ความคิดถึงและระยะทาง
เวลาที่คิดถึงใครสักคนเป็นพิเศษ...คิดถึงมาก ๆ...
มีทางเลือกสองทาง ระหว่างบอกให้ผู้รับความคิดถึงรับรู้ หรือว่า...เก็บเอาไว้กับตัว แล้วหวังว่ามันจะเดินทางไปเองกับสายลม? ...
วันนี้อยู่ ๆ ก็เกิดคิดถึงใครบางคนขึ้นมาเป็นพิเศษ อาจจะไม่ได้พิเศษสักเท่าไหร่หรอก เพราะปกติก็คิดถึงอยู่เป็นเนือง ๆ อาจไม่ได้บ่อยเหมือนคนรักที่คิดถึงกันอย่างโหยหา ไม่ใช่ครอบครัวที่ผูกพันกันอย่างตัดไม่ขาด ไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายเพราะเป็นคนที่คุ้นเคย
แต่เขาเป็นแค่คนคนนึง ที่ให้ความสนใจฉันเสมอไม่ว่าฉันจะอยู่ในอารมณ์ไหน สนใจใคร่รู้เรื่องราวความเป็นไป คอยยินดีเสมอเมื่อฉันสำเร็จ คอยกอดประคองเมื่อฉันล้ม คอยอยู่เคียงข้างฉันเมื่อฉันต้องยืนคนเดียว คอยเติมความมั่นใจในสิ่งที่ฉันเลือกเชื่อแม้มันจะไม่ใช่ทางที่คนต่าง ๆ มากมายเห็นตาม
เหตุผลแค่นี้ก็มากเกินพอแล้วที่ฉันจะคิดถึงเขาคนนั้นขึ้นมาอยู่เสมอและเป็นนิจ ...
แต่วันนี้ เมื่อฉันคิดถึงเขาขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล ฉันกลับเลือกทางที่สองที่จะเก็บความคิดถึงไว้คนเดียว ไม่เมล์ไปหาหรือส่งข้อความทางโทรศัพท์ไปเหมือนอย่างเคย ทั้งที่อยากจะถามเหลือเกินว่า "เป็นอย่างไรบ้าง?" "สบายดีหรือเปล่า?" แล้วก็อยากตบท้ายว่า
"คิดถึงนะ"
แต่ก็ไม่ได้ทำอย่างที่คิด
อาจเป็นเพราะฉันกลัวด้วยละมั้ง...ว่า "ความคิดถึง" ที่มากเกินไป และหลายครั้งดูเหมือนจะเป็นอยู่ฝ่ายเดียว ทำให้สิ่งดีดีที่เคยมีในอดีตมันจะจางหายไปตามกาลเวลาและระยะทาง กลัวว่าอะไร ๆ ที่ฉันเคยพิเศษมันจะเปลี่ยนไป...
....
ได้แต่หวังว่า...ที่เค้าพูดเสมอว่ายังห่วงใยและสนใจฉันไม่เปลี่ยนแปลงนั้น มันจะเป็นอย่างที่เขาพูดจริง ๆ และที่ว่าคิดถึงฉันเหมือนเคย ก็เป็นอย่างที่เขาว่า...
เหมือนที่ฉันกำลังนั่งคิดถึงให้เขาในวันนี้ ผ่านระยะทางแสนไกล...
...
Create Date : 23 พฤศจิกายน 2550 |
|
10 comments |
Last Update : 25 พฤศจิกายน 2550 6:07:35 น. |
Counter : 786 Pageviews. |
|
|
|