|
|
Truth or Die บทที่ 9
หมายเหตุ...ถ้าต้องการอ่านบทที่ 9 ที่จัดหน้าเรียบร้อยกว่านี้ คลิกอ่านได้ที่นี่
Truth or Die บทที่ 9
แสงไฟส่องมาจากบันไดและสาดแสงสีเหลืองจ้าลงบนถนนเมื่อเด็กสาวเดินผ่าน น้ำเสียงโมโหตะโกนไล่หลังพวกเธอมา
"มาเถอะ" แพรีเรียกพร้อมดึงเกรซที่อยู่ข้างๆ ให้วิ่งไปริมถนนที่มืดมิด เด็กสาวทั้งสามเดินบนทางเท้า เกรซพยายามเดินตามเพื่อนๆ ให้ทัน พวกเธอเข้าไปในตรอกเล็กๆ แพรีหยุดเมื่อเดินสุดทางเดินของตรอกเเคบๆ เกรซเดินโซเซและเกือบจะล้ม ใบหน้าเธอเป็นสีขี้เถ้า เธอหยุดหอบหายใจ
"มีตลาดกลางคืนอยู่ตรงนั้น" จีนพูดพร้อมกับชี้ "ไปที่นั่น ซื้อมันฝรั่งทอดและของกินอื่นๆ กันเถอะ"
"อะไรนะ?" แพรีร้อง "ในเวลาแบบนี้ เธอยังหิวอยู่อีกเหรอ?"
"ฉันไม่ได้หิว แต่ถ้าพวกเราถืออะไรบางอย่างกลับไปด้วย...มันจะดูเหมือนว่าเราเพิ่งกลับจากซื้อของ...ถ้าเกิดว่ามีใครหรืออะไรก็ตามหยุดเรา"
"...เป็นการกลบเกลื่อน...ก็ดีเหมือนกัน" เกรซพึมพำจากนั้นเธอก็พูดว่า "...ฉันหิวน้ำ..."
จีนพูดว่า "งั้นรออยู่ที่นี่นะ" แล้วเธอก็เดินจากไป แพรีฉวยไฟฉายที่เสียแล้วมาจากนิ้วมือที่อ่อนแรงของเกรซและโยนมันลงถังขยะ
อีกไม่กี่นาทีต่อมา...จีนก็กลับมา เธอดึงที่เปิดกระป๋องน้ำอัดลม "อ้ะ"
เกรซดื่มอย่างกระหาย ใบหน้าเธอเริ่มมีสีเลือด
"ตอนนี้เธอพอจะเดินได้หรือยัง?" แพรีถาม
เกรซพยักหน้า
สักพัก...พวกเธอก็เดินกลับมาถึงมหาวิทยาลัย...เกรซหยุดเป็นพักๆ เพื่อหายใจ
"เอาล่ะ...เกิดอะไรขึ้นที่นั่น?" จีนถาม
เกรซสูดหายใจลึกๆ เเล้วตอบว่า "เกิดอะไรขึ้นเรอะ? ฉันคงจะรู้หรอกนะ...ตอนแรกฉันแอบเข้าไปในโรงรถเก่าๆ น่ากลัวนั่นและปล่อยลมยางรถของศจ.กุยเลียนนี...ถัดจากนั้น ใครก็ไม่รู้เดินมาที่ประตูโรงรถ"
แพรีดีใจที่ได้ยินเสียงที่เริ่มเป็นปรกติของเกรซ "แล้วเธอทำยังไงล่ะ?" แพรีถาม
"ฉันก็หลบมาอีกด้านหนึ่ง แล้วก็กลิ้งตัวเข้าไปอยู่ใต้ม้านั่งน่ะสิ โชคดีที่ฉันไม่ได้เปิดไฟฉาย ฉันพยายามจะไม่ใช้มันเพราะถ่านกำลังหมด" เกรซหยุดสูดลมหายใจ
"แล้วใครก็ไม่รู้เข้ามาในโรงรถ...ในรถ...และติดเครื่องยนต์ ฉันคิดว่า เยี่ยมมาก...ฉันเพิ่งปล่อยลมยางรถไปสองล้อเอง พวกเขาจะเอารถออก...สังเกตเห็นมัน...และจะพบฉันที่นั่น ดังนั้นฉันเลยกลิ้งตัวไปอีกทาง ตรวจดูที่ประตูและคิดจะพังมันออกไป"
"ทำไมเธอไม่ทำล่ะ?" จีนถาม
"เพราะใครก็ตามที่เข้าไปในรถ ปล่อยให้เครื่องยนต์ติดต่อไป จากนั้นเขาก็ออกจากโรงรถแล้วปิดประตูทิ้งท้าย" เกรซหยุดพูดแล้วเเล้วสูดลมหายใจอีกครั้ง
"ฉันรอ คิดว่าบางทีอาจมีใครมาอุ่นเครื่องไว้ก่อนจะขับ ฉันคิดว่าพวกเขาจะกลับมา แต่หลังจากนั้นสิบห้านาที...ฉันก็รู้ว่าเขาคงไม่กลับมาแล้ว"
"เธอเลยตัดสินใจจะออกบ้าง แต่กลับพบว่าประตูล็อกอยู่"
เกรซพยักหน้าและดื่มน้ำอัดลมอึกใหญ่ "ใช่...ฉันเริ่มกลัว ฉันหมายถึง...มันแปลกมากเลยนะ และยิ่งแปลกมากกว่าเดิมเพราะเครื่องยนต์ทำงานอยู่...และประตูทุกบานก็ล็อก"
"เธออาจตายได้นะ" แพรีอุทาน
"ฉันรู้" เธอหยุดแล้วก็พูดต่อ "ฉันคิดว่ามีใครสักคนพยายามที่จะทำอย่างนั้นอยู่"
"เธอหมายความว่ามีใครบางคนรู้ว่าเธออยู่ที่นั่น? และเขาก็ตั้งใจทำใช่ไหม?" จีนพูดเสียงแหลมด้วยความประหลาดใจ "ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย"
เด็กสาวทั้งสามเดินผ่านศูนย์นักศึกษาที่ทั้งมืดเเละเงียบโดยไม่ได้พูดอะไรอีกเลย พวกเธอมุ่งหน้ากลับหอ จากนั้นแพรีก็เริ่มพูดช้าๆ
"ใครจะทำเรื่องแบบนี้? ใครเป็นคนทำ? ใครจะรู้ว่าเราต้องไปที่นั่น...ไม่มีใครเลยนอกจากหนึ่งในพวกเรานี่แหละ?"
เกรซพยักหน้า...แต่จีนก็พูดขึ้นมา
"ไม่มีทาง! ถ้าจะเป็นใครสักคน คนๆ นั้นจะต้องเป็นศจ.กุยเลียนนีแน่ๆ เขาเห็นเธอ...เห็นยางรถ...แล้วเขาก็ตัดสินใจสอนบทเรียนให้แก่เธอ"
"ศจ.กุยเลียนนีอาจจะบ้าๆ บอๆ ก็จริง แต่เขาไม่ใช่คนบ้าขนาดจะทำอะไรอย่างนั้นได้หรอกนะ" เกรซแย้ง
"ดังนั้นจะต้องเป็นใครคนหนึ่งในพวกเรา? ใครล่ะ? เกรซ?"
"ฉันไม่รู้" เกรซพูด "แต่ฉันคิดว่าไม่ใช่เธอกับแพรีแน่ พวกเธอช่วยฉันไว้"
จีนพูด "ขอบใจนะ...แต่เธอจะรู้ได้ยังไงว่าเราไม่ได้แกล้งจัดฉาก? ฉันหมายถึง...บางทีฉันกับแพรีอาจจะร่วมมือกัน หรือบางทีแพรีอาจจะใช้ฉันเป็นหน้าฉาก หรือฉันอาจจะใช้เธอ..."
"คืนนี้ไม่มีใครอยู่หอเลย" แพรีพูด "จำได้ไหม...จีน?" เราโทรไปหาแครอลและลิลแล้วก็มัลลอรี และไม่มีใครอยู่เลย"
"แครอลกับลิลพามัลลอรีไปที่ทะเลสาบไร้ก้น พวกเขาอาจจะอยู่ที่นั่น" จีนพูด "บางทีอาจจะมีใครตามเธอไป...เกรซ...มันจะต้องเป็นอย่างนั้นแน่ เธอก็รู้...ใครบางคนที่อยู่ตามถนน"
"เเต่เขาติดเครื่องยนต์ได้ยังไง?" แพรีสงสัย
เกรซยักไหล่ "บางทีศจ.อาจจะทิ้งกุญแจไว้ในรถ หรือบางทีอาจจะมีใครรู้วิธีติดเครื่องยนต์โดยไม่ใช้กุญแจก็ได้"
"เธอจำได้ไหมว่ามีกุญแจอยู่ในรถ?"
"ฉันไม่รู้ คือฉันไม่เห็นชัดๆน่ะ...ฉันพยายามจะเปิดประตูรถ พอมันเปิดไม่ได้ ฉันก็มาลองเปิดประตูโรงรถแทน ฉันคิดแต่ว่าจะต้องไม่ทำเสียงอะไร เพราะฉันไม่อยากถูกจับได้"
แล้วพวกเธอก็มาถึงหอ พวกเธอหยุดอยู่ที่ล็อบบีที่มีผู้คุมหอนั่งอยู่ที่โต๊ะข้างหลังและกำลังหาวหวอด
เกรซชำเลืองไปทางผู้คุมและพูดต่อ "ฉันไม่เข้าใจเลยว่าคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันไม่คิดว่าจะเป็นฝีมือของศจ.กุยเลียนนีหรอกนะ ฉันว่าฉันถูกสะกดรอยตามและโดนจัดการ"
"ไม่น่าจะใช่นะ" จีนพูด "มันคงไม่ใช่เรื่องจริงหรอกใช่ไหม? มันจะต้องเป็นเรื่องล้อเล่นหรืออาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุ...ศจ.สติเฟื่องลืมติดรถยนต์ทิ้งไว้"
เกรซสั่นศีรษะ...เธอไม่ได้ตอบอะไรแต่หลังหันแล้วเดินจากไปอย่างช้าๆ และระมัดระวัง
"เธอเชื่ออย่างนั้นจริงๆ เหรอจีน?" แพรีถามเมื่อเธอเห็นเกรซเดินลับสายตาไป
จีนมองหน้าแพรี "ฉันคงต้องเชื่ออย่างนั้น" เธอตอบ
จากนั้นเธอก็หมุนตัวแล้วเดินไปยังทางสู่ห้องหอของเธอ ทิ้งแพรีให้ยืนอยู่คนเดียว
แพรีบ่นพึมพำแสดงความไม่พอใจและพลิกตัวไปอีกด้านให้ห่างจากแสงเจิดจ้าของดวงอาทิตย์ที่ทอดผ่านหน้าต่างห้องของเธอ เมื่อคืน...เป็นเวลาหลังตีสามกว่าเธอจะได้หลับ และตอนนี้เธอมีชั่วโมงเรียนทั้งวันรอเธออยู่ รวมทั้งชั่วโมงประวัติศาตร์ตะวันตกตอนแปดโมงของศจ.กุยเลียนนี และแน่นอนศจ.กุยเลียนนีเช็กชื่อนักเรียนด้วย
แพรีบ่นอีกและลุกขึ้นนั่ง เธอหวังว่าอย่างน้อยศจ.คงจะมีคืนที่เลวร้ายเหมือนกับเธอ บางทีเขาอาจจะอยู่กับรถของเขาตลอดทั้งคืนก็ได้
แต่ถ้าเขาอยู่ เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาเลย แพรีเลื่อนตัวลงนั่งที่ที่ของเธอทันทีที่เสียงกริ่งดังขึ้น ดวงตาพร่ามัวมองผ่านศจ.ที่บรรยายบทเรียนอย่างรวดเร็วตามสไตล์ของเขา...ยิงคำถามเหน็บแนม เจ็บแสบ และเผ็ดร้อนใส่ใครก็ตามไม่ฉลาดพอ
เป็นท่าทีปรกติของเขา แพรีคิด เธอเกยคางไว้บนมือและพยายามจะลืมตา
ในที่สุดก็หมดชั่วโมงเรียน...แพรีลุกออกจากจากที่นั่งและเดินโซเซรวมไปกับฝูงนักศึกษาเพื่อไปหากาแฟที่ศูนย์นักศึกษา...มองดูเหล่านักศึกษาที่ชอบตื่นนอนตอนเช้าและเข้าชั้นเรียนเช้าในขณะที่ชาวบ้านกำลังนอนอยู่
"อรุณสวัสดิ์" น้ำเสียงตื่นตัวดังมาจากทางข้างหลังของเธอ
"ไม่ใช่สักหน่อย" เธอพูดก่อนจะมองว่าเป็นใคร "ไบร! คุณมาทำอะไรแต่เช้าเชียว?"
"มีสอบตอนกลางวันนี้...ผมเกลียดการเป็นคนกลางคืน เลยพยายามจะทำอะไรตอนเช้าๆ"
"เอ่อ...คุณเป็นคนตื่นเช้าเหรอ?"
ไบรอันมองหน้าแพรีและพูดอย่างเห็นอกเห็นใจ "คุณไม่ใช่ล่ะสิ..มาเถอะ...เราไปหากาแฟดื่มกัน คุณจะรู้สึกดีขึ้นหลังจากนั้น"
"ฉันไม่เคยรู้สึกดี..." แพรีหยุดและจ้องรถที-เบิร์ดของศจ.กุยเลียนนีที่อยู่ในที่จอดรถของคณะตามเดิม...ยางรถทั้งสี่เส้นเป็นปรกติเหมือนไม่เคยถูกเจาะ
"แพรี?"
"อะไรเหรอ?"
"กาแฟไง?"
"โทษทีนะ" ดวงตาของเธอเบนออกจากรถและเดินตามไบรอันผ่านแผ่นหินที่นำพวกเขาไปยังศูนย์นักศึกษา "ฉันเดาว่าฉันจะต้องล้มก่อนจะได้ดื่มกาแฟแน่ๆ"
"ไม่มีปัญหา" ไบรอันพูดปลอบ "ตอนนี้ผมมีคำท้าสำหรับคุณ"
"คำท้า? คุณกำลังพูดเรื่องอะไร?" แพรีถาม ชั่วขณะนั้น...แพรีคิดว่าไบรอันรู้เรื่องคำท้าให้ปล่อยลมยางรถของศจ.กุยเลียนนี มันเป็นความคิดที่...
เธอได้หันไปมองรอบๆ แล้วจ้องที่รถของศจ.มากกว่าหนึ่งครั้ง
"เรื่องเกมของคุณไง...คุณก็รู้...ผมขอท้าคุณให้อยู่ตลอดทั้งเช้าโดยไม่ดื่มกาแฟ"
"ฮะ" แพรีหัวเราะ "ฮะ ฮะ" เธอยิ้มเมื่อเธอเดินไปยังโรงอาหารกับไบรอัน
"ดีขึ้นหรือยัง?" ไบรอันถามหลังจากนั้นไม่นาน
แพรีดื่มกาแฟถ้วยแรกของเธอเสร็จจึงพูดว่า "ค่อยเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย"
"จะเอาเพิ่มอีกถ้วยไหม?" ไบรอันถาม
"ขอบคุณ" แพรีตอบ
ไบรอันยืนขึ้น...หยิบถ้วยของพวกเขาแล้วเดินไปต่อแถวกาแฟ
"แพรี"
แพรีเงยหน้า "แครอล!"
"ได้ยินมาว่าเธอเป็นฮีโร่เมื่อคืน" แครอลพูด เธอยิ้มแต่ไม่ได้เป็นยิ้มที่มีเสน่ห์เลย...ดวงตาสีเขียวเข้มหลังแว่นตาสีพลอยตาแมวดูไร้ชีวิตชีวา
แพรียักไหล่ เธออยากจะคุยกับแครอลเรื่องอุบัติเหตุเมื่อคืน ไม่...ที่จริงเเล้ว...เธอไม่เต็มใจจะคุยกับเเครอลเลย
ถ้าเเครอลสังเกตเห็น เธอจะไม่ถาม ทว่าเธอกลับเลื่อนตัวลงนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับแพรี
"ทุกอย่างปรกติและอยู่ครบถ้วนสมบูรณ์ดีl" เธอพูด "และไม่เป็นอะไรด้วย...รถของศจ.อยู่ที่มหาวิทยาลัย...ในสภาพปลอดภัย"
"ฉันรู้ ฉันเห็นมันแล้ว" แพรีตอบ
"เธอน่าจะภูมิใจในตัวเองนะ...เธอช่วยชีวิตเกรซไว้"
"ฉันไม่ได้ช่วยชีวิตเกรซ" แพรีพูด
"ช่วยชีวิต" ไบรอันพูดซ้ำ...วางถ้วยกาแฟข้างหน้าแพรี "รวมถึงการผายปอดแบบปากต่อปากด้วยรึเปล่า? ผมจะได้ขอร่วมวงด้วยคน?"
แครอลหัวเราะมุกของไบรอันและไบรอันก็ดูพอใจมาก
รอดูไปอีกสักนหน่อยเถอะ แพรีคิด ไบรอันยังไม่รู้ว่าแครอลเป็นจอมเผด็จการขนาดไหน?
แล้วเธอก็คิดว่า...เธอไม่ชอบเเครอล ไม่ชอบจริงๆ
มันทำให้แพรีช็อก เธอไม่เคยเกลียดใครมาก่อน ถ้าหนึ่งในนั้นเป็นเพื่อนของเธอ เธอจะพยายามทำใจรับให้ได้ และถ้าหนึ่งในนั้นเป็นคนที่เธอไม่รู้จัก เธอก็จะไม่สนใจเขาคนนั้นเลย...มันเป็นโลกที่ง่ายๆ ไม่ซับซ้อน
แต่ไม่ใช่อีกต่อไป
เรื่องแปลกๆ เมื่อคืนทำให้เธออยากรู้อยากเห็นและอยากสนใจ
เธอเกือบจะยิ้มออกมาให้กับเรื่องที่เธอคิดโดยไม่ได้ตั้งใจ แครอลพูดถูกเรื่องเกมนั่น
"คืนนี้นะ" แครอลพูดพร้อมกับยืนขึ้น
"อะไรเหรอ?" แพรีถาม
"ทุ่มนึง ที่ห้องฉัน" แครอลโบกมือแล้วเดินจากไป
"ติวหนังสือกันเหรอ?" ไบรอันถาม
"เอ่อ...ใช่แล้ว" แพรีตอบ เธอนึกถึงคำพูดของแครอลกลับไปกลับมาแล้วก็รู้ว่ามันไม่ใช่การจับกลุ่มอ่านหนังสือ...ไม่ใช่แน่ๆ
มันเป็นนัดหมายเพื่อเล่นเกมอีกรอบต่างหาก
จบบทที่ 9
หวัดดีค่า
มาต่อบทที่ 9 ให้ถัดจากเรื่อง ราตรีลิขิตนะคะ
บทที่ 9 นี้ อ่านจบแล้วเป็นยังไงบ้าง ดูท่าว่าในบทต่อไป สาวๆ ของเรายังจะเล่นเกมกันต่ออีก ไม่กลัวอะไรบ้างเลย คนเล่นมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ รอติดตามอ่านกันต่อไปนะคะ
ใกล้งานสัปดาห์หนังสือกันแล้ว เพื่อนๆ เตรียมรายการหนังสือที่จะซื้อหรือยัง มิถุนายังไม่ได้เตรียมเลย แต่มีบูธที่จะแวะในใจบ้างแล้ว
อีกสักพักใหญ่ๆ จะมีเกมมาให้เล่นกันนะคะ ใครสนใจเรื่อง แสนแค้นแสนเสน่หา นิยายนามปากกาใหม่ของมิถุนา พิมพ์กับสนพ. เขียนฝันในเครือไลต์ออฟเลิฟ ติดตามกันได้ค่ะ
เอาปกมายั่วน้ำลายเล่นๆ กันก่อน
แล้วเจอกันค่ะ
มิถุนา
//mithuna.bloggang.com
| Create Date : 24 มีนาคม 2555 |
| Last Update : 24 มีนาคม 2555 1:04:28 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1751 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
E-book ของมิถุนา
 | | คืนปรารถนา | | มิถุนายน | | www.mebmarket.com | | ทั้งหมดเริ่มต้นจากความเข้าใจผิด...อชิระคิดว่ามิลินท์หักหลังเขา เขาจึงใช้ความรักที่เธอมีให้เขาเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น มิลินท์จาก... |  |
|
 | | ร้ายนัก(ไม่)รักเสียดีไหม | | มิถุนายน | | www.mebmarket.com | | เมื่อยอดคุณป๊า ที่ถือคติที่ว่า เรือล่มในหนอง ทองจะไปไหน พยายามจับคู่ลูกๆ ที่เหลือให้ครบ อดีตคู่กัดสมัยละอ่อนเลยได้โคจรมาพบกันอีกครั้งในฐานะเจ้าบ่าวและเจ้าสาว... | |
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [
