มันเป็นตอนเช้าเวลาประมาณ 08.30 น. ที่วุ่นวายเอาการ
เมื่อสุภาพบุรุษสูงอายุท่านหนึ่งในวัย 80 กว่า
มารับบริการแพทย์ตัดไหมจากแผลที่หัวแม่มือ
และบอกว่าขอให้รีบหน่อยเพราะมีนัดตอน 09.00 น.

เมื่อผมตรวจร่างกายตามปกติเสร็จ ผมก็ขอให้นั่งรอ
โดยผมรู้ว่าอย่างไรเสียก็ไม่หนีหนึ่งชั่วโมงกว่าที่จะถึงคิว

ผมเห็นสุภาพบุรุษท่านนี้ดูนาฬิกาหลายครั้งอย่างกระสับกระส่าย
ผมว่างอยู่พอดี จึงเข้าไปดูแผลให้ เมื่อตรวจดูก็เห็นเป็นปกติ
ผมจึงเดินไปหารือกับหมอคนหนึ่งที่ให้บริการอยู่ เอายาและวัสดุมาทำแผลให้

ขณะที่ตัดไหมอยู่ผมก็ถามว่า มีนัดกับหมออีกคนหรือจึงดูรีบร้อน
สุภาพบุรุษท่านนี้ตอบว่าไม่หรอก แต่จำเป็นต้องรีบไปเนิร์ซซิ่งโฮม
เพื่อกินอาหารเช้ากับภรรยา ผมก็ถามถึงสุขภาพของภรรยา
ก็ตอบว่าภรรยาอยู่ที่นั่นมานานพอควรแล้ว และเธอเป็นโรค Alzheimer's

ขณะที่คุยกัน ผมก็ลองถามดูว่า
เธอจะรู้สึกกังวลเป็นทุกข์ไหมถ้าไปสายสักหน่อย
สุภาพบุรุษท่านนี้ก็ตอบว่า
เธอไม่รู้หรอกว่าผมเป็นใคร เธอจำผมไม่ได้มา 5 ปีแล้ว
ผมรู้สึกแปลกใจจึงถามว่า
'แล้วคุณก็ยังไปทุกเช้าถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าคุณเป็นใครก็ตาม'

สุภาพบุรุษสูงอายุยิ้มและตบเบาๆ บนมือผมและพูดว่า
'ถึงเธอไม่รู้จักผม แต่ผมยังรู้ว่าเธอเป็นใคร'

ผมต้องกลั้นน้ำตา ขณะที่เดินจากไป ขนบนแขนผมลุกชันและคิดว่า
'นั่นคือความรักอย่างที่ผมต้องการในชีวิต'



ความรักที่แท้จริงไม่ใช่เรื่องของกายภาพหรือโรแมนติก

ความรักที่แท้จริงคือการยอมรับทุกสิ่งที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน
ได้เป็นมาตลอด รวมทั้งที่จะเป็น และที่จะไม่เป็นด้วย

คนที่มีความสุขที่สุด ไม่จำเป็นว่าจะต้องมีสิ่งดีที่สุดของทุกสิ่ง
เขาเพียงทำสิ่งที่เขามีอยู่ให้ดีที่สุด

ผมขอบอกว่า 'ชีวิตไม่ใช่เรื่องของการทำอย่างไรให้รอดจากพายุฝน
แต่เป็นเรื่องของการจะเล่นน้ำฝนอย่างไร'

(Life is not about how to survive the storm, but how to dance in the rain)



credit : postjung.com

Create Date : 04 มิถุนายน 2556
Last Update : 4 มิถุนายน 2556 13:05:17 น.		2 comments
Counter : 1465 Pageviews.
Share Tweet