|
|
Truth or Die บทที่ 2
Truth or Die บทที่ 2
ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย แพรีคิด ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะทำจริงๆ
แต่ลิลไม่ได้สนใจความคิดของแพรีเลย เธอถือถ้วยน้ำชาไว้และเริ่มเดินไปทางโต๊ะน้ำชา
“เธอบ้าไปเเล้ว” มัลลอรีพูด
แครอลมองแพรีกับมัลลอรีและตีหน้าสงสัย จากนั้นเธอก็หันไปมองลิลที่โต๊ะน้ำชาพร้อมดันแว่นตาของเธอขึ้น
ลิลเดินผ่านไปยังปลายโต๊ะที่มีตะกร้าสีเงินวางอยู่ มีผลไม้วางอยู่บนผ้าลินิน แพรีเห็นโต๊ะสั่นเล็กน้อย
“อา...” แครอลพูดกับตัวเอง
วินาทีต่อมาโต๊ะทั้งโต๊ะก็เอียงไปอีกทางเเละเอียงกลับมาเหมือนเดิม เเต่หลังจากที่แอปเปิล ส้ม และผลไม้อื่นๆ ร่วงหล่นลงบนพื้นเเล้ว คนอื่นๆ พากับเขยิบตัวออกจากตะกร้า
เด็กสาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ถอนหายใจออกมา จากนั้นคนหลายคนก็ช่วยกันหยุดเหล่าผลไม้
ลิลเป็นหนึ่งในนั้น...เก็บแอปเปิลและส้มเข้าที่อย่างรวดเร็วพร้อมทั้งเลื่อนชามเกลือไปอีกทาง
ที่อีกด้านหนึ่งของโต๊ะ คนเสิร์ฟชาเงยหน้าขึ้น
“เกิดอะไรขึ้น?” น้ำเสียงของเธอเด็ดขาด เธอวางถ้วยที่ถืออยู่ลงแล้วก้าวยาวๆ ไปยังโต๊ะนั้น
ทุกคนมองเธอ
ทุกคนยกเว้นลิล
แครอล มัลลอรี เกรซ จีน และแพรี
พวกเธอมองลิลขณะที่ลิลไม่มองใครเลย แต่เธอสับเปลี่ยนโถน้ำตาลกับโถเกลือ จากนั้นเธอก็หยิบถ้วยชาขึ้นมาแล้วหายไปในฝูงคน
“หยุดมันไว้เร็วๆ” เสียงผู้หญิงพูด นาทีต่อมาเธอก้าวยาวๆ ไปที่โต๊ะและจัดทุกอย่างเข้าที่เดิม เธอกวาดสายตาคมกริบไปรอบๆ
“ชา!” เธอออกคำสั่ง เด็กหญิงหลายคนที่อยู่ในแถวมองทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆ กลับเข้าที่ของมัน
ลิลเดินกลับมายังที่ของตัวเองที่อยู่ใกล้ๆ หน้าต่าง
“ดีมาก!” เกรซพูด เธอผงกศีรษะจนต่างหูสีเงินสะท้อนแสงแวววาว
“เธอทำได้ยังไงน่ะ?” มัลลอรีพูด
ลิลตอบ ดวงตาเป็นประกาย “นี่...ฉันเป็นนักฟุตบอลนะ ฉันทำในสิ่งที่นักฟุตบอลที่ดีทำกัน...ฉันเดินชนโต๊ะ!”
“จุ๊ๆ ดูนั่นสิ” แครอลพูด
คนเสิร์ฟชาวางถ้วยชาลง นิ้วมือของเธอมีทั้งแหวนทองและเพชรส่องเป็นประกายวูบวาบ เธอยื่นมือไปใกล้ชามเกลือ
เด็กสาวทั้งหกมองจนลืมหายใจ
เธอลดมือของเธอลง...โดยไม่ได้สังเกตว่าโถน้ำตาลกับโถเกลือนั้นวางสับกัน เธอตักเกลือสองช้อนลงไปในถ้วยชาและถือมันเดินยิ้มไปให้เด็กหญิงที่ยืนรออยู่ เด็กสาวยิ้มตอบและเดินออกไป และมีเด็กคนอื่นเดินเข้ามาแทน
พวกเธอมองดูคนเสิร์ฟชาเติมชา แล้วแถวก็เคลื่อนไปอย่างรวดเร็ว
ดวงตาของเธอกลอกไปมา จมูกของเธอยู่
“อุ๊ย” เธอพูดเสียงดังพร้อมกับมองไปรอบๆ เธอลดศีรษะลงดมกลิ่นชา เธอจิบอย่างระวังอีกรอบและพ่นออก
“อุ๊ย!” เธอพูดดังกว่าเดิม
ขณะนั้นเด็กสาวคนอื่นที่อยู่ใกล้ๆ ก็บ้วนชากลับลงไปในถ้วยแล้วร้องเสียงดัง
“รสยังกับเกลือ!” เธอร้อง “นี่มันแย่มาก!”
ขณะเดียวกันเสียงพูดพล่ามของเด็กสาวคนอื่นๆ ที่ชิมชารสเกลือก็ดังขึ้นมา
คนเสิร์ฟชาเติมชาต่อไปโดยไม่ได้สังเกตถึงความวุ่นวายที่เกิดขึ้น เธอตักเกลือลงไปหนึ่งช้อน เหยื่อรายหนึ่งรับชาแล้วเดินตรงไปยังโต๊ะ
“เดี๋ยวก่อน!” เธอร้อง
“อะไรคะ?” คนเสิร์ฟชาถาม
“ชาค่ะ” เด็กสาวพูด “มีบางอย่างผิดปกติในน้ำชา”
“ไม่มีทาง ฉันเป็นคนชงชาเอง” คนเสิร์ฟชาพูด “มันเป็นชารสเลิศ” เธอก้มลงจิบ
ลิลหัวเราะเบาๆ มัลลอรีเอามือปิดปากตัวเอง...ดวงตาสีน้ำตาลของเธอเบิกกว้าง
เกรซเริ่มหัวเราะคิกคัก แพรีกลั้นหัวเราะเต็มที่ แครอลยิ้มกว้าง ขณะที่จีนพูดพึมพำว่า “ถึงเวลาระเบิดแล้ว”
พวกเธอไม่ได้รอนานเลย
“เอ้อ” คนเสิร์ฟชาร้อง ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอพยายามจะไม่บ้วนชากลับลงถ้วย ที่สุดเธอก็กลืนมันลงไป
“เอ่อ...ชานี่มีเกลือ” เธอร้องเสียงดัง มองไปยังเหยือกชาและรอบห้อง มีเสียงหัวเราะคิกคักอยู่รอบๆ เธอก้าวไปที่โต๊ะ
“นี่มันไม่ตลกนะ!” เธอพูด
เสียงหัวเราะดังขึ้น
คนเสิร์ฟชามองโถเกลือในมืออย่างโมโห คิ้วของเธอขมวด เธอเอื้อมมือไปยังโถเกลือและสังเกตใกล้ๆ จากนั้นเธอชูโถเกลือขึ้นสูงและพูดออกมาว่า “นี่มันโถเกลือ! เอาล่ะ! ใครเป็นคนทำ? ใครสับเปลี่ยนโถเกลือกับโถน้ำตาล?”
แต่ทั้งห้องกลับหัวเราะ
ที่มุมห้อง แพรีและเด็กสาวอีกห้าคนหัวเราะเสียงดัง
“เยี่ยมมาก!” จีนหอบ เธอปัดผมไปข้างหลัง...ตาสีฟ้าของเธอเป็นประกายเจิดจ้า
“ฉันไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำ” แพรีเสริม...สีหน้าระบายไปด้วยรอยยิ้ม
เกรซยิ้มกว้างกับชัยชนะของลิล “เธอเก่งมาก” เธอพูด
แครอลหยุดหัวเราะเป็นคนแรก “ตลกมาก” เธอพูดช้า “แต่เป็นเรื่องเด็กๆ”
“เฮ้! เธอเป็นคนท้าฉันเองนะ...จำได้ไหม?”
แครอลยกมือขึ้น “เธอทำดีแล้ว ฉันยอมรับ แต่มันเป็นเรื่องง่ายๆ เรื่องของเด็ก”
“ฉันอยากจะเห็นเธอทำมากกว่า” ลิลตอกกลับ
ดวงตาของแครอลหรี่เล็กลง เธอมองลิล จากนั้นก็มองไปรอบๆ เด็กสาวทั้งห้า
“แล้วพวกเธอล่ะ พวกเธอจะเล่นเกมนี้ไหม? เกมจริงหรือกล้า...ของจริง”
แพรีหายเหนื่อยจากการหัวเราะหลังจากรู้สึกตัวว่าทุกคนเริ่มคุยกัน แต่ทันใดนั้นเธอกลับรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมา
“เธอพูดเรื่องอะไรกัน?” เธอถามแครอล...เสียงของเธอเบาราวกับเสียงของเด็กเล็กๆ
ดูเหมือนแครอลจะไม่ได้สังเกตความผิดปรกติของแพรี แล้วเธอก็ตอบว่า “ก็เกมจริงหรือกล้าแบบจริงๆ น่ะสิ แบบที่...ท้าทายให้ทำอะไรสักอย่าง แล้วก็...พูดความจริงที่เป็นความลับสุดยอดของพวกเรา”
ไม่นานเสียงหัวเราะก็หมดไป การเสิร์ฟชายังคงดำเนินต่อไปโดยที่โถเกลือกับโถน้ำตาลถูกจัดวางให้เข้าที่ ถ้วยรองจานและช้อนวางอยู่ด้วยกัน...ใกล้กับประตู คนเริ่มเคลื่อนตัวห่างจากแถวชาและเดินเข้าไปในงาน
มันประหลาดจัง? แพรีสงสัย หรือฉันจะคิดมากไปเอง? แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรจนแครอลพูดต่อว่า
“พวกเราจะมีกระดาษคนละแผ่น แล้วเราก็จะเขียนความลับสุดยอดของเราที่ไม่อยากให้ใครรู้ลงไป”
“อย่างเช่นเวลาที่ฉันยิงลูกเข้าประตูตัวเองหรือเปล่า?” ลิลถาม
แครอลหรี่ตามองพร้อมกับตอบแบบแกนๆ ว่า “ไม่ใช่ มันต้องเป็นความลับที่เลวร้ายกว่านั้น ความลับที่เราไม่อยากเปิดเผย”
“โอ...ใช่...ถูกต้อง...อย่างเช่นฉันฆาตกรรมน้องชายคนเล็กของฉัน” ลิลตอบโดยไม่คิดอะไร
แครอลเผชิญหน้ากับลิล...เธอจ้องลิล...รอยยิ้มหายไปจากหน้าเธอ
“นั่นแหละ ใช่เลย” แครอลตอบในที่สุด
“ว้าว” เกรซพูด
“แล้วหลังจากนั้นล่ะ?” จีนถาม
“เราก็เขียนชื่อไว้ในกระดาษ จากนั้นก็ม้วนใส่ไว้ในกล่องเหล็กที่ซื้อจากร้านขายเครื่องเขียน”
“ใช่แล้ว...ถูกต้อง...แล้วเราก็จะเอากล่องนั้นให้เธอ แล้วเธอก็จะอ่านความลับของเราทั้งหมด” จีนพูดเหน็บแนม “เราไม่รู้จักเธอ แล้วฉันก็ไม่เคยพบเธอมาก่อน...ไม่เคยสักคน แล้วฉันจะเชื่อเธอได้ยังไง?”
“ง่ายมาก” แครอลพูด เราก็จะไปซื้อกล่องที่เรียกว่ากล่องความจริง เมื่อเราเอากระดาษใส่ไว้ข้างในแล้ว เราก็จะล็อกมัน เอากุญแจใส่ไว้ในซองจดหมาย...ปิดผนึกมันซะ จากนั้นเราทุกคนก็จะเซ็นซื่อพวกเราบนซองนั่น ดังนั้นเราก็จะไม่สามารถเปิดได้โดยที่เราไม่รู้”
“อืมมมม ไม่เลว แล้วจากนั้นอะไรอีกล่ะ?” จีนถาม
“เราทุกคนจะเขียนคำท้าใส่กระดาษแล้วจับมันขึ้นมา ถ้าใครทำไม่ได้ เราจะหยิบกระดาษที่มีชื่อของคนๆ นั้นในกล่องออกมาอ่านดังๆ”
เกรซสั่นศีรษะจนต่างหูสีเงินสะท้อนแสงไฟ...แพรีคิดว่าเกรซมีท่าทางคล่องแคล่วมาก
“ฉันไม่ชอบเลย” เธอพูด “ฉันหมายถึง...เรามีเหตุผลอะไรที่จะทำ”
“เธอพูดถูก” มัลลอรีพูดเสียงนุ่ม “เกรซพูดถูก”
แครอลยักไหล่และมองที่นาฬิกาของเธอ “จุดประสงค์ก็เพื่อความสนุกน่ะสิ แต่ถ้าพวกเธอกลัว...”
“ฉันไม่กลัว” จีนพูดขึ้นมาทันที ดวงตาสีฟ้าของเธอหรี่ลง
“ไม่ใช่ฉันแน่” ลิลพูด
เกรซกอดอกแล้วพูดว่า “และ...ฉันก็ไม่กลัว แต่...”
“ดูเหมือนว่าเธอจะกลัวนะ” แครอลพูด “กลัวที่จะสนุกเหรอ”
“โอ เธอคิดว่าฉันจะตกหลุมพรางจิตวิทยาโง่ๆ นี่รึ” เกรซกัดฟันพูดต่อไปว่า “ก็ได้ ฉันจะทำ”
มัลลอรีที่ยืนอยู่ข้างแพรีค่อยๆ พยักหน้า “ก็ได้”
แครอลนี่พิลึกจัง แพรีคิด เเล้วไงล่ะ เกมดูน่าสนใจ เเต่จะเป็นยังไงถ้าเธอตอบว่าไม่ หลังจากนั้นเธอจะไม่มีเพื่อนในมหาวิทยาลัยซาเล็มเลยรึ แต่...มันเป็นเรื่องน่าสนุก...ทำให้ผู้คนสนุกสนานและกลายเป็นเพื่อนที่ดี แม้ว่ามันจะเป็นวิธีที่แปลกไปสักหน่อยก็เถอะ
“แพรีล่ะ?” แครอลถาม
แพรีเงยหน้าขึ้นและรู้ว่าอีกห้าคนกำลังรอคำตอบจากเธออยู่
ฉันว่ามันไร้สาระแต่มันคงจะสนุก เธอคิด
“แน่นอน” เธอตอบ “ฉันจะทำ...ฉันไม่กลัว”
จบบทที่ 2
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
ค่อยๆ มาแปะบทต่อไปให้อ่านกันแล้วนะคะ สาวๆ ในเรื่องเริ่มเล่มเกมแผลงๆ กันแล้ว ต่อไปจะเป็นยังไง บทที่ 3 และ 4 จะฮาและน่ารักมากๆ รออ่านกันต่อตอนหน้าค่ะ
สุดท้าย ขอทิ้งท้ายด้วยเกมชิงหนังสือเล็กๆ น้อยๆ ตอบแทนผู้อ่านปีใหม่นี้นะคะ
มิถุนาจะแจกเรื่อง”รักนอกรอบ” (สนพ. ยาหยี-ยาใจ มิถุนาเขียนร่วมกับไผ่แก้ว) 1 เล่ม และเรื่อง “คู่จุ้นวุ่นรัก” (สนพ. ยาหยี-ยาใจ) 2 เล่ม
กติกาง่ายๆ เพียงตอบคำถามที่ว่า “เพื่อนๆ ชอบอ่านนิยายแนวไหน และเหตุผลเพราะอะไร”
ส่งคำตอบมาที่ busaba401@hotmail.com โดยพิมพ์ชื่อหัวข้ออีเมลว่า “ชิงรางวัลรักนอกรอบกับคู่จุ้นวุ่นรัก”
โดยมิถุนาจะจับฉลากเลือกผู้โชคดีมา 3 ท่าน หมดเขตร่วมสนุก 14 ม.ค. 55 ประกาศผลวันที่ 15 ม.ค. 55
อย่าลืมมาเล่นเกมกันเยอะๆ นะคะ
แล้วเจอกันค่า
มิถุนา
Busaba401@hotmail.com
//mithuna.bloggang.com
| Create Date : 31 ธันวาคม 2554 |
| Last Update : 31 ธันวาคม 2554 20:52:55 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1542 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
E-book ของมิถุนา
 | | คืนปรารถนา | | มิถุนายน | | www.mebmarket.com | | ทั้งหมดเริ่มต้นจากความเข้าใจผิด...อชิระคิดว่ามิลินท์หักหลังเขา เขาจึงใช้ความรักที่เธอมีให้เขาเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น มิลินท์จาก... |  |
|
 | | ร้ายนัก(ไม่)รักเสียดีไหม | | มิถุนายน | | www.mebmarket.com | | เมื่อยอดคุณป๊า ที่ถือคติที่ว่า เรือล่มในหนอง ทองจะไปไหน พยายามจับคู่ลูกๆ ที่เหลือให้ครบ อดีตคู่กัดสมัยละอ่อนเลยได้โคจรมาพบกันอีกครั้งในฐานะเจ้าบ่าวและเจ้าสาว... | |
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [
