|
|
Truth or Die บทที่ 8
Truth or Die บทที่ 8
ผ่านมาสามชั่วโมงแล้วนะ แพรีคิด
แครอลและลิลยังไม่กลับมาจากทะเลสาบไร้ก้นเลย และจีนก็ยังเดตอยู่กับผู้ชายจากคอลัมน์ส่วนตัวในหนังสือพิมพ์
แล้วแพรีก็พบว่าเธอกำลังพาตัวเองไปยังห้องของจีน
เธอหวังจะพบใครสักคน...จีนเปิดประตูทันทีที่เธอเคาะประตูครั้งเเรก จีนอยู่ในชุดเสื้อคลุมผ้าไหมสีฟ้าอ่อนสีเดียวกับดวงตาของเธอ เธอรวบผมไปข้างหลัง ดูเหมือนว่าเธอกลับมาถึงเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว
"แพรี" เธอพูดขณะยืนอยู่ที่ประตู "หวัดดี"
"หวัดดีจีน! ฉันคิดว่าเธอมีเดตเสียอีก"
"คำท้าของฉันคือให้ไปเดตนะ ไม่ใช่แต่งงานสักหน่อย" จีนมองแพรีเยาะๆ "หรือเธอคิดว่าฉันไม่ได้ออกไปเดตจริงๆ?"
"เปล่านะ เปล่าเลย...ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น" แพรีพยายามยิ้มให้ แต่จีนไม่ได้ยิ้มตอบหรือไม่ได้พูดอะไร
แล้วแพรีก็เริ่ม "ฉันเป็นห่วงเกรซน่ะ เธอยังไม่ได้กลับมาจาก...จากบ้านศจ.เลย นี่มันก็ผ่านมาตั้งสามชั่วโมแล้วนะ"
"นี่...แล้วเธอเป็นใคร...เป็นแม่ของเกรซรึไง? ลืมมันซะเถอะ ตอนนี้เกรซอาจจะอยู่ที่ห้องของใครคนใดคนนึงก็ได้"
แพรีย้ำ "ไม่มีทางหรอก ก็เธอบอกว่าจะมาที่ห้องของฉันทันทีที่เธอกลับมา แต่เธอก็ยังไม่มาเลย"
จีนถอนหายใจเฮือกใหญ่ "เกมนี้จะทำให้พวกเราลำบาก" เธอก้าวถอยหลังแล้วดันแพรีเข้าไปในห้อง "เข้ามาข้างในก่อน แล้วฉันจะโทรเรียกแครอล ลิล กับมัลลอรีมาช่วยกันหาจีน"
"มัลลอรีอยู่ที่ทะเลสาบไร้ก้นเพื่อรับคำท้าของเธอ" แพรีบอก "ส่วนลิลกับแครอลยังกลับมาไม่ถึงเหมือนกัน"
"โอ้...ใช่ เอาล่ะ...เราจะโทรฯ ไปแล้วทิ้งข้อความไว้...ตกลงไหม?"
แต่ไม่มีใครรับโทรศัพท์ที่ห้องของมัลลอรีเลย เพื่อนร่วมห้องทั้งของเเครอลและของลิลก็ไม่รู้ว่าพวกเธอไปไหนหรือจะกลับมาเมื่อไหร่
เกรซก็ยังไม่ได้กลับห้องเช่นกัน
"จะต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับเกรซแน่ๆ" แพรีพูด "ฉันรู้"
"ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันคงจะห่วงมัลลอรีมากกว่า" จีนพูด
แต่แพรีก็ไม่สนใจ "ฉันจะไปที่นั่น...ที่บ้านศจ.กุยเลียนนี"
จีนมองหน้าเธอเขม็ง "อะไรนะ? เธอจะบ้ารึเปล่า? เธอกำลังจะทำให้เรื่องมันยุ่งนะ!"
"พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?" แพรีเอามือเท้าสะเอวแล้วจ้องหน้าจีน
"ฉันหมายความว่า...ถ้าเธอทำให้เกรซถูกจับได้ล่ะ? เธอคิดว่าเขาจะมาขอบคุณเธอเหรอ?"
"ถ้าเธอไม่อยู่ที่นั่น...ฉันก็จะไปหาเธอที่อื่น" แพรีหมุนตัวกลับ
บางทีเธอน่าจะเรียกไบรอันไปเป็นเพื่อนแทน เธอคิด เขาอาจจะช่วยเธอได้
แต่เสียงของจีนก็หยุดเธอไว้
"รอเดี๋ยว" เธอพูดแบบไม่เต็มใจ "ฉันจะไปด้วย รอฉันแต่งตัวแป๊บนึง"
สองสามนาทีต่อมา...ทั้งสองก็ออกจากตึกควอดและรีบข้ามไปอีกฝั่ง
"มันดึกมากแล้ว" จีนพูด เธอกระชับเสื้อแจ็กเกตเข้ามาชิดอกและมองข้ามไหล่ตัวเองไป "และก็มืดด้วย"
"ที่ทะเลสาบไร้ก้นยิ่งมืดกว่านี้อีกนะ" แพรีตอบพร้อมมองไปด้านหลัง มหาวิทยาลัยดูอ้างว้างไร้ผู้คน พวกเธอเดินผ่านหอนาฬิกา เข็มยาวของนาฬิกาชี้ไปที่เลขสิบก่อนจะถึงเที่ยงคืน
จีนไม่ได้ตอบ เธอเอาแต่ก้าวเท้าไปเรื่อยๆ
ในไม่ช้าพวกเธอก็มาหยุดอยู่ที่ถนนที่อยู่ตรงข้ามบ้านของศจ.กุยเลียนนี...ถนนเงียบๆ ที่อยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัย หน้าต่างทุกบานมืดมิด มีเพียงแสงสว่างจากไฟของเสาไฟฟ้าที่อยู่ข้างทางเท่านั้น
แพรีมองสำรวจรอบถนนแล้วพูดว่า "รถอยู่ไหน? รถของศจ.อยู่ที่ไหน?"
มีรถจอดอยู่บนถนน แต่ไม่มีรถที-เบิร์ดของศจ.เลย
จีนหายใจแรงๆ "แน่ล่ะสิ มันไม่ได้จอดอยู่ที่ถนนก็อาจจะอยู่ที่ถนนหน้าบ้านหรืออาจจะอยู่ที่หลังบ้านก็ได้"
"ไปดูกันเถอะ" แพรีพูด
เด็กสาวทั้งสองข้ามถนนไปฝั่งตรงข้าม
"ดูนั่น!" จีนกระซิบ "หลบเร็ว"
ทันทีที่รถตำรวจวิ่งผ่าน หญิงสาวทั้งสองก็ลดฝีเท้าลงและค่อยๆ เดินไปที่ทางเท้า
"มันไปแล้ว" จีนพูด "ทีนี้!" เธอจับแขนแพรีและกระตุกเธอขึ้นมาบนถนนหน้าบ้าน
พวกเธอยืนหลบอยู่ใต้เงาของบ้านหลังโตและปรับสายตาให้ชินกับความมืด เเต่พวกเธอก็ไม่เห็นรถสักคัน ทางหน้าบ้านว่างเปล่า...มีแต่เงาดำของพุ่มไม้ที่มีรูปร่างเหมือนโครงกระดูกและถังขยะใบใหญ่ เรื่อยลงไปมีรั้วสูงอยู่หน้าบ้าน
"เราน่าจะเอาไฟฉายมาด้วยนะ" แพรีพึมพำ
"สายไปแล้วล่ะ" จีนพูด "รถนั่นอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้"
"เกรซอยู่ที่ไหนนะ?" แพรีพูด "เธอจะไปอยู่ที่ไหนได้นะ? เดี๋ยวก่อน...ฟังสิ"
"อะไรนะ?"
"รถ เสียงเหมือนเครื่องยนต์รถ"
"ตำรวจกลับมาเหรอ?" จีนเดินไปรอบๆ แล้วก็หยุด
"ไม่ใช่...ไม่ใช่...ฉันได้ยินแล้ว เสียงมันมาจากข้างหลังนี่"
เธอสองคนมองหน้ากันและกัน
"โรงรถ!" พวกเธอพูดพร้อมกัน
แต่เมื่อพวกเธอไปถึงโรงรถเล็กๆ มืดๆ ที่อยู่หลังบ้าน พวกเธอก็พบว่าประตูล็อกอยู่
"ฟังสิ" แพรีพูดอีก เธอลดเสียงลงแล้วเอ่ยว่า "เสียงเครื่องยนต์ รถอยู่ข้างในและเครื่องยนต์ก็ทำงานอยู่ด้วย!"
แพรีโน้มตัวไปข้างหน้า "เกรซ" เธอเรียกเบาๆ
"ชู่ว์ว์ว์ว์! จะบ้ารึ? อยากจะให้เราโดนจับรึไง?" จีนกระตุกแขนของแพรี
จีนหยุดเขย่าแขนและแพรีเรียกอีก "เกรซ? เกรซ...นี่ฉันเองนะ...แพรีไง...เกรซ"
"แพรี...เบาๆ หน่อย" จีนเตือน
"เกรซ?"
"แพ...แพรี?" น้ำเสียงหวาดกลัวดังมาจากข้างใน
"เกรซ! เธออยู่ที่นั่นรึเปล่า?"
ประตูโรงรถสั่นราวกับว่ามีใครเขย่ามัน
"เกรซ?"
เสียงของเธอใกล้เข้ามามากขึ้นแต่ฟังดูอ่อนแรง "แพรี...ฉันติดอยู่ข้างใน ฉันออกไปไม่ได้"
"เกิดอะไรขึ้น?"
"ฉันถูกขังอยู่ข้างใน" เกรซพูดซ้ำ "และเครื่องยนต์ก็ยังทำงานอยู่ ประตูรถล็อก...ฉันหายใจไม่ออก"
"โอ้! พระเจ้า!" เราต้องขอความช่วยเหลือ" แพรีหมุนไปรอบๆ แต่มือของจีนก็เอื้อมมาจับมือเธอไว้
"ไม่ได้นะ" จีนพูด "เธอจะทำให้เกรซ...และพวกเรา...มีปัญหา"
แพรีมองจีน...ความเยือกเย็นของจีนทำให้เธอกลัว หัวใจของเธอเป็นน้ำแข็ง...เหมือนกับดวงตาสีฟ้าใสของเธอ
"เธออยากจะให้เกรซตายหรือไง? เกรซอาจจะตายได้นะ เธอก็รู้...ตายเพราะพิษของคาร์บอนมอนอกไซด์จากรถนั่น"
"เราจะทำลายล็อก" จีนพูด "เราทำได้อยู่แล้ว...มันก็แค่กุญแจคล้องสายยู...หาไม้...หิน..."
"เราต้องการความช่วยเหลือนะ" แพรีย้ำ
"ไม่ได้!" จีนโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า "เกรซ เราจะจัดการกับล็อกเอง อดทนไว้ก่อนนะ...ตกลงไหม?"
"ตกลง" เสียงของเกรซเบามากจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ "เร็วๆ หน่อยนะ ฉันไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานไหม"
แพรีคุกเข่าลงบนพื้น มองหาก้อนหิน...อิฐ อะไรก็ได้ที่จะสามารถพังสายยูได้ มือของเธอฉวยก้อนหินหยาบๆ ได้ก้อนนึง เธอยืนขึ้น ถือตัวล็อกไว้แล้วกระแทกหินใส่
โป๊ก
โป๊ก
มันไม่มีประโยชน์
"จีน แพ...แพรี"
"ทนไว้เกรซ" แพรีพูด
"ช่วยด้วย ได้โปรดช่วยฉันด้วย..."
"เธอกำลังจะตาย" แพรีร้อง
ไม่มีใครตอบ
"จีน?"
เครื่องยนต์ยังทำงานต่อไป แพรีได้ยินเสียงมือของเกรซตะกายประตู เธอนึกถึงมือที่กำลังจะหยุดนิ่ง จีนจะใจดำพอที่ปล่อยให้เกรซตายไปต่อหน้าต่อตารึไง?
"จีน!"
"ช่วยเงียบหน่อยได้ไหม! แล้วมานี่" จีนกวักมือจากมุมมืดของโรงรถ
แพรียืนขึ้นและคลำทางรอบข้างของโรงรถ เเล้วแพรีก็เห็นมัน หน้าต่างเล็กๆ ที่อยู่สูงขึ้นไป แต่มันก็เล็กเกินกว่าที่คนๆ หนึ่งจะผ่านไปได้
"ฟังนะ เธอจะต้องส่งฉันขึ้นไปที่หน้าต่างนั่น ฉันจะเปิดหรือไม่ก็ทำลายมัน จากนั้นจะให้เกรซส่งประแจหรืออะไรก็ได้ที่อยู่ข้างในโรงรถ เราจะใช้มันทำลายล็อก"
"มันอาจจะได้ผล" แพรีพูด
"มันจะต้องได้ผลแน่" จีนยืนยัน
แพรีรีบรุดไปที่ด้านหน้าของโรงรถ "เกรซ เกรซ...เธอยังอยู่หรือเปล่า?
เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่ม "เกรซ!" แพรีเรียก
ในที่สุดเกรซก็ตอบ เสียงของเธอเบามาก "แพรี?"
"เอาล่ะ...หาเครื่องมือที่เป็นเหล็กให้ฉันที...อะไรก็ได้...อย่างเช่นสว่านอันใหญ่ๆ หรือประแจ...เข้าใจไหม?"
"...เข้าใจ..."
"จากนั้นก็ส่งให้ฉัน ฉันจะรออยู่ที่หน้าต่างทางด้านข้าง จีนจะส่งตัวฉันขึ้นไป และเธอก็ส่งมันให้ฉันทางหน้าต่าง แล้วฉันจะใช้มันพังล็อก"
"หน้าต่าง?"
"อยู่ข้างๆ โรงรถ...อยู่สูงขึ้นไปทาง...เอ่อ...ทางซ้ายของเธอ"
เสียงเกรซเงียบไปนานจนกระทั่งพูดอย่างแผ่วเบาว่า "ถ้าตรงนั้นมีหน้าต่าง มันมีไม้" เสียงเธออ่อนแรงและเหนื่อย "แผ่นไม้ที่ตอกติดอยู่ที่หน้าต่างใกล้กำแพงด้านช้าย"
"บางทีมันอาจจะปิดไว้ไม่หมด เราต้องลองดู"
"สว่าน" เกรซพูด "มีบันไดอยู่นี่ ฉันขึ้นไปได้..." เสียงของเธอหายไปและแพรีก็อยู่ข้างโรงรถ
"โอเค...จีน ส่งฉันขึ้นไปที"
"ทำไมฉันต้องเป็นคนส่งเธอขึ้นไปด้วยนะ" จีนบ่น
"จีน!"
"ก็ได้...ก็ได้...ส่งเท้ามาสิ..."
หญิงสาวทั้งสองพาตัวเองเข้าประจำตำแหน่งอย่างรวดเร็วและเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ แพรียืนบนไหล่ของจีน จีนยืดตัวขึ้นช้าๆ แพรีวางมือไว้ข้างตึกเพื่อทรงตัว ท้ายที่สุดนิ้วของเธอก็จับขอบหน้าต่างไว้ได้ ลำแสงใหญ่เท่าขนาดเท่าฝ่ามือของเธอส่องผ่านเข้ามา
"เกรซ"
"อยู่นี่" เกรซพูด เสียงเธอฟังแทบจะไม่ได้ยิน "พังหน้าต่างทางนี้..."
เเพรี่ดึงแขนเสื้อสเวตเตอร์คลุมมือที่กำหมัดไว้และเคาะกระจกหน้าต่าง
"อย่าเคาะสิ...พังมันแรงๆ เลย" จีนกระซิบ "แล้วก็ทำเร็วๆ ด้วย ขืนเราอยู่นานเท่าไหร่ โอกาสที่เราจะถูกจับก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น"
เเพรี่เงื้อแขนไปข้างหลังแล้วต่อยกระจก กระจกเก่าแตกเสียงดังเพล้ง ไม่กี่นาทีต่อมาส่วนปลายของสว่านก็โผล่มาจากหน้าต่าง
"สำเร็จแล้ว...ดีมาก เดี๋ยวเธอก็จะได้ออกมาแล้ว" เสียงของแพรีฟังดูมั่นใจมากกว่าเดิม แต่เกรซไม่ได้ตอบอะไร
"เเจ็กเกตของฉันจะต้องมีรอยเท้าติดถาวรแน่ๆ เลย" จีนพูดทันทีที่แพรีเลื่อนตัวลงมา "ได้ของที่เราต้องการไหม?"
"ได้"
กุญแจคล้องสายยูไม่ค่อยใหญ่นัก แต่มันยากที่จะจัดการกับมันในความมืด เกิดเสียงดังทุกครั้งที่แพรีแทงสว่านผ่านบานพับจนหญิงสาวทั้งสองถึงกับสะดุ้ง
"โธ่เอ๊ย! จะเสร็จรึยังเนี่ย" จีนพึมพำแล้วเรียก "แพรี"
"อีกหนึ่งนาที...อีกหนึ่งนาที" แพรีพูด เธอแทงสว่านผ่านตัวล็อกอีกฝั่งของประตูแล้วเกิดเสียงดัง
"แพรี"
คิดไปเองรึเปล่านะ คลายล็อกแล้วใช่ไหม?
"แพรี...ดูนั่น!"
เธอหันศีรษะไปครึ่งหนึ่ง แพรีเห็นเสี้ยวหน้าด้านข้างของหน้าจีนจ้องไปยังหน้าต่างข้างหลังบ้าน
"มีคนตื่นแล้ว" จีนพูด "เขาคงได้ยินเสียงพวกเราเลย!"
พอเธอพูดจบ...แสงไฟอื่นๆ ก็ตามมา
แพรีหันกลับไปและแทงสว่านใส่บานพับด้วยพลังของเธอทั้งหมด
ล็อกถูกทำลายและส่งเสียงดังแสบแก้วหู แพรีคิดว่าเสียงมันดังพอที่จะปลุกเหล่าเพื่อนบ้านได้
ประตูเปิดออก เกรซเดินโซเซออกมาและจีนก็จับแขนเธอไว้
"เร็ว" เธอพูด "วิ่ง"
จบบทที่ 8
หวัดดีค่า
มาแปะแบบช้าๆ มัวแต่ยุ่งๆ งานนั่นเอง ช่วงนี้เป็นยังไงกันบ้างคะ อากาศเริ่มร้อนเสียแล้ว อย่าลืมรักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ
บทที่ 8 ระทึกกันมากเลยว่าเกรซจะรอดไหม รอติดตามกันต่อคราวหน้านะคะว่าสาวๆ ทั้งหลายจะทำยังไงกับเหตุการณ์นี้ และใครเป็นคนขังเกรซในโรงรถและหวังจะให้ตาย
มิถุนา
//mithuna.bloggang.com
| Create Date : 07 มีนาคม 2555 |
| Last Update : 7 มีนาคม 2555 22:56:28 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1670 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
E-book ของมิถุนา
 | | คืนปรารถนา | | มิถุนายน | | www.mebmarket.com | | ทั้งหมดเริ่มต้นจากความเข้าใจผิด...อชิระคิดว่ามิลินท์หักหลังเขา เขาจึงใช้ความรักที่เธอมีให้เขาเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น มิลินท์จาก... |  |
|
 | | ร้ายนัก(ไม่)รักเสียดีไหม | | มิถุนายน | | www.mebmarket.com | | เมื่อยอดคุณป๊า ที่ถือคติที่ว่า เรือล่มในหนอง ทองจะไปไหน พยายามจับคู่ลูกๆ ที่เหลือให้ครบ อดีตคู่กัดสมัยละอ่อนเลยได้โคจรมาพบกันอีกครั้งในฐานะเจ้าบ่าวและเจ้าสาว... | |
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [
