ปัณฑารีย์ ถูกลักพาตัวไปกักขังหน่วงเหนี่ยวโดยที่ไม่รู้สาเหตุ เธอรู้แต่ว่าพวกมันต้องการให้เธอตาย...เลยพยายามหาทางหนีเอาตัวรอดมาได้แต่ระหว่างทางที่กำลังหนีและกำลังจะขอความช่วยเหลือจากรถที่ขับผ่านทาง มา...รถคนนั้นก็ดันเกิดอุบัติเหตุตกเหวลงไปต่อหน้าต่อตาปัณฑารีย์พยายามจะเข้าไปช่วยแต่ไม่ทันทั้งรถทั้งคนตกเหวลงไป ทิ้งไว้แต่กระเป๋าเดินทางและตัวเธอที่หมดสติ
คีรี หลานชังของยาย ที่ยายยื่นข้อเสนอจะส่งผู้หญิงมาให้เพื่อให้เขาปั๊มลูก???หลังจากนั้นลูกที่เกิดยายจะขอไว้เองแล้วจะไม่ยุ่งกับชีวิตเขาอีก ในวันที่ผู้หญิงคนนั้นกำลังเดินทางมาแต่ก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นก่อน...
ปัณฑารีย์ฟื้นขึ้นมาท่ามกลางความเข้าใจผิดคิดว่าเธอคือผู้หญิงที่ยายส่งมาให้คีรี ด้วยเพราะความกลัวที่ตัวเองต้องหนีตายมาเลยสวมรอย พร้อมๆกันนั้นก็ได้รู้ว่ามีใครบางคนอยากให้คีรีตายด้วยเหมือนกัน...

อ่านจบ...เล่มนี้หนามากค่ะ แต่เอาคนอ่านอยู่เพราะชอบสำนวนคนเขียนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว...พระเอกออกแนวร้ายๆ เป็นเด็กมีปัญหานะคะ ไม่เชื่อว่าคนในครอบครัวจะรักตัวเองเพราะมีปมตั้งแต่เกิดเลยทำให้ไ่ม่กล้าบอกรักนางเอกสักที (อยากตีหัวพระเอกให้สมองกลับก็ตอนนี้แหละ)ส่วนนางเอกนี่ดูจะนิ่งๆ เรียบๆ แต่เป็นความนิ่งที่สยบความเคลื่อนไหวได้ชะงัด โดยเฉพาะตอนที่พระเอกเค้าจะเข้ามาเกาะแกะทีไร
ส่วนเรื่องคดีฆาตกรรมสองเรื่องซ้อนก็ทำให้ตื่นเต้นดีค่ะ จุดประทับใจคือคำพูดของพระเอกนางเอก...เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน...ซึ้งอ่ะ
มีจุดสะดุดใจนิดนึง ตรงนางเอกเห็นอุบัติเหตุต่อหน้าต่อตาแล้วพอฟื้นขึ้นมาก็สวมรอยแทนตอนนั้นคิดว่าจะไม่บอกเค้าหน่อยเหรอว่าคนที่ตกลงไปจะเป็นตายร้ายดียัง ไง กับขัดใจพระเอกตรงงี่เง่าสิ้นดีตรงที่เรื่องฆาตกรรมมันคลี่คลายไปแล้วทุกอย่างน่าจะไปได้ด้วยดี แต่ดั๊นนนนนน...อ่อนแอไม่เข้าเรื่อง ไม่กล้าบอกรักนางเอกเพราะกลัวผิดหวังแล้วไง--- ต้องทรมานใจกันไปทั้งสองฝ่าย
เรื่องนี้มีทั้งจุดที่ชอบมาก ชอบน้อย และรู้สึกตงิดๆนิดนึงแต่โดยรวมแล้วชอบค่ะ 

ณ พราวจันทร์

ตอนอ่าน ณ ลานดาวก็ยังคิดภาพพี่ปั้นเป็นพระเอกไม่ค่อยออก นอกจากเป็นพี่ชายที่รักน้องสาวมากคนหนึ่ง...แต่พอได้อ่านเรื่องนี้ แรกๆก็ยังเฉยๆแต่พอได้รู้คุณสมบัติพิเศษของพี่ปั้นเท่านั้นแหละ พี่แกเหมาะมาก เพราะคนธรรมดาไม่สามารถได้อย่างพี่แกนะ...เห็นผีได้ถึงจะไม่ทุกตัวทุกตนก็เถอะ ทำไม---ทำไมไม่มีใครบอกเค้าเลยว่าเรื่องนี้มีผี
ตอนแรกๆคิดอยู่ว่าเรื่องนี้จะเล่นทางไหน เพราะช่วงเวลามันทับซ้อนกันกะ ณ ลานดาวอยู่ เหตุการณ์มันคงไม่หนีกันมาก ตัวละครก็ชุดเดิม แต่...แหม...กลิ่นดราม่า ฆาตรกรรมลอยโชยมาเลย มันซ้อนทับกันอยู่แบบอ่านแล้วอื้อหือ...กล้าเล่นเรื่องนี้นะคะ สะเทือนใจดี ชอบๆๆ (คนอ่านซาดิสต์ค่ะ ฮาาาา)
ถ้าจะบอกว่าพี่ปั้นเป็นพระเอกที่ดูธรรมดาๆ ก็ธรรมดานะ ถ้าจะบอกว่าพิเศษก็พิเศษนะ...แบบว่าถ้าไปเทียบกับพี่คึ ณ ลานดาวแล้ว พี่คีกวน เกรียน น่าหมั่นไส้มากเท่าไหร่ พี่ปั้นก็อบอุ่น น่ารัก อ่อนโยน มากเท่านั้น เห็นถึงความแตกต่างหรือยัง??? และถ้าจะบอกว่าแฟนเก่าพี่ปั้นคือเครื่องเชิดชูเกียรติพี่ปั้นในเรื่องคุณงาม ความดี คุณธรรมและความฉลาดทันคนก็คงไม่ผิด เพราะเรื่องนี้แฟนเก่าทำให้เราหลงรักพี่ปั้นและน้องพราวเลยค่ะ