..


ทิคงอยากให้กราฟชีวิตของตัวเอง
เป็นคลื่นลมสงบพอประมาณ
อย่าขึ้นไปสูงสุด เพื่อที่วันนึงจะต่ำสุด
อยากมีชีวิตชิล ชิล บ้างจัง ..


..

อืมมม พี่ก็เคยเล่นตอนไปออกค่าย ร้องห่มร้องไห้กันไป

ปล. คิดถึงนะ พวกเราไปทำบุญมา มะนิวคงเล่าให้ฟังแล้ว เรายังคุยเรื่องแกอยู่เลย

คุณปอยมาแอบอ่าน
ถ้าวันนี้ดี.ไม่ได้เข้าไปฟังเพลง
ก็จะยังไม่เห็นนะคะเนี่ย

ขอบคุณคุณปอยมากๆค่ะ

คุณปอยมาร่วมสายใยกับดี.บ้างสิคะ
มุมมองมิตรภาพของคุณปอยน่าสนใจแน่ๆดี.รู้

ดี.รอล่ะน๊า

สวัสดีค่ะ น้องปอย แอบเข้ามาอ่านบล๊อกบ่อยๆ ค่ะ แต่ไม่ได้ลงชื่อเยี่ยมเยืยนไว้ คราวนี้เอาสักหน่อย อยู่คูเวตเหมือนกันค่ะ

ส่วนกราฟชีวิตเรามันขึ้นก้อปรี๊ด เลยล่ะค่ะ แต่พอดาวน์ก้อเล่นซะต่ำเชียว เอาจนเจ้าของชีวิตแทบจะตั้งรับไม่ทันแหน่ะค่ะ

หวัดดีครับน้องปอย

ให้นึกก็นึกไม่ออกว่ากราฟจะเป็นยังไง
เมื่อก่อนอาจจะเป็นเส้นที่ขึ้นๆลงๆ
แล้วตอนนี้ก็เรียบเป็นเส้นตรงตามแนวนอนไปเลย 5555

ชีวิตพี่ก๋าเรียบง่ายมากจนน่ากลัวครับ

สวัสดียามดึกครับ คุณปอย สำหรับกราฟชีวิต ผมได้บอกไปในแทคผมแล้วครับ ว่าเรียบมาตลอดหลายปีแล้ว และก็คิดว่าคงจะเรียบอย่างนี้ไปเรื่อยๆครับ

ป.ล.ไม่ว่าเส้นกราฟชีวิตจะขึ้นหรือลง ถ้าเราพอใจและยอมรับมัน ผมว่าแค่นี้ก็มีความสุขได้แล้วครับ

คุณปอยขา...แล้วช่วงนี้เป็นช่วงขาขึ้นหรือขาลงของกราฟล่ะคะเพื่อนรัก

ชีวิตที่ราบเรียบ พอมีสะดุดเพียงเล็กน้อยสำหรับบางคน
แต่สำหรับบางคนที่ไม่เคยเจอเรื่องดีหรือร้ายมากมายนัก
เส้นกราฟที่กระตุกเพียงเล็กน้อยก็อาจทำให้รู้สึกเหมือนว่า
เป็นการพุ่งที่มากสำหรับเขาก็ได้นะคะ

ส่วนกราฟชีวิตที่ราบเรียบของบางคน อาจะเป็นเพราะ
มุมมองชีวิตที่เลือกจะมองข้ามความกระตุกของเส้นกราฟ
ไปก็ได้นะคะ

อันนี้เป็นความเห็นส่วนตัวค่ะ

ส่วนของอ้อนเอง ตอนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นๆ ก็รู้สึกว่า
ชีวิตช่างเหมือนรถไฟเหาะตีลังกาเหนือคำบรรยาย
แต่พอผ่านมาและมองกลับไป ก็กลับคิดว่า
เอ ก็ไม่ได้มีอะไรมากมายนี่นา แหะๆ คิดว่าเป็นแบบนี้อ่ะค่ะ

สาธุ จากนี้ไปของให้เราสองคนต่างก็มีกราฟชีวิตที่ราบเรียบ
แบบสันเขา คือราบเรียบแต่สุขใจด้วยเถอะ ^^

ปล.กลับมาจากเฟรงเฟิร์ตแล้วใช่ไหมคะนางฟ้า

หวัดดียามเช้าครับน้องปอย

เมื่อก่อนพี่ก๋าเคยเรียนตำราพรหมชาติ
เคยหัดพล็อตกราฟชีวิตด้วยนะ
พี่ก๋ายังเก็บเอาไว้อยู่เลย
แต่ไม่ได้เอามาดูนานมากแล้ว
เพราะพี่ก๋าไม่เชื่อเรื่องดวงแล้ว
ไม่ว่าใครจะดูให้ก็ตาม

หวัดดีค่ะปอย

กราฟของพี่ปีที่แล้วมีทั้งต่ำสุดและสูงสุดในคราวเดียวกัน
เอาตัวรอดมาได้หวุดหวิด
ปีนี้เริ่มต้นเดือนแรกแบบสบายๆ แต่ขึ้นหรือลงปลายปีก็รู้กัน

ส่วนของปอย ขอให้เป็นกราฟแบบที่ปอยชอบและอยากให้เป็นนะคะ

สวัสดีจ้าน้องปอย
เมื่อปีที่แล้วพี่กราฟชีวิตลงต่ำสุด
แต่พี่ก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันมีผลกับชีวิตมากนัก
ยังคงทำงานปกติ มีชีวิตปกติ มีความสุขกับชีวิต
เพียงแต่รู้สึกเหนื่อย.บ้างเท่านั้นเอง..
พี่ว่าชีวิตพี่นิดเป็นแบบเรื่อย ๆ มาเรียง ๆ ค่ะ

คิดถึงน้องปอยนะ

พี่มักถือคติว่า เมื่อไรที่กราฟชีวิตขึ้น
ต้องขอบคุณโชคชะตา และไม่เหลิง
เมื่อไรที่กราฟตก ถือศีลได้ก็ทำเลย แล้ว
อย่าฟุ้งซ่าน ถ้าเรามีสติ กราฟก็ตกไม่ได้
มากหรอกครับ อย่างน้อยเราก็ไม่ค่อยทุกข์
เพราะเรายอมรับว่ามันเป็นแค่วัฏจักรของชีวิต
และคือกรรมดีกรรมไม่ดีที่เราสร้างสมมาเอง
โทษใครไม่ได้

และพี่ก็เชื่อว่า จะขึ้นหรือลงก็ไม่นานหรอกครับ
อย่างที่เค้าว่า ชั่วเจ็ดทีดีเจ็ดหน

กำลังจะได้เลื่อนตำแหน่ง กราฟก็น่าจะกำลังขึ้น ชิมิ

ตอนที่เข้าปฐมนิเทศน์ปี 1 ของมหาลัย ผมเองก็เคยเล่นเกมแบบนี้ครับ
จำได้แม่นเลยว่าผมเขียนกราฟที่เรียบนิ่งมาก ก็ชีวิตที่ผ่านมามีแต่เรียนๆเล่นๆยังไม่ได้เคยเจอมรสุมอะไรนี่
แต่พอเพื่อนๆ(ใหม่)ในวงเริ่มเล่าของตนออกมาทีละคน ไหงมันแลดูย่ำแย่ราวกับนางเอกละครกันหมดเลยล่ะ!!

จุดกราฟพุ่งลงของเพื่อนๆส่วนใหญ่เริ่มต้นตอนม.ปลาย ไม่รู้ไปโรงเรียนหรืออกไปก่อกาชญากรรม
ถึงได้พุ่งทิ่งลงดิ่งกันขนาดนั้น ม.ปลายมีอะไรไม่มีขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย แต่ที่น่าสนใจที่สุดก็คือ
แทบทุกคนกราฟพังคลืนทิ้งตัวลงถึงขีดสุดใน “ช่วงปัจจุบัน”
...เหตุเพราะเอ็นไม่ติดเลยต้องมานั่งปฐมนิเทศเล่นเกมกราฟอยู่ในหอประชุมของมหาลัยเอกชนนั่นเอง...

ฟังแล้วปวดตับ...แล้วนี่ตูจะเรียนกับพวกมันสนุกไหมเนี่ย...

เหลือบมองกราฟของตัวเองที่แลดูดีตรงไปตรงมามากมายแล้ว
แทบอยากจะแอบเอาดินสอขีดแก้ให้ซึมเศร้าเคล้าดราม่ากับเค้าบ้าง

ไม่ใช่ว่ากราฟชีวิตช่วงวัยอายุ 18 ของผมจะอยู่ดีมีสุขนะครับ
สมัยเรียนประถมก็พอมีย้ำแย่ ม.ต้นก็เคยมีไม่ดี ช่วงม.ปลายก็สนิทกับอาขารย์ฝ่ายปกครองจนพ่อแม่กลุ้มใจ
และแน่นอนที่สุด...ผมก็เอ็นไม่ติดจนต้องมานั่งรวมๆอยู่กับเหล่าเพื่อนใหม่ผู้แสนหดหู่ด้วยเช่นกัน

แต่ที่กราฟของผมไม่ได้ขึ้นลงไปตามหลักปรัชญา...ก็ด้วยผมไม่ค่อยเชื่อหรือเคยคิดว่าชีวิตเป็นเส้นกราฟ
...หากแต่ผมคิดว่าชีวิตของคนเรานั้นเป็น “วงกลม” โดยความคิดครอบงำผมตั้งแต่ที่ฟังเพลงวงกลมของวง POP
ผมชอบไอเดียที่เวลาคน 2 คนเจอกันแล้ว ชีวิตของเราต่างเป็นวงกลม และการพบกันคือการที่วงกลมของพวกเราสัมผัสกัน
ซึ่งพอสัมผัสแล้วสักวันก็จะวนออกห่างจากกัน(สำหรับคนรัก...ขอภาวนาให้เหตุผลที่ห่างไปคือความตายมาพรากจากกัน)
ในเพลงบอกไว้ว่า “อย่าเปลี่ยนวงกลมฉันเลย” ราวกับจะบอกว่าต่างเป็นตัวของตัวเองเถอะนะ
อย่ากดดันบีบบังคับกันเลย ตั้งแต่นั้นมาผมเลยเชื่อว่าถ้าเราจะเปรียบชีวิตที่เป็นนามธรรมให้เป็นหลักคณิศาสตร์แล้วล่ะก็
มันจะต้องไม่ใช้สามเหลี่ยมแน่ๆ เพราะชีวิตมีแง่มุมละมุนละไมมากกว่าแค่มุมเหลมๆ
และไม่ควรจะเป็นกราฟ ด้วยเหตุผลทั้งชุดนอนของตัวผมเองว่า เพราะกราฟเป็นการบันทึกทางสถิติที่แปรปรวนสุดๆ

สมมุติว่ามีผู้หญิงวัย 30 คนนึงวาดกราฟของตัวเองไว้ว่า
อายุ 15 เจอแฟนทำท้องก่อนเรียนจบ (กราฟดิ่งพุงลงเหวลึกสุดขั้วโลก)
อายุ 20 ออกจากโรงเรียนมาเลี้ยงลูกได้ 4 ปีแล้ว มันยังไม่เลิกกินนมตูอีก เซ็งเป็ด (กราฟยังอยู่ก้นเหว)
อายุ 22 ลูกพูดรู้เรื่องแล้วแต่สามีไปมีกิ๊กกับสาวที่เรียนมหาลัยเดียวกัน (ผู้ชายไม่ท้องเลยเรียนต่อได้) กราฟพุ่งดำดินไปเลย!!

ชีวิตชีช้ำไอ๋หยาวนไปเวียนมาจวบจนอายุ 45 ลูกเรียนจบทำงาน ทำการดี มีแฟนรวย ครอบครัวมั่นคง
และมารับแม่เจ้าของกราฟไปเลี้ยงดูอย่างหรูหราลั่นล้าเฮฮาปาจิงโกะราวกับราชนีของประเทศที่ส่งออกน้ำมัน

ทันใดนั้น กราฟที่เคยคำนวณวาดไว้ตอนอายุ 30 ก็กลับกลายจะดูไม่เม็กเซนต์
...พอหลานคนโปรดชวนให้เธอวาดใหม่ เธอในวัยคุณยายเลยวาดกราฟใหม่ว่า...
อายุ 15 สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของฉันถือกำเนิดขึ้น (กราฟพุ่งไปทิ่มก้นเทวดาบนก้อนเมฆ 1 ฉึก)
อายุ 20 ลูกชายของฉันเป็นดังชีวิตและดวงใจของฉัน ฉันภูมิใจที่เลี้ยงเขาแทนที่จะเอาไปทิ้งถังขยะ(กราฟขึ้นไปถึงสวรรค์ชั้นดาววะดึง)

(สารภาพว่าเขียนคำว่า “ดาวะดึง” ไม่ได้ ต้องชิงสารภาพก่อนที่จะเจอจขบกระโดดถีบ)

อายุ 22 สามีมีชู้...โอว์ ตัวมารของชีวิตไปซะได้ก็ดี ตูโสดอีกคราแล้ว!! ผู้ชายใหม่ๆมาทางนี้ด่วน เจ๊รับไม่จำกัด
(กราฟพุ่งขึ้นไปโครจรอบดวงจันทร์ 2 รอบแล้วรีเทิร์นกลับสู่โลกอย่างปลอดภัย)

เฉกเช่นที่ผมมองว่าสมัยประถมของผมเองก็สนุกดีออก ม.ต้นก็ใช่เล่น และม.ปลายก็สุขขั้วดี

เห็นไหม...ชีวิตมันไม่ได้มีขึ้น-มีลงหรอก
แต่ตัวกราฟเองต่างหากที่มีขึ้นลง และเปลี่ยนไปลงขึ้นใหม่ ตามแต่มุมมองและประสบการณ์ใหม่ๆของชีวิตมนุษย์
ชีวิตนั้นมันแค่ดำเนินไปเรื่อยๆ ไปบนพื้นผิวของวงกลม คือจากเกิด ไปแก่ ไปเจ็บ ไปจนตาย
เรื่องราวชีวิตที่เกิดขึ้นระหว่างนั้นไม่ได้ทำให้พื้นผิวของวงกลมมีรอยขุขระ แต่แค่เพิ่มลดขยายพื้นที่ภายในของวงกลมเท่านั้นเอง

มันจึงราวกับจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ถ้าเราจะค้นหาสถิติความสุขทุกข์บนแผนภาพคณิตศาสตร์
เพราะเรื่องแบบนี้นั้นแปรปรวนไปมา จนยากที่จะระบุฟันธงว่าแต่ละช่วงเวลาที่ผ่านไปมันสุขหรือทุกข์อย่างแน่ชัด

แต่สำหรับการค้นหาว่าชีวิตในแบบ “วงกลม” ได้ถูกใช้อย่างมีคุณค่าหรือยังนั้น
ผมมีสูตรการหาพื้นที่ของวงกลมชีวิตที่ให้เอาไว้ใช้ในวันท้ายๆของลมหายใจ ดังนี้...
ความทรงจำที่เราเลือกที่จะจดจำ x สิ่งที่เราได้ทำไว้บนโลก x ผู้คนที่เราได้สัมผัสตลอดชีวิต

ไว้วันไหนคุณปอยเบื่อกราฟที่ขึ้นลงตามระดับฮอล์โมนและแปรปรวนตามอารมณ์ของมนุษย์เมื่อไหร่
ลองเปลี่ยนมาเป็นวงกลมดูนะครับ...แล้วคุณจะได้พบว่า ตอนนี้วงกลมของเรากำลังสัมผัสกัน...
และถ้าคุณปอยไม่ชิงฆ่าผมทิ้ง เพราะผมเขียนคำว่า “ดาววะดึง” ไม่ได้ไปซะก่อน
วงกลมของเราก็คงจะสัมผัสกันต่อไปอีกเรื่อยๆ...ดังนั้น ใจเย็นๆนะครับหัวหน้าแผนกพิสูจน์อักษร...

สวัสดีดรับคุณปอย แอบไปเที่ยวแฟรงเฟิร์ตมานี้เอง อยากเห็นหิมะขาวครับ คุณปอยเอามาโชว์บ้างสิครับ

เรื่องแทค ผมตั้งใจให้คุณปอยอยู่แล้วครับ เพราะคิดว่าต้องได้คำตอบดีๆจากคุณปอยแน่ๆ คุณปอยจะดอง จะผัด จะยำ ทำแกง ก็ตามสบายครับ ผมรอได้ อิอิ

ป.ล.ขอประโยคนี้จังครับ
"แม้ฉันจะทุกข์ทรมานกับกราฟขาลงมากเท่าไหร่ แต่เมื่อคิดถึงเมื่อกราฟขาขึ้น มันช่างแสนมีความสุขอย่างไม่เกรงใจใครเสียจริง ฉันมีความสุขกับชีวิตในแบบที่มันควรจะเป็น ความสุขที่ว่าแสนสุขบนโลกมนุษย์จะหาได้ ฉันว่าฉันได้ดื่มด่ำมาแล้ว-อาจจะมีมากกว่านั้น แต่เท่าที่ฉันได้ ฉันพอใจเหลือเกิน"

เคยเขียนกราฟชีวิตเหมือนกัน
ตอนออกค่ายเหมือนกัน
เคยเล่าไว้ในบล็อกเหมือนกัน
และทุกชีวิตก็มีกราฟเหมือนกันคือทั้งขึ้นและลง

ป.ล. ดาวดึงส์?

^^