หลังสายลมไหวได้พัดผ่านไปพร้อมความไม่เข้าใจในวันนั้น ฉันยังคงใช้ชีวิตผ่านคืนวันเรื่อยไปตามประสา คนนั้นผ่านไป คนนี้ผ่านมา สุดแต่พรหมลิขิตจะนำพาขีดเส้นชะตามาพบกัน

   เนิ่นนานในกาลเวลา แต่ทว่าไม่เชื่องช้าในความรู้สึก ในรอยจำของวานวัน... ใครคนหนึ่งถูกชักนำให้ก้าวเข้ามาผูกพันใจ...ได้รู้จัก

   เจ้าของร่างผอมสูง ผิวเข้ม ผมยาวประบ่าถูกสอยไล่ระดับล้อมกรอบใบหน้าคมตามความนิยมสมัยใหม่ นั่นคือภาพในความทรงจำซึ่งถูกบันทึกไว้เรื่อยมาจนวันนี้... วันที่ไม่มีเขาให้ได้เห็น เสียงทุ้มหนักแน่นดังมาคล้ายจะข่มขวัญน้องใหม่แห่งรั้วมหาวิทยาลัยอันทรงเกียรติ เรียกความรู้สึกไม่ชอบใจให้ผุดพรายในความคิด แอบประณามในใจว่า

   นี่ล่ะหรือ... ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นนักศึกษา บุคคลชั้นปัญญาชน เหตุใดจึงพูดจากรรโชกข่มขู่กันได้ถึงเพียงนี้

   เสียงนินทาในห้วงคำนึงยังอึงอลไม่จางหาย เสียงตะคอกถามก็รุกไล่ในความจริง

   “ ชื่ออะไร พูดดัง ๆ ไม่ได้ยิน ”นั่นคือประโยคไถ่ถามทำความรู้จักของคนตรงหน้า ซึ่งฉันบอกกับตัวเองในตอนนั้นว่าวาจาของเขากำลังคุกคามแสดงความไม่เป็นมิตร และฉันมีสิทธิ์ไม่ตอบคำถาม

   “ ผมถามว่าคุณชื่ออะไร เป็นใบ้หรือ ทำไมไม่ตอบ ? ” ประโยคคำถามดังขึ้นอีกครั้งอย่างไม่พอใจนัก และฉันเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน

   ขณะที่เขาไม่พอใจที่ไม่ได้รับคำตอบ ฉันเองก็ไม่พอใจกับน้ำเสียงที่เขาใช้ในการตั้งคำถาม เมื่อต้องการให้ใครสักคนตอบในสิ่งที่คุณอยากรู้ คุณก็ควรจะพูดจาดี ๆ ไม่ใช่ขึ้นเสียงกราดเกรี้ยว ฉุนเฉียวใส่ และคงเป็นเพราะความไม่ชอบใจส่งผลให้น้ำใส ๆ นั้นรินไหลจากสองตา

   ใบหน้าเข้มขรึมนั้นเผือดสีลงทันตาที่ได้เห็น เขาคงตกใจไม่น้อยเลยทีเดียว ด้วยไม่คาดคิดว่าฉันจะร้องไห้ แต่ด้วยหัวโขนของคำว่า ‘ หน้าที่ ’ ที่ตนมีอยู่ ณ ช่วงเวลานั้น ทำให้ไม่สามารถโอนอ่อนตามได้ดังใจ จึงหันไปโวยวายกันใครอีกคนเพื่อเป็นการกลบเกลื่อน

   “ ใครก็ได้มาดูน้องเขาหน่อยสิ ไม่ไหวเลยแค่ถามชื่อก็บ่อน้ำตาแตกซะแล้ว ”

   ประโยคที่ได้ยินทำเอาอยากจะหันไปเผชิญหน้า กราดวาจาเข้าใส่แทนกระสุน ก็...
   ในเมื่ออยากทำความรู้จัก แล้วทำไมไม่พูดจาดี ๆ เหมือนที่ปกติชนเขาทำกัน หรือว่าการศึกษาที่ผ่าน ๆ มาไม่ทำให้ตระหนักเลยว่า ‘มารยาทสังคม ’ที่ดีนั้นเป็นเช่นไร

   แต่... ริมฝีปากกลับหนักเกินกว่าจะเผยอขึ้นเพื่อสวนถ้อยวาจานั้นออกไป ทำได้เพียงตวัดสายตามองอย่างต้องการสื่อความนัยว่ารู้สึกเช่นไรในสิ่งที่เขาทำ

   “ น้องข้าวอย่าโกรธพี่เต้ยเลยนะ ” เสียงเล็ก ๆ คล้ายเด็กน้อยของคนทำหน้าที่ ‘ พี่ปลอบ ’ ซึ่งเป็นคนนำฉันออกมาจากห้องรับน้องดังขึ้นเพียงกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน “ พี่เขาทำตามหน้าที่น่ะ... ไม่เป็นไรนะ ทำใจให้สบาย แล้วเดี๋ยวค่อยเข้าไปแนะนำตัวกับเขาใหม่ ”

   ฉันไม่ตอบรับ และไม่ปฏิเสธแต่อย่างใด ทั้ง ๆ ในใจมันร่ำร้องว่า
   ‘ ไม่มีทาง ’

   เหตุการณ์ในวันนั้นจบลงอย่างไร ฉันเองไม่ได้ใส่ใจจะจดจำ หากสิ่งหนึ่งซึ่งจำได้เจนใจ คือ.... ผู้ชายคนนั้น.... คนที่เคยตะคอกฉันด้วยน้ำเสียงดุดันเสียยกใหญ่ ผู้ชายที่ชื่อ “ นายใต้หล้า ทิพย์จันทร์ ”หัวหน้าว้ากประจำรุ่นนั่นเอง



   “ กำลังรออยู่เลยว่าเมื่อไหร่จะโทร. มา ” นั่นคือประโยคแรกที่ได้ยิน ทันทีที่เจ้าของหมายเลขโทรศัพท์กดปุ่มตอบรับสัญญาณการเรียกเข้า

   นั่นทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่า... หากย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว มีใครสักคนมาบอกว่าผู้ชายหน้าคม ผิวเข้ม ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นเฮดว้าก หรือ หัวหน้าว้ากเกอร์ จะพูดจานุ่มนวลชวนฟัง ชนิดที่ทำให้ฉันอดยิ้มอย่างปลื้มใจที่มีใครสักคนคอยเป็นห่วงเป็นใย ใส่ใจทุกเรื่องราวความเป็นไปแล้วล่ะก็ ฉันคงต้องส่ายหน้าแรง ๆ เป็นการปฏิเสธอย่างแน่นอน แต่... ณ วันนี้ สิ่งที่ไม่เคยคาดคิด กลับกลายเป็นความจริง แถมผู้ชายคนนั้นยังเป็นคนแรกที่ฉันคิดถึงยามเจอปัญหา เป็นคนแรกที่ฉันต้องการขอคำปรึกษา โดยไม่ใส่ใจเลยว่าคนที่มีฐานะและได้ชื่อว่า ‘ พี่รหัส ’ ของฉันจะรู้สึกเช่นไรกับการที่ฉันมองข้าม แล้วหันไปให้ความสำคัญกับเพื่อนสนิทของเขา ซึ่งครั้งหนึ่ง... ฉันเคยหมายใจไว้ว่า... ไม่มีวันจะเจรจากันได้ด้วยถ้อยคำดี ๆ

   “ พี่เต้ยรู้ได้ยังไงคะว่าข้าวจะโทร. หา ” ฉันย้อนด้วยน้ำเสียงแง่งอนนิด ๆ แล้วก็ได้รับเสียงหัวเราะนุ่ม ๆ น่าฟังนำมาก่อนคำตอบ

   “ ก็วันนี้ต้นข้าวไปก่อเรื่องอะไรมาล่ะ ” ถามแบบนี้แสดงว่าคงมีคนแล่นไปฟ้องกันเรียบร้อยแล้วว่าฉันก่อวีรกรรมอะไร กับใครเอาไว้ และคนที่ฉันมีเรื่องด้วยก็ไม่ใช่ที่ไหน ก็คือ... น้องรหัสของเขานั่นเอง… ‘ ปูมชน ’

   “ ปูมบอกพี่เต้ยหรือคะ ? ” ฉันถามออกไปทั้ง ๆ ที่มีคำตอบที่แน่นอนให้กับตัวเองอยู่แล้ว

   “ เปล่าหรอก พี่ยังไม่ได้คุยกับปูมเลย รอต้นข้าวเล่าให้ฟังอยู่นี่แหละว่าเรื่องอะไรกัน ”

   “ ก็... ” ยังไม่ได้คุยกัน แต่กลับรู้ดีว่าฉันก่อวีรกรรมไว้กับใครจนต้องเป็นฝ่ายโทร. หา เท่านี้ก็เพียงพอที่จะบอกได้แล้วว่าสิ่งที่พูดมามี ‘ พิรุธ ’ แต่... ถือเสียว่ายกประโยชน์ให้แล้วกัน เพราะ... ณ ขณะนี้ฉันไม่รู้จะเริ่มต้นบอกเล่าจากจุดไหน ไม่รู้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดมันมีจุดเริ่มต้นอย่างไรถึงได้ลงเอยลงเช่นนี้ ทั้ง ๆ ที่ฉันคิดว่าอยากเล่า อยากบอกให้เขาฟังทุกเรื่องราว แต่สุดท้าย ฉันก็จนด้วยถ้อยคำเสียดื้อ ๆ อย่างนั้น

   หลังจากอ้ำอึ้งอยู่นาน สิ่งที่ต้องการเล่า เรื่องที่ต้องการสื่อก็ยังไม่สามารถเรียบเรียงออกมาเป็นคำพูดให้คนที่รอฟังได้รับรู้สักที

   หากเป็นคนอื่น หากไม่ใช่เขาคนนี้... คนที่ดีแสนดีจนไม่มีถ้อยคำใดให้เปรียบเทียบ คงได้เอ็ดตะโรกันบ้าง มีอย่างหรือ... เป็นฝ่ายโทร. มาหา แต่กลับไม่ยอมพูดยอมจาเสียเฉย ๆ จนคนที่รอฟังต้องเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อนว่า

   “ ต้นข้าว... ไม่มีใครหรอกนะที่ไม่เคยเจ็บเพราะเพื่อน แล้วเพื่อนดี ๆ คนหนึ่งน่ะไม่ได้หาได้ง่าย ๆ นะ ถ้าไม่หนักหนาอะไร อภัยให้กันได้ก็อภัยให้กันเถอะ พี่ไม่อยากให้ข้าวเสียเพื่อนดี ๆ คนหนึ่งไปเพราะคำว่า ‘ทิฐิ’ ”

   “ แล้วพี่เต้ยรู้ได้ไงคะว่า... ถ้าข้าวพูดกับเขา แล้วเขาจะพูดกับข้าวน่ะ ”

   “ พี่ว่าต้นข้าวน่าจะรู้ดีนะว่า... ปูมเป็นคนยังไง เพราะคนที่สนิทกับปูมมากที่สุดก็คือต้นข้าว ”

   “ ใครบอกพี่เต้ยคะว่าข้าวสนิทกับเขาน่ะ ” ฉันอดไม่ได้ที่จะเกเรนิด ๆ ตามประสาคนเอาแต่ใจตนเป็นที่ตั้ง “ ถ้าข้าวพูดด้วย แล้วเขาเฉย ข้าวจะทำไงล่ะคะ ? ”

   “ พี่รับรองเลยว่าปูมไม่ทำอย่างนั้นแน่ ๆ พี่รู้จักน้องพี่ดี ”

   “ ถ้าพี่เต้ยว่างั้น ข้าวจะลองดูก็ได้ค่ะ ”
   “ ครับ ” เขาตอบรับเพียงสั้น ๆ ก่อนจะเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นแทน



   วันเวลายังคงหมุนไปไม่หยุดนิ่ง หลายสิ่งเปลี่ยนไปตามกาลที่เปลี่ยนแปลง หากสิ่งหนึ่งยังคงเดิมจากวันนั้นจนวันนี้ นั่นคือ... ความผูกพันที่มีระหว่างฉันกับเขา... ใต้หล้า ผู้ชายที่อบอุ่น จริงใจ เป็นที่พึ่งพิงใจที่แสนดี แม้บางทีฉันจะเกเรไปบ้าง ดื้อแพ่งไปนิด หัวรั้นไปหน่อย เอาแต่ใจเล็กน้อยถึงปานกลาง ช่างก่อเรื่องสร้างปัญหาให้หนักใจ เขาก็ไม่เคยหนีหายไปไหน ยังคงหยิบยื่นความห่วงใย คอยรับฟังความเป็นไปเสมอมา

   ฉันไม่เคยคิดจะขัดใจเขาจริง ๆ จัง ๆ สักครั้ง อะไรที่ไม่ดี อะไรที่เขาไม่อยากให้ทำ ฉันจะละวางแล้วถอยห่างทันที แต่... สิ่งเดียวที่ฉันทำให้เขาไม่ได้สักที คือ... การกลับไปเป็นเพื่อนที่ดีกับปูมชน

   ใช่ว่าฉันไม่ใยดีในไมตรีของคนเคยเป็นเพื่อน ใช่ว่าลืมเลือนคำว่ามิตรภาพ แต่... ความรู้สึกบางอย่างมันหยั่งรากลึกเกินถอน ความรู้สึกผิดที่เป็นฝ่ายเอาแต่ใจ เป็นฝ่ายเลือกไปโดยไม่ฟังเหตุผลใด ๆ ทั้งนั้น แล้วจะให้ฉันทำใจกลับไปมองหน้ากัน ทำเหมือนเรื่องราวในวันนั้นไม่เคยมี หัวใจไม่รักดีก็ตะโกนสั่งทันทีว่า... ‘ไม่อยากทำ ’

   นานวันที่ล่วงผ่าน ระยะห่างระหว่างกันยิ่งห่างเหินจนเกินใกล้ สุดท้าย... ก็ทำได้แค่...มอง...อยู่ไกล ๆ เท่านั้นเอง

   ฉันรู้... รู้ว่า...พี่เต้ยยังคงหวัง... หวังว่าสักวัน... ฉันกับปูมชนจะกลับมาคืนดีกัน ฉันเองก็อยากทำความหวังของเขาให้เป็นจริง ความหวังเดียวและความหวังสุดท้ายของพี่ชายที่แสนดี

   ขอเวลาให้ข้าวอีกนิดนะคะ... พี่เต้ย



   “ สวัสดีค่ะ ” ฉันกรอกเสียงงัวเงียใส่โทรศัพท์ทันทีที่กดรับสาย อดแปลกใจไม่ได้เมื่อชื่อบนหน้าจอนั้นเป็นเขา ดึกป่านนี้แล้วพี่เต้ยยังไม่นอนอีกหรือ ? พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้าไม่ใช่หรือ ?

   “ ต้นข้าว ” ขานเรียกแล้วเงียบหาย แต่... ฉันก็ยังถือสายรอฟัง แม้ความง่วงงุนจะครอบงำจนเกินจะพูดจากันรู้เรื่อง “ หลับแล้วเหรอ... งั้นฝันดีนะครับ พี่ไม่กวนแล้ว ”

   “ ค่ะ ” ฉันกดวางสาย แล้วเข้าสู่นิทรารมณ์อีกครั้ง ไม่รับรู้เลยว่า... นั่นคือครั้งสุดท้ายที่เขาจะโทร. หา...ครั้งสุดท้ายที่ฉันไม่มีโอกาสได้โทร. กลับ.. เพราะเขาไม่มีวันตอบรับฉันอีกแล้ว ไม่มีวัน...



   เคยได้ยินไหมว่า... ‘ ความสุขมักอยู่กับเราเพียงไม่นาน ’ ? เป็นเพียงภาพลวงตา มายาที่ลวงหลอกให้หลงดีใจ ก่อนผลักดัน ‘ ความทุกข์ ’ ให้ย่างกรายมาทำร้ายหัวใจอย่างโหดร้ายและทารุณ

   ‘ ข่าวร้าย ’ มักเดินทางมาถึงรวดเร็วเสมอ รวดเร็ว... รุนแรงปานสายฟ้าฟาด รุกฆาตเฉียบขาดขาดไร้ความปรานี ฉุดกระชากความรู้สึกดี ๆ ให้หลุดลอย

   “ พี่เต้ยตายแล้วนะ... ต้นข้าว ! ! ! ”

   ประโยคบอกเล่าซึ่งฉันรับรู้ความหมายที่ซ่อนไว้ในรูปประโยคด้วยความรู้สึกเจ็บ... เจ็บจนชา เจ็บจนล้าไปทั้งหัวใจ ยิ่งภาพที่ตามมาหลังข่าวร้ายนั้น ฉันจำมันได้เพียงเลือนราง... เลือนรางจากการรับรู้ แต่ชัดเจนอยู่ในความทรงจำเสมอ... ความทรงจำซึ่งคอยตอกย้ำทุกลมหายใจ... ว่า... ไม่มีอีกแล้วคนเข้าใจ.... ไม่มีแล้วคนห่วงใย... ไม่มี

   จะให้ฉันทำใจยอมรับได้อย่างไรกัน เมื่อก่อนหน้านี้เพียงไม่กี่ชั่วโมง ฉันยังได้ยิน... ได้ฟังน้ำเสียงทุ้มของคนที่ได้ชื่อว่าไร้ลมหายใจไปแล้ว ฉันจะยอมรับได้อย่างไรกันกับความเป็นจริง... รับไม่ได้... แต่... มันคือสิ่งที่ต้องยอมรับ ยอมรับ...ไปพร้อม ๆ กับความรู้สึกเกลียด... เกลียดทุกสิ่งในวันนี้ที่โหดร้าย เกลียดในชะตาที่ทำให้รู้สึกว่าไม่ยุติธรรม เกลียดอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นและจบไปพร้อมลมหายใจของใครอีกคน เกลียดน้ำตาที่รินล้นเพื่อตอกย้ำให้รู้ว่าฉันสูญเสียใครที่สำคัญ

   โหดร้ายเหลือเกินพรหมลิขิต... ใยจึงขีดเส้นชีวิตให้พลัดพราก ใยจึงลากเส้นชะตาให้ต้องจากไกล ใยจึงเขียนให้ฉันยังหายใจโดยปราศจากใครอีกคน