มีช่างไม้สูงอายุคนหนึ่ง ต้องการจะเกษียณตัวเองและใช้ชีวิตที่หรูหรากับภรรยา
จึงบอกความต้องการดังกล่าวกับนายจ้างที่เค้าทำงานให้มาทั้งชีวิต

นายจ้างบ่นเสียดาย ที่จะต้องสูญเสียช่างฝีมือดีไป หวังจะให้เขาทำงานต่อ
แต่ช่างไม้ก็ยังยืนกรานขอเกษียณตัวเองตามเดิม
นายจ้างจึงได้ขอร้องให้ช่างคนนี้ช่วยสร้างบ้านให้อีกสัก 1 หลัง

นายจ้างพูดว่า "เอาอย่างนี้ ผมมีที่ดินว่างอยู่ติดทะเลสาบอยู่แปลงหนึ่ง
ทิวทัศน์งดงามเป็นอย่างมาก แต่ขาดบ้านพักตากอากาศ
ผมอยากให้คุณสร้างบ้านหลังสุดท้าย โดยที่คุณต้องใช้วัสดุไม้ที่ดีที่สุด
และใช้ฝีมือที่ปราณีตที่สุดในการสร้าง" ช่างไม้ก็ฝืนใจตอบตกลง

จากนั้นช่างไม้ก็ลงมือสร้างบ้านไม้หลังสุดท้ายของตนเอง แต่ในใจกลับคิดว่า
เดี๋ยวเราก็เกษียณแล้ว ถ้าทำออกมาไม่ดี นายจ้างไล่ออกก็ไม่มีอะไรเสียหายอยู่แล้ว
แล้วทำไมต้องตั้งใจด้วยล่ะ?

ดังนั้น ช่างไม้ก็ไม่ได้คัดเลือกไม้ที่แข็งแรงมาสร้างบ้าน
แต่เลือกไม้ส่งๆ เป็นไม้คุณภาพต่ำจากภูเขา
เขาไม่ใส่ใจว่าบ้านจะแข็งแรงหรือไม่ เพียงสักแต่ว่าสร้างให้เสร็จๆไป

จนในที่สุดเขาก็ทาสีเพื่อให้ภายนอกดูสวยงามและปกปิด
เขาคิดในใจว่า ขอให้ข้างนอกดูดีไว้ก่อน พอส่งงานได้ก็พอ
โครงสร้างภายในจะเป็นอย่างไรก็ช่าง เจ้านายดูไม่ออกหรอก

ครั้นพอบ้านสร้างเสร็จก็พบว่า
มันไม่เหมือนงานที่เป็นฝีมือของช่างคนนี้เลยแม้แต่น้อย
บ้านที่สร้างมาก็เป็นงานที่หยาบๆ วัตถุดิบที่ใช้ก็ด้อยคุณภาพ
มันช่างเป็นการจบชีวิตช่างฝีมือดีที่ไม่สวยหรูเลย

วันที่งานเสร็จ นายจ้างก็มาตรวจงาน ผลปรากฏว่าเป็นที่พอใจอย่างมาก
นายจ้างดูไม่ออกว่าขาดตกบกพร่องอะไร

ก่อนที่นายจ้างจะไปเขาตีไหล่ช่างไม้เบาๆ ควักกุณแจออกมาพวงหนึ่งยื่นส่งให้ช่างไม้ แล้วบอกว่า
"ตอนนี้บ้านหลังนี้เป็นของคุณแล้ว ผมขอบคุณมากที่คุณอยู่ทำงานกับผมมานานหลายปี
นี่ถือเป็นของขวัญเกษียณที่ผมตั้งใจจะมอบให้คุณ"

เมื่อช่างไม้ได้ยินเช่นนั้น ถึงกับตกใจและอุทานกับตัวเองว่า
น่าละอายจริงๆ ถ้าเขารู้สักนิดว่ากำลังสร้างบ้านของตัวเองอยู่ เขาก็คงตั้งใจสร้างให้ดีกว่านี้ .....



คุณได้เรียนรู้อะไร? จากนิทานเรื่องนี้...

เช่นเดียวกับพวกเรา ที่กำลังสร้างชีวิตของตัวเราเอง
ด้วยการสั่งสมสิ่งต่างๆ วันละเล็กวันละน้อย
และบ่อยครั้ง ที่เราไม่ได้ใช้ความพยายามอย่างที่สุดในการสรรค์สร้างชีวิตของตัวเอง

และเมื่อวันหนึ่งมาถึง เราก็จะตระหนักว่า
เราต้องใช้ชีวิตอยู่กับทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เราเป็นผู้สร้างขึ้นมาทั้งหมด ..

และเมื่อถึงวันนั้น เรามักจะพูดเสมอว่า ถ้าเราสามารถย้อนกลับไปได้
เราจะทำทุกอย่างให้ดีขึ้นซึ่งเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้!

แต่ความจริงหาได้เป็นเช่นนั้นไม่ ... พวกเราทุกคนก็เปรียบเสมือนช่างไม้
ทุกๆ วันพวกเรากำลังตอกตะปู ปูกระดาน หรือแม้แต่กำลังเลือกกำแพงให้กับชีวิตตัวเอง

ดังคำพูดที่ว่า "ชีวิตในอนาคตก็คือสิ่งที่เราสร้างด้วยตัวเราเอง"

ทัศนคติ และ ทางเลือกต่างๆที่พวกเราได้เลือกกันในวันนี้
ก็เสมือนกับการสร้าง "บ้าน" (ชีวิต) ที่เราจะต้องอยู่กับมัน.....

ดังนั้นจงสร้างบ้านด้วยความฉลาด และจงจำไว้ว่า

"จงทำงานเหมือนกับว่า....เราไม่ต้องการเงินทอง
จงรักราวกับว่า......เราไม่เคยเจ็บ
จงเต้นระบำ(ร่าเริง)ราวกับว่า.....ไม่มีใครจ้อง"

ความเสมอต้นเสมอปลายก็นับว่าเป็นคุณธรรมอีกประการหนึ่งที่เราไม่ควรละเลย
ทุกวันนี้เราทำอะไรกันอยู่ เราได้เก็บเกี่ยวสิ่งที่ดีๆให้กับชีวิตของเราหรือยัง???...

จงใช้ชีวิตราวกับว่ามันคือ "วันสุดท้าย"
เพราะนี่คือวิธีเดียว .. ที่จะสร้างชีวิตได้อย่างดีที่สุด ..



 Facebook

Create Date : 30 พฤษภาคม 2557
Last Update : 30 พฤษภาคม 2557 16:52:02 น.		0 comments
Counter : 2242 Pageviews.
Share Tweet