แต่กลับต้องเจอกับคุณชายผู้สุภาพอ่อนโยนจิตใจดีงามไล่ตามมารับผิดชอบ ‘ความบริสุทธิ์’ ของนาง นี่มันเรื่องอะไรกันแน่! 

เสียวเสี่ยวอยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตา ไฉนการเป็นคนชั่วถึงได้ยากเย็นขนาดนี้ 

คุยกันหลังอ่าน 

เป็นแนวยุทธภพ ที่เปิดตัวมาแบบคอมเมดี้ แต่จริง ๆ มีความดราม่า และหนักใช้ได้เลยค่ะ 

นางเอกชื่อ จั่วเสียวเสี่ยว เปิดบทแรกมา อาจารย์นางตายเลย ข้าวของที่นางเก็บติดตัวไปก็มีพิณสามสาย เงินสามเฉียนยี่สิบหกอีแปะ สมุดบัญชีหนี้ที่อาจารย์ติดค้างคนอื่น และบ๊วยแห้งหนึ่งห่อที่ทั้งเค็ม ขม และฝาดของอาจารย์ ก่อนตายอาจารย์บอกเสียวเสี่ยวว่า  “อย่าได้เป็นคนดีเด็ดขาด” เสียวเสี่ยวก็เชื่อฟัง ไม่ให้เป็นคนดีใช่มั้ย ได้ นางจะเป็นคนชั่ว!  

ระหว่างลงจากเขา เสียวเสี่ยวก็ไปพบเด็กหญิงที่ทั่วทั้งตัวประดับด้วยทรัพย์สินมีค่า นางก็คิด จน+คนชั่ว = โจร (ภูเขา) งั้น ปล้นเด็กน้อยคนนี้เลยละกัน อ้าปากคำแรก ถึงพบว่า เด็กน้อยไม่ได้มาคนเดียว แต่มากับสำนักคุ้มภัยเลื่องชื่อ เสียวเสี่ยวเลยเฉไฉไปว่าตนมาเตือนว่าข้างหน้ามีโจร ให้ระวังไว้ เด็กหญิงปากก็ขอบคุณที่พี่สาวเตือน แต่สายตาบอกว่ารู้ทันนะจ๊ะ ระหว่างที่เสียวเสี่ยวคิดว่ากุเรื่องส่งเดชไปแล้ว จะทำยังไงดี ข้างหน้าดันมีโจรดักปล้นจริง ๆ สำนักคุ้มภัยกับเด็กน้อยรอดพ้นอันตรายไปได้เลยขอบคุณเสียวเสี่ยว และชวนเสียวเสี่ยวเดินทางไปยังงานแสดงสิ่งของหายากที่ป้อมผู้กล้า แถมเด็กน้อยบอกจะเลี้ยงข้าวด้วย เสียวเสี่ยวคิดว่ามีคนเลี้ยงข้าวก็ดี จึงตาม ๆ ไป ระหว่างทางก็ได้พบจอมโจรอิ๋นเซียว เทพธนูสกุลเหลียน ส่วนเด็กหญิงที่นางพบนั้น แท้จริงแล้วเป็นถึงเจ้าเมืองไท่ผิง ทั้งหมดมีจุดหมายเดียวกันคือป้อมผู้กล้า ไม่ทันรู้ตัว เสียวเสี่ยวก็โดนม้วนเข้าไปในเรื่องราววุ่นวายของยุทธภพแล้ว 

ประเด็นหลักของเรื่องเกี่ยวกับอาวุธของสกุลชี ที่ว่ากันว่าเป็นสุดยอดอาวุธ ชาวยุทธ์ทั่วไปอยากได้มาครอบครอง แต่มีไม่กี่คนที่รู้จักหรือสามารถจำแนกได้ และจั่วเสียวเสี่ยวดันเป็นหนึ่งในไม่กี่คนนั้น เพราะตอนเด็ก ๆ นางมีสมุดภาพที่เขียนรายละเอียดเกี่ยวกับอาวุธสกุลชีไว้ นางชอบสมุดเล่มนั้นก็เลยท่องจำได้หมด แต่เรื่องราวในยุทธภพไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น พวกเขาพูดถึงสุดยอดของอาวุธสกุลชีเก้าชิ้น เรียกว่า เก้าราชาเทพศาสตรา ซึ่งมีคำกล่าวตามมาด้วยว่า ผู้ครอบครองเก้าราชาจะได้ครองใต้หล้า เก้าราชาเทพศาสตรานี้จึงเป็นสิ่งที่แทบทุกคนอยากได้มาครอง แต่เสียวเสี่ยวนั้นไม่รู้ข้อมูลของเก้าราชาที่ว่านี้ ในสมุดภาพที่นางเคยอ่านนั้นก็เขียนแค่อาวุธของสกุลชีทั่วไป 

ประเด็นรองคือเรื่องของอาจารย์ของเสียวเสี่ยว ออกเดินทางท่องยุทธภพไม่นาน นางถึงรู้ความจริงเกี่ยวกับอาจารย์ ว่าเขาเป็นคนดังแห่งยุค ก่อบุญคุณสร้างความแค้นไปทั่ว (ส่วนใหญ่จะเป็นไปในทางที่แย่มากกว่าดีด้วย) แค่พูดชื่อก็ทำให้ให้เกิดคลื่นลมได้แล้ว ตอนแรกเสียวเสี่ยวก็ไม่อยากบอกว่าอาจารย์เป็นใคร แต่พอเรื่องราวผ่านไป ก็มีเหตุให้คนรู้เรื่องตัวอาจารย์ของนางเพิ่มมากขึ้น อีกทั้งอยู่ ๆ ก็มีคนที่หน้าตาเหมือนอาจารย์เก้าในสิบส่วนมาบอกว่าเขาเป็นน้องชายของอาจารย์ ให้นางเรียกเขาว่าอาจารย์อาเพิ่มเข้ามาอีกคน 

เป็นเรื่องราวของคนหลายคนจากหลายสำนักที่มีจุดยืนต่างกัน รวมถึงมีบุญคุณความแค้นเข้ามาเกี่ยวข้อง มีการหักหลัง เกิดสถานการณ์ที่พลิกผันตลอดเวลา 

เล่มแรกเป็นเล่มที่ชวนสับสนมาก ทั้งไม่รู้ว่าเสียวเสี่ยวนี่เป็นคนยังไง เก่งไหม ในเรื่องเขาจะเขียนให้นางดูไม่ได้เรื่องได้ราว เจอเรื่องคับขันจวนตัวก็คุกเข่าอ้อนวอนขอชีวิต โดนบีบให้ไปทางโน้นทีทางนี้ที นางก็ไม่มีทางเลือกก็ต้องทำตาม ดูเหมือนโดนรังแกตลอด แต่ถ้ามองดี ๆ แล้วจะเห็นว่านางไม่เป็นอะไรเลย รอดอันตรายไปได้หมดทุกครั้ง ซึ่งเกินขอบเขตของคำว่าดวงดีไปแล้ว ทั้งไม่รู้ว่าพระเอกเป็นใคร อันที่จริง โอสงสัยไปถึงว่าเสียวเสี่ยวนี่อาจเป็นพระเอกปลอมตัวมาด้วยซ้ำ (...ค่ะ โอคิดมากไป นางเป็นนางเอกน่ะถูกแล้ว) เปิดตัวแต่ละคนเด่นมาก ยังไม่สามารถจับประเด็นของเรื่อง รวมถึงตัวละครหลักได้เลย เล่มแรกเน้นปล่อยมุกรัว ๆ แต่โอไม่ค่อยคลิกกับมุกของผู้เขียน โอว่าเขาจับจังหวะไม่ดี บางทีมุกมันเฝือไป บางทีไม่รู้ว่าคือมุก โอไม่ขำกับเรื่องของเขาเท่าไร จะเป็นแนวสถานการณ์พาให้นางเอกเจอเรื่องซวยขึ้น ไม่ก็ได้โม้แหลกโกหกไปทั่ว เล่มแรกอ่านแบบเรื่อย ๆ  

เล่มสองเริ่มเห็นทิศทางมากขึ้น มีความเข้มข้นของตัวละครมากขึ้น โอว่าเขาเขียนดราม่าชีวิตได้ดีกว่าแนวตลกนะ รู้ว่าพระเอกเป็นใครแล้ว (ก็ต้องคนที่นางเอกมีใจให้ไง) เล่มสามกับสี่นี่ค่อนข้างชอบเลย กราฟของโอสำหรับเรื่องนี้พุ่งขึ้นเรื่อย ๆ นะ 

ตัวละครเยอะมาก ขนาดโออ่านรวดเดียว ยังมีมึน ๆ ในบางช่วงว่าตัวละครนี้คือใคร เหมือนสมองหยุดแล่นชั่วคราว ชื่อคล้ายกันด้วย 

ความรักของพระนางไม่ได้จืดจาง แต่ก็ไม่ได้เน้นให้เป็นเรื่องหลัก ไม่ใช่นิยายรักที่เน้นความรักหวาน ๆ จะเน้นไปในด้านความสัมพันธ์ของตัวละคร มิตร-ศัตรู ศิษย์-อาจารย์ พี่-น้อง พ่อ-ลูก แม่-ลูก รวมถึงมิตรภาพระหว่างเพื่อน 

แต่ละตัวละครก็จะมีเรื่องราวของตัวเอง ซึ่งโอชอบมากกว่าเรื่องราวของพระนางด้วย 

เรื่องนี้มีหลายคู่ด้วย ฉากหวานไม่ค่อยมีหรอก แต่จะมีโมเมนต์ดี ๆ ที่น่าเชียร์ โอชอบมากกว่าพระนางด้วย 

สำหรับพระนางเรื่องนี้ จะว่ายังไงดี เสียวเสี่ยวไม่ใช่นางเอกที่โอชอบ จะล้นไปในบางจุด ทำตัวให้ลึกลับในบางช่วง มันยังมีความติดขัด ๆ บางประการที่ทำให้รู้สึกไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ แต่ก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายหรือถึงจุดที่รู้สึกว่าน่ารำคาญ เป็นนางเอกที่ไม่ได้ไม่ชอบ แต่ก็ไม่ได้อยากเชียร์  

ส่วนพระเอก บอกตามตรง เปิดมาเล่มแรก ไม่รู้เลยว่าเขาเป็นพระเอก ค่อนข้างจืดจางเมื่อเทียบกับตัวละครอื่น แต่บทของเขาจะเด่นขึ้นเรื่อย ๆ  

จั่วเสียวเสี่ยว นางเอก เด็กสาวอายุสิบหก หน้าตาธรรมดา ความสามารถธรรมดา แต่ความลื่นไหลเอาตัวรอดในวิกฤตินั้นนับว่ายอดเยี่ยม มีไหวพริบดี 

บทของนางจะออกแนวการ์ตูนหน่อย คือภาพแรกที่มองเห็นจะดูเป็นคนไม่ได้เรื่อง แต่ด้านในนั้นมีของซ่อนอยู่ มีความลึกของตัวละครใช้ได้ 

เหลียนเจา พระเอก นายน้อยเทพธนูสกุลเหลียน หน้าตาหล่อเหลา เชี่ยวชาญธนู แต่ค่อนข้างซื่อและเถรตรงเกินไป มีความรับผิดชอบสูง  

ตอนแรกเสียวเสี่ยวแอบค่อนแคะในใจว่าทำไมนายน้อยสกุลเหลียนซื่อขนาดนี้ เอาไปเอามาดันประทับใจความซื่อของคุณพี่เขาซะงั้น 

อันที่จริงเหลียนเจาไม่ได้ซื่ออะไรนักหรอกนะคะ เพียงแต่เขาค่อนข้างจะเป็นคนยึดมั่น เมื่อเลือกจะเชื่อหรือเลือกจะทำอะไรแล้วก็จะไม่เปลี่ยนใจง่าย ๆ ตอนแรกเขาเลือกจะเชื่อเสียวเสี่ยว เลยเหมือนโดนเสียวเสี่ยวหลอกไปเรื่อย ๆ พระเอกเรื่องนี้เป็นพระเอกที่นิสัยดีงามคนหนึ่งเลยค่ะ 

จุดเริ่มต้นของสองคนเป็นแนวสถานการณ์พาไป ได้ผจญเรื่องราวต่าง ๆ ด้วยกันมาเรื่อย ๆ ทำให้ผูกพันกัน 

พระนางสองคนนี้เหมือนยืนคนละจุด เสียวเสี่ยวเป็นคนในยุทธภพ ส่วนเหลียนเจาเป็นชาวยุทธ์ที่รับใช้ราชสำนัก คนในยุทธภพทั่วไปไม่ชอบราชสำนัก และไม่ชอบสกุลเหลียน มองว่าสกุลเหลียนเป็นสุนัขรับใช้ของราชสำนัก แถมอาจารย์ของนางเอกไปสร้างความแค้นให้สกุลเหลียนเพิ่มเข้าอีก ความบาดหมางนี้นั้น...โอ้ 

ความหวานไม่ค่อยมาก แต่มีจุดตรึงใจพอประมาณทีเดียวเลยค่ะ 

ตัวละครอื่น 

อิ๋นเซียว จอมโจร บทเปิดมาเด่นเหมือนจะเป็นพระเอกได้ แต่ความรู้สึกที่เขามีต่อนางเอกนั้นไม่ใช่ความรักฉันหนุ่มสาวค่ะ ค่อนข้างเอ็นดูปนระอาเสียวเสี่ยว จะเรียกเสียวเสี่ยวว่าเด็กน้อย  

เวินซู่ อาจารย์อาของเสียวเสี่ยว หน้าตาแทบถอดมาจากอาจารย์ของนาง เป็นศิษย์สำนักเจ็ดสิบสองเกาะทะเลตงไห่ ต้องการให้เสียวเสี่ยวไปเข้าสำนักที่ตนอยู่ 

ความลื่นไหลของอารมณ์ตัวละครยังไม่ดี มันจะมีความไม่ค่อยธรรมชาติในบางช่วง อารมณ์มันจะกระโดดหน่อย ๆ ออกแนวจับวางอยู่พอสมควร การวางปม การเฉลยปมบางจุดก็แปลก ๆ แต่บางจุดก็โอเค 

แต่โดยภาพรวมแล้วดีเลย มีความพยายามเก็บรายละเอียด เก็บปมให้ครบ (ถึงบางจุดพอเฉลยแล้วจะรู้สึกแปลก ๆ บ้างก็เถอะ) หลายคำพูด หลายประโยคในเรื่องอ่านแล้วชอบมาก ดราม่าหนักหน่วงใช้ได้ มีความสับขาหลอก สถานการณ์พลิกผันเปลี่ยนแปลงทำให้เรื่องไม่หยุดนิ่ง อ่านแล้วผูกพันกับตัวละครทุกตัว เห็นบทสรุปของตัวละครทุกตัว คนที่ร้ายในเรื่องก็ร้ายได้แบบทำให้เกลียดมากจริง ๆ คือเรื่องนี้เป็นเรื่องในยุทธภพด้วย เวลาเจ็บก็เจ็บจริง ตายก็ตายจริง 

เรื่องนี้ไม่ได้ออกทะเลนะ แต่ผู้เขียนเขียนค่อนข้างละเอียดในช่วงเล่มหนึ่งกับสอง เหมือนเปิดตัวตัวละคร เก็บรายละเอียดยิบย่อย แต่ประเด็นหลักจริง ๆ จะอยู่ช่วงเล่มสามกับสี่ เลยรู้สึกว่าเรื่องเดินช้า เรื่องมันจะหักไปมา ฉากหน้าเป็นอย่างนี้ แต่อันที่จริงคืออีกอย่าง ทรยศหักหลังไปมา บางทีงง ๆ เพราะบางเรื่อง นางเอกรู้ เรารู้ แต่บางตัวละครไม่รู้ อ่านไปอ่านมา เอ๊ะ ทำไมเขาไม่รู้ สรุปรู้หรือไม่รู้ จะมีอารมณ์นี้บ่อย ๆ 

ในเล่มสี่จะมีตอนพิเศษสมัยเสียวเสี่ยวยังเด็กกับอาจารย์ของนาง ตอนเด็กเสียวเสี่ยวน่ารักจริง ๆ รู้สึกว่าน่ารักกว่าตอนโต ฮ่า ๆ  

เป็นอีกเรื่องที่รวบรวมไว้ทุกแนว ผจญภัย ตลก มิตรภาพ ความรัก หักหลัง บุญคุณ ความแค้น คติสอนใจ ถ้าชอบแนวนี้ หรือชอบเรื่องที่เขียนความสัมพันธ์ตัวละครที่หลากหลาย ก็ควรลองเรื่องนี้นะคะ 

โอชอบเรื่องราวของตัวละครต่าง ๆ ในเรื่อง มีหลายประโยคที่อ่านแล้วชอบมาก 

(3+3.5+3.5+4)/4 = 3.5 ดาว 


 

. 

. 

. 

นางยื่นมือออกไป ชี้ตนเองในกระจกทองแดง “จั่วเสียวเสี่ยว! เจ้ามันหน้าไม่อาย!” 

นางสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนเอ่ยต่อ “รูปโฉมงามล้ำเจ้ามีหรือ ศิลปะทั้งสี่เจ้าเป็นหรือ ชาติตระกูลคู่ควรกันเจ้าเหมาะหรือ ความซื่อตรงจริงใจเจ้าเคยให้ด้วยหรือ เจ้ามันคนหลอกลวง! ตลอดเวลาที่ผ่านมากระทั่งวาจาจริงสักประโยคเจ้าก็ไม่เคยพูด! คนอย่างเจ้าถือสิทธิ์อะไรอยากเป็นฮูหยินน้อยของสกุลเหลียน เจ้ายังมีหน้ามาตัดพ้ออาจารย์ด้วยเรื่องนี้ มโนธรรมของเจ้าถูกสุนัขคาบไปกินแล้ว! เจ้าเทียบสัตว์เดรัจฉานไม่ได้ด้วยซ้ำ เจ้าจะต้องถูกฟ้าผ่า! ไม่ได้ตายดีแน่!” 

เสียวเสี่ยวด่ากราดจบก็ผงกศีรษะคลี่ยิ้มด้วยความพึงพอใจ “เช่นนี้สิถึงจะถูก! ไฉนไม่มีใครพูดเช่นนี้บ้าง” 

หน้า 39-40  บทที่ 3  ทุกข์ใจถึงที่สุด 

เล่ม 3 

. 

. 

. 

ทุกคนล้วนมีจุดยืนและสิ่งที่ตนยึดมั่น แต่ละคนก็มีความลำบากใจและอับจนปัญญาของตนด้วยกันทั้งสิ้น มาถึงบัดนี้ ใครติดค้างใคร หรือใครผิดต่อใคร ล้วนไม่อาจคำนวณได้ชัดเจนอีก นางเป็นเพียงตัวประกอบตัวหนึ่งที่เล็กกระจ้อยจนไม่คู่ควรแก่การเอ่ยถึง นางเพียงแต่ถูกม้วนเข้าสู่ความขัดแย้งนี้อย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่และไปตอแยถูกผู้ที่ไม่สมควรตอแยเท่านั้น ลำพังตัวนางจะไปคลี่คลายบุญคุณความแค้นที่พัวพันกันอยู่นั้นได้อย่างไร การปล่อยมือจากอีกฝ่าย ลืมว่าเคยรู้จักกัน...บางที นี่ต่างหากที่เป็นทางเลือกเพียงหนึ่งเดียวของนาง 

คิดมาถึงตรงนี้นางก็รู้สึกจนใจ ทว่ากลับผ่อนคลายด้วยเช่นกัน นางสะบัดหน้าย่างเท้าหนึ่งก้าวใหญ่เตรียมตัวเผ่นหนี 

หน้า 382-383  บทที่ 26 ไร้ที่ให้หลบหนี 

เล่ม 3 

. 

. 

. 

อยู่ในยุทธภพ เรื่องบาดหมางกับบุญคุณความแค้นต่างหากคืออาวุธสังหารที่แท้จริง วรยุทธ์กับยาพิษล้วนแต่เป็นเรื่องรอง 

หน้า52  บทที่ 4 หมดทางเยียวยา (ตอนปลาย) 

เล่ม 4 

. 

. 

. 

อาจารย์เคยบอกว่า ‘ทุกสิ่งบนโลกล้วนมีวันเปลี่ยนแปลง สิ่งเดียวที่จะไม่เปลี่ยนไป มีเพียงความทรงจำเท่านั้น’ ยามนี้ความทรงจำอันเป็นสิ่งเดียวที่นางเหลืออยู่ คงเพียงพอให้นางเก็บรักษาไปชั่วชีวิตแล้วกระมัง 

หน้า 101  บทที่ 7 สิ้นสงสัย 

เล่ม 4 

. 

. 

. 

“สตรีอย่างเราหน้าบาง ทนถูกผู้อื่นหัวเราะไม่ได้หรอก” 

เสียวเสี่ยวฟังมาถึงตรงนี้ก็คลี่ยิ้มตาม “แม่นางหลี่ช่างใจกว้างยิ่งนัก” 

หลี่ซือส่ายหน้า น้ำเสียงเจือความหยิ่งทะนง “ข้าไม่ได้ใจกว้าง แต่ข้าเคยพยายามเต็มที่แล้ว ไม่ว่าผลลัพธ์เป็นอย่างไร ขอเพียงได้พยายามเต็มที่ ก็จะไม่เสียใจภายหลัง” 

พริบตานั้นเสียวเสี่ยวพลันรู้สึกปลอดโปร่ง เข้าใจกระจ่างแจ้งทันที เพราะนางไม่เคยพยายามเต็มที่ ถึงได้รู้สึกเสียใจภายหลัง 

สิ่งที่นางทำมาตั้งแต่ต้นจนจบ หากมิใช่สถานการณ์บีบคั้นก็คือจับพลัดจับผลู นางไม่เคยยินยอมพร้อมใจทำสิ่งใดมาก่อน ที่นักพรตสอนว่าให้ปล่อยไปตามธรรมชาติ นางกลับทำเพียงยืนรออยู่กับที่เท่านั้น รอคอยว่าผู้อื่นจะทำสิ่งใดให้อีก รอคอยว่าผู้อื่นจะละทิ้งสิ่งใดได้บ้าง รอคอยแต่บทสรุปที่ดีที่สุด 

เนิ่นนานก่อนหน้านี้ นางก็เคยตระหนักได้แล้วมิใช่หรือ นางได้ตัดสินใจแน่วแน่ที่จะไม่วิ่งหนีอีกต่อไปแล้ว สิ่งที่อยากได้ต้องไม่ละทิ้งไปอีก...แล้วเหตุใดหลังเผชิญอุปสรรคไปหนึ่งระลอก นางถึงลืมเลือนไปเสียเล่า 

ตอนนั้นนางมิใช่ตัดสินใจเลือกแต่แรกแล้วหรือ ทำอะไรเพื่อเขาบ้าง มิใช่นั่งรอให้เขาทำอะไรเพื่อตน 

หน้า 136  บทที่ 9 ทำหมดทุกทาง 

เล่ม 4 

. 

. 

. 

นางทรุดฮวบลงท่ามกลางซากศพอย่างหมดอาลัยตายอยาก ชั่วพริบตานั้นนางเข้าใจกระจ่างแจ้งแล้วว่าตนน่าสมเพชมากเพียงใด นางหลงนึกว่าตนทำสารพัดเรื่องชั่ว ใช้กลอุบายปั่นหัวจนกุมชะตาของคนทั้งหมดไว้ในกำมือ ทว่าความเป็นจริงคือ...นางเป็นเพียงเบี้ยตัวเล็ก ๆ ที่ถูกผู้อื่นหลอกใช้อย่างน่าขันเท่านั้น เป็นแค่สุนัขรับใช้ที่มีเพิ่มอีกตัวก็ไม่นับว่ามาก น้อยลงอีกตัวก็ไม่นับว่าขาด ไม่ว่าเรื่องใดนางก็ทำไม่สำเร็จ จะช่วยคนก็ดี หรือทำร้ายคนก็ดี...ลำพังตัวนางไม่มีปัญญาทำอะไรให้สำเร็จทั้งสิ้น 

นางก้มหน้าลง มองเห็นงานปักที่ชุ่มไปด้วยเลือด ไม่ว่านางจะทำอย่างไรล้วนไม่อาจหนีพ้น...ตั้งแต่แรกเริ่ม...นางก็ไม่มีอนาคตอยู่แล้ว 

หน้า 255  บทที่ 17 ไร้ที่หยัดยืน (ตอนกลาง) 

เล่ม 4 

. 

. 

.