Group Blog
 
All blogs
 
Truth or Die บทที่ 14

Truth or Die บทที่ 14

เธอไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน เธอไม่เหมือนคนพวกนั้น เธอเป็นเพื่อนที่ดี เพื่อนที่ดีจะอยู่กับเพื่อนเสมอเมื่อพวกเขาต้องการเธอ ไม่นับพวกที่เห็นว่าผู้ชายสำคัญกว่าเพื่อน

ผู้ชายผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แต่เพื่อนจะอยู่กับเราตลอดไป

แต่ถ้าเพื่อนคนหนึ่งของคุณพยายามจะฆ่าคุณล่ะ

หยุดคิดอย่างนั้นเสียที เธอพูดกับตัวเอง สองมือกอดหนังสือแนบอกแน่น ราวกับว่ามันจะช่วยป้องกันกระสุนได้ยังไงยังงั้น

ป้องกันการถูกเพื่อนฆาตกรรม

ร่างคุ้นตาก้าวออกมาจากห้องสมุด ผมสีดำของเขายุ่งเหยิง...สีดวงตาของเขาเข้ากับสีฟ้าของปกเสื้อและชายเสื้อเชิ้ตที่โผล่พ้นเสื้อสเวตเตอร์ที่เขาสวมอยู่ เขากำลังหัวเราะและตบหลังผู้ชายอีกคนเบาๆ

"ไบรอัน!"

เขาหยุดมองไปรอบๆ เขาเห็นเธอ แล้วเขาก็มองเธอด้วยความประหลาดใจ

เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังแดง

"เฮ้" เขาเรียก

"ฉัน...เอ่อ...ฉัน..." เธอเริ่ม

"แล้วเจอกันทีหลังนะ" ผู้ชายคนนั้นพูดกับไบรอัน เขามองเธอผ่านๆ...รู้ว่าการมองแบบนี้จะยิ่งทำให้หน้าของเธอแดงกว่าเก่า

"อย่าไปสนใจเขาเลย" ไบรอันพูดพร้อมกับเดินมาหยุดอยู่ตรงที่ที่เธอยืนอยู่ "ความจริงคือ...เขาค่อนข้างจะกลัวผู้หญิงน่ะ"

"เฮ้ย!" ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเขาพูด

"ไม่เป็นไรหรอก" แพรีพูด

"ผมกำลังคิดถึงคุณอยู่พอดี" ไบรอันพูดต่อ "จริงๆนะ มันฟังดู..." เขาหยุดและเอียงศีรษะมองแพรีอย่างสงสัย เขาขมวดคิ้วจนหน้าผากย่น

"แพรี?" เขาพูดด้วยโทนเสียงที่เเตกต่างไปจากเดิม "เฮ้...คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?"

"ฉันต้องพูดกับคุณ" เธอระเบิดออกมา "ฉันต้องพูดกับใครสักคน" เธอกลัวมากจนรู้สึกว่าลำคอตีบตับ ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะเริ่มร้องไห้ เธอหันไปอีกทางและเดินข้ามไปอีกฟาก

"วันแย่ๆ หรือครับ?" ไบรอันพูดอย่างอ่อนโยน เขาโอบเเขนรอบไหล่ของเธอและเธอก็เอนพิงเขาอย่างเต็มใจ

"ใช่" เธอตอบ และมันเป็นความจริง มันเป็นวันที่แย่มาก วันที่เธอไม่รับโทรศัพท์ ไม่สนใจข้อความจากเกรซหรือแครอล วันที่เดินก้มหน้างุดไปรอบๆ และเลี่ยงไม่พูดถึงเรื่องต่างๆ วันที่เธอหลีกเลี่ยงทุกคนและทุกสิ่งที่เธอคุ้นเคย...นั่งก้มหน้าอยู่กับถ้วยกาแฟในโรงอาหารของควอดตอนเช้าก่อนจะเข้าชั้นเรียน...และทางเลือกที่ดีที่สุดคือกลับศูยน์นักศึกษาเมื่อจบชั้นเรียนตอนบ่ายโมง

ตอนนี้เธอกำลังเล่นเกมของเธอ เกมซ่อนเเอบ แล้วเธอก็คิดถึงไบรอัน ถ้าเธอพบเขา...พูดกับเขา...บางทีเขาอาจจะช่วยอะไรเธอได้บ้าง เขารู้เรื่องเกมนี้เกือบจะทั้งหมด

แต่เขาไม่ได้มีส่วนร่วม เขาจะไม่ลำเอียง...ไม่เข้าข้างใคร เธอควรจะบอกทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้เขารู้...อย่างช้าๆ เงียบสงบ และมีเหตุผล ดูซิว่ามันจะเป็นยังไง ดูซิว่าเขาจะแสดงท่าทียังไง

บางทีเธออาจจะรู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไป

ดังนั้นเธอเลยโทรศัพท์ไปหาเขา และเพื่อนร่วมห้องของเขาบอกว่าเขาอยู่ที่ห้องสมุด ตอนแรก...เธอเข้าไปในห้องสมุดเพื่อหาเขา...หลบอยู่ตามชั้นหนังสือเหมือนกับพวก...ไม่...ไม่เหมือนพวกผีสักหน่อย ทางที่ดีอย่าไปคิดถึงเรื่องผี

อย่างไรก็ตาม...มันเป็นแค่การเล่าปัญหา

แต่เพียงแค่เดินเข้าไปในห้องสมุด...เธอก็เห็นร่างคุ้นตาที่ยืนหันหลังอยู่ที่บันไดขั้นบนสุด ร่างนั้นเเต่งตัวคล้ายกับแพรีมาก และความเหมือนทำให้แพรีรู้สึกใจชื้นขึ้น

มัลลอรี

เธอหลบกลับเข้าไปอยู่ใต้เงาของชั้นไม้โอ๊คเก่าๆ ที่ทอดยาวออกมา มัลลอรีเป็นหนึ่งในผู้เล่น แม้แต่มัลลอรีก็ไว้ใจไม่ได้

ดังนั้นเธอจึงรอ

"ฉันรอคุณอยู่" เธอบอกไบรอัน "เพื่อนร่วมห้องของคุณบอกว่าคุณอยู่ที่ไหน"

"อยากดื่มกาแฟ น้ำอัดลม หรืออะไรไหม?" ไบรอันพูดขณะมุ่งหน้าไปที่ศูนย์นักศึกษา

"ไม่!" เธอพูดเน้น

"กาแฟไม่ดี" ไบรอันบอก "แต่ก็ไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอก"

เธอพยายามบังคับให้ตัวเองขำกับเรื่องที่เขาพูด "เราไปหาที่นั่งที่ไหนก็ได้แล้วคุยกันได้ไหม? ที่ที่ส่วนตัวหน่อย?"

"ได้อยู่แล้ว" ไบรอันตอบ "มากับผมสิ ผมรู้จักที่ที่สงบและเป็นส่วนตัว เป็นสิ่งที่ผมเรียนรู้มาจากสมัยผมเรียนชั้ยมัธยม เอาล่ะ...ที่ไหนดีล่ะ?"

"สุสานก็ดีหรือที่เงียบๆ ก็ได้" แพรีบอก เธอรู้สึกขนลุก

"ช่าย...นั่นแหละ เห็นไหมว่าเรามีความคิดที่เหมือนกันแค่ไหน?" ไบรอันยังคงทำตัวรื่นเริงอยู่ เขานำแพรีไปยังสวนต้นไม้ดัดที่อยู่ข้างตึกวิทยาศาสตร์ สวนทั้งสองฝั่งดูลึกลับ เขาดึงเธอผ่านทางแคบที่มีรั้วสูงล้อมรอบและนำเธอไปยังม้านั่งเตี้ยๆ ตรงมุมด้านในสุดถัดจากพุ่มไม้เตี้ยที่ถูกตกแต่งเป็นรูปกระต่าย

เหมือนอะไรอย่างนี้ แพรีคิด กระต่าย...ฉันรู้สึกเหมือนกับมัน...กระต่ายที่กำลังตกใจกลัว

ชั่วขณะนั้นแพรีก็นึกถึงตอนที่เธอมองสุนัขของตัวเองวิ่งไล่กระต่ายในสวนสาธารณะใกล้บ้าน กระต่ายตัวนั้นวิ่งและวิ่ง...วิ่งซิกแซก...วิ่งเป็นวง...วกกลับ...หูของมันลู่แนบติดหัว...ขาของมันยืดเข้ายืดออกตามความเร็วที่มันวิ่ง

กระต่ายตัวนั้นหนีไปได้

แล้วเธอล่ะ?

"แพรี" ไบรอันเรียก "คุณต้องการคุยเรื่องอะไร?"

แล้วเธอก็เรียกสติกลับคืนมา เธอพูดว่า "โอ้...ใช่" เธอมองหน้าไบรอัน ยิ้มของเขาดูเปิดเผยและจริงใจ ไบรอันไม่ได้เล่นเกม...ไม่ได้รังเกียจเกม...ไม่ได้ตกหลุมพลางที่เรียกว่าจริงหรือกล้า

แต่จะเริ่มตรงไหนดีล่ะ?

เธอสูดลมหายใจลึก "จำเกมจริงหรือกล้าที่ฉันเล่นได้ไหม?" เธอเริ่ม

"ผมจะลืมได้ยังไง?" เขาตอบ "คืนนั้นผมกลับมาที่ห้องแล้วผมพบว่าความฝันของผมกลายเป็นความจริง--มีผู้หญิงคนหนึ่งรอผมอยู่ในห้อง--"

เเพรี่ดึงมือของเธอออก ไบรอันหยุดพูด

"ขอโทษนะ" เขาพูด "นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ใช่ไหม? ใช่...ผมจำเกมที่คุณเล่นได้"

แพรีมองเขา มือของเธอไม่ได้อยู่ในมือของเขา--หรือจับมือเขาไว้เหมือนเธอเป็นเด็กสาวที่กำลังยืนอยู่ริมหน้าผา

"ฉันยังเล่นอยู่" เธอพูดเบาๆ

"และฉันไม่รู้ว่าจะหยุดมันได้ยังไง"

แล้วเธอก็บอกเขาหมดทุกอย่าง
****************************************************************

ทั้งสองเดินเล่นรอบสวนไม้ดัด...เงาเล็กๆ ของเจ้ากระต่ายและผองเพื่อนกลายเป็นเงาที่ใหญ่ขึ้นในตอนเย็น พวกเขาจับมือกัน ศีรษะอยู่เเนบชิดกัน

เธอดูมีความสุข เห็นได้ชัดว่าเขาพูดถูก เเละเห็นได้ชัดว่าเธอไว้ใจเขา

ข้างนอกหอของเธอ...ตรงขั้นบันไดของควอด...เขาโน้มตัวลงมาและจูบราตรีสวัสดิ์กับเธอ

"คุณโทร.หาผมได้ตลอดเวลานะ" เขาพูด

"ค่ะ" เธอตอบ แล้วเธอก็แหย่เขาว่า "เเต่ฉันจะรอจนกว่าจะพบคุณอาทิตย์นี้"

"อีกตั้งสองวันเต็มๆ" เขาแหย่กลับ เขาจูบเธออีกครั้งและมองเธอวิ่งขึ้นบันไดไป เขายังคงยิ้มอยู่เมื่อเธอหันกลับมาก่อนจะเปิดประตูทางเข้าแสนหนักและโบกมือมาให้ เขาโบกมือตอบ

เขายืนกอดอก ดวงตาของเขาหรี่เล็ก และเขาก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น...ยังยืนอยู่

เฝ้ามอง

และรอ
****************************************************************

ไม่มีใครอยู่ที่นั่นเมื่อเธอขึ้นบันไดไป เธอเดินไปที่กระจกและมองเข้าไปข้างใน เด็กสาวที่มองตอบมาดูเป็นปรกติเหมือนเดิม...เด็กสาวธรรมดา

เด็กสาวที่เคยหวาดกลัว

"ฉันไม่กลัวอีกแล้ว" เธอพูด คางของเธอเชิดขึ้น

"ฉันไม่กลัวอีกต่อไป"
****************************************************************

ประตูห้องของโรงพยาบาลเปิดออก ร่างของจีนดูเล็กกว่าเดิมเมื่อเธอนอนอยู่ที่เตียงสีขาวนั่น...เธอซีดเหมือนกับสีของผ้าห่ม...ดูไร้สีเลือด

จนกระทั่งดวงตาของเธอลืมขึ้น...มันยังคงเป็นสีฟ้าที่เย็นชา

"แพรี" เธอพูด

"เป็นยังไงบ้าง?" แพรีถาม

"สบายดี"

เงียบ...แล้วแพรีก็พูดต่อ "เธอจำได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?"

ดวงตาของจีนเป็นประกาย "โอ้...ใช่ โอ้...ใช่ ฉันจำได้ดีทีเดียว"

"ผ...ผีใช่ไหม?"

จีนหันศีรษะของเธอเล็กน้อย ตาของเธอหรี่เล็ก

"ผีเหรอ?" แล้วเธอก็เริ่มหัวเราะ

"โอ้...ใช่ ฉันจำมันได้"

และหลังจากนั้นเธอก็ไม่พูดอะไรอีกเลย
****************************************************************

"เธอมาสายนะ" เเครอลพูด

"ใช่" แพรีตอบ เเต่เธอไม่ได้อธิบายเหตุผลที่มาสาย เธอไม่ได้พูดขอโทษ เธอนั่งลงบนพื้นใกล้กับโต๊ะและมองหน้าแครอล...แครอลยืนอยู่ใกล้กับหน้าต่าง...เงาของเธอทอดยาวอยู่ที่พื้นห้อง

แครอลขมวดคิ้ว แต่เธอก็พูดเเต่เพียงว่า "พวกเรามากันครบแล้ว"

"ยกเว้นจีน" แพรีแย้ง "จีนอยู่ที่โรงพยาบาล"

"จีนสบายดี" แครอลโต้กลับ

"เธอรู้ได้ยังไง?" แพรีถาม ไม่มีชื่อเเครอลในสมุดเยี่ยมเลย

เเครอลไม่ตอบ แล้วเกรซก็พูดว่า "ฉันไปมาสองครั้ง เขายังปวดหัวเล็กน้อย แต่เขาจะหายดี"

การขัดจังหวะของเกรซทำให้แครอลหลุดพ้นข้อกล่าวหา "พวกเราดีใจที่จีนจะหายดี และฉันคิดว่าเราจะต้องเล่นต่อ"

"เล่นต่อ...เล่นอะไรต่อ?" ลิลถาม แพรีมองลิลด้วยความประหลาดใจ คนอย่างลิลไม่น่าจะถามอะไรแบบนี้นี่นา แต่บางที...ใครบางคนอาจจะเริ่มเห็นแล้วว่าเกมนี้มันแปลกและผิดปรกติเพียงไร ลิลจะอยู่ข้างฉันไหมถ้าฉันจะไม่เล่นมันอีก?

"เพื่อแก้ไขปัญหานี้...เพราะเรายังมีปัญหาอยู่ อะไรที่เกิดขึ้นหรืออะไรที่อาจจะเกิดขึ้นกับจีนและแพรีในคืนนั้นทำให้เรามีปัญหา" แครอลพูดช้าๆอย่างกับว่าเธอกำลังสอนบทเรียนที่เคยสอนแล้วให้กับเด็กที่เข้าใจยาก

แพรีเริ่มที่จะประท้วง แต่แล้วเธอก็ตัดสินใจรอว่าเเครอลจะพูดอะไร บางทีถ้ามีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น...แครอลอาจจะยกเลิกเกมแห่งฝันร้ายนี้ก็ได้

เกรซพูดอย่างระวัง "ปัญหาคือเกมนี้มันออกนอกขอบเขตมากเกินไปแล้ว"

"ใช่แล้ว! มีบางคนไม่ได้เล่นตามกฎ มีบางคนใช้เกมนี้...เกมที่ฉันตั้งใจเล่นเพื่อความสนุกเท่านั้น..."

แพรีขมวดคิ้ว เพื่อความสนุกรึ? แครอลไม่เคยเล่นเกมนี้เพื่อความสนุกเลย

"...เพราะความกลัวเล็กๆ น้อยๆ ของเธอทำให้เราต้องหยุดมัน"

"เราจะหยุดเหรอ?" มัลลอรีถาม แพรีได้ยินน้ำเสียงที่ดูดีใจของมัลลอรี...ถึงแม้ว่าหน้าตาของมัลลอรีจะไม่แสดงอะไรออกมา

"ไม่ ไม่...เราจะเล่นจนจบ"

"จนจบรึ?" แพรีร้อง "เธอคิดว่าเราจะจบยังไงล่ะแครอล?" หนึ่งในพวกเราจบชีวิตรึไง? เราจะเล่นจนกว่าเราตายกันไปข้างนึง? ใช่ไหม?"

แครอลหันหน้าไปทางแพรี...ดวงตาของเธอเป็นประกาย

"อย่ามาทำตัวเป็นนางเอกไปหน่อยเลย...ไม่ ไม่มีทาง...เราจะเล่นจนกว่าใครบางคนจะทำคำท้าไม่ได้"

"นี่มันบ้าที่สุด!" แพรีร้อง "ฉันจะไม่เล่นแน่ ฉันจะไม่เล่นอีกต่อไป เกมนี่มันมาไกลเกินไปเเล้ว! เธอไม่เห็นรึ? พวกเธอไม่เห็นเลยรึไง!"

ลิลพูดว่า "แครอล...เธอกำลังจะพูดว่า...ถ้าหนึ่งในพวกเรา...ถ้าแพรี...ออก...เราจะอ่านความลับที่เธอเขียนในกระดาษของเธอใช่ไหม? และเกมนี้ก็จะจบใช่ไหม?"

"นั่นเป็นเรื่องที่เราเห็นด้วย" แครอลพูดอย่างดื้อดึง "เราจะเล่นจนกว่าใครบางคนจะชนะ"

แพรีมองไปรอบห้อง "เเต่นี่มันไม่ใช่เกมที่เราเริ่มเล่นกันนะ! เธอไม่เข้าใจรึไง? เราทุกคนจะต้องออก ถ้าทุกคนเห็นด้วย...เกมนี้ก็จะจบ"

แครอลไม่สนใจแพรี "เอาล่ะลิล...เธอพร้อมจะให้พวกเรารู้ความลับด้านมืดของเธอรึยัง? แล้วเธอล่ะเกรซ? เธอเขียนอะไรลงในกระดาษนั่น? มัลลอรีล่ะ? หรือ..."

น้ำเสียงของเธอสะกดผู้คน "หรือเธอล่ะแพรี? เธออยากจะออกตอนนี้ใช่ไหม? ถ้าเราลองเล่นกันอีกรอบ...เราอาจจะพบว่าใครเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี่? เธอยอมออกใช่ไหม...เธอจะยอมให้ใครก็ตามที่ทำกับจีนและเกรซและเธอลอยนวลไปใช่ไหม?"

แพรีหันมามองหน้าแต่ละคน...ดูว่าจะมีใครสนับสนุนเธอบ้าง

แต่ก็ไม่มีเลยสักคน ความโกรธและความเสียใจปะทุอยู่ในอก ทำไมเธอจะต้องเป็นคนเดียวที่ต้องยอมแพ้ด้วยล่ะ? ทำไมเธอจะต้องเป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้ตอนจบด้วยล่ะ?

แครอลลุกขึ้นยืน ไขลิ้นชักโต๊ะของเธอและหยิบกล่องความจริงออกมา ถือมันอยู่...เธอหันมาเเละพูดกับแพรี

"เอาล่ะ...มันจะเป็นอะไรนะ? ฉันจะเปิดกล่องเเล้วนะแพรี? เธอจะยอมแพ้รึเปล่า? เธอจะออกใช่ไหม?"

"ไม่!" แพรีตอบ จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอถ้าเธอไม่เล่นต่อ...ไม่เป็นผู้ตาม?

เธอไม่เข้มเเข็งพอจะต่อต้านแครอล...เธอต่อต้านไม่ได้ถ้าเธออยู่เพียงลำพัง

ยัง...ดวงตาของเธอหรุบลง

"ไม่" เธอกระซิบ "ไม่ ฉันจะไม่ออก ฉันจะ...ฉันจะเล่นอีกครั้ง"

แครอลยังปรานีที่ไม่ซ้ำเติมเธออีก เธอพูดว่า "ดี...มีใครจะค้านอะไรอีกไหม?"

ไม่มีใครตอบ ไม่มีใครมองแพรีเลย แครอลพยักหน้า เธอเก็บกล่องกลับลิ้นชัก จากนั้นเธอก็พูดว่า

"โอเค...นี่เป็นสิ่งที่เราจะทำกัน"

จบบทที่ 14






สวัสดีค่ะ

ช่วงนี้เข้าช่วงยุ่งอีกแล้ว คงจะยุ่งไปถึงเดือนหน้าเลย อาจจะมาแปะนิยายช้าหน่อยนะคะ

เกมจริงหรือกล้ายังดำเนินต่อไป สงสัยไหมคะว่าสาวๆ ทั้งหมดคิดอะไรกันอยู่ ความลับสำคัญมากขนาดไม่กลัวเรื่องเกมที่อาจจะมีอันตรายถึงตายเลยหรือไง รอดูกันต่อไปนะคะ ใกล้จะถึงบทสรุปของเรื่องแล้วค่ะ

ทิ้งท้ายด้วยรายชื่ออีเมลผู้ร่วมสนุกเกมชิงหนังสือแสนแค้นแสนเสน่หาเมื่อครั้งก่อนนะคะ แต่มิถุนาได้เมลตามเป็นรายคนไปแล้วค่ะ
chocolategirl333@hotmail.com
sopita_s@hotmail.com
brabraxoxo@gmail.com
pthawinchai@yahoo.com
boong_lek@hotmail.com

ขอบคุณที่ร่วมสนุกกัน แล้วเจอกันในบทต่อไปค่ะ
มิถุนา
มิถุนา Bloggang
มิถุนา Facebook
มิถุนา Dek-d




Create Date : 18 พฤษภาคม 2555
Last Update : 18 พฤษภาคม 2555 22:32:18 น. 2 comments
Counter : 1835 Pageviews.
Share

 
ทำไมไบรอันมองตามแพรีแบบนั้นล่ะ หรือไบรอันจะเกี่ยวด้วยเพราะแพรีบอกเรื่องเกมทุกอย่างให้ไบรอันรู้ด้วยนี่นา

ส่วนแพรีจะไปกลัวอะไรเนี่ยก็แค่แย่งกล่องมาจากแครอลฉีกกระดาษทิ้งก็หมดเรื่องถ้ากลัวคนอื่นจะรู้ความลับขนาดนั้น ความลับมันร้ายแรงมากเลยหรือไงถ้ามันไม่ได้ผิดกฎหมายหรือผิดศีลธรรมใครจะรู้ความลับก็ไม่เห็นต้องไปสนใจ


โดย: mimny วันที่: 22 พฤษภาคม 2555 เวลา:0:56:45 น.  

 
mimny ช่ายเลยค่ะ ต้องติดตามดูต่อไปนะคะ ใครๆ ก็น่าสงสัยทั้งนั้น และที่สำคัญ จะมีเหตุผลอะไรด้วย
ป.ล. อิๆ อยากจะบอกว่าตอนอ่าน มิถุนาก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ว่ารอดูความลับของสาวๆ ต่อไปนะคะ


โดย: มิถุนายน วันที่: 22 พฤษภาคม 2555 เวลา:10:13:14 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

มิถุนายน
Location :
กรุงเทพ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [?]


บล็อกนี้เริ่มต้นจากการเก็บรวบรวมนิยายของมิถุนาให้เป็นหลักแหล่ง และต่อมาได้เพิ่มความชอบเกี่ยวกับเครื่องสำอาง การท่องเกี่ยว การกิน และเรื่องจิปาถะอื่นๆ ค่ะ ว่างๆ ก็แวะมาทักทายกันบ้างนะคะ

มิถุนา (busaba401แอตhotmail.com)

แวะทักทาย/ฝากคำถามได้ที่ cbox นะคะ แล้วจะมาตอบให้ทุกคนค่า








Fanpage นิยายของมิถุนา
(เฉพาะนิยายนะคะ ไม่ได้อัพเรื่องเครื่องสำอางค่ะ)
มิถุนา Mithuna นิยาย

โฆษณาหน้าของคุณด้วยเลยสิ
E-book ของมิถุนา
คืนปรารถนา
มิถุนายน
www.mebmarket.com
ทั้งหมดเริ่มต้นจากความเข้าใจผิด...อชิระคิดว่ามิลินท์หักหลังเขา เขาจึงใช้ความรักที่เธอมีให้เขาเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น มิลินท์จาก...
ร้ายนัก(ไม่)รักเสียดีไหม
มิถุนายน
www.mebmarket.com
เมื่อยอดคุณป๊า ที่ถือคติที่ว่า “เรือล่มในหนอง ทองจะไปไหน” พยายามจับคู่ลูกๆ ที่เหลือให้ครบ อดีตคู่กัดสมัยละอ่อนเลยได้โคจรมาพบกันอีกครั้งในฐานะเจ้าบ่าวและเจ้าสาว...
New Comments
Friends' blogs
[Add มิถุนายน's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.