|
|
Truth or Die บทที่ 10
Truth or Die บทที่ 10
"จริงหรือกล้า" แครอลพูดเสียงต่ำ
เด็กสาวทั้งหกนั่งเป็นวงกลมอยู่บนพื้นห้องของแครอล ข้างนอกห้อง...รอบๆ พวกเธอ...เต็มไปด้วยกิจกรรมต่างๆ ตามปกติ...ผู้คนที่เรียนหนังสือ...ผู้คนที่เลี่ยงงานแล้วพากันออกไปข้างนอก...คนกลางคืนและผู้ชื่นชมเสียงดนตรี
ภายในห้องของแครอลมีแสงสว่างเพียงเล็กน้อยเนื่องจากรูดผ้าม่านปิด ทุกคนยกเว้นแครอลพากันเงียบหมด และครั้งนี้ก็เช่นกัน แครอลอยู่ในชุดสีดำ
ฉันมาทำอะไรที่นี่นะ? แพรีคิด เธอมองไปที่ทุกคน พวกเธอไม่รู้หรือไงว่านี่มันโง่มาก? โง่...และบ้า?
นี่มันไม่ใช่เรื่องปรกติเสียแล้วสิ...พวกเธอยังเล่นเกมกันอยู่...ปักหลักเล่นต่อไป...พวกเธอน่าจะเลิกเล่นได้เเล้ว เพราะไม่ช้าก็เร็วจะต้องมีใครสักคนที่แพ้
หรือตาย...
เเต่ก็ไม่มีใครตายนี่...ใช่ไหม? และมัลลอรีที่กลัวการไปทะเลสาบไร้ก้นก็กลับมาอย่างปลอดภัยไม่กี่นาทีถัดจากเธอ เกรซและจีนกลับถึงหอเมื่อคืนก่อน
"ฉันไปที่สถานีป่าไม้!" มัลลอรีพูด "บอกกับเจ้าหน้าที่ว่าฉันทะเลาะกับแฟน พวกเขาก็เลยอาสาขับรถมาส่งฉันที่มหาวิทยาลัย พวกเขาใจดีมากเลย!"
แครอลถือกระดาษที่จะใช้เขียนคำท้า และแจกมันให้ทุกคน แพรีรับมาอย่างไม่เต็มใจ
เธอเกือบจะไม่มาแล้ว เเต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอไม่มาล่ะ? พวกเขาจะเปิดกล่องและหยิบความลับของเธอขึ้นมาอ่านดังๆ ไหม?
พวกเขาจะทำไหม?
ถ้าพวกเขายังเล่นต่อไปโดยไม่มีเธอล่ะ? ถ้าพวกเขาเขียนคำท้าที่เกี่ยวกับเธอล่ะ?
แล้วแทนที่ฉันจะมีเพื่อนถึงห้าคน กลับกลายเป็นว่าสิ่งที่ฉันกลัวที่สุดจะเกิดขึ้น...จู่ๆ ฉันกลายเป็นคนนอก...คนที่ไม่มีเพื่อนเลย...ฉันจะทนได้เหรอ?
แล้วฉันจะอยู่ได้ยังไง?
คนอื่นๆ กำลังเขียนคำท้ากันอยู่ แพรีเงยหน้าขึ้นแล้วก็พบว่าแครอลกำลังจ้องเธอ
แพรีรีบก้มหน้าลงอย่างรวดเร็วและเขียน ฉันท้าเธอ และก็หยุด...ฉันไม่อยากจะท้าให้ใครทำอะไรเลย...จะเป็นยังไงนะถ้าฉันเขียนว่า ฉันขอท้าให้เธอหยุดเล่นเกมนี้?
เเต่เธอก็ไม่ได้เขียน เธอต้องคิดคำท้า คำท้าที่ไม่อันตรายจนเกินไป แต่ก็ไม่ง่ายจนเกินไป
ราวกับว่าเกมนี้มีชีวิตเป็นของมันเอง
เกมที่เธอชนะไม่ได้
และเกมที่เธอก็แพ้ไม่ได้เหมือนกัน
****************************************************************
"ฉันทำไม่ได้" เธอกระซิบพร้อมกับมองที่เศษกระดาษที่อยู่ในมือ
พวกเธอเอาคำท้าใส่ในเเจกัน...จากนั้นแต่จะคนก็หยิบคำท้ามาคนละเเผ่น
ลิลจะต้องเอาข้อสอบของใครก็ได้มา ในขณะที่เขากำลังเดินไปส่งมัน
ของจีนเหมาะกับเธอมาก...จีนจะต้องตามไปที่บ้านของผู้คุมหอตอนกลางคืนแล้วหลอกเขา
แครอลจะต้อง ยืม แมวที่อยู่กับหัวหน้าผู้คุมหอและขังมันไว้ในห้องของผู้หญิงที่กลัวแมวตอนที่เธอกำลังหลับ
มัลลอรีจะต้องสับเปลี่ยนช็อกโกแลตยาถ่ายกับช็อกโกแลตของใครก็ได้
เกรซจะต้องเอาสีย้อมผ้าใส่ในเครื่องซักผ้าในคืนที่ห้องซักผ้ายุ่งที่สุด
แพรีมองดูคำท้าของตัวเองและเลียริมฝีปาก
"ทำไม่ได้เหรอ?" เสียงเยาะเย้ยเหน็บแนมของแครอลดังก้องไปทั่ว
"มันเป็นอะไรหรือแพรี?" เกรซถาม
แพรีค่อยๆ อ่านคำท้าของเธอออกมาดังๆ
"ฉันขอท้าให้เธอใช้เวลาตลอดคืนที่ตึกไนต์แมร์"
****************************************************************
"เธอรู้ไหม?" แพรีหายใจเร็วๆ พยายามที่ตามกับลิลและเกรซให้ทัน ซึ่งทั้งสองคนดูเหมือนจะสามารถวิ่งรอบลู่วิ่งได้โดยไม่ต้องหายใจ "ถ้าพวกเราทุกคนเลิกเล่น...เกมก็จะจบทันที ถ้าพวกเธอเห็นด้วย...เราจะได้เปิดกล่องแล้วเอาความลับของพวกเราคืน"
ลิลตอบว่า "ฉันจะวิ่งเต็มฝีเท้าและจับเวลา"
"ไม่เอาน่าลิล" แพรีพูด "เกรซ...เธอคิดว่าไง?"
"มันเป็นความคิดที่ไม่เลว...ในทางทฤษฎี" เกรซตอบ "แต่ฉัน...ฉันทำไม่ได้"
"ทำไมล่ะ? ถ้าทำอย่างนี้ก็จะไม่มีใครแพ้...พวกเราทุกคนก็จะชนะ"
เกรซไม่ตอบ แพรีเลยพูดต่อ "เกรซ...ดูสิว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ! เธออยากจะให้มันเกิดขึ้นอีกเหรอ?"
"มันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุก็ได้" เกรซตอบ
"เธอคงไม่เชื่ออย่างนั้นหรอกนะ" แพรีพูด "เธอก็รู้ว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุ"
ลิลวิ่งผ่านพวกเธอพร้อมกับถอนหายใจแรงๆ
"เธอรู้ว่ามันจะต้องเป็นหนึ่งในพวกเรานี่แหละ...จะเป็นคนอื่นได้ยังไง? ใครบ้างล่ะที่รู้ว่าเราอยู่ที่โรงรถ? ใครล่ะที่เป็นคนวางแผน?"
"แต่เขาจะทำอย่างนั้นกับฉันทำไมล่ะ? โดยเฉพาะแครอล ลิลหรือมัลลอรี?"
"ฉันไม่รู้" แพรีตอบ "บางทีมันอาจเป็นการเตือน บางทีเขาอาจไม่อยากให้เราเล่นต่อ"
"อย่างนั้นเธออาจจะเป็นคนทำได้เหมือนกัน" เกรซพูด
แพรีหยุดพูดทันที "เกรซ! เธอคงไม่คิดอย่างนั้นจริงๆ ใช่ไหม?"
"ไม่" เกรซตอบพร้อมกับหยุดและหันมาทางแพรี...ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ "เเต่เธอก็เป็นคนหนึ่งที่อยากหยุดเล่น"
"ฉันเป็นคนเดียวที่กล้าพูดออกมา แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะมีแค่ฉันคนเดียวที่ไม่อยากเล่นนี่"
"วิ่งต่อไป" ลิลหายใจลึกๆ และวิ่งผ่านพวกเธอไปอีกครั้ง "ไปต่อเรื่อยๆ"
แพรีวิ่งอย่างไม่เต็มใจและเกรซก็ตามมาอยู่ข้างๆ เธอ
"ลิลน่ะบ้า...เธอรู้ไหม?" เกรซพูด "เขาเอาแต่วิ่ง วิ่ง วิ่งอย่างนั้นได้ยังไงนะ?"
"เขาเป็นนักวิ่ง" แพรีตอบ "นั่นเป็นสิ่งที่นักวิ่งทำกัน"
"ใช่ แต่ฉันหมายถึง...มันเหมือนกับเขาบ้า...เธอคิดว่าใครก็ตามที่อยู่ในทีมฟุตบอลต้องฝึกพิเศษอย่างนี้เหรอ? มันเหมือนกับว่าเขาเป็นคนบ้าเกมหรืออะไรประมาณนี้"
"เขาเป็นแค่นักศึกษาปีหนึ่ง" แพรีตอบ ดวงตาของเธอจับจ้องอยู่ที่เสื้อเชิ้ตสีขาวสลับแดง เธอวิ่งช้าๆที่อีกด้านของลู่วิ่ง ใจของเธอคิดถึงแต่คำพูดของเกรซ
ลิลน่ะบ้า
คนบ้าเกม
ลิลอยากจะเล่น อยากจะชนะ แต่เธออยากจะเล่นมากแค่ไหนกันเชียว? การชนะมันสำคัญกับเธอมากขนาดไหน?
เกมจริงหรือกล้าจะทำให้คนอย่างลิลเป็นบ้าได้รึ?
หรือทำให้เธอเปลี่ยนไปรึไง?
"เธอรู้อะไรเกี่ยวกับลิลบ้างล่ะ?" แพรีถาม
"ไม่รู้อะไรเลย ฉันหมายถึง...ฉันรู้เท่าที่เธอรู้นั่นแหละ เราไม่ได้โตขึ้นมาด้วยกันนี่"
"เธอคงไม่คิดว่าเขาบ้าจริงๆ หรอกใช่ไหม?" แพรีชำเลืองมองเกรซ วันนี้ต่างหูของเธอเป็นรูปปลาโลมาที่ติดแน่นจนดูเหมือนว่ามันกระโดดผ่านใบหูของเธอ
"ไม่หรอก แต่เธอกำลังจะทำให้ตัวเองเป็นบ้า แพรี ฟังนะ ฉันก็ไม่ชอบสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉัน...อาจจะไม่ชอบเป็นสิบเท่าของเธอ เเต่เธอก็ไม่เห็นใครทำใช่ไหม? นั่นเพราะมันเป็นอุบัติเหตุ"
"เธอเเน่ใจเหรอ?"
"นี่! เเล้วเธอมีอะไรจะมาพิสูจน์ไหมล่ะว่ามันไม่ได้เป็นอุบัติเหตุ? ไม่มีเลย ไม่มีผู้ต้องสงสัย ไม่มีเหตุผล มันเป็นอุบัติเหตุที่...ที่เกิดขึ้นแบบไม่เจาะจงแล้วก็ไม่มีเหตุผลที่จะเกิดขึ้นเลยต่างหาก ดังนั้นเลิกทำให้ฉันตกใจได้เเล้ว...เข้าใจไหม?"
"ฉันไม่ได้..." แพรีเริ่มแล้วก็หยุด
เธอกำลังจะบ้ารึเปล่านะ?
เธอกำลังจะเสียเพื่อนเพราะเธอทำตัวไม่มีเหตุผลรึเปล่า?
อะไรคือความจริง?
แพรีถอนหายใจและเริ่มวิ่งช้าลง
"ก็ได้" เธอพูดพร้อมกับปรับอารมณ์ให้เป็นปรกติ
พวกเธอเดินเงียบๆ ขณะที่ลิลวิ่งต่อไปเหมือนคนเสียสติ
เหมือนคนที่ถูกครอบงำ
และแพรีแกล้งทำเป็นว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
****************************************************************
ประตูห้องล็อกเกอร์กระแทกเปิดออก
แพรีลุกขึ้นขณะกำลังดึงปมเชือกผูกรองเท้า เธอกำลังแก้เชือก
"ลิล! พระเจ้าช่วย เธอทำให้ฉันกลัว เธอวิ่งเสร็จแล้วเหรอ?"
ผมที่เต็มไปด้วยเหงื่อของลิลเปียกลู่เเนบศีรษะ เสื้อยืดหลวมๆ ของเธอเปียกแนบกล้ามเนื้อที่โคนขาเกร็งเมื่อเธอโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วถูมือ
ไกลออกไป...แพรีได้ยินเสียงน้ำไหล
"เกรซอาบน้ำอยู่" แพรีพูดต่อเมื่อลิลไม่ตอบอะไร
"มาเถอะ" ลิลพูดพร้อมกับยืนขึ้น
"อะไรนะ?"
"มาเถอะน่า ไปกับฉันหน่อย"
"ลิล! ฉันเพิ่งวิ่งมาสามไมล์นะ บางทีฉันอาจจะวิ่งไม่ได้ไปตลอดอาทิตย์เลย แล้วเธอพูดกับฉันอย่างนี้ได้ยังไง"
แต่ลิลก็เหมือนไม่ได้ฟัง เธอหันเข้าหาประตูล็อกเกอร์ "มาเถอะเเพรี่ ไปเป็นเพื่อนฉันแป๊บนึง ฉันไม่ชอบอยู่คนเดียว ฉันรู้ว่าเธอก็ไม่ชอบอยู่คนเดียวเหมือนกัน"
ลิลรู้ได้ยังไงนะ? แพรีสงสัย
"น่านะแพรี" ลิลพูดซ้ำ "เธอไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉันหรอกรึ?"
"อยากสิ" แพรีตอบ
"เชื่อฉัน เรามาไกลกันเกินไปแล้ว" ลิลผลักประตูเปิดและก้าวออกไปพร้อมกับชี้ชวนให้แพรีตามเธอมา
แพรีค่อยๆ ก้าวขาตามอย่างไม่เต็มใจนัก
"เธอคงไม่กลัวหรอกใช่ไหม?" ลิลถาม
"ไม่มีทาง!" แพรีตามลิลไป
มันเริ่มจะมืดเเล้ว และลู่วิ่งก็ใกล้จะมืดเต็มที อีกไม่นานความมืดจะปกคลุม นักวิ่งคนอื่นก็ไปกันหมดเเล้ว
ลิลวิ่งนำ
"รอเดี๋ยว" แพรีพูด "รอฉันด้วย"
ลิลยังคงวิ่งต่อ...วิ่งไปยังทางที่นำเธอไปสู่ประตู...ระหว่างอัฒจันทร์...ข้ามสนามหญ้า...และลู่วิ่ง ร่างของเธอเป็นเพียงเงารางๆ ที่กำลังเคลื่อนที่
"รอก่อนสิ" แพรีเรียกพร้อมกับพยายามวิ่งให้เร็วขึ้น เธอสะดุดที่ริมลู่และเกือบจะล้มแต่เธอก็ทรงตัวไว้ทัน
"ลิล!"
ลิลลดฝีเท้าลง...แต่ลดลงเพียงนิดเดียว
แพรีเริ่มวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ แต่ขาเธอเจ็บ ปอดของเธอร้อนเป็นไฟ
ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย? เธอคิด นี่มันบ้าชัดๆ
เธอวิ่งเกือบจะครบรอบแล้ว เธอปิดตา แต่พอลืมตาขึ้นมาอีกที ลิลก็หายวับไปในความมืด
"ลิล!" เธอเรียก
"ลิลลลล"
ไม่มีใครตอบ
ความมืดเริ่มครอบคลุม เธอรีบย่ำเท้า เหลืออีกแค่หนึ่งส่วนสี่ไมล์...อีกไม่กี่นาที เธอมาถึงทางจะไปประตูโรงยิม เธอชะลอฝีเท้าที่นั่นและหันกลับ
แต่แล้ว...เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างหลังของเธอ
ลิลวิ่งครบรอบอีกแล้วเหรอเนี่ย? เป็นไปไม่ได้ แม้แต่ลิลก็ไม่น่าจะวิ่งได้เร็วขนาดนั้น นั่นมันเร็วเกินกว่าคนธรรมดาจะทำได้
ความเย็นยะเยือกเคลื่อนผ่านกระดูกสันหลังของแพรี
เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา...ใกล้เข้ามา
เขาจับไหล่ของเธอไว้
แพรีเหลือบเห็นเสื้อสีแดงของลิลจากหางตา
"เธอวิ่งเร็วขนาดนี้ได้ยังไง?" แพรีหอบเเละหันกลับไป
แต่ที่เธอเห็นไม่ใช่ลิล
มันเป็นโครงกระดูกที่เต็มไปด้วยเลือด
ร่างที่ไม่มีเนื้อหนังหุ้มวิ่งอยู่ข้างๆ เธอ
ซากที่เต็มไปด้วยเลือดและไร้ริมฝีปาก...มันแสยะยิ้ม
แพรีกรีดร้องและเริ่มวิ่งอย่างไร้จุดหมาย เธอวิ่งตัดข้ามกลางลู่
ซากไร้ชีวิตยังคงตามเธอมาติดๆ
"ไม่! ไม่นะ ไปให้พ้น!" แพรีร้อง เธอวิ่งเร็วขึ้น
เร็วขึ้น
และเร็วขึ้น
แต่มันก็ยังตามเธอมา
เธอหาประตูไม่เจอ มันมืดมาก มืดเหลือเกิน
จากนั้นเธอก็รู้สึกว่านิ้วมือเย็นเฉียบที่เต็มไปด้วยเลือดแตะที่ไหล่ของเธอ
"ไม่ม่ม่ม่ม่" เธอกรีดร้อง
มันเริ่มหัวเราะ เสียงหัวเราะของมันโหยหวนเหมือนเสียงของปีศาจ ลมหายใจของมันเหม็นเน่า
"ใช่ช่ช่ช่ช่" มันส่งเสียง
"เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกแพรี เธอไม่กล้าหรอกกกกกกก..."
จบบทที่ 10
สวัสดีค่า
บทที่ 10 ปิดท้ายไว้ค้างคามากเลย อยากรู้ไหมว่าแพรีเจออะไร...ใคร รออ่านกันบทหน้านะคะ เกมจริงหรือกล้ายังคงดำเนินต่อไป...และอย่างไม่มีเหตุผล ทั้งที่แพรีอยากจะเลิก แต่ไม่มีใครยอมเลิก เหตุผลใดซ่อนอยู่ในนั้น อย่าลืมรออ่านกันต่อค่า
ใกล้จะจบงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติแล้ว เพื่อนๆ ได้ไปเสียทรัพย์ในงานกันบ้างหรือยัง มิถุนาซื้อไปบ้าง...แต่ยังไม่พอ เดี๋ยวค่อยไปเก็บต่อวันท้ายๆ
วันเสาร์อาทิตย์ที่ 7 8 เมษานี้ มิถุนาจะอยู่ที่บูธ ณ บ้านวรรณกรรมนะคะ ใครว่างหรือเดินผ่านก็แวะไปทักทายกันได้ ไม่แน่ใจว่ารัตติลวง ที่รอคิวออกกับยาหยียาใจ จะออกทันในงานสัปดาห์หนังสือหรือเปล่า แต่นิยายเล่มล่าสุด...แสนแค้นแสนเสน่หา ที่ออกกับเขียนฝัน สามารถหาซื้อได้ที่บูธร้านนายอินทร์ค่ะ
ตอนนี้มิถุนาเริ่มลองหัด Fan Page ดู เอาไว้อัพเดตเกี่ยวกับนิยาย ใครสนใจก็เข้าไปดู หรือเข้าไปคลิก Like กันได้ค่ะ
มิถุนา Mithuna นิยาย
โฆษณาหน้าของคุณด้วยเลยสิ
แล้วเจอกันบทหน้านะคะ
มิถุนา
มิถุนา Bloggang
มิถุนา Facebook
มิถุนา Dek-d
| Create Date : 04 เมษายน 2555 |
| Last Update : 27 เมษายน 2555 11:59:06 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1768 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
E-book ของมิถุนา
 | | คืนปรารถนา | | มิถุนายน | | www.mebmarket.com | | ทั้งหมดเริ่มต้นจากความเข้าใจผิด...อชิระคิดว่ามิลินท์หักหลังเขา เขาจึงใช้ความรักที่เธอมีให้เขาเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น มิลินท์จาก... |  |
|
 | | ร้ายนัก(ไม่)รักเสียดีไหม | | มิถุนายน | | www.mebmarket.com | | เมื่อยอดคุณป๊า ที่ถือคติที่ว่า เรือล่มในหนอง ทองจะไปไหน พยายามจับคู่ลูกๆ ที่เหลือให้ครบ อดีตคู่กัดสมัยละอ่อนเลยได้โคจรมาพบกันอีกครั้งในฐานะเจ้าบ่าวและเจ้าสาว... | |
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [
