"ลิซ เมอร์เรย์" ~ จากเด็กจรจัด สู่ฮาร์วาร์ด ..Homeless to Harvard ~

จากเด็กข้างถนน ไร้ที่อยู่อาศัย ไม่มีเงินแม้แต่เพนนีเดียวในกระเป๋า
แต่ด้วยหัวใจใฝ่ดี เธอสามารถเข้าไปเป็นนักศึกษา มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด



ลิซ เมอร์เรย์ ได้กลายเป็นแรงบันดาลใจให้แก่วัยรุ่นผู้ด้อยโอกาสจำนวนมาก

เธอเกิดเมื่อวันที่ 23 กันยายน ปี ค.ศ. 1980 อาศัยอยู่กับพี่สาวและพ่อแม่ขี้ยา
ในอพาร์ตเม้นท์สกปรกในย่านชุมชนแออัด เขตบร็องซ์ รัฐนิวยอร์ก

เมื่ออายุ 9 ขวบ เธอต้องหาเลี้ยงครอบครัวด้วยการตระเวนขออาหารตามร้านชำ
ขณะที่พ่อและแม่เสพโคเคนอยู่กับบ้าน

เมื่ออายุ 15 ปี พ่อย้ายเข้าไปอยู่สถานพักพิงสำหรับผู้ไร้ที่อยู่อาศัย
ส่วนแม่ตายเพราะติดเชื้อเอดส์

ลิซ กลายเป็นเด็กข้างถนน ไม่มีที่ซุกหัวนอน
กลางคืนแอบงีบหลับบนม้ายาวในสวนสาธารณะ สถานีรถไฟใต้ดิน
หรือ โชคดีก็ได้นอนโซฟาบ้านเพื่อน

ในวันฝังศพแม่ ลิซ ยืนดูอยู่ห่างๆ ด้วยความอนาถใจ
ร่างของแม่ถูกใส่ในโลงกระดานไม้อัด
แม้แต่ป้ายหน้าหลุมศพก็เขียนด้วยปากกาเคมี
เธอเริ่มครุ่นคิดถึงอนาคตของตัวเอง

บางคนอาจท้อแท้กับชีวิต บางคนอาจใช้เป็นข้ออ้างที่จะเลือกทำชั่ว
แต่ ลิซ เมอร์เรย์ ใช้ความล้มเหลวของพ่อแม่เป็นเครื่องเตือนใจ
ถ้าเธอใช้ชีวิตอย่างไร้จุดหมาย อนาคตของเธอคงไม่ต่างจากผู้ให้กำเนิด
เธอตั้งปณิธานว่าเธอจะต้องสร้างชีวิตที่ดีกว่าด้วยตัวเอง



โชคดีที่ ลิซ คบเพื่อนสูงวัยที่ฉลาดคนหนึ่ง ซึ่งมองเห็นศักยภาพภายในตัวเธอ
เขาใช้อุบายกระตุ้นพลังแห่งการเรียนรู้ด้วยการมอบสารนุกรมเก่าๆ ชุดหนึ่งให้เป็นของขวัญ

ลิซ จะหยิบมันขึ้นมาพลิกดูภาพประกอบอย่างสนใจทุกครั้งที่มีเวลา
อยากรู้ว่าตัวอักษรที่บรรยายใต้ภาพบอกอะไร

ต่อมาเพื่อนสูงวัยผู้นั้นยังซื้อตั๋ว พา ลิซ ไปทัวร์มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด
สิ่งที่ได้พบเห็นสร้างแรงบันดาลใจให้ลิซอยากเรียนหนังสือ
และตั้งความหวังว่าสักวันหนึ่งเธอจะต้องเข้ามายืนในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งนี้ให้ได้

หลังกลับจากทัวร์ ลิซตัดสินใจสมัครเข้าเป็นนักเรียนในโปรแกรมพิเศษสำหรับผู้ด้อยโอกาส

เธอทุ่มเทเพื่อการเรียนอย่างมุมานะและบริหารเวลาอย่างเป็นระบบ
เพราะต้องทำงานเลี้ยงชีพ พร้อมกับการลงวิชาเรียนเป็นสองเท่าของเพื่อนร่วมชั้น

เธอต้องทำถึงขนาดเอาหนังสือเรียนห้อยติดผนังและอ่านไปด้วยขณะรับจ้างล้างจาน
ลิซ ตระหนักดีว่าการศึกษาเท่านั้นที่จะช่วยเปลี่ยนแปลงชีวิต

ในเวลาเพียงสองปี ลิซ สามารถสอบข้ามชั้นแบบก้าวกระโดด จนไล่ทันเพื่อนวัยเดียวกัน
และอีกสองปีเธอจะจบไฮสกูลได้สำเร็จ พร้อมจะเข้าเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัย

ครูที่รับผิดชอบการเรียนของลิซ เอ่ยชมว่า เธอเป็นนักเรียนที่ฉลาดและตั้งใจที่สุดเท่าที่เห็นมา



การเรียนจบไฮสกูลในสี่ปีเป็นความสามารถอันน่ามหัศจรรย์
แต่ไม่ใช่บัตรผ่านประตูสู่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดที่มีชื่อเสียงก้องโลก

ถ้าดูพื้นฐานครอบครัว ประวัติการศึกษา และเงินออมที่เตรียมไว้เพื่อการศึกษา
โอกาสที่คณะกรรมการของมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดจะคัดเลือกเธอเข้าเป็นนักศึกษาแทบจะเป็นศูนย์

แต่ลิซไม่ยอมแพ้ เธอสมัครชิงทุนการศึกษาทุกแห่งที่ทำได้

วันหนึ่งเธอได้ยินว่าหนังสือพิมพ์ นิวยอร์ก ไทม์ส มีโครงการมอบทุนการศึกษา
แก่เด็กยากจนที่เรียนดี จำกัดเพียงหกทุนเท่านั้น โดยส่งไปเรียนที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด

เธอจึงมุมานะเรียนหนักขึ้นเพื่อจะชิงทุน เป็นความฝันที่สูงมากสำหรับเด็กข้างถนน

การเรียนหนังสือโดยใช้ริมถนนนิวยอร์กเป็นโต๊ะเรียนไม่ใช่เรื่องง่าย
การชิงทุนการศึกษา นิวยอร์ก ไทม์ส ยิ่งยากเย็นแสนเข็ญ

โดยเฉพาะสำหรับเด็กด้อยโอกาสอย่างเธอ ต้องใช้ความมุ่งมั่นและกำลังใจแรงกล้า
ที่จะฝ่าอุปสรรคของประโยคที่ว่า "เรียนไปทำไม ยังไงก็ไม่มีอะไรดีขึ้น"

บ่อยครั้งเธอต้องนอนบนขบวนรถไฟสายบีจากเขต เดอะ บรองซ์,
สถานีรถไฟ และสวนสาธารณะ แต่เธอไม่ทิ้งการเรียน

บนถนนในนิวยอร์ก เธอมองเห็นผู้หญิงถือกระเป๋ากุชชี ชาแนล
เดินผ่านวัยรุ่นที่สวมเสื้อผ้าสกปรกเที่ยวขอเศษเหรียญ
ความแตกต่างทางชนชั้นถ่างกว้างเหลือเกิน

เมืองใหญ่อย่างนิวยอร์กวุ่นวายเกินกว่าจะมีใครก้มลงมองเด็กจรจัดข้างถนนคนหนึ่ง
ในฤดูหนาวสภาพแวดล้อมยิ่งทารุณ เมื่อป่าคอนกรีตปกคลุมด้วยน้ำแข็ง
ไม่ใช่สวรรค์สำหรับคนจรจัดแน่นอน

แต่เธอก็ยังฮึดสู้ต่อไป

เธอบอกว่า "ฉันต้องการมากเหลือเกินที่จะประสบความสำเร็จ เข้าฮาร์วาร์ด
ได้เงินทุนจาก นิวยอร์ก ไทม์ส… สิ่งที่ต้องการคือความศรัทธานิดหน่อยและการลงมือทำ"



เมื่อเธอรู้สึกตัวอีกครั้ง เธอกำลังนั่งอยู่ในห้องพักของเธอที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด เมื่ออายุสิบเก้า

มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดได้เปิดประตูต้อนรับเด็กสาวจากกองขยะ
ให้เข้าศึกษาต่อทางด้านจิตวิทยาคลินิก

ภายหลังเธอเล่าความรู้สึกยามนั่งในหอพักนักศึกษาวันนั้นว่า
"…ความเปล่าเปลี่ยวเฆี่ยนตีฉันอย่างหนัก มันไม่ใช่การเปลี่ยนผ่านที่ง่ายดายเลย"

อย่างไรก็ตาม เธอก็จำต้องหยุดเรียนพักใหญ่เมื่อพ่อตายระหว่างที่เธอเรียนฮาร์วาร์ด
ก่อนจากโลกไป พ่อทิ้งโน้ตให้เธอว่า "พ่อทิ้งความฝันของพ่อไว้เบื้องหลังนานมาแล้ว
แต่พ่อรู้ว่าความฝันเหล่านั้นปลอดภัยในมือลูกแล้ว"

และเธอก็สานฝันของพ่อสำเร็จ

ระหว่างการศึกษา ลิซใช้เวลาว่างเดินทางไปบรรยายตามแหล่งสลัม
เพื่อให้เด็กวัยรุ่นได้เห็นตัวอย่างว่า แม้จะเป็นเด็กจรจัดไร้ที่พักพิง ไม่มีเงิน
กินอาหารจากกองขยะ ทุกคนอาจมีชีวิตที่ดีได้ถ้าตั้งใจจริง



• บทสรุป

ลิซ กล่าวว่าเธอไม่รับพรจากนางฟ้าองค์ใด
ความสำเร็จเกิดจากการมีเป้าหมายชีวิตที่แน่นอน
เชื่อมั่นในศักยภาพของตัวเอง บวกกับความอุตสาหะ

อย่ามัวแต่มองคนอื่นและคิดว่าพวกเขาทำได้ เพราะเขามีบางอย่างเหนือคุณ
มนุษย์ทุกคนมีเท่ากัน เพียงจะใช้สิ่งที่มีให้เกิดประโยขน์เต็มร้อยหรือไม่
คุณต้องเชื่อว่าอนาคตอยู่ในกำมือของคุณ และคุณเป็นผู้กำหนดเอง

เธอบอกว่า "ฉันอยากให้คุณมองภาพกว้าง เราทุกคนเชื่อมโยงกัน
มันเป็นวงจร ผู้คนสร้างความเปลี่ยนแปลงต่อชีวิตผู้คน
ความฝันที่ปราศจากการเกื้อหนุนก็เหมือนเครื่องบินไร้ปีก…
ฉันอยากให้วิสัยทัศน์ของฉันเป็นตัวกระตุ้นการเปลี่ยนแปลงในโลก"

เธอพยายามบอกให้คนอื่นหัดมองว่า
ต่อให้ชีวิตทนทุกข์ทรมานเพียงไร จงอย่าสิ้นหวัง

"เมื่อทุกข์ทรมาน ฉันต้องมองว่าสิ่งต่างๆ สามารถที่จะไม่เหมือนเดิมได้
ฉันเริ่มไขว่คว้าคุณค่าของบทเรียนซึ่งฉันเรียนจากการอาศัยอยู่ตามข้างถนน"

ครั้งหนึ่งเธอพูดให้คนอื่นฟังว่า
"เหตุผลที่ฉันกำลังยืนที่นี่ต่อหน้าพวกคุณในวันนี้
ก็เพราะฉันเลือก "ทางสายบน" ซึ่งเป็นทางสายที่ทุกคนเลือกได้"

คนบางคนสามารถสร้างชีวิตจากศูนย์ บางคนสร้างจากชีวิตติดลบ
และบางคนไม่ยอมสร้างอะไรเลยจากสิ่งที่มีมากมาย

บางทีความแตกต่างของ ทางสายบน กับ ทางสายล่าง
อยู่ที่การมองเห็นคุณค่าของชีวิตของตัวเองหรือไม่ ง่ายๆ

พลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ที่ควรศรัทธาอันดับแรก ... อยู่ในตัวคุณเอง

หมายเหตุ : ในปี 2003 ชีวิตของ ลิซ เมอร์เรย์
ได้รับการสร้างเป็นภาพยนตร์เรื่อง Homeless to Harvard





ที่มา: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=524143337672168&set=a.485727308180438
.1073741828.483593508393818&type=1&ref=nf

Create Date : 29 ธันวาคม 2556		0 comments
Last Update : 19 มกราคม 2558 15:16:25 น.
Counter : 1496 Pageviews.
Share Tweet