20/4/2019
 

ข้าก็เป็นสตรีเช่นนี้ (3 เล่มจบ) 

เยว่เซี่ยเตี๋ยอิ่ง เขียน  Hanza แปล 

สำนักพิมพ์อรุณ  ในเครืออมรินทร์ 

1,185 บาท  1,445 หน้า 

#แปลจีน #นิยายแปล #นิยายชายหญิง #ข้าก็เป็นสตรีเช่นนี้ #เยว่เซี่ยเตี๋ยอิ่ง #อรุณ #รีวิวนิยาย #ออโอ

 

หลังปกเล่ม 1 

เรื่องราวของหญิงสาวที่โชคชะตาเล่นตลก เพราะถูกบอกเลิกการหมั้นหมายมาแล้วถึงสามครั้งสามครา ครั้งแรก คู่หมั้นที่หมั้นหมายกันมาแต่ครั้งทารก กลับมีอันต้องป่วยตายตั้งแต่สามขวบปี ครั้งสอง คู่หมั้นหนุ่มกลับพาหญิงคณิกาหนีไปด้วยกัน ครั้งสาม เมื่อคู่หมั้นหนุ่มสอบรับราชการได้ก็บอกเลิกกับนาง 

นางมีบิดาไม่เอาไหนที่แสนซื่อ มีมารดาฉลาดปราดเปรื่อง มองการณ์ไกลและมีน้องชายเสเพลไม่เอาถ่าน ทุกคนรักนางดังแก้วตาดวงใจ เป็นครอบครัวที่แสนจะสุขสันต์  

แม้นางจะถูกบอกเลิกถึงสามครั้งสามครา กลับไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด ก็นางทั้งมีเงิน ทั้งสูงศักดิ์ซะอย่าง ไหนจะงดงามเป็นอับดับหนึ่งของแผ่นดิน เหตุใดจึงต้องง้อบุรุษเล่า! 

คุยกันหลังอ่าน 

ชื่อเรื่องก็บอกอยู่แล้ว เรื่องนี้ชูนางเอกเด่นค่ะ 

นางเอกชื่อปันฮั่ว เป็นหญิงงามสกุลปัน ปันหวาย พ่อของปันฮั่ว เป็นลูกชายคนเดียวขององค์หญิงใหญ่ (ผู้เป็นอาของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน เป็นน้องสาวของฮ่องเต้องค์ก่อน) กับแม่ทัพใหญ่ แต่ความน่าเชิดชูมีหน้ามีตามาหยุดที่ลูกชาย ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นบุคคลเสเพลไม่เอาไหน ปันหวายมีลูกหญิงหนึ่งชายหนึ่ง ซึ่งก็คือปันฮั่ว และปันเหิง เพราะฉะนั้นนางเอกจึงมีเชื้อสายของราชวงศ์อยู่ มีบรรดาศักดิ์เป็นท่านหญิง 

ปันฮั่วเป็นหญิงงาม งามบาดตาแบบที่ทำให้แม้แต่บัณฑิตคงแก่เรียนต้องหยุดมอง แต่นางไม่มีสมบัติความเป็นกุลสตรี งานบ้านงานเรือนเย็บปักถักร้อยโคลงฉันท์กาพย์กลอนดีดสีตีเป่าล้วนไม่ได้เรื่อง แถมบ้านสกุลปันก็รักลูกสาวคนนี้มาก เลี้ยงดูอย่างดีตามใจทุกอย่าง นางจึงทำอะไรตามใจชอบ พูดจาไม่เกรงใจใคร สนใจแต่การแต่งหน้าแต่งตัวและการกิน  

วันหนึ่งปันฮั่วฝัน เรื่องราวในฝันเกิดขึ้นมากมาย สกุลปันโดนริบทรัพย์ ปันหวายถูกถอดยศ แผ่นดินผลัดเปลี่ยนราชวงศ์ และตนต้องตายอย่างเดียวดาย เมื่อตื่นจากฝัน ปันฮั่วพบว่าตนถูกถอนหมั้นครั้งที่สาม ซึ่งตรงกับเรื่องราวที่เกิดในฝัน จึงสงสัยว่านี่เป็นลางบอกเหตุอนาคต ปันฮั่วปรึกษาครอบครัว แต่คนสกุลปันก็ยังคงเป็นคนสกุลปัน ยังเฉื่อยชาและไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหาอย่างไร จึงตัดสินใจดูสถานการณ์ไปก่อน ระหว่างนั้นปันฮั่วก็พาปันเหิงไปฝังสมบัตินอกเมืองบ้าง ได้เจอกับหรงเสีย ขุนนางที่ฮ่องเต้โปรดปราน และเป็นชายหนุ่มที่รูปงามที่สุดโดยบังเอิญ 

หรงเสียเป็นตัวอย่างของสุภาพชนที่คนทั่วไปยกย่อง ทำอะไรล้วนมีหลักการ กริยาท่าทางสุภาพอ่อนน้อม ฉลาดเฉลียว ซื่อสัตย์จริงใจ ฮ่องเต้โปรดปรานเขาอย่างมาก มีหญิงสาวมากมายที่หวังได้แต่งกับหรงเสีย แต่เขาไม่เคยสนใจหญิงใด ยกเว้นปันฮั่ว ที่สะดุดตาเขาตั้งแต่แรกเห็น 

ปันฮั่วเองก็ชื่นชมสิ่งของสวยงามรวมถึงคนงาม ชายงามอย่างหรงเสียมองแล้วรื่นตาสบายใจ  

หลังจากได้เจอกันหลายครั้ง ผ่านเหตุการณ์มากมาย ใครจะเชื่อว่าหรงเสียจะได้แต่งงานกับปันฮั่ว หญิงชายหน้าตางดงาม แต่กลับไม่น่าเกี่ยวดองเชื่อมโยงกันมากที่สุด 

และปันฮั่วก็เริ่มรู้สึกว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเริ่มแตกต่างจากในฝันทีละน้อย 

+++ 

เรื่องยาว มีอะไรเกิดขึ้นมากมาย แต่สิ่งที่เกิดก็จะวนเวียนอยู่รอบนางเอก เล่มหนึ่งจะเอื่อย ๆ หน่อย ระหว่างเล่มหนึ่งถึงเล่มสองนี่แทบจะเล่าแบบวันต่อวันเลย ส่วนเล่มสามก็จะเล่าแบบรวบรัดขึ้น 

ผู้เขียนจงใจสร้างนางเอกในแบบที่ตรงข้ามกับนางเอกส่วนใหญ่ในนิยาย นางเอกส่วนใหญ่สวยเย็น นางเอกเรื่องนี้สวยแบบร้อนแรงบาดตา นางเอกส่วนใหญ่แต่งตัวอย่างเรียบง่าย นางเอกเรื่องนี้แต่งตัวประโคมสีสันเครื่องประดับเต็มที่ นางเอกส่วนใหญ่พูดน้อยฉลาดเงียบ นางเอกเรื่องนี้ไม่แยแสภาพลักษณ์ ใครร้ายมาร้ายกลับยิ่งกว่า หน้าหนาด่าเร็วคือคติประจำใจ นางเอกส่วนใหญ่ขี้อายยามผู้ชายโอ้โลม นางเอกเรื่องนี้แทะโลมผู้ชายหน้าไม่อาย (แต่ก็แทะโลมพระเอกคนเดียวนี่แหละ) 

ปันฮั่วเหมือนคนที่สวรรค์เมตตาประทานพรให้ทุกอย่าง หน้าตาดี พ่อแม่รักและตามใจ มีน้องชาย น้องชายก็เชิดชูบูชา ครอบครัวร่ำรวย ใช้เงินได้อย่างสุรุ่ยสุร่าย ฮ่องเต้รักและเอ็นดูมากกว่าองค์หญิงลูกในไส้ด้วยซ้ำ และเมื่อฮ่องเต้รัก คนอื่นในราชวงศ์ก็ย่อมต้องให้เกียรติปันฮั่วอย่างดี ศัตรูตัวร้ายอะไรไม่รู้จัก ใครเป็นศัตรูปันฮั่ว ไม่โดนตอกใส่ ก็แพ้ภัยตัวเองไป ต่อมานางยังได้แต่งกับหรงเสียผู้ที่ได้ชื่อว่าชายงามที่สุดอีกด้วย 

สมบูรณ์แบบอะไรอย่างนี้ ตื้นเขินอะไรขนาดนี้ 

ช่วงแรกผู้เขียนต้องการให้เรารู้สึกอย่างนี้จริง ๆ ก่อนจะแย็บหนึ่งฝากมากับคำพูดตัวละครบางตัว ว่าไม่มีใครในราชวงศ์ที่อยู่รอดปลอดภัยอย่างดีแล้วโง่จริง ๆ หรอก สกุลปันที่เป็นเหมือนโคลนเลนแต่กลับไม่โดนมรสุมคลื่นลมอะไรเลย เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้เรื่องรู้ราว อย่างน้อยก็ต้องรู้ว่าอะไรควรพูด เมื่อไรควรหลับตา โดยเฉพาะปันฮั่วที่เป็นที่โปรดปรานที่สุด อาศัยแค่หน้าตากับวาจาช่างฉอเลาะอย่างเดียวเป็นไปไม่ได้แน่นอน 

แล้วเรื่องก็จะค่อย ๆ เผยวิธีคิด วิธีปฏิบัติของปันฮั่ว ว่านางก็ไม่ใช่คนที่เขลา ไม่รู้จักปฏิบัติตัวให้เหมาะกับสถานการณ์แต่อย่างใด ปันฮั่วอ่านคนอ่านสถานการณ์เก่ง ภายใต้มาดร้าย ๆ ไม่รู้จักเกรงกลัวใคร นางเป็นคนที่ชอบช่วยเหลือและให้โอกาสคน เพียงแต่ก็ต้องดูด้วยว่าโอกาสนั้นสมควรแค่ไหน หรือคนคนนั้นได้ละเมิดเขตหวงห้าม ซึ่งก็คือครอบครัวของนาง หรือไม่ 

ในสกุลปัน ก็จะมีอินซื่อ แม่ของปันฮั่ว และปันฮั่ว ที่ฉลาด ส่วนปันหวายและปันเหิง ผู้ชายสกุลปันนี่เหมือนเป็นลูกไล่ให้ภรรยาและพี่สาว แต่ถึงจะเหลวไหลไม่เอาไหน พวกเขาก็รักกันมาก  

ครั้งหนึ่งแม่ของปันฮั่วเคยเปรย ๆ กังวลถึงหรงเสียว่า เขาดูเหมือนจะเป็นตัวเลือกที่เหมาะกับปันฮั่วที่สุด ครอบครัวเหลือเขาแค่คนเดียว ปันฮั่วไม่ต้องกลัวปัญหาจะเข้ากับครอบครัวสามีไม่ได้ อีกทั้งหรงเสียเป็นคนใจเย็น แถมไม่ถือเอายศเอาอย่าง ให้ความเคารพพ่อแม่ภรรยาอย่างดี และที่สำคัญคือรับนิสัยปันฮั่วได้ แต่ลึก ๆ แล้วเขาเป็นคนทะเยอทะยาน... 

หรงเสียเป็นคนทะเยอทะยานจริง ๆ ผู้อ่านจะรู้ตั้งแต่แรก ๆ เลยว่าเขาไม่ใช่คนที่สุภาพอ่อนน้อมเหมือนที่แสดงออก เขาช่างวางแผน ระมัดระวังตัวมาก เข้มงวด และอำมหิตได้เมื่อต้องทำ แต่ปันฮั่วก็เป็นข้อยกเว้นที่ผ่าเข้ามากลางแผนการ หรงเสียเปลี่ยนแผนเพราะปันฮั่ว แม้ลูกน้องบางคนจะทักท้วงว่าไม่เหมาะสม เขาก็ไม่สน 

ความรักของคู่นี้โอมองว่าพวกเขาไม่ได้รักกันตั้งแต่แรก แต่สะดุดตานี่ใช่ พอสะดุดแล้วก็จะมองเห็นเรื่อย ๆ มองเห็นแล้วก็พบว่าเขาเป็นคนอย่างนี้นะ แล้วก็ค่อย ๆ ถลำเข้าไป 

หรงเสีย พระเอกเรื่องนี้ ถลำคนแรก อย่างหัวปักหัวปำเลยด้วย 

ส่วนปันฮั่ว นางเอก นี่มองยากมาก แต่งกันแล้วหรงเสียยังไม่ค่อยมั่นใจเลย ส่วนตัวโอคิดว่า ปันฮั่วไม่ได้รักหรงเสียในช่วงแรก ชอบ ถูกใจน่ะใช่ มองว่าหรงเสียดี น่าสนใจ รับนางได้ ยอมรับครอบครัวนางได้ แล้วก็มองเห็นความจริงใจ ความทุ่มเท ความมั่นคงของหรงเสียต่าง ๆ เกิดความผูกพัน แล้วถึงเป็นความรัก เป็นการถลำแบบเงียบ ๆ ค่อย ๆ คืบคลานอย่างมั่นคงเข้ามาในใจ 

มีคนทักปันฮั่วหลายคนเรื่องหรงเสีย แต่ปันฮั่วตอบง่าย ๆ ว่าถ้าถึงตอนนั้นมันจะเกิดมันก็ต้องเกิด ตอนนี้ยังไม่เกิด ก็จะไม่คิดกังวลไปล่วงหน้า 

ความรู้สึกของโอต่อเรื่องนี้มีตั้งแต่ ไม่ชอบ เฉย ๆ ชอบ และชอบมาก โอไม่ชอบที่เขาสร้างให้นางเอกเก่งกาจเหนือผู้คนจนเกินไป บทและการกระทำอะไรเข้าทางนางเอกทุกอย่าง บางทีก็ล้นไป มีบางช่วงที่เล่ายืดไปก็จะเนือย ๆ เฉย ๆ หน่อย ชอบความหลากหลายของบทบาทและตัวละคร ชอบที่เขาใส่ความเป็นตัวตนและมิติทางความคิดเข้ามามาก ตัวละครแต่ละตัวก็จะมีทั้งมุมที่ดีและร้าย โอสามารถเกลียดและสงสารตัวละครตัวเดียวกันได้ มีบทพูดที่ชอบพอสมควรเลย 

โอชอบที่เขาดึงเอาตัวละครหลายตัวที่บางทีเราลืมไปแล้วมาใช้ในช่วงปลายด้วย ผู้เขียนพยายามส่งบทให้แต่ละตัวละครรวมถึงจุดจบของแต่ละตัวได้ดี ไม่ปล่อยตัวละครให้จมหาย 

อยากพูดถึงคุณหนูสือ สือเฟยเซียน หน่อยค่ะ โอว่าไป ๆ มา ๆ โอชอบตัวละครนี้มากเลย เผลอ ๆ จะมากสุดในเรื่องด้วย มีความสุดในแต่ละแบบมาอยู่รวมกัน ร้ายลึกสุด น่าหมั่นไส้สุด น่าสงสารสุด บทส่งนางโอเกือบร้องไห้ แถมมีบทขยี้ในตอนพิเศษอีก  

ชอบในตอนพิเศษสุดท้ายที่เล่าถึงจุดจบแบบความฝันของนางเอกด้วย รู้สึกดีที่เขาไม่ปล่อยให้จุดเริ่มต้นแรกผ่านไปเปล่า ๆ  

โดยรวมชอบนะ แต่ถ้าถามว่าทำไมคะแนนไม่เต็ม โอว่าเรื่องนี้ขาดความเนียนในบางจุดและไม่คมในบางจุดที่ต้องคม มันจะมีช่วงที่คิดว่าไม่ดี กับช่วงที่ดีมาก ๆ พอรวมแล้วเลยออกมากลาง ๆ  

(3+4+3.5)/3 = 3.5 ดาว 

ชอบปกที่ใส่นางเอกสามช่วงวัย วัยแรกแย้ม แย้มกลีบ และผลิบานอย่างเฉิดฉาย 



 

. 

. 

. 
 

“มีสามีภรรยาบางคู่ที่เริ่มต้นก็เหมือนคนไม่ถูกกัน แต่ต่อมาก็รักใคร่กันดี มีสามีภรรยาบางคู่ที่เริ่มต้นด้วยความรักลึกซึ้งดื่มด่ำ แต่ต่อมากลับเกลียดชังกันและกัน” อินซื่อคิดว่าบุตรีมีคู่หมั้นคู่หมายแล้วจึงตั้งใจพูดให้ฟังมากขึ้น “ถึงจะรักกันมาเพียงใด แต่ถ้าไม่ได้ใช้ชีวิตด้วยกันอย่างเข้าใจ สุดท้ายความรักก็หมดสิ้นไปได้ คนฉลาดจะต้องให้ความสำคัญกับจิตใจคน” 

ปันฮั่วหยุดคิดเล็กน้อย ก่อนถามว่า “ท่านแม่หมายถึงเมื่อข้าออกเรือนไปแล้ว จะต้องกำหัวใจของท่านปั๋วหรงเอาไว้ให้ได้หรือเจ้าคะ” 

“แม่อยากจะบอกว่าให้ทะนุถนอมความดีของผู้อื่น แต่อย่าได้ลดคุณค่าของตนเองเพราะความรัก” อินซื่อลูบศีรษะบุตรีอย่างรักใคร่ “ในฐานะลูกผู้หญิง เจ้าต้องรักตนเองให้มากหน่อย สตรีที่ฉลาดสามารถทำให้บุรุษรักและทะนุถนอมได้เหมือนที่รักและทะนุถนอมตนเอง” 

หน้า 478  บทที่ 70 

เล่ม 1 

 

. 

. 

. 
 

“ฮั่วฮั่ว” หรงเสียหันมามองปันฮั่ว กุมมือนางไว้ “อยู่ข้างกายข้าเช่นนี้ตลอดไปจะได้หรือไม่” 

“ขอเพียงท่านไม่เปลี่ยนใจ ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง” ปันฮั่วจัดเสื้อผ้าบนตัวให้เรียบร้อย
“ไม่ต้องคิดมาก ขอเพียงท่านไม่ทำให้ข้าผิดหวัง ข้าจะอยู่ข้างกายท่านตลอดไป” 

หน้า 189  บทที่ 125 

เล่ม 3 

 

. 

. 

. 
 

ความแค้นความชิงชังที่เคยมี ทุกอย่างล้วนกลายเป็นเรื่องน่าขบขัน 

นางเป็นตัวละครที่แสดงได้แย่ที่สุดในเรื่องนี้ นางเคยคิดว่าตนเองจะรับคำชื่นชมและเสียงปรบมือจากคนดูมากที่สุด แต่กลายเป็นว่าสายตาของทุกคนเลื่อนผ่านนางไปนานแล้ว 

--สือเฟยเซียน-- 
 

หน้า 432  ตอนพิเศษ 1 

เล่ม 3 
 

. 

. 

.