รักในคีตกาล...อัยย์เนญ่า เมลินดาไพริณ (ชอบชื่อนางมากดูอลังการดีนะคะ) สาวไฮโซ สวย เก่ง เป็นเซเลบที่ใครๆต่างก็รู้จัก...แต่ชีวิตพลิกผันเมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่ง กลับไม่มีใครจำเธอได้สักคน ทุกคนรู้จักเมลินดาไพริณแต่ทุกคนก็ยืนยันว่าเมลินดาไพริณไม่ใช่เธอ...
แม้แต่พ่อ เพื่อนสนิท แฟนคลับ...ไม่มีใครรู้จักเมลินดาไพริณคนนี้สักคนเดียว เธอได้แต่หวังว่าเพียงแค่เธอหลับไปเมื่อตื่นขึ้นมาทุกอย่างก็จะเหมือนเดิมแต่มันไม่ใช่เลย...ไม่ว่าจะผ่านไปกี่คืน เช้าขึ้นมาก็ยังไม่มีใครรู้จักเธอเหมือนเดิม
ธีทัต...แมสเซ็นเจอร์หนุ่มที่ยามมีเวลาว่างก็เป็นอาสากู้ภัยฯด้วย เขาเจอหญิงสาวที่อ้างตัวว่าเป็นเมลินดาไพริณอยู่ข้างถนนเมื่อไม่รู้จะทำยังไงเลยต้องเอากลับไปเลี้ยงดูที่บ้านด้วยความสงสาร และคิดว่าเธอน่าจะเป็นคนบ้า!!!
"คุณคือเมลินดาไพริณ"
"ก็รู้นี่?"
"ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณไปผูกพันหรือมีปูมหลังฝังใจอะไรกับเจ้าของชื่อถึงได้สับสนคิดว่าตัวเองเป็นเขาจริงจังขนาดนี้ แต่เดี๋ยวผมจะพาคุณไปหาหมอ ตาคุณยังไม่ลอยไม่เพ้อมาก โอกาสหายน่าจะยังเยอะ บางที่นี่อาจจะแค่ช็อกชั่วคราว..."
"บ้า!"
"ไม่ๆ ผมไม่ได้ว่าคุณบ้า คุณแค่รวนๆ เพราะช็อกมากไปหน่อยเท่านั้น"
เมลินดาไพริณอยู่กับธีทัต ผู้ชายที่ห่างไกลจากความเป็นผู้ชายในฝัน แม้เขาจะมีงานประจำทำแต่ก็เงินเดือนน้อยนิดบ้านก็ต้องเช่า แต่เพราะความมีน้ำใจ ความจริงใจที่ธีทัตมีทำให้เมลินดาไพริณในร่างของศิลาจันทร์ที่ธีทัตตั้งให้เกิดไม่อยากจะตื่นขึ้นจากความฝันครั้งนี้แล้ว
อ่านจบ...ชอบค่ะชอบ ตอนแรกออกจะงงๆ ว่าทำไมจู่ๆนางเอกถึงตื่นมาแล้วกลายเป็นคนที่ไม่มีใครจำได้ซะงั้นแต่พออ่านๆไป ก็สนุกสนานไปกับการเรียนรู้การใช้ชีวิตคนธรรมดาสามัญอย่างศิลาจันทร์ การลดทิฐิที่เมลินดาไพริณคนเดิมไม่มีทางได้ทำแน่นอน และยิ่งพระเอกที่ดูธรรมด๊าธรรมดา...กลับเป็นพระเอกที่น่ารักมากๆเลยค่ะเพราะความเรียบง่าย ธรรมดา แต่จริงใจ มีน้ำใจ แค่นี้เองคุณสมบัติพระเอกที่คนอ่านอย่างเราหลงรักไม่ต้องหล่อรวยล้นฟ้า ไม่ต้องหื่นจัด ก็ได้นะ ฮาาาา
เรื่องนี้มีสอดแทรกคติธรรม คำสอนใจเข้ามาเป็นระยะแต่ไม่ถึงกับยัดเยียดจนดูเป็นหนังสือธรรมะไปหรอกค่ะ เป็นคำเรียบง่ายที่บางครั้งคนเราก็ลืมที่จะเอามาสอนใจตัวเองเรื่องนี้กลับมีให้เห็นมีให้อ่านค่ะ
จุดที่ชอบที่สุดของเรื่อง คงเป็นตอนที่เมลินดาไพริณกลายเป็นศิลาจันทร์ค่ะมันทั้งขำ ทั้งสงสาร ทั้งทึ่ง บางคราวก็อดน้ำตาซึมตามไม่ได้เรียกว่ามาครบทุกอารมณ์ค่ะ
"แต่รู้ไหมว่าความโกรธเกลียดเคียดแค้นน่ะมันมีอายุไม่จีรังความดีต่างหากที่ยั่งยืนและชนะน็อกได้ทุกอย่าง"
"ของบางอย่างมองด้วยตาเปล่าไม่เห็นหรอก เรื่องของความรู้สึกมันต้องสัมผัสกันด้วยใจ"
"...ฯลฯ ทางแยกบางทางเธออาจคิดว่าไม่ต้องถามใครเพราะลองเดินไปเองเดี๋ยวก็รู้ ถ้าไม่ใช่ก็แค่เสียเวลาเดินย้อนกลับ แต่เธอลืมคิดไปหรือเปล่าว่าทางนั้นมันอาจมีหลุม มีโจร..."
"คนเราทุกคนมีขีดจำกัด ไม่มีใครรู้และทำอะไรได้ทุกอย่าง ไม่งั้นโลกนี้คงไม่ต้องมีมนุษย์หลายล้านคนให้ต้องรู้จักพึ่งพาพักพิงกันหรอก จริงไหม"
น่ารักมากๆ เรื่องหนึ่งเลยค่ะ แต่คือตอนจะเขียน ลบไป ลบมา
แบบว่างงตัวเองว่าจะเขียนถึงยังไงดีที่จะไม่ให้งง
เพราะว่าตัวนางเอกกับพระเอกมีสถานการณ์เปลี่ยน
คาดว่าน่าจะได้หยิบเรื่องนี้มาอ่านอีกสักรอบจริงๆ ค่ะ