|
|
Truth or Die บทที่ 3
Truth or Die บทที่ 3
ทำไมฉันถึงประสาทเสียอย่างนี้นะ แพรีสงสัย ฉันกำลังจะไปหาเกรซ เธอบอกให้ฉันมาที่ห้องของเธอที่อยู่ฝั่งเดียวกับห้องของแครอล
เธอเดินผ่านไปยังห้องโถงเพื่อจะไปห้องพักของเกรซ ถึงแม้ว่าทุกหอของควอดจะแยกเป็นหอเดี่ยว และมหาวิทยาลัยเพิ่งจะเปิดได้หนึ่งอาทิตย์ หากแต่ละห้องก็มีลักษณะเฉพาะ
แพรีเดินผ่านประตูที่มีแผ่นภาพโปสเตอร์ ประตูที่มีป้ายประกาศ ประตูที่มีตะกร้าดอกไม้แห้งอยู่เหนือเลขที่ห้อง ประตูที่มีป้ายชื่อของหญิงสาวสองคนที่แบ่งห้องด้วยกัน ประตูที่มีถุงดินสอหลากสีแขวนอยู่ที่ลูกบิดประตูและมีกระดาษแผ่นใหญ่ติดอยู่ใต้คำว่า "กราฟิตีอยู่ที่นี่"
เพื่อนร่วมห้องของเธอที่เธอไม่ค่อยได้เจอก็เอากระดาษโน้ตและดินสอสำหรับเขียนข้อความติดเอาไว้ แต่แพรีไม่ได้เอาอะไรที่เป็นของเธอติดไว้ที่ประตูเลย...เธอจะติดอะไรล่ะ? เธอคิดไม่ออกเลยว่าจะติดอะไรที่จะแสดงตัวตนของเธอ...อะไรก็ตามที่ดูแตกต่างหรืออะไรก็ตามที่น่าสนใจ
มันไม่ได้สำคัญนักหนา และตอนนี้มันก็ยังไม่สำคัญอยู่ดี แพรีบอกกับตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เธอกำลังจะมีเพื่อนใช่ไหม? เกรซชวนเธอไปหาที่ห้องก่อนจะไปพบกับแครอลเพื่อจะเริ่มเกมจริงหรือกล้า
ห้องของเกรซ...ครึ่งหนึ่งของประตูมีภาพโปสเตอร์รูปสุนัขที่มีแมวสามตัวอยู่รอบๆ มีนกแก้วหนึ่งตัวอยู่บนหัวของสุนัข
แพรีเคาะประตู เกรซแทบจะมาเปิดประตูในทันที เธอถือรองเท้าไว้ด้วยมืออีกข้าง
"เฮ้...ขอต้อนรับสู่รังของฉัน" เกรซถอยไปหนึ่งก้าวพร้อมโบกรองเท้า
"เธอเห็นรองเท้าอีกข้างที่เหมือนกับข้างนี้ไหม?"
"อืมมมม นั่นใช่หรือเปล่า?" แพรีชี้ไปยังรองเท้าสีแดงที่วางอยู่บนชั้นวางหนังสือ
"ใช่เลย! เวลาอยู่ที่บ้าน ฉันชอบวางรองเท้าไว้ที่สูงๆ...บิงลี...หมาของฉันน่ะ...ชอบแทะรองเท้าอยู่เรื่อย มันตลกมาก เธอรู้ไหมว่าฉันฝึกมันไม่ให้กัดแทะอะไรนอกจากของเล่นสำหรับสุนัข อย่างกระดูกเอย ของเล่นเอย แต่กับรองเท้านะ..." เกรซสั่นศีรษะ วันนี้เธอใส่ต่างหูสีทองรูปแมว ตาของแมวมีหินเล็กๆ สีเขียวติดอยู่
"บิงลีรึ? ใช่สุนัขที่อยู่ในภาพโปสเตอร์บนประตูรึเปล่า?"
เกรซเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว "ตาเธอไวมาก ใช่แล้วล่ะ นั่นคือบิงลี แมวชื่อมาร์เวล แอร์แคต และทอมทัมบ์ ส่วนนกเเก้วชื่อลัคกี"
"ลัคกียังมีชีวิตอยู่อีกเหรอ หลังจากอยู่กับแมวพวกนั้นน่ะ" แพรีแหย่
เกรซพยักหน้าและยิ้มกว้าง
"เธอชอบสัตว์เหรอ?" แพรีพูด
เกรซยิ้ม "ใช่ บิงลีอยู่กับฉันตั้งแต่ฉันอายุเจ็ดขวบ ตอนนี้มันเริ่มจะแก่แล้ว ฉันคิดถึงมัน... คิดถึงพวกมันทุกตัวเลย และพวกมันก็คิดถึงฉันเหมือนกัน...ฉันจะเป็นสัตวแพทย์หลังจบจากซาเล็ม หรืออาจจะเป็นนักสัตววิทยาก็ได้...แล้วเธอล่ะ?"
"ฉันยังไม่รู้เลย" แพรีตอบ
ทำไมเกรซถึงได้มั่นใจขนาดนั้นนะ แพรีรู้สึกอิจฉาเกรซขึ้นมาทันที
"โอ ใช่...ฉันชอบสัตว์" เกรซตอบง่ายๆ "ส่วนใหญ่พวกมันฉลาดกว่ามนุษย์เสียอีก อย่างเช่น...เธอเคยเห็นสุนัขตัวไหนบ้างล่ะที่เล่นเกมโง่ๆ อย่างเกมจริงหรือกล้า"
"มันแปลกนะ" แพรีว่า "ฉันหมายถึง...แครอลเป็นคนจัดการทุกอย่างเลย เธอรู้จักแครอลนานหรือยัง?"
"แครอลรึ?" เกรซถาม เธอครุ่นคิด "เธอก็รู้นี่ว่าเเครอลเป็นคนนึงที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองโง่...ฉันหมายถึงฉันคิดว่าไม่ว่าเราจะรู้จักเขานานเท่าไร เราก็ไม่รู้จักเขาจริงๆ หรอก"
"เธอไม่ชอบแครอลรึ?"
"มันไม่ใช่อย่างนั้น" เกรซพูด "เเต่ฉันสงสัยจังว่าฉันจะเชื่อเขาได้ไหม"
แพรีไม่เคยมีความคิดที่จะไม่เชื่อใจแครอลเลย และมันทำให้เธอรู้สึกตกใจอยู่ไม่น้อย เธอพูดช้าๆว่า
"เธอคิดว่าเขาจะหลอกเรารึเปล่า? อย่างเช่น อ่านสิ่งที่เราเขียนใส่ไว้ในกล่องที่เราใช้เล่นเกม"
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน" เกรซหัวเราะแปลกๆ
"ลืมมันซะเถอะ" เกรซใส่รองเท้าเสร็จ เธอมองภาพสุนัขแล้วถอนหายใจ
"ไปกันเถอะ เราน่าจะไปที่ห้องของแครอลและเริ่มเกมได้แล้ว"
เกรซและแพรีมาถึงเป็นคนสุดท้าย หญิงสาวอีกสี่คน...ลิล จีน มัลลอรี และแครอลกำลังรอพวกเธอทั้งสองขณะที่พวกเธอไปถึงที่นั่น ทั้งสี่นั่งอยู่บนพื้นรอบกล่องเหล็กสีเทาที่มีกุญแจคล้องอยู่ ถัดจากกล่องมีแจกันเซรามิกสีเขียว
แครอลนั่งขัดสมาธิ เธอดูเป็นทางการในชุดกางเกงสีดำ เสื้อคอเต่าสีดำ และรองเท้าส้นเตี้ยสีดำ ผมของจีนถูกรวบด้วยผ้าสีทอง เธอนั่งถัดจากแครอล เข่าของเธอชันขึ้นและเธอวางคางไว้บนเข่าของเธอ เธอใส่เสื้อสเวตเตอร์ตัวโคร่งที่ดูเหมือนว่าจะใหญ่กว่าหน้าเล็กๆ ของเธอถึงสองเท่ากับกางเกงยีนขาดๆ ฝั่งตรงข้ามของแครอล...ลิลนั่งเหยียดขาข้างหนึ่ง ขาที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของเธออยู่ในกางเกงผ้ายืดสีแดง สเวตเตอร์สีแดงของเธอไม่เข้ากับผมหยิกสีน้ำตาลแดงที่ดูเกือบจะเป็นสีส้มของเธอ แต่ดูรวมๆ แล้วมันดูเหมาะกับเธอ แพรีรู้สึกถึงอะไรบางอย่างกับมัลลอรีที่นั่งถัดจากลิล...เหมือนแพรี...มัลลอรีใส่กางเกงยีน สเวตเตอร์ผ้าฝ้าย (ของแพรีเป็นเสื้อคาร์ดิแกนสีน้ำตาล ส่วนของมัลลอรีมีปกเสื้อสีชมพู) ที่เข้ากับถุงเท้า
พวกเธอเงยหน้ามองโดยไม่ยิ้มเมื่อเกรซและแพรีมาถึง
"ว้าว พวกเธอทำหน้าน่ากลัวจัง" เกรซพูดและหยุดอยู่ที่ทางเข้าประตู "ยังกับว่าพวกเธอจะกินฉันอย่างนั้นแหละ"
"กลัวรึไงเกรซ" จีนถามเสียงหวาน
"เปล่า" เกรซตอบ เธอเดินเข้ามาในห้องและนั่งถัดจากจีน แพรีตามเข้ามาและนั่งลงข้างๆ ลิล
แครอลฉีกกระดาษหกแผ่นออกมาจากสมุดโน้ตของเธอและหยิบปากกามาหกแท่ง
"นี่เป็นข้อสอบรึ?"
แครอลไม่สนใจลิล แต่พูดว่า
"นี่เป็นกระดาษที่เราจะเขียนความลับด้านมืดของเรา ความลับจะถูกเปิดเผยถ้าเธอทำงานของเธอไม่สำเร็จ แต่ถ้าเธอไม่ปอดแหกและเล่นเกมต่อไป ความลับของเธอจะปลอดภัยอยู่ในกล่องนี้" พูดพร้อมกับวางมือลงบนกล่องเพื่อตอกย้ำ และมองเด็กสาวเเต่ละคน
จากนั้นเธอยิ้มและหยิบปากกาของเธอขึ้นมาเริ่มเขียน ทุกคนทำตาม
ขณะที่ทุกคนกำลังเขียน แพรีแอบชำเลืองมองพวกเธอ...ความลับของพวกเธอจะเป็นแบบไหนนะ? ความลับอะไรที่ทำให้จีนขมวดคิ้วทุกครั้งที่เขียน ทำให้เกรซนั่งเงียบตัวแข็งกับกระดาษเปล่าของตัวเอง ทำให้ลิลถอนหายใจเสียงดังขณะที่เขียน? แครอลเขียนอะไรนะ ทำไมเธอต้องยิ้มด้วย? แล้วความลับสุดยอดของเด็กสาวอย่างมัลลอรีจะเป็นอะไร?
คงจะน่าสนใจกว่าความลับของฉันแน่ๆ แพรีคิด จากนั้นเธอก็เริ่มทบทวนความจำสมัยก่อนของเธอ ภาพนั้นทำให้เธอกลัว
ให้ตายสิ! เธอลืมเรื่องนั้นได้ยังไง? ทำไมเธอถึงลืมได้นะ?
แพรีมองไปรอบวงกลมอีกครั้ง ตอนนี้ทุกคนเริ่มลงมือเขียนแล้ว
พวกเธอกำลังเขียนความลับสุดยอดของพวกเธอจริงๆ หรือ? ด้านมืดของพวกเขา?
แพรีค่อยๆ เริ่มเขียนอย่างช้าๆ
ในที่สุดพวกเธอก็เขียนเสร็จ แครอลเปิดกล่องแล้วเด็กสาวแต่ละคนก็หย่อนกระดาษความลับลงในกล่องเหล็ก แครอลหมุนล็อกกุญแจ ชูมันสูงและเอาใส่ซองจดหมายสีขาวก่อนจะปิดผนึกมัน จากนั้นเธอก็ส่งจดหมายไปรอบๆ วงกลมและให้แต่ละคนเซ็นชื่อลงบนซอง
แครอลเอาซองจดหมายใส่ลิ้นชักของเธอและหันหน้ากลับเข้าวง เธอยังคงยิ้มน้อยๆ อยู่
"ตอนนี้ เขียนคำท้า" เธอประกาศ
คำท้าเขียนง่ายกว่ามาก ง่ายกว่ามากๆ แพรีคิด เธอเขียนคำท้าอย่างรวดเร็ว พับมันแล้วก็โน้มตัวไปหย่อนมันลงในแจกัน แครอลเขย่าแจกัน จากนั้นชูขึ้นสูง
"ใครจะจับก่อน?" เธอถาม
"ให้ทุกคนจับคำท้าแล้วก็อ่านมันพร้อมกัน" ลิลพูด
"ถ้าเกิดมีคนได้คำท้าของตัวเองล่ะ?" จีนแย้ง
"ก็คิดเสียว่าเป็นโชคของคนๆ นั้นก็เเล้วกัน" แครอลตอบ
"เอาล่ะ ทางนี้" เธอถือแจกันเซรามิกยื่นให้ลิล ขณะที่ลิลกำลังล้วงกระดาษข้างใน ลิลส่งแจกันไปให้มัลลอรีซึ่งส่งต่อให้แพรี แพรีส่งต่อให้เกรซซึ่งส่งต่อให้จีน และจีนส่งกลับไปยังแครอล
"เอาล่ะนะ" ลิลถามยิ้มๆ เธอคลี่กระดาษและเริ่มอ่าน ทุกคนทำเหมือนกันหมด
ใครบางคนหายใจแรงๆ หลังจากนั้นลิลก็ตะโกน
"เฮ้...ดูของฉันสิ...ฟังนะ...ฉันขอท้าเธอให้ใส่ชุดแบบพิธีการเต็มยศตลอดทั้งวัน ตั้งแต่ตอนที่เธอแต่งตัวตอนเช้าจนเธอเข้านอนตอนกลางคืน!" ลิลมองไปรอบๆ อย่างท้อแท้
"แล้วฉันจะไปเอาชุดพิธีการเต็มยศมาจากไหน?"
ทุกคนหัวเราะ แล้วจีนก็พูดว่า "เอาล่ะ อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องอยู่ทั้งวันโดยไม่พูดเลยยกเว้นเวลาเช็กชื่อ ทุกคนต้องคิดว่าฉันประหลาดแน่ๆ"
แครอลพูดว่า "ฉันต้องกินกระเทียมสำหรับมื้อเย็น กระเทียมสำหรับมื้อเช้า กระเทียมสำหรับมื้อกลางวัน กระเทียมสำหรับมื้อเย็น และห้ามแปรงฟันจนกว่าจะถึงเช้าวันถัดไป"
"อูยยยย" ทุกคนร้องออกมาพร้อมกัน
"เอาล่ะ ดูของฉันสิ" เกรซร้อง "ใครนะ...ใครรู้ว่าฉันกำลังแอบมองเคนน์ ริเวอร์สที่เรียนชั่วโมงประวัติศาสตร์โลกกับฉัน? ของฉันเขียนว่า เธอต้องขอผู้ชายที่เธอปิ๊งออกเดท!"
มัลลอรีกรีดร้อง "ฉันทำมันไม่ได้!"
"ของเธอเป็นอะไรเหรอ?" เกรซถาม
"ฉันต้องร้องเพลงแทนการพูดธรรมดาตลอดทั้งวันน่ะสิ" มัลลอรีกลอกตาไปมา "มันน่าอายมาก...เวลาฉันร้องเพลง ทุกคนจะต้องขอให้ฉันหยุดร้อง!"
แพรีสั่นศีรษะ "โอเค...ทุกคน...เธอคิดว่าของเธอแย่แล้วใช่ไหม? ฟังอันนี้สิ ฉันขอท้าเธอให้เข้าไปในห้องนอนที่หอชายและขโมยกางเกงในของเขามา!"
"ไม่ม่ม่ม่ม่!" ลิลโหยหวน เธอเอนตัวและเหยียดขาออก "นั่นมันดีที่สุดเลย ฉันอดใจรอไม่ได้เลยนะเนี่ย"
"ระวังหน่อยนะ" แครอลเตือน เธอเบี่ยงหลบเท้าข้างหนึ่งของแครอลและพูดต่อไปว่า "ฉันทนรอเห็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นตลอดอาทิตย์นี้ไม่ได้เลย" เธอพับกระดาษคำท้าของเธอแล้วเอามันใส่ลิ้นชัก
"มันจะต้องเป็นอาทิตย์ที่น่าสนใจที่สุดแน่"
"น่าสนใจเรอะ?" แพรีอ้าปากค้าง "มันจะต้องเป็นหายนะแน่ๆ"
เธอมองกลับไปที่กระดาษคำท้าของเธอ
แพรีจำคำพูดของตัวเองไว้
เธอตัวสั่นเล็กน้อย
ไม่เป็นไร เธอไม่ใช่คนเดียวที่จะต้องทำนี่
จบบทที่ 3
สวัสดีค่ะ
ปีใหม่ผ่านพ้นกันไปแล้ว หวังว่าจะได้หยุดพักกันเต็มอิ่มนะคะ มาแปะบทที่ 3 ต่อค่ะ กำลังสนุกเลย เพราะทุกคนเริ่มเล่นเกมแล้ว ความฮาและน่ารักอยู่ที่บทที่ 4 และความลับจะเริ่มในบทต่อๆ ไปค่ะ รอติดตามกันดูนะคะว่าเกมที่พวกสาวๆ ทั้งหกเล่นกัน สุดท้ายทำไมกลายเป็นเกมอันตรายไปได้
ตอบคำถามชิงรางวัลนิยายสามเล่มของมิถุนายังไม่หมดเขตนะคะ รายละเอียดด้านล่างนี้เลยค่ะ
รางวัล: นิยายเรื่อง”รักนอกรอบ” (สนพ. ยาหยี-ยาใจ มิถุนาเขียนร่วมกับไผ่แก้ว) 1 เล่ม และเรื่อง “คู่จุ้นวุ่นรัก” (สนพ. ยาหยี-ยาใจ) 2 เล่ม
กติกาง่ายๆ เพียงตอบคำถามที่ว่า “เพื่อนๆ ชอบอ่านนิยายแนวไหน และเหตุผลเพราะอะไร”
ส่งคำตอบมาที่ busaba401@hotmail.com โดยพิมพ์ชื่อหัวข้ออีเมลว่า “ชิงรางวัลรักนอกรอบกับคู่จุ้นวุ่นรัก”
โดยมิถุนาจะจับฉลากเลือกผู้โชคดีมา 3 ท่าน หมดเขตร่วมสนุก 14 ม.ค. 55 ประกาศผลวันที่ 15 ม.ค. 55
สวัสดีนอกรอบวันที่ 16 ม.ค. ค่ะ มาบอกชื่อเพื่อนๆ ที่ได้รับรางวัลนิยายจากมิถุนานะคะ ต้องขอโทษด้วยที่ตอบช้ากว่าัวันที่ 15 ไปหน่อย พอดีช่วงนี้ยุ่งมากจริงๆ ค่ะ เพิ่งหาเวลาช่วงเที่ยงคืนมาทำฉลากจับชื่อเพื่อนๆ ได้เอง และจับฉลากเลือกได้ตามลำดับดังนี้ค่ะ
เจ้าของอีเมล mallow84@hotmail.com ได้รับเรื่อง "รักนอกรอบ"
เจ้าของอีเมล pthawinchai@yahoo.com ได้รับเรื่อง "คู่จุ้นวุ่นรัก"
เจ้าของอีเมล puwatsa_tuang@hotmail.com ได้รับเรื่อง "คู่จุ้นวุ่นรัก"
ตอนนี้มิถุนาได้เมลไปหาเพื่อนๆ ทั้งสามแล้ว รบกวนตอบเมลกลับด้วยนะคะ
ส่วนใครที่ครั้งนี้พลาดรางวัลไม่ต้องน้อยใจไปนะคะ เดี๋ยวมีเกมจะเอามาให้เล่นอีกค่ะ...เร็วๆ นี้ :-D
แล้วเจอกันบทหน้าค่า
มิถุนา
| Create Date : 08 มกราคม 2555 |
| Last Update : 16 มกราคม 2555 0:31:43 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1601 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
E-book ของมิถุนา
 | | คืนปรารถนา | | มิถุนายน | | www.mebmarket.com | | ทั้งหมดเริ่มต้นจากความเข้าใจผิด...อชิระคิดว่ามิลินท์หักหลังเขา เขาจึงใช้ความรักที่เธอมีให้เขาเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น มิลินท์จาก... |  |
|
 | | ร้ายนัก(ไม่)รักเสียดีไหม | | มิถุนายน | | www.mebmarket.com | | เมื่อยอดคุณป๊า ที่ถือคติที่ว่า เรือล่มในหนอง ทองจะไปไหน พยายามจับคู่ลูกๆ ที่เหลือให้ครบ อดีตคู่กัดสมัยละอ่อนเลยได้โคจรมาพบกันอีกครั้งในฐานะเจ้าบ่าวและเจ้าสาว... | |
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [
