มอเตอร์ไซค์สยอง
"สิงห์น้อย" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากมอเตอร์ไซค์ผีสิง
สมัย
หนุ่มผมทำงานอยู่ที่ซอยเย็นจิตร ถนนจันทน์ สะพาน 3-4
เป็นบริษัทผลิตอาหารสัตว์
ซึ่งปัจจุบันกลายเป็นยักษ์ใหญ่ในธุรกิจแบบนี้ในประเทศไทยไปแล้ว
บริเวณ
สะพานถนนจันทน์ 3 สมัยนั้น มีตลาดกลางคืนคึกคักมาก
มีร้านของกินของใช้มากมาย ร้านประเภทไก่ย่าง ข้าวเหนียว ส้มตำยังมีไม่มาก
ตั้งอยู่แถวๆ ปั๊มน้ำมันตราดาว ซึ่งมีอยู่เพียงปั๊มเดียวในย่านนั้น
ตั้งแต่ผมออกจากที่ทำงานเก่ามาหลายปีแล้วแทบขับรถไปไม่ถูกเลยครับ เพราะมีการตัดถนนอีกหลายสายจนเวียนหัวไปหมด
ถึง
แม้ว่าตอนนั้นจะทำงานอยู่ที่นั่นก็จริง แต่ที่พักอยู่ไกลถึงซอยอุดมสุข
บางนา แถวโรงงานธานินทร์ ทำวิทยุและโทรทัศน์ สมัยก่อนไม่มีใครไม่รู้จัก
"ทุกบาทคุ้มค่าด้วยธานินทร์"
เมื่อ
สมัยก่อนรู้สึกว่าชานเมืองย่านนั้นมันไกลมากๆ รถราก็ไม่คับคั่งเหมือนตอนนี้
การเดินทางต้องใช้สาย 22 ต่อสาย 2 ซึ่งเป็นรถเมล์ขาวสายบางนา-ปากคลองตลาด
ถ้าเลย 2-3 ทุ่มไปแล้วรถจะบางตาลงไปมาก ยกเว้นถนนเพชรบุรีตัดใหม่
สมัยนั้นบูมมากๆ จนได้ฉายาว่า "ถนนนี้ชั่ว" นั่นปะไร
เพิ่ง
ผ่านยุคสงครามเวียดนามมาได้ไม่นาน ตอนนั้นน่ะทหารจีไอเกลื่อนเมือง
ดอลลาร์ปลิวว่อน บาร์ คลับ โรงนวดกับโรงแรมผุดขึ้นราวดอกเห็ดก็ปานกัน!
แถว
นั้นรถราขวักไขว่ บางทีติดตังแทบทั้งคืนก็ว่าได้
เพราะแท็กซี่จะรอรับคนทำงานกลางคืน ทั้งสถานบันเทิง
ร้านอาหารและอีกสารพัดอาชีพที่ใช้ชีวิตเหมือนนกฮูก
หลังเลิกงาน
ผมก็มีเพื่อนร่วมก๊วนชอบพักผ่อนด้วยการนั่งดื่มตามร้านลาบ ก้อยแถวสะพาน 3
หรือแถวหัวถนนสาธุประดิษฐ์ จะเลิกวงก็ประมาณ 4-5 ทุ่มเกือบทุกคืน
ต่อ
จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน บ้างก็มีมอเตอร์ไซค์ บ้างก็อาศัยแท็กซี่
ส่วนผมมีรถประจำตัวคือสาย 22 ขึ้นมาลงที่พระโขนงแล้วต่อรถสาย 2 หรือ 25
กลับบ้านเช่าในซอยสุขุมวิท 103 อุดมสุข
คืนนี้ก็เช่นกัน! หลังจากต่างได้ที่แล้วเราแยกย้ายกันกลับเหมือนเช่นเคย!
ผม
ลงรถเมล์แล้วเดินเข้าซอยเพื่อจะไปขึ้นวินมอเตอร์ไซค์
เพราะสองแถวเล็กเลิกราไปแล้ว ในซอยก็ไม่มีผู้คนหรือรถรามากมายอะไร
ยิ่งเป็นเวลาห้าทุ่มกว่าไปแล้วยิ่งดูเงียบเชียบ
ลมเย็นพัดวูบมากระทบใบหน้าที่ร้อนวูบวาบอยู่แล้วจนรู้สึกยะเยือกถึงกับขนลุก
ซู่ซ่า
มีแสงไฟนีออนจากปากทางเข้าโรงหนังอุดมสุขอยู่ดวงเดียว แต่ก็ทำให้มองดูสว่างใช้ได้เพราะรอบๆ มันมืดสนิท
ผม
เดินตรงไปที่วินมอเตอร์ไซค์ที่เคยนั่งประจำ คิดว่าป่านนี้อาจจะไม่มีแล้ว
ทำใจว่าคงต้องเดินแน่ๆ แต่มองไปที่ม้านั่งใต้ร่มมะขามเทศยังมีพี่เบอร์ 8
ที่ผมเคยนั่งประจำแกยังอยู่เลย รีบทักทายแล้วซ้อนท้ายทันที
"ไปส่งที่บ้านหน่อยนะครับพี่" ผมจำได้ว่าบอกกล่าวไป พี่เบอร์ 8 ร่างใหญ่ ผิวคล้ำก็ตอบรับปนหัวเราะ "ได้ครับ...เกาะดีๆ นะคุณ"
ผม
นั่งเกาะเอวพี่เขาเพื่อความไม่ประมาท
ตอนนั้นยังไม่เข้มงวดเรื่องหมวกนิรภัยเหมือนเดี๋ยวนี้
รู้สึกว่าอะไรต่ออะไรมันดูเบาหวิว ว่างๆ โหวงๆ
ยังไงบอกไม่ถูก...คงเป็นเพราะพิษเหล้าที่ยังไม่หมดสิ้นไปง่ายๆ มากกว่า
ถนนว่างเปล่าอยู่ใต้แสงไฟเยือกเย็น รถวิ่งค่อนข้างเร็วจนมองเห็นทางเข้าซอยยาสูบขวามือ ถัดไปไม่ไกลก็จะถึงสโมสรธนาคารกรุงเทพแล้ว...
นรก
เป็นพยาน! ผมรู้สึกเหมือนมืดหน้าตาลายวูบไปเฉยๆ
แต่เมื่อรู้สึกตัวขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนั่งคร่อมม้านั่งของวินอยู่คน
เดียว...ไม่ใช่นั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์เบอร์ 8 ตามที่เข้าใจแต่แรก
นอก
จากความเปลี่ยวของยามดึกแล้ว บริเวณนั้นไม่มีใครอยู่เลยแม้แต่คนเดียว
ในแสงไฟสลัวๆ ก็มองไม่เห็นมอเตอร์ไซค์เบอร์ 8 ที่ผมเพิ่งซ้อนท้ายอยู่หยกๆ
เล่นเอาผมแหกปากร้องโหวกโหวยเหมือนคนบ้าหรือสติแตกกระเจิง
วิ่งกระเซอะกระเซิงไปล้มลงใต้ต้นนุ่นใหญ่ๆ ใกล้ทางเข้าโรงแรมอุดมสุข...สิ้นสติอยู่ตรงนั้นเอง!
ใกล้
เช้าแล้วถึงรู้สึกตัวตื่นขึ้น
มีป้าที่รู้จักกันจะไปตลาดเจอเข้าจึงเขย่าตัวให้กลับบ้าน...หลังจากอาบน้ำ
อาบท่าแล้วจึงเล่าเรื่องน่าขนหัวลุกให้เพื่อนที่อยู่ด้วยกันฟังจนละเอียดลออ
ปรากฏ
ว่ามอเตอร์ไซค์เบอร์ 8
ไปมุดใต้ท้องสิบล้อที่สี่แยกบางนาเมื่อเย็นวานนี้เองครับ
เพื่อนยืนยันว่ามันยังไปดูศพจนเห็นกับตาเลย! บรื๋อออ...
ขอขอบคุณเนื้อหาข่าว คุณภาพดี โดย: หนังสือพิมพ์ข่าวสด
| Create Date : 05 มกราคม 2555 |
| Last Update : 5 มกราคม 2555 8:08:56 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1820 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 237 คน [
