|
|
Truth or Die บทที่ 4
Truth or Die บทที่ 4
"ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะทำมัน" แพรีคราง
"ใจเย็นๆ" เกรซพูด "ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกน่า?"
"พูดง่ายนี่" แพรีเหน็บแนม "เธอได้คำท้าง่ายๆ นี่นา!"
"เธอบอกว่าการขอนัดเดทกับเคนน์นี่เรียกว่าง่ายรึ"
"ยังไงเขาก็ยอมออกไปกับเธอไม่ใช่หรือ?"
"ฉันว่าเขาต้องช็อกแน่ๆ เลยแพรี ฉันหมายถึง...ฉันว่าเขาน่ารักมาก แต่ฉันไม่คิดว่าฉันจะเป็นสเปกของเขาหรอกนะ...เธอรู้ไหม ผมฉันสั้นกว่าผมเขาเสียอีก"
ลิลที่อยู่ข้างๆ พวกเธอพูดว่า "ฟังนะ ฉันยืนอยู่ตรงนี้ในชุดเต็มยศโง่ๆ ที่สั้นเกินไปถึงสองนิ้วเพราะมันเป็นชุดของจีนและมันก็มีสีชมพูแปร๋นที่สุดในโลก แล้วเธอสองคนยังคิดว่าคำท้าของเธอมันยากอยู่อีกรึ?"
"นี่กำลังจะหมดวันแล้วนะลิล" เกรซบอก
"ชีวิตของฉันจะต้องพังแน่ๆ ถ้าเกิดมีใครจับฉันได้" เเพรี่พูด "คนอื่นเขาจะพูดยังไงนะ?"
"อาจจะบอกว่าเธอบ้าผู้ชาย รสนิยมเธอห่วยมาก...อะไรประมาณนี้มั้ง" ลิลพูดอย่างร่าเริง แต่พลันกลับเสียงเงียบขรึม "นอกจากนั้น ใครจะสนล่ะว่าคนอื่นจะพูดยังไง เธอไม่โดนจับได้หรอก มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ..."
"ตอนนี้พวกผู้ชายกำลังอยู่ในงานเลี้ยงของหอชาย" เกรซพูดขัด "เธอก็แค่เดินเข้าไปที่ประตู ทักทายผู้ดูแลหอที่นั่งอยู่ที่โต๊ะรักษาความปลอดภัย เเล้วก็เดินไปห้องที่ใกล้ที่สุด จากนั้นไม่ต้องบอกเธอก็คงรู้ว่าจะต้องทำอะไรใช่ไหม"
"ฉันทำไม่ได้" แพรีพูด "ฉันว่าฉันทำไม่ได้แน่"
"เธอต้องทำได้สิ" เกรซรีบตอบ เธอผลักแพรีไปข้างหน้า "ไปเลย"
แพรีกระเด็นออกมาจากที่ซ่อนใต้เงาของต้นไม้ที่อยู่นอกหอชาย มันเย็นแล้ว และเวลาหนึ่งสัปดาห์ตั้งแต่การเริ่มท้ากำลังจะสิ้นสุด ถ้าผ่านคืนนี้ไป เกมจริงหรือกล้าก็จะจบ คนอื่นได้ทำตามคำท้ากันหมดแล้ว เหลือแต่เธอคนเดียว
ถ้าฉันไม่กลัว แพรีคิด
เธอหายใจลึกๆ และเดินตรงไปยังหอชาย
หวังว่าฉันคงไม่ได้ทำตัวลับๆ ล่อๆ ให้คนอื่นสงสัยหรอกนะ เธอหยุดแล้วหันกลับไป
"ไปต่อสิ" ลิลพูด "ก็แค่กางเกงใน" เสียงตะโกนของลิลแทรกเข้ามา
ไม่ต้องสงสัยว่าพลังเสียงของลิลจะต้องเป็นประโยชน์ในสนามฟุตบอลแน่ แพรีคิด อากาศสบายๆ ยามเย็นทำให้เสียงนั้นดังก้องไปทั่วลานหน้าหอ
แพรีไม่หยุดรอดูว่าลิลจะตะโกนอะไรออกมาอีก เธอหันกลับและหลบเข้าไปในตึก
ผู้ดูแลหอเงยหน้าขึ้นเมื่อเธอเดินเข้ามา
"สวัสดีครับ" เขาพูด "ขอบัตรนักศึกษาด้วยครับ แล้วก็เซ็นชื่อของคุณลงในสมุดนี่พร้อมเขียนวันแล้วก็เวลา"
"บัตรนักศึกษาหรือคะ?" แพรีได้ยินเสียงตัวเองดังขึ้น "เซ็นชื่อด้วยหรือคะ?"
"ใช่แล้ว ผู้มาเยี่ยมทุกคนจะต้องแสดงบัตรนักศึกษาและเซ็นชื่อ" ผู้ดูแลตอบแล้วยิ้ม
"ค่ะ...แน่นอน" แพรีหยิบบัตรนักศึกษาของเธอออกมาแล้วเซ็นชื่อ
"มันเป็นระเบียบน่ะ" ผู้ดูแลพูด "ขอบคุณครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ" แพรีตอบ เธอหวังว่าเสียงของเธอจะฟังดูปรกติ
เธอหมุนตัวและเดินไปยังห้องที่ใกล้ที่สุด
ผู้ชาย เธอสังเกตได้ในทันที ไม่ได้ตกแต่งห้องเหมือนผู้หญิง อันที่จริง...พวกเขาไม่ได้ตกแต่งอะไรเลยต่างหาก ถ้าไม่นับพวกขยะที่กองอยู่หน้าห้องเป็นของตกแต่งนะ
เธอหมุนลูกบิดประตูบานแรกที่เธอเจอ
มันล็อก
เธอรีบตรงไปที่ประตูถัดไปโดยเร็ว พอกำลังจะเปิดประตู เธอก็ได้ยินเสียงจากข้างใน เธอรีบหลบตรงบันไดทันที
เมื่อผ่านไปหลายประตู เธอก็พบประตูที่เปิดอยู่
นั่นไง มีประตูที่เปิดอยู่
แพรีรีบพาตัวเองไปที่ห้องนั้นโดยไม่ต้องคิด เธอรีบปิดประตูทันที
ดวงตาของเธอเบิกกว้าง
ห้องนี้รกยังกับโดนตัวอะไรมาถล่มแน่ะ เธอรู้สึกสงสัยขึ้นมาทันทีว่าผู้ชายแค่สองคนทำห้องให้รกขนาดนี้ในระยะเวลาอันสั้นได้ยังไง? แล้วพื้นห้องอยู่ไหนเนี่ย?
และที่สำคัญไปกว่านั้น พวกเขาเก็บกางเกงในไว้ที่ไหน?
เธอตัดสินใจว่าจะไม่หยิบกางเกงในที่อยู่บนพื้นแน่ๆ เธอค่อยๆ เดินอย่างระมัดระวังไปอีกฝั่งของห้องที่มีตู้ลิ้นชักฝังติดอยู่ในผนัง ลิ้นชักส่วนใหญ่เปิดอยู่ เธอย่อตัวลงช้าๆ เเละมองเข้าไปข้างใน
ถุงเท้า เสื้อยืด เสื้อยืด
กางเกงกีฬา
กางเกงกีฬา...และกางเกงใน
ทันทีที่หยิบกางเกงในสีฟ้ายี่ห้อเควินไคลน์ขึ้นมา แพรีพูดโดยไม่ต้องคิดเลยว่า
"อะฮ่า! กางเกงใน!"
"ใช่ คุณเรียกมันได้ถูกต้อง" น้ำเสียงความประหลาดใจดังอยู่ข้างหลังเธอ
"เเต่ผมอยากรู้ว่าทำไมคุณต้องหัวเราะด้วยล่ะ?"
แพรียืนตัวแข็ง รู้สึกราวว่ากางเกงในตัวนั้นกำลังไหม้มือเธออยู่ เธอรีบพุ่งไปที่ประตู
แต่ไม่มีประโยชน์ มันถูกขวางเอาไว้โดยผู้ชายหุ่นนักกีฬาตัวสูงที่มีผมเปียกเป็นลอนสีดำ เขาอยู่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำและมีผ้าเช็ดตัวพาดอยู่บนไหล่
มือทั้งสองของแพรีกำกางเกงในไว้แน่น เธอเริ่มพูดตะกุกตะกัก
"คุณ...ฉัน...มัน...ทำไมคุณไม่ไปงานเลี้ยงของหอชายล่ะ?” แพรีหอบ
"ผมคิดว่าผมมีสิ่งที่สำคัญกว่าจะต้องทำนะ" ผู้ชายคนนั้นยิ้มกว้าง "และผมก็คิดถูกเสียด้วยสิ"
"มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด" แพรีพูด "ฉันหมายถึง...ฉันไม่ใช่ขโมย ฉันหมายถึง...ไม่ใช่เสียทีเดียว" เธอมองกางเกงในในมือของเธอเเล้วเอาซ่อนไว้ข้างหลัง หน้าฉันจะแดงรึเปล่านะ...มันต้องแดงแน่ๆ เลย
"โอ๊ย " เธอร้องออกมาอย่างเหลืออด "ฉันจะฆ่าพวกเธอ"
"เดี๋ยวสิ เดี๋ยว" ชายหนุ่มพูดปลอบ และแพรีก็เห็นดวงตาของเขา...มันกำลังยิ้มอยู่ชัดๆ
"เล่าให้ผมฟังสิ"
ขณะที่กำลังเข้าตาจน แพรีมองตอบตายิ้มๆ คู่นั้น
"คือ...ฉันต้องการกางเกงในของคุณ" เธอโพล่งออกมา
ชายหนุ่มหัวเราะจนตัวงอ "โดยที่มีผมอยู่ด้วยหรือไม่มีผมอยู่ด้วยล่ะ?"
ตอนนี้แพรีรู้ตัวว่าหน้าเธอเเดงเป็นลูกตำลึง
"ผมชื่อไบรอัน" ชายหนุ่มพูด
"ชื่อเพราะดีนี่" แพรีตอบ เธอมองไปรอบๆ เเละเห็นเก้าอี้ตัวหนึ่งมีหนังสือวางอยู่สองเล่ม เธอนั่งลงบนหนังสือและพูดว่า
"ฉัน...แพรี...และความจริงก็คือ...คือฉันต้องการกางเกงในของคุณสำหรับเกมจริงหรือกล้า"
"ทำไมเธอไปนานจัง?" ลิลกล่าวลอยๆ "ฉันอยากกลับห้องแล้วถอดชุดบ้าๆ นี่ออกเเล้ว"
"บางทีเธออาจจะกลัวก็ได้" เกรซพูด
"บางทีอาจจะมีใครมา เธอเลยต้องหลบ" ลิลพูดอีก
"บางที...ฉันว่าเราไม่ควรเล่นเกมนี่เลย..." เกรซเริ่ม แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรต่อ ลิลก็ใช้ข้อศอกกระทุ้งสีข้างเธอเบาๆ
"ชู่ว์! เธออยู่นั่นไง"
"โอ้ ลิล! ดูนั่นสิ ใครอยู่กับแพรีน่ะ?"
"เขาหล่อมากกกก" ลิลพูด
"เฮ้ พวกเขาจะไปไหนกันน่ะ?"
แพรีและผู้ชายคนนั้นเดินออกห่างจากหอและมุ่งไปยังตึกควอด
จากที่ตรงนั้น ลิลและเกรซก็มีความเห็นเหมือนกันว่าผู้ชายคนนั้นหล่ออย่างร้ายกาจ ทั้งสูงใหญ่ คมเข้ม แล้วก็หล่อมาก ผมของเขาเปียกลู่ราวกับว่าเขาพึ่งอาบน้ำมายังไงยังงั้นเเหละ
ลิลผิวปากพร้อมเอาข้อศอกกระทุ้งซี่โครงของเกรซเป็นครั้งที่สอง
"เฮ้" เกรซร้อง
"ดูนั่น" ลิลบอก
เด็กสาวทั้งสองยืนขึ้นเมื่อเห็นว่าแพรีและผู้ชายคนนั้นเดินหายไปที่มุมตึก
สิ่งสุดท้ายที่พวกเขาเห็นคือแพรีเดินหายไปพร้อมกับกางเกงในสีฟ้าที่อยู่ในมือของเธอ
จบบทที่ 4
หวัดดีค่า
บทที่ 4 อ่านจบแล้วใจหายใจคว่ำแทนแพรีกันไหมเอ่ย แต่สุดท้ายก็เหมือนจะลงเอยด้วยดี...ใช่ไหม ยังไงคงต้องรอติดตามกับต่อในบทหน้าว่าแพรีกับไบรอันหายไปทำอะไรกัน
อ้อ...แอบเอาปกล่าสุดของ Love and Revenge หรือในชื่อใหม่ว่า “แสนแค้นแสนเสน่หา” มาให้ดูกันค่ะ จะวางแผงเดือน ก.พ. นี้ ตามร้านหนังสือทั่วไปนะคะ ฝากผลงานไว้ด้วยค่า
ทิ้งท้ายด้วยการเฉลยผู้โชคดี ได้รับรางวัลนิยายของมิถุนาจากการตอบคำถามง่ายๆ เมื่อสองอาทิตย์ก่อนนะคะ
จับฉลากเลือกได้ตามลำดับดังนี้ค่ะ
เจ้าของอีเมล mallow84@hotmail.com ได้รับเรื่อง "รักนอกรอบ"
เจ้าของอีเมล pthawinchai@yahoo.com ได้รับเรื่อง "คู่จุ้นวุ่นรัก"
เจ้าของอีเมล puwatsa_tuang@hotmail.com ได้รับเรื่อง "คู่จุ้นวุ่นรัก"
ความจริงมีประกาศในบทก่อนหน้าไปแล้ว แต่ประกาศอีกทีเผื่อไม่เห็นกันทั่ว ตอนนี้มิถุนาได้ทำการอีเมลแจ้งผู้ได้รับรางวัลไปแล้วนะคะ ส่วนใครที่ไม่ได้คราวนี้ ไว้ร่วมสนุกกันใหม่คราวหน้านะคะ
แล้วเจอกันค่ะ
มิถุนา
| Create Date : 16 มกราคม 2555 |
| Last Update : 16 มกราคม 2555 23:25:21 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1636 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
E-book ของมิถุนา
 | | คืนปรารถนา | | มิถุนายน | | www.mebmarket.com | | ทั้งหมดเริ่มต้นจากความเข้าใจผิด...อชิระคิดว่ามิลินท์หักหลังเขา เขาจึงใช้ความรักที่เธอมีให้เขาเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น มิลินท์จาก... |  |
|
 | | ร้ายนัก(ไม่)รักเสียดีไหม | | มิถุนายน | | www.mebmarket.com | | เมื่อยอดคุณป๊า ที่ถือคติที่ว่า เรือล่มในหนอง ทองจะไปไหน พยายามจับคู่ลูกๆ ที่เหลือให้ครบ อดีตคู่กัดสมัยละอ่อนเลยได้โคจรมาพบกันอีกครั้งในฐานะเจ้าบ่าวและเจ้าสาว... | |
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [
