ดื่มกาแฟ จิบชา มองฟ้า มองนก
จริงหรือเปล่าที่ว่า... ชารสชาติที่จิบบ่อย ๆ กาแฟกลิ่นที่ติดจมูกจนต้องสั่งร่ำไป เป็นลักษณะพิเศษบอกถึงความเป็นตัวตนได้ส่วนหนึ่ง??
เคยได้ยินมากลาย ๆ แว่ว ๆ แต่ก็ไม่ค่อยเชื่อหรือไม่ค่อยได้สนใจจะฟังเท่าไหร่
บางคนชอบกาแฟดำขม ๆ บางคนชอบกาแฟใส่นมหวาน ๆ บางคนชอบชาเปล่า ๆ ไม่ใส่น้ำตาล แต่บางคนก็ไม่ชอบทานทั้งชากาแฟ ...
ว่าแล้วก็หันมามองชาในแก้วใบโปรดข้าง ๆ กาย แล้วมีเหตุผลอะไรกันนะ ทำให้ฉันดูจะหลงใหลชาเปบเปอร์มิ้นต์เอาเสียเหลือเกิน?
-อย่างแรกคงหนีไม่พ้นกลิ่นหอม ๆ ที่ไม่รุนแรงเกินไปเหมือนชาผลไม้ที่หอม "เกิน" -ต่อมาก็คงเพราะว่ารสชาติยังคงความเป็นชาที่ขมนิด ๆ ไม่เปรี้ยวหรือหวานจนเสียรส -และสุดท้ายก็คงหนีไม่พ้นความ "เย็น" ที่ไม่ถึงกับเรียกได้ว่า "รสชาติ"...ซึ่งติดค้างอยู่ที่ลิ้น ลำคอ เป็นควันกรุ่น ๆ บาง ๆ น่าหลงใหลอย่างบอกไม่ถูก
ถ้าเรื่องราวทุกเรื่องที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเป็นเหมือนชาเปบเปอร์มิ้นต์ก็คงดีไม่น้อย . . . จิบแรกรู้สึกถึงความขม
แต่ทิ้งไว้ซึ่งความหอมกรุ่นและเย็นคอ
เรื่องราวหลายเรื่องก็ร้าย แต่เมื่อมันผ่านพ้นไปก็จะคงไว้แต่เรื่องราวดีดี ... เป็นธรรมดา
จิบใหม่ก็ขมใหม่ แต่ก็เลิกไม่ได้ที่จะชงแก้วต่อไปเรื่อย ๆ ยิ่งถ้าได้รสหอม ๆ ของชามะลิผสมเข้าด้วยกันอีกหน่อย บ่ายทั้งบ่ายกับแสงแดดอ่อน ๆ...มีความสุขอย่าบอกใคร!
คงไม่ใช่ฉันคนเดียวที่มีเครื่องดื่มถ้วยโปรดและเหตุผลแปลก ๆ
เมื่อไม่นานนี้ อ่านหนังสือของคุณวินทร์ "ผู้ชายคนที่ตามรักเธอทุกชาติ พิมพ์ครั้งที่ 85" ตัวเอกของเรื่องพูดถึงกาแฟของตัวเองว่า
"กาแฟสองช้อน น้ำผึ้งหนึ่งช้อน ข้าพเจ้าชอบรสชาติของความขมที่ผสมกับความหวาน สูตรสำหรับทั้งกาแฟและการใช้ชีวิต"
แต่ไม่รู้ยังไง รู้สึกเหมือนว่าคุณวินทร์ฯเค้าก็กินกาแฟอย่างนั้น... ไม่ต่างกันกับการใช้ชีวิต
Create Date : 21 พฤศจิกายน 2550 |
|
12 comments |
Last Update : 21 ธันวาคม 2550 18:50:49 น. |
Counter : 665 Pageviews. |
|
|
|