มาถึงคู่ที่ดราม่าที่สุดอย่างพี่ภูกับหนูแพรวค่ะ...ตอนที่อ่าน ณลานดาว ยังมองไม่ค่อยเห็นความดราม่าเท่าไหร่ แต่พอมาต่อด้วย ณ พราวจันทร์กลิ่นมาแล้วค่ะ...มองเห็นเค้าลางมาแต่ไกลเลย ...

หนูแพรว...โถๆๆๆ ชีวิตนางช่างรันทด กำพร้าแม่ตั้งแต่สามขวบพ่อก็มาชังน้ำหน้า หาเรื่องดุด่าได้ทุกวี่วันเท่านั้นไม่พอ...เด็กน้อยอายุแค่แปดขวบอยากจะอ้อนพี่ชาย พ่อก็หาว่าอ่อย...ซะแล้วแบบว่าหนูแพรวทำอะไรไม่ว่าจะดีงามแค่ไหน แต่ในสายตาพ่อ...มันผิดมันขวางหูขวางตาทุกสิ่งอันค่ะ

แม้จะถูกส่งไปอยู่กับญาติ แต่ความผูกพันระหว่างภูฉาย คีรี พราวฟ้าและแพรวรุ่ง ก็ยังเหนียวแน่นหนึบไม่เสื่อมคลายไปไหนยิ่งนับวันก็ยิ่งผูกพันกันมากขึ้นๆ

นางเอกเธอมองโลกในแง่ดีมากกกกกกกกกก เธอคิดแค่ว่าที่พ่อไม่ค่อยเอ็นดูเธอ เป็นเพราะเธอเรียนไม่เก่ง ...แต่ความจริงหาเป็นเช่นนั้นไม่...บอกตรงๆค่ะ อ่านแล้วไม่ชอบใจพ่อนางเอกเลยเห็นแก่ตัว...สาเหตุมาจากตัวเองนั่นแหละ แต่ดันโยนความผิดไปที่เด็กไร้เดียงสาคนหนึ่งที่เป็นแค่ผลผลิตจากความเห็นแก่ตัวของผู้ใหญ่

ส่วนพี่ภู หรือป๊ะป๋าภู...ก็น่ากรี๊ดอยู่นะคะ เป็นผู้ชายแบบแมนๆทนแดดทนฝน ให้อารมณ์แบบผู้ใหญ่ดูแลเด็กค่ะ (ก็พี่ภูแก่สุดในแก๊งค์นี่นา)พี่ภูเป็นผู้ชายที่อบอุ่น จริงจัง แบบเป็นผู้ใหญ่ใจดี...โดยเฉพาะกะหนูแพรวนะคะ แต่ถ้าเป็นคนอื่นกล้ามาแหยมกะหนูแพรวล่ะก็พี่แกโหดใช่เล่นเลย

... แต่เรายังชอบพี่ปั้นมากกว่าอยู่ดีค่ะ อิอิ

เอาเป็นว่า...เรื่องนี้ทำเอาต่อมน้ำตาแตกตั้งแต่ต้นๆเรื่องกันเลย เพราะมีย้อนอดีตไปวัยเด็กของนางเอก ช่วงกลางๆเรื่องก็มีโยงเข้ากับอีกสองเรื่องก่อนหน้าและค่อยๆเฉลยปมออกมาทีละนิด รวมไปถึงที่พี่ภูเริ่มรู้ใจตัวเองละ ช่วงนี้รู้สึกว่าไม่พีคเท่าไหร่ค่ะอาจจะเป็นเพราะมีช่วงเวลาเกี่ยวเนื่องกับอีกสองเรื่องก่อนหน้าด้วยมังคะทำให้บางเรื่องเรารู้ตอนจบอยู่แล้ว เลยทำให้ไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่   แอบเสียดายนิดๆ ถ้าจะมีดราม่ามากกว่านี้จะดีมากเลยค่ะ

ปล. ชอบตอนพิเศษนะคะ น่ารักมากกกกกก