|
|
Truth or Die บทที่ 1
Truth or Die บทที่ 1
แพรี มัวร์ วางมือบนขอบอ่างล้างหน้าแล้วจ้องลึกลงไปในดวงตาสีน้ำตาลของเธอ เธอมีตากลมโตสีน้ำตาล ใบหน้ารูปไข่กับผมดกหนาสีน้ำตาล
“สวยแล้ว”
แพรีถอนหายใจพร้อมหันหน้าออกจากกระจก เธอลองย้อมผมเป็นสีม่วง ทาอายแชโดว์บนเปลือกตาแต่ละข้าง หรือกระทั่งใช้ผ้าพันคอพันรอบศีรษะแล้วใส่แว่นกันแดด...เหมือนกับดาราตามหน้านิตยสาร...ทำอะไรก็ตามที่ทำให้เธอดูไม่ธรรมดา...ดูแตกต่าง
“ไม่ไหว ไม่ไหว”
เธอรู้ว่าเธอจะไม่ทำ เธอไม่ใช่เด็กผู้หญิงพวกนั้น...ไม่เคยเป็น นั่นทำให้เธอเป็นตัวของตัวเองเช่นนี้ แพรีไม่เคยทำให้ใครไม่สบายใจ ไม่เคยเป็นปฏิปักษ์หรือไม่เห็นด้วยกับใคร ไม่เคยแกล้งให้เพื่อนตัวเองขายหน้า เธอมักพร้อมทำสิ่งที่คนอื่นให้เธอทำและยินดีหลบเลี่ยงการเผชิญหน้าที่ทำให้เจ็บปวด ซึ่งทำให้เธอเป็นเพื่อนที่มีดีของทุกคนที่รู้จักเธอ
แพรีเป็นผู้ฟังที่ดี
เธอไม่เคยรังเกียจการเป็นผู้ฟัง เธอรู้ตลอดว่าเธอเหมาะกับที่ไหน แต่นั่นมันก็ตั้งแต่ตอนอยู่ชั้นมัธยม ซึ่งมันนานมาแล้ว
แพรียิ้มให้กับเงาสะท้อนของตัวเอง ไม่มีมัธยมอีกแล้ว มีแต่หลายวันที่ผ่านมา วันที่เธอเป็นนักศึกษาปีหนึ่งของมหาวิทยาลัยซาเล็ม เธอมาเรียนที่นี่เพราะพ่อแม่ของเธออยากให้เธอเรียนที่นี่ ขณะที่เพื่อนคนอื่นของเธอไปอยู่ที่สเตตส์ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของแพรีที่ไม่มีเพื่อนฝูงล้อมรอบ เป็นครั้งแรกที่แพรีไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงให้เข้ากับคนอื่นได้
เธอไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร ไม่มีใครช่วยเธอ และเธอก็ไม่รู้จะทำยังไง
“เฮ้” เธอพูดกับตัวเอง
“การจะมีเพื่อนสักคนมันจะยากสักแค่ไหนเชียว”
เด็กสาวสวยคนหนึ่งมองแพรีจากกระจกแล้วไม่ตอบอะไร เด็กสาวทำหน้ายู่มองผ่านกระจกไปที่เเพรี
“หยุดได้เเล้ว” แพรีบอกเด็กสาวในกระจก “ลงไปพบผู้คนในงานปาร์ตี้ได้แล้ว”
เด็กสาวในกระจกเเลบลิ้นใส่
“พอทีน่า” แพรีตอบ เธอปัดผมยาวประบ่าไปข้างหลังและเดินไปยังห้องน้ำเล็กๆ ที่อยู่ในห้องนอนเตียงคู่ของห้องพัก เธอหยิบบัตรเชิญสีครีมออกมาจากลิ้นชักของตู้ชั้นบน
‘งานเลี้ยงน้ำชาประจำปี เพื่อต้อนรับนักศึกษาหญิงชั้นปีที่หนึ่ง’
งานจัดที่ห้องรับแขกของตึกควอด ตึกทรงป้อมปราการเรียงแถวสี่อยู่ติดกับหอหญิงรอบลานกว้าง
‘ให้นักศึกษาแต่งชุดเเบบพิธีการ และควรมาร่วมงานทุกคน’
ชุดแบบพิธีการตามที่เพื่อนร่วมห้องของแพรีบอกคือชุดกระโปรง ในงานมีการเช็กชื่อนักศึกษา มีชาให้ดื่ม ซึ่งได้รับการอุปถัมภ์จากศิษย์เก่าผู้ร่ำรวยผู้ต้องการพบกับสุภาพสตรีที่น่ารักทุกคนและรำลึกถึงวันเวลาที่เคยเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยซาเล็ม...ปีที่เธอกลับไปเป็นเด็กสาว นั่งจิบน้ำชากับชายหนุ่มในห้องรับแขก เเละอยู่ภายใต้ความดูแลของเหล่าผู้ดูแลหอพัก
แพรีถอนหายใจและจัดกระโปรงผ้าฝ้ายสีเขียวรวมทั้งปกเสื้อสเวตเตอร์สีขาวขลิบเขียวเข้ากับกระโปรงของเธอให้เข้าที่แล้วสวมรองเท้าหนังกลับแบบไม่มีส้น
เธอดูดีทีเดียว และเธอก็ไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากเดินลงไปที่งานเลี้ยงน้ำชาเพื่อพบปะผู้คน...หาเพื่อนใหม่
มันไม่ยากหรอกใช่ไหม? ไม่แน่นอน “ฉันหมายถึง” แพรีพูดเสียงดังพร้อมกับเปิดประตูห้องเธอ “มันจะทำอะไรได้ ฆ่าฉันเหรอ?”
“มันฝรั่งร้อนๆ ไหมคะ?” ทุกๆ เสียงดังขึ้น
ตอนนี้แพรีอยู่ในที่ที่มีแต่นักศึกษาหญิงชั้นปีหนึ่งอยู่รวมกันในห้องรับแขกของตึกควอด คลื่นฝูงชนรอบตัวเธอต่างพากันเคลื่อนไหว พูดคุยกันจ้อกแจ้ก เธอถูกดันไปข้างหน้าโดยฝูงนักศึกษาหญิง
“ขอโทษค่ะ ขอโทษ ขอทางหน่อยค่ะ” แพรีพึมพำ เธอจะไปไหนเธอก็ยังไม่รู้ รู้แต่ว่าเธอไม่สามารถเดินไปใกล้ๆ ประตูทางออกได้เลย เธอเลยรู้สึกเหมือนกำลังหลงทาง
เธอเดินไปจนสุดห้องและหันมามอง...โต๊ะยาวมีผ้าลินินสีขาวปูอยู่ข้างบน บนโต๊ะมีเนื้อสัตว์หลากชนิด ผลไม้ ขนมปัง เค้ก และเครื่องปรุง ที่ปลายโต๊ะมีโถสีเงินบรรจุครีมและน้ำตาลตั้งอยู่
หญิงอ้วนรูปร่างเหมือนกาน้ำกำลังเทชาในถ้วยชากึ่งโปร่งแสงของจีน ส่วนอีกมือตักน้ำตาลจากโถ เทครีมจากเหยือก และใช้ปากคีบสีเงินคีบมะนาวฝานวางไว้บนขอบจานรองถ้วย
แพรีเดินช้าลงเเละหยุดมอง
ถาดถูกยื่นมายังเธอ
"คานาเป้ไหมคะ?" เสียงหนึ่งถาม
"หือ? เอ่อ...ฉันหมายถึง อะไรนะคะ" แพรีเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวที่ทำหน้าเบื่อโลกในชุดแจ็กเกตสีขาว กางเกงสีดำ
หญิงสาวคนนั้นพูดอย่างอดทนว่า "รับคานาเป้ไหมคะ?"
"โอ...ไม่ ไม่คะ ขอบคุณ ฉะ...ฉันแค่อยากจะได้ชาสักถ้วย" แพรีตอบตะกุกตะกัก
"ได้ค่ะ" สาวเสิร์ฟโน้มศีรษะลง ยกถาดสูงแล้วเดินไปที่อื่น
แพรีก้าวไปยืนที่แถวน้ำชา มีคนมากเกินไป แล้วเสียงก็ดังเกินไป เธอไม่เคยพบใคร ไม่เคยรู้จักใคร เธอคิดว่าเธอจะใช้เวลาทั้งชีวิตโดยไม่พูดกับใครอีก...
"น้ำตาลไหมคะ?"
"อะไรนะคะ?" แพรีพูดจนเกือบจะเป็นตะโกน
ผู้หญิงที่รูปร่างเหมือนกาน้ำถือถ้วยขึ้นมา เทชาลงไปพร้อมพูดว่า "น้ำตาล ครีม หรือมะนาวไหมคะ?"
"ค่ะ" แพรีพูด "เอ่อ...ไม่ค่ะ ฉันหมายถึง...แค่น้ำตาลก็พอ"
ผู้หญิงคนนั้นตักน้ำตาลและรอ
แพรีรอ
ผู้หญิงคนนั้นกลืนน้ำลายลงคอเเล้วถามว่า "เท่าไหร่คะ"
"อะไรเท่าไหร่หรือคะ?" แพรีพูด คนข้างหลังเธอบางคนหัวเราะคิกคัก และมีเสียงนึงพูดว่า
"น้ำตาลน่ะ"
"โอ้! สองช้อนค่ะ"
ผู้หญิงคนนั้นตักน้ำตาลลงในถ้วยแล้วยื่นให้แพรี
"ขอบคุณค่ะ" แพรีตอบแล้วก้าวถอยหลังอย่างรีบเร่งจนชากระฉอกลวกโดนมือ
"โอ๊ย!" แพรีร้อง
หลายคนหันมามองเธอ เธอรู้สึกว่าใบหน้าตัวเองกลายเป็นสีแดง แพรีรีบเดินหลบไปยังมุมห้อง มุมไหนก็ได้ที่ห่างไกลจากเสียงผู้คนและสายตาที่เธอไม่รู้จัก
"นี่" เสียงนุ่มๆ พูด "ใจเย็นๆ ก็ได้ มันอันตรายนะ"
"ไม่อันตรายหรอก ถ้าเธอไม่ดื่มมันตอนนี้" เสียงห้าวๆ ตอบกลับ
"ขะ...ขอโทษนะ" แพรีตอบพร้อมมองลอดขนตาไปยังเด็กสาวคนที่สองที่ยืนอยู่หน้าเธอ...เธอผอมมาก หน้าคม ตาสีฟ้าอ่อน ผมสีเงินยวง
"ไม่ต้องขอโทษหรอก" เด็กสาวร่างสูง ผิวคล้ำ ใส่แว่นตากรอบลายกระโบกมือช้าๆ "ขอโทษทำไม?"
"สงสัยเธอคงเมาชา" เสียงที่สองพูดแล้วหัวเราะคิกคัก และอีกหลายเสียงก็แทรกเข้ามา
แพรีมองผ่านตั้งแต่เด็กสาวผิวคล้ำเรื่อยไปยังเด็กสาวคนอื่นที่อยู่ด้วยกันตรงมุมห้องใกล้หน้าต่าง
"มีใครเคยอ่านอลิซในแดนมหัศจรรย์บ้าง?" เสียงสดใสเสียงที่สามถาม...เธอเป็นเด็กสาวชาวเอเชีย ผมสั้นกุด เธอใส่ต่างหูห่วงสีเงินอันใหญ่ที่มีปลาวาฬกระโดดลอดห่วง เธอเดินเข้ามาแล้วหยิบแซนด์วิชอันเล็กในถาดของสาวเสิร์ฟ
"ฉันหมายถึง...งานเลี้ยงนี้ไม่ได้ทำให้พวกเธอนึกถึงงานเลี้ยงน้ำชาของแมดแฮตเตอร์หรอกรึ"
แพรีหัวเราะออกมา
"จริงๆ แล้ว...น้ำชาก็ไม่เลวหรอกนะ" เสียงที่สี่เป็นของเด็กสาวร่างสูง เธอดื่มชาอึกใหญ่และกัดคุกกี้ที่ห่อด้วยกระดาษในมือของเธอ
เด็กสาวผิวคล้ำมองดูคุกกี้ที่หายไป เธอพูดว่า "เธอเป็นนักกีฬาใช่ไหม?"
เด็กสาวคนที่สี่ซึ่งกำลังเคี้ยวคุกกี้อยู่พยักหน้า ผมสีแดงยุ่งเหยิงกระจายรอบใบหน้าของเธอ เธอกลืนแล้วเลียเศษคุกกี้ที่ริมฝีปากพร้อมกับตอบว่า "ใช่ ฉันเป็นนักฟุตบอล ทำไมเหรอ?"
"เด็กผู้ชายที่ฉันเคยเดตด้วยมีกิริยาท่าทางเหมือนเธอเด๊ะ" เด็กสาวผิวคล้ำพึมพำ
ดวงตาของแพรีเบิกกว้าง เด็กสาวคนที่ห้าที่อยู่ถัดจากเธอสูดลมหายใจเข้าลึก
มีแต่นักฟุตบอลสาวเท่านั้นที่หัวเราะ
"นักฟุตบอลต้องกินเต็มที่" เธอตอบอย่างร่าเริง
แพรีชำเลืองมองเด็กหญิงที่อยู่ถัดจากเธอ ช็อกเมื่อพบว่ามันเหมือนกับเธอกำลังมองตัวเองในกระจก เด็กสาวผิวหน้าซีดขาวและดูเป็นคนเงียบๆ เธอมีดวงตาและผมสีน้ำตาล แต่งตัวรัดกุม จะต่างกันก็เพียงแค่เด็กสาวคนนี้มีผมยาวถักเป็นเปียเดี่ยวและเธอเจาะหู...ต่างหูโกเมนอันเล็กที่มีสีเหมือนหยดเลือดแต้มอยู่บนใบหูแต่ละข้าง
เธอคงจะรู้สึกว่ามีใครมองอยู่ จึงหันมา...เธอยิ้มบางๆ และแพรีก็ยิ้มตอบอย่างอายๆ
"เอาล่ะ" แพรีพูด "ฉันไม่ได้ชื่ออลิซ ถึงแม้ว่าพวกเราจะอยู่ในงานน้ำชาบ้าๆ ก็ตาม...ฉันชื่อแพรี"
ทุกคนเงียบไปชั่วประเดี๋ยว ท่ามกลางความไม่คาดฝัน เด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างแพรีก็พูดว่า
"ฉันชื่อมัลลอรี สเติร์น อยู่ที่ควอด วิลลาคาร์เธอร์เฮาส์ที่อยู่ตรงข้ามกับที่นี่"
"โซรานีลเฮอสตันเฮาส์" เด็กสาวผิวคล้ำตอบ "ฉันชื่อแครอล ฮอสแดตเตอร์"
"จีน" เด็กสาวผมสีบลอนด์ขาวพูด "จีน รีแกน" เธอตอบพร้อมกับพยักหน้าให้แครอล
"เกรซ โอชิดะ...ซูซานบีแอนโทนีเฮาส์" เด็กสาวผมดำร่างเล็กยิ้ม
"ลิล มาติเนส" เสียงของเด็กสาวนักฟุตบอลพูด "โรซาปาร์กเฮาส์"
ความเงียบเริ่มครอบคลุมอีกครั้ง ลิลมองไปรอบๆ แล้วกล่าวช้าๆ ว่า "นี่พวกเราสนุกกันแล้วเหรอ?"
จีนยกถ้วยชาที่ว่างเปล่าขึ้นมา "โดยที่มีชาหรือไม่มีชาล่ะ"
"ฉันขอท้าเธอให้ไปตรงนั้นและขอครีมกับมะนาว" ลิลพูด
"อ่านะ" จีนชำเลืองมองไปยังสาวเสิร์ฟข้างโต๊ะน้ำชา
เกรซหยิบแฮมโรลไส้ชีสสองชิ้นเล็กที่เสียบด้วยไม้จิ้มฟันขึ้นมา แล้วส่งหนึ่งชิ้นให้ลิล
"เเม่ครัวประจำโรงอาหารไม่ได้เป็นคนทำใช่ไหม?" เธอถาม
จีนสั่นศีรษะช้าๆ แพรีมองดูผมสีบลอนด์ยาวประบ่าสั่นเป็นระลอก "ไม่หรอก...นี่เป็นงานใหญ่...งานจัดเลี้ยงของจริง คุณนายเศรษฐีนีเป็นคนจัดตั้งกองทุนอุปถัมภ์งานในปีนี้และปีที่แล้วๆ มาด้วย มันเป็นส่วนหนึ่งของมหาวิทยาลัยน่ะ"
"เธอน่าจะอยู่ที่นี่นะ" แพรีพูด
"จริงรึ?" เกรซมองไปรอบๆ "อยากรู้จังว่าหน้าตาเธอจะเป็นยังไง"
ลิลเหลือบมองชุดลายดอกไม้ที่ตัวเองสวมอยู่แล้วพูดว่า "น่าจะมีเหตุผลของการแต่งตัวแบบพิธีการนะ...ไม่ได้ทำให้ศิษย์เก่าแสนรวยผิดหวังเลย"
"เธอคิดว่าคนรวยๆ เขาใช้ชีวิตกันแบบนี้แน่เหรอ" เสียงของแพรีฟังดูกระตือรือร้น
"ไม่รู้สิ แต่บางคนสามารถมีทุกสิ่งทุกอย่าง" จีนพูดแทรกขึ้นมาทันที "โดยเฉพาะคนรวย" เธอเสริม
ความเงียบที่ปกคลุมทำให้แต่ละคนอึดอัด
อื้อฮื้อ แพรีคิด พลางมองไปรอบวงของเด็กสาว ซึ่งตอนนี้แต่ละคนมีสีหน้าว่างเปล่า...สงสัยว่าถ้าเกิดมีใครคนนึงในกลุ่มเป็นคนรวย หรืออาจไม่ใช่แค่คนเดียวแต่เป็นพวกเธอทั้งหมดยกเว้นเธอและจีน...
จากนั้นลิลก็พูดว่า "เอาล่ะ ถ้าไอ้การยืนรอบวงแล้วดื่มชาเนี่ยเป็นการแสดงถึงวิถีชีวิตของคนรวยเเล้วล่ะก็ ฉันขอผ่าน มันช่างเป็นอะไรที่...น่าเบื่อ"
แครอลมองไปยังลิล ดวงตาสีเขียวประหลาดของเธอเป็นประกายอยู่หลังกรอบแว่น
"เธอว่ามันน่าเบื่อเหรอ?" เธอถาม
แครอล แพรีคิด แครอลรวย...แต่เป็นเพราะพวกเธอเพิ่งรู้จักกันจึงไม่มีใครรู้
ลิลพูดว่า "ใช่แล้ว ถึงแม้ว่าอาหารจะไม่เลวก็เถอะ"
แครอลยิ้มช้าๆ "น่าเบื่อเหรอ" เธอพูดซ้ำ "เอาล่ะ งั้นทำไมเราไม่ทำให้มันน่าสนใจล่ะ...หรือเธอว่าไง ลิซา?"
"ลิลต่างหาก" ลิลแก้ใหม่อย่างอารมณ์ดี "ก็ได้...เธอคิดว่ายังไงล่ะ? อย่างเช่นว่าฉันวางขนมนี่ไว้กลางห้อง เอากระถางต้นไม้เป็นประตู แล้วเตะมันไป..."
ถึงแม้ว่าเสียงหัวเราะของมัลลอรีจะดังแทรกเข้ามา ความเครียดขึงก็ไม่ได้ลดลงไปเลย
แครอลไม่สนใจอารมณ์ขันของลิลและเสียงหัวเราะของมัลลอรี เธอมองไปรอบห้องจากนั้นก็ยิ้ม
"ไม่ไหวล่ะ" เธอพูด "แต่ถ้าเป็นเกมเล็กๆ อย่างเกมจริงหรือกล้าล่ะ?"
"เธอพูดจริงรึเปล่า?" ลิลถาม
"แน่นอน ฉันท้าเธอ...ลิล...ให้...ให้เปลี่ยนน้ำตาลกับเกลือที่อยู่บนโต๊ะทางโน้นโดยไม่ให้ถูกจับได้"
"ล้อเล่นน่า" ลิลร้อง
แพรีหัวเราะขึ้นมาทันทีและได้ยินตัวเองพูดว่า "เป็นอะไรไป? ปอดเเหกเหรอ?"
"จริงหรือกล้า" จีนพูด "ไปเลยลิล...จริงหรือกล้า"
ลิลมองไปรอบๆ เด็กสาวทั้งห้า แก้มของเธอซีดแต่สุดท้ายเธอก็พูดว่า
"ตกลง...ฉันรับคำท้า"
จบบทที่ 1
ทักทายท้ายบท
แปะเป็นน้ำจิ้มให้ลองอ่าน บทนำและบทที่ 1 ก่อนนะคะ
เกมจริงหรือหลอก ถ้าเป็นชื่อภาษาอังกฤษคือ Truth or Dare เป็นเกมฮิตในงานปาร์ตี้ของวัยรุ่นอเมริกัน ถ้าใครดูภาพยนตร์บางเรื่องอาจจะเคยได้ยินมาบ้าง การเล่นคือจะเริ่มต้นด้วยการถาม Truth or Dare ถ้าเกิดคนถูกถามเลือก Truth คนที่ถามก็จะถามคำถาม ส่วนใหญ่จะเป็นคำถามแนวถามความลับแปลกๆ แล้วคนถูกถามก็ต้องตอบ แต่ถ้าเกิดเลือก Dare คนถามก็จะท้าให้คนถูกถามทำอะไรก็ได้ ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องที่ต้องใช้ความกล้า เรื่องน่าอาย ฯลฯ เหมือนอย่างที่ลิลในเรื่องโดนท้ายให้สับโถน้ำตาลกับเกลือ
หวังว่าจะถูกกับกับเรื่องแนวนี้นะคะ แล้วเจอกันบทต่อไป...ดูว่าลิลจะทำสำเร็จหรือไม่ค่ะ ประเดี๋ยวจะแปะ Wicked Love ในเด็กดีนะคะ ใครรออ่าน...เตรียมตัวได้เลยค่า
มิถุนา
| Create Date : 19 ธันวาคม 2554 |
| Last Update : 31 ธันวาคม 2554 12:14:34 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 806 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
E-book ของมิถุนา
 | | คืนปรารถนา | | มิถุนายน | | www.mebmarket.com | | ทั้งหมดเริ่มต้นจากความเข้าใจผิด...อชิระคิดว่ามิลินท์หักหลังเขา เขาจึงใช้ความรักที่เธอมีให้เขาเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น มิลินท์จาก... |  |
|
 | | ร้ายนัก(ไม่)รักเสียดีไหม | | มิถุนายน | | www.mebmarket.com | | เมื่อยอดคุณป๊า ที่ถือคติที่ว่า เรือล่มในหนอง ทองจะไปไหน พยายามจับคู่ลูกๆ ที่เหลือให้ครบ อดีตคู่กัดสมัยละอ่อนเลยได้โคจรมาพบกันอีกครั้งในฐานะเจ้าบ่าวและเจ้าสาว... | |
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [
