คืนนี้ก็คงเป็นอีกคืน ที่หยดน้ำตาไหลเป็นทางอย่างเงียบ ๆ ท่ามกลางความมืดที่มองไม่เห็นอะไรสักอย่าง สัมผัสได้แต่เพียงความเศร้าและความหม่นหมองที่มาคอยประคองหยดน้ำตาฉันเอาไว้เสมอ แม้จะตระหนักรู้ดีว่าพรุ่งนี้เช้ายามแสงสาดทาบทาลงมา เหล่าบรรดาเรื่องร้าย ๆ มันจะหายไป แต่กลางดึกที่มองไม่เห็นอะไรและไม่รู้ว่าจะเช้าเมื่อไหร่ กลับเหงาลึกอย่างไม่รู้จะผ่านคืนเหงายาวนานนี้ไปได้อย่างไร คิดกลัวไปว่า...หรืออาจจะไม่มีตะวันขึ้นให้ได้เห็นอีกแล้วก็ได้

ฉันหลับตาลงอย่างฝืนฝืดที่สุดและปล่อยน้ำตาหยดที่ค้างอยู่ขอบตาให้หล่นไปตามทางแก้ม จะเหลือติดก็อยู่เพียงขนตาชุ่มเปียกและหมอนนุ่ม ๆ รองหัวทุกค่ำคืน อยากให้เรื่องราวเหล่านี้เป็นเพียงแค่ฝันร้ายเหงา ๆ ตื่นมาตอนเช้าแล้วพบว่าฉันเพียงละเมอเพ้อพก อยากให้มันเป็นเพียงภาพมายาที่หลอกฉันว่าฉันโดดเดี่ยวและคิดไปเอง หรือแม้แต่บางที ก็อยากจะให้โลกนี้มีแต่เพียงกลางคืนเพียงเพื่อฉันจะได้ไม่ต้องตื่นมาใช้ชีวิตวนเวียนอย่างนี้อีกต่อไป.....