ปั้นมากับมือ

เตือนใจ บัวคลี่
ปั้นถ้อยร้อยคำ

วันแรกของการเป็น "เรา"

พ่อจุดธูป แม่จุดเทียน ในห้องหอ
พ่อมองแม่ แม่มองพ่อ ต่างใจสั่น
มิเคยรู้ รสรัก หนักใจครัน
อดใจรอ ถ้วนสามวัน จึงเรียนรู้

อันกลกาม ประเวณี ที่ในโลก
เปิดเผยมาก ก็โสโครก น่าอดสู
รอให้ถึงเวลาแล้วตาตรู
ค่อยศึกษา ค่อยค่อยรู้... สมตามวัย

"ทารก"

เจ้าพลิกคว่ำครั้งแรกสี่เดือนเศษ
สังเกตว่าลูกแม่เจ้าหนักร่าง

ชูคอ คอตั้งอยู่ ใบหูกาง
ปากบางยิ้มอ้า ตาดำวาว

แล้วเริ่มนั่ง เริ่มคลาน เริ่มตั้งไข่
เคลื่อนไหวพร้อมส่งเสียงแจ้วแจ้ว
เริ่มทอดย่างใกล้ใกล้ไปตามแนว
เป็นดวงแก้วที่แม่หุ้มด้วยเปลือกไม้

"ใช้สมอง"

เลือกของใช้ตามรสนิยมของตนเถอะลูก
ผิดหรือถูกไม่มีเกณฑ์มาตรฐาน
เช่นแต่งชุดหรูล้ำไปทำงาน
อยู่บ้าน นุ่งผ้าขาด เรื่องของเรา

เลือกคบเพื่อนแบบไหนตามใจลูก
ผิดหรือถูก อย่างน้อย ค่อยคลายเหงา
ถึงเพื่อนเป็นนักเลงสุราบ้าน้ำเมา
ก็เยาว์จะแยกได้ชนิดคน

"ควบคุม"

ความรักนั้นคล้ายของไหล
ไม่เข้าใครออกใครหรอกลูกเอ๋ย
แต่มักไหลไปข้างคนที่คุ้นเคย
หากเฉยหากห่างไหลต่างกัน

ความรักใช้วัตถุคงรูป

เดี๋ยวพองเดี๋ยวซูบลดหลั่น
มีขึ้นมีแรมไปตามวัน
ฉะนั้น....ระวังให้ดี

"แล้วแต่ลูก"

จะมิห้าม หากลูกรั้น เข้าป่ารก
เพราะแม่ไม่อาจป้องปกจนแก่เฒ่า
แม่โอบอุ้มเฉพาะสมัยวัยยังเยาว์
และชี้ทางให้เจ้าได้รู้ทาง

แม่จะบอกเฉพาะที่แม่รู้
เพราะแม่ใช่พหูสูตทุกอย่าง
ที่เคยฝัน ฝันแม่ อาจจะค้าง

และสวรรค์อาจไม่ว่างให้แม่เนา

"วันเบาเบา"

แม่เดินทางมาถึงกึ่งทางแล้ว
ยังเหลือแววสดใสตรงใดบ้าง
แต่หน้าผากคิ้วตาจมูกคาง
ทุกอย่างเหี่ยวแห้งไปตามกาล

ที่เคยวาวหมดแววเสียแล้วหนอ
ตาเอ๋ยตาสิ้นน้ำหล่อวะวาบหวาน
พุ่มพวงเคลื่อนคล้อยห้อยหย่อนยาน
กาลหนอกาล ทำลาย เจ๊บใจ๊...เจ็บใจ

"ในที่สุด"

จบเอ๋บจบที
ถึงวันนี้ ตากะยาย หงอยเหงา
บ้านกว้าง เหลือเพียง สองเรา
ลูกเต้า ออกไป สร้างรวงรัง
เสร็จภาระ ทั้งผอง ของมนุษย์

ก้าวมา ถึงจุด ที่วาดหวัง
เงียบสงบ ทุกยาม ตามลำพัง
ทบทวน ความหลัง สองคนเอย

หนังสือเล่มนี้ฉันได้หยิบอ่านครั้งแรกตอนไปเที่ยวบ้านกุ๊ก
กุ๊กเป็นฝาแฝดกับกิ๊ก บ้านของกุ๊กเป็นโรงพิมพ์
ที่ตั้งอยู่ตรงข้ามร้านหนังสือดอกหญ้าสาขาเดียวในจังหวัด
ตอนนั้นเราทั้งคู่อยู่ป.5

ฉันชอบอ่านกลอนเป็นทุนอยู่แล้ว
พอได้มาอ่านหนังสือเล่มนี้ มีความรู้สึกมากมายอย่างบอกไม่ถูกเกิดขึ้น
บทกลอนในเล่มนี้ เป็นการบอกเล่าชีวิตจริงของผู้เขียน และเรื่องจริงในโลก
แก่นของชีวิต ที่ฉันเพิ่งได้พบ ผู้เขียนบอกเล่าอย่างละมุนละไม ละเอียดอ่อน งดงาม
เลือกใช้คำและการเว้นจังหวะที่สละสลวย เต็มไปด้วยความรัก
ฉันอ่านแล้วอิ่มเอมในใจ และเศร้าไปพร้อมกัน
ในบทสุดท้ายแม้จะดูเหงาๆ แต่ก็เต็มไปด้วยความพึงใจ
ฉันได้ราวกับเข้าไปนั่งในใจของผู้เขียน
และมันช่วยชี้ทางให้ฉันอยากมีชีวิต ความคิด และบทสุดท้ายอย่างนี้