Bloggang.com : มิถุนายน - Truth or Die บทที่ 16 (บทจบ)

Bloggang.com : weblog for you and your gang

Group Blog

All blogs

Truth or Die บทที่ 16 (บทจบ)

Truth or Die บทที่ 16

แพรียืดเเขนของเธออย่างระมัดระวังและหมุนหัวไหล่ไปมา เธอเจ็บจนสะดุ้ง

"โอ๊ยยยย" เธอบ่นพึมพำ

แต่อย่างไรก็ตามความเจ็บทำให้เธอรู้สึกดี เพราะมันหมายความว่าเธอยังมีชีวิตอยู่

เธอไม่เคยชอบการมีชีวิตอยู่เลยจนกระทั่งเธอได้เจอเรื่องทั้งหมดนี่...ได้มีชีวิตอยู่และเป็นตัวของตัวเอง

ถึงเเม้ว่าเธอจะเพิ่งรู้ตัวว่าเธอเป็นใคร

"เสื้อคอเต่าสวยดีนี่" เสียงลากๆ แสนคุ้นเคยดังมาจากประตูทางเข้า แพรีหันไปเห็นแครอล ข้างหลังเธอมีเกรซเเละลิลยืนอยู่

"มันซ่อนรอยช้ำได้น่ะ" แพรีพูด

เกรซพูดเบาๆ ว่า "โอ้...แพรี"

พอเห็นสีหน้าที่เป็นกังวลของเกรซ เเพรี่ก็รีบตอบว่า "ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไร ฉันเเค่ยังไม่อยากพบหน้าพวกเธอก็เท่านั้น พวกเธอจะโทษฉันไหมล่ะ?"

"ไม่หรอก" ลิลพูดโดยไม่คิด...จะเรียกว่าขาดจิตสำนึกก็ได้มั้ง แพรีนึก ลิลฝังใจข้อกล่าวหาร้ายแรงที่เธอไม่ได้ทำ

"เเต่เราเข้าไปได้ไหม?"

"ฉันมันคนอ่อนแอ อ่อนแอเสมอ ฉันว่านะ" แพรีถอนหายใจ "เข้ามาเถอะ"

"อ่อนเเอรึ?" เกรซขมวดคิ้ว "เธอหมายถึงเรื่องอะไรน่ะแพรี?"

แพรียักไหล่และสะดุ้งน้อยๆ

"การยืดเส้นยืดสายเล็กๆ น้อยๆ ดีกับกล้ามเนื้อที่ระบมนะ" ลิลพูดพร้อมหยิบหมอนที่วางขวางบนพื้นขึ้นมากอด "แต่ถ้าเป็นฉัน ฉันจะรอสักสองสามวัน"

ทั้งที่เจ็บตามตัวเเละลำคอ แพรีก็อดหัวเราะไม่ได้

"ฮะ ฮะ ขอบใจนะลิล" เธอพูด

"เอาล่ะ จริงๆ แล้วเราจะมาเพื่อขอบคุณ" ลิลพูด

"ขอบคุณเรื่องอะไร? เรื่องที่ฉันทำอะไรโง่ๆ น่ะรึ?"

"เธอไม่ได้โง่นะ!" เกรซพูดโต้ออกมาทันที แล้วเธอก็พูดต่อว่า "ทำไมเราไม่เล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟังล่ะ..."

"ความจริงรึ?" แพรีถาม

"...ความจริงทั้งหมด"

เกรซทรุดและพับขาลงนั่ง แครอลดึงเก้าอี้ออกมาจากโต๊ะของแพรีและเอนนั่ง ขาของเธอเหยียดออกไปข้างหน้า

แพรีนั่งลงอย่างระมัดระวังที่เตียงของเธอและพูดว่า "พูดต่อสิ บอกความจริงสิ"

เกรซพยักหน้า "เราไปเข้าค่ายด้วยกันเมื่อสิบปีที่เเล้ว พวกเราทั้งหมดมาจากเมืองคนละเมืองกัน เมืองเล็กๆ ของประเทศ พวกเราไม่เคยเข้าค่ายมาก่อน เราทุกคนอยู่ในเคบินเดียวกัน และเราก็กลายเป็นเพื่อนกันในทันที...เราทุกคนยกเว้นคนนึง"

"มัลลอรี" แพรีพูด

เกรซพยักหน้าอีกครั้ง "ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง เธอไม่เคยเข้ากับพวกเราได้เลย แต่เธอก็ไม่สนใจ เธอมีเพื่อนคนอื่น เธอเข้ากับพวกเราไม่ได้แต่นั่นก็ไม่สำคัญ ไม่แม้ว่าเราจะตั้งสโมสรความลับด้วย...เกมที่เด็กอายุแปดขวบเล่นกัน อย่างสมาคมโง่ๆ ที่มีรหัสลับกับการจับมือเเละชื่อรหัส...ก็เรื่องของเด็ก"

"พูดต่อเลย" แพรีพูด

“เจนนิเฟอร์อยู่เคบินถัดจากเรา เธอไม่เหมือนกับมัลลอรี เธออยากจะเป็นเพื่อนกับเราจริงๆ และยิ่งเธอพยายามมากเท่าไหร่ พวกเราก็ยิ่งปฏิเสธเธอมากขึ้นเท่านั้น แต่เธอไม่เคยหยุดความพยายามเลย" เกรซหยุดพูด

"ฉันมักคิดเสมอว่า...ถ้าพวกเราเปิดใจสักนิด ยอมรับเธอบ้าง...เรื่องทั้งหมดนี่อาจจะไม่เกิดขึ้น?"

เกรซถอนหายใจหนักๆ แล้วพูดต่อว่า "ยังไงก็ตาม เรื่องที่มัลลอรีบอกเธอเกี่ยวกับความตายของเจนนิเฟอร์เป็นความจริง ลิลถูกตำหนิและพวกเราก็โดนตำหนิทางอ้อมด้วย พวกเราทุกคนยกเว้นลิลถูกส่งกลับบ้านก่อนกำหนด และพวกเราก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนั้นอีกเลย

"แต่พวกเรายังติดต่อกัน พ่อเเม่ของพวกเราไม่รู้ ไม่มีใครรู้เลย แต่พวกเรายังคงเป็นส่วนหนึ่งของสมาคมความลับ ความลับที่พวกเราเก็บไว้คือความจริงเรื่องการตายของเจนนิเฟอร์ที่พวกเราพิสูจน์ไม่ได้แต่พวกเรารู้

"พวกเราทุกคนมาเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน...อาจเป็นเพราะอุบัติเหตุหรือโชคชะตา พวกเราไม่คิดว่าจะได้มาพบกัน แต่พวกเรารู้ว่าจะอยู่ตรงนี้เพื่อกันเเละกัน

"หลังจากนั้น...วันเเรกของมหาวิทยาลัย ลิลเห็นมัลลอรี เธอจำเขาได้ทันที เธอติดต่อจีน เเครอล และฉัน มันเป็นโอกาสที่จะเเก้ไขความผิดครั้งก่อน โอกาสที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของลิล เพื่อจะบังคับให้มัลลอรียอมรับความจริง

"เราพูดคุยกันและจบลงด้วยเเผน พวกเราเล่นเกมจริงหรือกล้า"

เกรซมองหน้าคนอื่นแล้วพูดต่อ "เราเปลี่ยนชื่อของพวกเรา มันง่ายมาก ชื่อเก่าของพวกเรา แครอลจากเเครอลีน ฉันเคยชื่อซาราห์ เกรซ ลิลจากจิลเลียน จีนจาก
จีนเนตตา พวกเรายังเปลี่ยนรูปลักษณ์ภายนอกด้วย...แน่นอนว่าพวกเราทั้งหมดย่อมเปลี่ยนไปมากเมื่อเทียบกับตอนแปดขวบที่พวกเราใช้ชีวิตช่วงปิดเทอมด้วยกัน

"และมันก็ได้ผล มัลลอรีจำพวกเราไม่ได้

"พอเธอเดินมาหาพวกฉันที่งานน้ำชานั่น เธอก็เป็นส่วนหนึ่งในกลุ่มของพวกเรา กลุ่มเพื่อนใหม่ที่ซาเล็ม พวกเราดึงเธอเข้าร่วมเกมด้วย มันช่วยกลบเกลื่อน...ช่วยซ่อนสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นจริงๆ ได้

"พวกเราเริ่มเกมทีละนิด การสับเปลี่ยนน้ำตาลกับเกลือเป็นหนึ่งในสิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับเจนนิเฟอร์ มัลลอรีจะไม่สงสัย แต่มันจะอยู่ที่นั่น...เมล็ดพันธุ์ที่ถูกเพาะในจิตใต้สำนึกของเธอ

"แล้วเราก็เล่นเกม ตอนแรกมันเหมือนจะเป็นไปตามทางที่เราต้องการ พวกเขาจะเล่นเกมไปเรื่อยๆ จนกว่ามัลลอรีจะพูดความจริง

"แต่ฉันกลับถูกขังในโรงรถ มัลลอรีเป็นคนทำ เธอบอกให้เเท็กซี่จากทะเลสาบไร้ก้นมาส่งที่บ้านศจ.กุยเลียนนี เธอไปถึงที่นั่นถัดจากฉันนิดเดียว เธอตามฉันไปที่โรงรถและ...เอาล่ะ เเล้วเธอก็รู้เรื่องทั้งหมดเเล้วนี่

"ฉันไม่รู้ว่าเธอตั้งใจที่จะฆ่าฉันหรือเเค่เตือนฉัน แต่พวกเราก็รู้ในทันทีว่ามัลลอรีจำฉันได้และบางทีก็อาจจำพวกเราทุกคนได้ด้วย

"เเต่พวกเราก็ยังไม่เเน่ใจ และมัลลอรีก็ยังไม่เเน่ใจเหมือนกัน ดังนั้นเราจึงตัดสินใจจะเล่นเกมต่อเพราะเราอยากรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

"และเธอก็ปล่อยให้ฉันไม่รู้ต่อไป" แพรีพูด "และมัลลอรีก็เริ่มตามฉันด้วย" แพรีจำเรื่องโทรศัพท์และความมืดที่ไม่สิ้นสุดที่ตึกไนต์เเมร์ได้ทันที

"ใช่ เธอเพียงแค่มาร่วมกับพวกเราตอนการเฝ้าครั้งสุดท้ายที่ตึกไนต์เเมร์ เธอดอดเข้าไปทางหน้าต่างหลังบ้าน เธอได้ของบางอย่างจากชมรมละครที่จะทำให้ตัวเองกลายเป็นผี...พอเธอเป็นลม จีนก็เเทบสิ้นสติ ร้องออกมาดังที่สุดที่เราเคยได้ยิน เรารีบข้ามถนนฝั่งตรงข้าม แล้วมัลลอรีก็หนีไปและแกล้งทำเป็นว่าเธออยู่ข้างหลังพวกเราตลอดเวลา"

"แต่เธอรู้!"

"พวกเราไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอได้รับบาดเจ็บ และเราก็คิดกันว่า...เอาล่ะ เธอหยุดได้ถ้าอยากหยุด"

"แต่เหมือนกับเจนนิเฟอร์...ฉันไม่หยุด" แพรีพูดอย่างเย็นชา

เกรซเงียบไปแล้วเธอก็พูดเบาๆ ว่า "ฉันว่าพวกเราสมควรจะได้รับผลตอบแทนแบบนี้อยู่แล้ว ฉันขอโทษนะแพรี"

แล้วเกรซก็พูดว่า "แต่คิดดูสิ ถ้าไม่เป็นเพราะเธอ พวกเราอาจจะไม่ได้น฿ความจริงเลยก็ได้ ขณะเดียวกันเธอยังช่วยชีวิตของฉันกับมัลลอรีด้วย"

"อะไรจะเกิดขึ้นกับมัลลอรี?" แพรีถาม

"ฉันไม่รู้, เราไปพบคณบดีกับเธอเมื่อเช้านี้ พวกเขาจะจัดการเอง"

"ก็ดี" แพรีพึมพำ

ลิลพูดว่า "ฉันโทร.หาพ่อกับแม่ก่อนหน้า ฉันจะกลับบ้านไปพบพวกท่านสุดสัปดาห์นี้ เรามีอะไรจะต้องคุยกันมากมาย"

"แต่พวกเราอยากจะคุยกับเธอก่อน" แครอลสรุป "เพื่อจะขอบคุณ เพื่อจะบอกว่าเธอเป็นวีรสตรี"

แพรีสั่นศีรษะ "ฉันไม่ใช่วีรสตรีหรอก ฉันเป็นเเค่คนอ่อนเเอ นั่นเป็นสิ่งที่ฉันเป็น"

"เธอก็เอาเเต่พูดอย่างนี้อยู่เรื่อย!" ลิลประท้วง "เธอพูดอย่างนี้ได้ยังไงหลังจากที่เธอทำสิ่งเหล่านี้เเล้ว?"

"ฉันไม่ได้เป็นคนช่วย" แพรีพูด "ฉันเเค่เล่นกับพวกเธอ ฉันเอาเเต่เห็นด้วย พยายามจะปรับตัว ฉันไม่เชื่อตัวฉันเอง ฉันโกหกตัวเอง ฉันอยากที่จะเป็นเพื่อน ฉันอยู่เพื่อโกหก และฉันก็เกือบจะตายเพราะมัน"

เธอสั่นศีรษะ "และฉันกลัวว่าพวกเธอจะรู้ความลับของฉัน...มีอยู่ครั้งหนึ่ง ฉันหลงทางกับน้องสาวที่ห้างและถูกขังอยู่ในนั้น ฉันพยายามจะหาเธอ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงได้กลัวความมืด"

"แค่นั้นเหรอ?" ลิลถาม

"แล้วคนอื่นเขียนอะไรล่ะ?" แพรีถามบ้าง

แครอลตอบว่า "เราทุกคนเขียนเหมือนกัน ยกเว้นเธอกับมัลลอรี...กระดาษของมัลลอรีว่างเปล่า"

"เราทุกคนเขียน ‘จุดชมวิว’ บนกระดาษและพับมันให้อยู่ในลักษณะเดียวกัน"

"อย่างไรก็ตาม" เกรซพูด "ความจริงก็ปรากฎ" เธอมองหน้าแพรี

"บางทีเราอาจจะเริ่มต้นทั้งหมดได้ บางทีเราอาจเป็นเพื่อนกันได้"

"ฉันไม่รู้" แพรีพูด

ลิลลุกขึ้นยืน แครอลลุกขึ้นจากเก้าอี้ช้าๆ

"คิดสิ" แครอลพูด "ฉันหวังว่าเราจะสามารถเริ่มต้นกันใหม่ได้"

หญิงสาวทั้งสองคนเดินออกไป

เกรซลุกขึ้นด้วย

"รอเดี๋ยว" แพรีเรียก

เกรซหยุดรอ

ในที่สุดแพรีก็พูดว่า “ทางเดินของฉันยังอีกยาวไกล มีอะไรมากมายที่ต้องเรียนรู้ ฉันไม่รู้เรื่องแครอลหรือลิลหรือจีน ฉันไม่รู้ว่าฉันอยากจะเป็นส่วนหนึ่งในกลุ่มพวกเธอหรือกลุ่มไหนๆ หรือไม่ บางทีอาจจะไม่ตลอดไป แต่ฉันอยากให้เราสองคนเป็นเพื่อนกัน เธอคิดว่าไงล่ะ?"

"ฉันชอบนะ" เกรซตอบ "ฉันชอบมากเลยล่ะ"

กาลครั้งหนึ่งนานมาเเล้ว แพรีคิด ฉันจะไม่พูดอย่างนั้น...

กาลครั้งหนึ่งนานมาเเล้ว ฉันจะเห็นด้วยกับทุกอย่างเพื่อจะรักษาความเป็นเพื่อนไว้...เพื่อนคนไหนก็ได้

แต่ไม่อีกต่อไปเเล้ว

"ฉันอยากจะพัก อยากจะคิด ฉันขอเวลาหน่อยนะ"

"ฉันจะโทร.หานะ" เกรซพูด "ทีหลัง"

ประตูถูกปิดเบาๆ หลังจากที่เธอออกไป

แพรีเอนตัวลงและจ้องเพดาน คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในยี่สิบสี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ไม่มีใครเชื่อเธอเเน่...ไม่สักคน

มันยากที่จะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น

แต่มันก็เกิดขึ้นและเธอก็มีชีวิตอยู่เพื่อจะเล่าเรื่องนี้

ใครกันจะฟังเรื่องที่เธอเล่า?

ริมฝีปากของเธอโค้งจนกลายเป็นยิ้ม

คนเดียวที่รู้เรื่องเกือบทั้งหมด คนเดียวที่เชื่อเธอเเม้เธอจะไม่เชื่อตัวเอง คนเดียวที่เเคร์เธอ...ห่วงเธอ

ตามเธอไปที่จุดชมวิว

ถ้าไบรอันไม่โผล่ออกมา มัลลอรีจะปล่อยมือจากคอของเธอไหมนะ?

เธอไม่อาจจะรู้ได้

เธอลุกขึ้นและเดินไปที่โทรศัพท์ ไบรอันรับสายเมื่อโทรศัพท์ดังสองครั้ง

"ไบรอันเหรอ?"

"แพรี! แพรี, เป็นยังไงบ้าง?"

เธอยิ้มเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่อบอุ่นของเขา

"ฉันสบายดี" เธอตอบ "สบายมาก จริงๆ เเล้วฉันรู้สึกดีกว่าตอนที่ฉันมีชีวิตอยู่มาชั่วชีวิตเลยล่ะ"

และเธอก็พูดความจริง

จบเรื่อง Truth or Die
By Diane Hoh
แปลโดย (มิถุนา) silver moon
3/1/2002
7.20 am
****************************************************************

สวัสดีค่ะ

มาแปะให้สองบทรวดเลยค่ะ เพราะมันจบพอดีนั่นเอง อ่านแล้วพอจะเดากันได้บ้างไหมคะว่าใครเป็นตัวการ สำหรับเรื่องนี้ ตอนอ่านแล้วชอบตอนจบที่แพรีตัดสินใจไม่ได้ว่าอยากจะเป็นเพื่อนกับสาวๆ ที่เหลือ ก็นะคะ...โดนหลอกให้เล่นเกมคนเดียว ทั้งที่ไม่ได้เกี่ยวข้องด้วย แต่ก็ยังดีที่สุดท้ายแพรีก็ยังเหลือไบรอัน

เห็นวันลงท้ายปิดบทเป็นปี 2002 ก็อย่างงไปนะคะ อย่างที่บอกไว้ว่าเรื่องนี้แปลมาเกือบ 10 ปีัีได้แล้ว ยังไงก็หวังว่าจะชอบงานแนวนี้นะคะ ถ้ามีโอกาสคงได้เอางานแปลมาฝากกันอีก
แล้วเจอกันค่ะ
มิถุนา
มิถุนา Bloggang
มิถุนา Facebook
มิถุนา Dek-d

Create Date : 04 มิถุนายน 2555

Last Update : 4 มิถุนายน 2555 15:32:58 น.

2 comments

Counter : 2255 Pageviews.

ดูจบแบบรวบรัดจัง

โดย: mimny

วันที่: 15 มิถุนายน 2555 เวลา:20:06:11 น.

mimny อาจจะเพราะมันจบแบบทิ้งให้คนอ่านไปคิดกันเองมั้งคะว่าแพรีจะทำยังไง แต่มิถุนาว่ามันก็สรุปเรื่องของมันไว้พร้อมแล้ว :-D

โดย: มิถุนายน

วันที่: 19 มิถุนายน 2555 เวลา:21:52:35 น.

มิถุนายน

Location :
กรุงเทพ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Rss Feed

Smember

ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [?]

บล็อกนี้เริ่มต้นจากการเก็บรวบรวมนิยายของมิถุนาให้เป็นหลักแหล่ง และต่อมาได้เพิ่มความชอบเกี่ยวกับเครื่องสำอาง การท่องเกี่ยว การกิน และเรื่องจิปาถะอื่นๆ ค่ะ ว่างๆ ก็แวะมาทักทายกันบ้างนะคะ

มิถุนา (busaba401แอตhotmail.com)

แวะทักทาย/ฝากคำถามได้ที่ cbox นะคะ แล้วจะมาตอบให้ทุกคนค่า

Fanpage นิยายของมิถุนา
(เฉพาะนิยายนะคะ ไม่ได้อัพเรื่องเครื่องสำอางค่ะ)
มิถุนา Mithuna นิยาย

โฆษณาหน้าของคุณด้วยเลยสิ

Free Hit Counter

E-book ของมิถุนา

คืนปรารถนา

มิถุนายน

www.mebmarket.com

ทั้งหมดเริ่มต้นจากความเข้าใจผิด...อชิระคิดว่ามิลินท์หักหลังเขา เขาจึงใช้ความรักที่เธอมีให้เขาเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น มิลินท์จาก...

ร้ายนัก(ไม่)รักเสียดีไหม

มิถุนายน

www.mebmarket.com

เมื่อยอดคุณป๊า ที่ถือคติที่ว่า “เรือล่มในหนอง ทองจะไปไหน” พยายามจับคู่ลูกๆ ที่เหลือให้ครบ อดีตคู่กัดสมัยละอ่อนเลยได้โคจรมาพบกันอีกครั้งในฐานะเจ้าบ่าวและเจ้าสาว...

New Comments

Friends' blogs

[Add มิถุนายน's blog to your web]

Links

BlogGang.com