รอบนี้ส่งการบ้านช้ากว่าที่ผ่านมาหลายวันเพราะไปเที่ยวเมืองเชียงใหม่มาค่ะ

ระหว่างพักที่โรงแรม เปิดบล็อกก็ถึงได้รู้ตัวว่า 

ลืมส่งการบ้านงานตะพาบเสียนี่ ทั้งที่ไปโหวตโจทย์มาแต่ไม่ได้รับปากว่าจะต้องส่งทุกครั้งหรอกค่ะ

แต่มันคล้ายกับเป็น “สัญญาใจ” ที่ตัวเองผูกพันกับเพื่อนๆ ชาวตะพาบ

ฮ่าๆๆๆ ไม่มีใครโกรธใช่ไหมคะที่ไม่ได้ส่งทุกครั้งแต่ตัวเองเอาใจไปพันผูกเอง ก็สัญญา 

ไม่ได้หมายถึงคำพูดที่ออกจากปากอย่างเดียวหรือเปล่า

สำหรับปุถุชนทั่วไป สัญญาคงหมายถึงการที่คนๆหนึ่ง “รับปากว่าจะทำสิ่งหนึ่งให้กับคนๆหนึ่ง” ใช่ไหมคะ

แต่ทางพุทธศาสนา สัญญา คือขันธ์หนึ่งใน 5 ขันธ์ และเป็นนามธรรมอย่างหนึ่ง มี 2 ประเภทคือสัญญา 6 

และสัญญา 10ในทางพระพุทธศาสนาถือว่าสัญญานั้นย้อนกลับไปได้ไม่สิ้นสุด 

ซึ่งถ้าให้อธิบายและตีความก็ยากเกินไปสำหรับเราในตอนนี้

และบล็อกนี้จะยังไม่เอ่ยถึงสัญญาในแง่ศาสนาพุทธแต่จะขอพูดถึงในแง่ปุถุชนทั่วไป

“ใครเป็นคนที่ยึดมั่นคำสัญญาบ้างคะ”

อย่างน้อยก็มีเราคนหนึ่ง จขบ เป็นคนที่ยึดมั่นคำสัญญามากบอกใครไว้ก็จะทำให้ได้ 

หรือใครพูดอะไรไว้ก็จะยึดมั่นว่าเขาจะทำตามที่พูด

หลายครั้งที่ผิดหวังกับคำสัญญา จึงไม่คาดหวังกับคำสัญญาจากคนอื่น

แต่ในทางกลับกัน ตัวเองจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้เสมอ

จขบ เป็นแม่คนแล้วด้วย บางครั้ง บอกกับเด็กๆว่าจะทำนั่นทำนี่ให้ ก็ต้องรักษาสัญญา 

จะไม่มีเหตุการณ์แบบพูดขอไปทีแล้วมาหาทางหลีกเลี่ยงทีหลังแน่ 

ถ้ารู้ตัวว่าทำตามที่พูดไม่ได้จะไม่ให้คำสัญญาเด็ดขาด

เด็กๆ ก็เสียใจเป็นนี่คะ และไม่อยากให้เขาเป็นคนไม่รักษาคำพูด

แม้ในทางพุทธศาสนาจะมองทุกสิ่งไม่จีรัง อย่าไปยึดมั่นถือมั่น 

แต่หากการตกปากรับคำไปแล้วไม่ได้ทำตามที่พูดโดยจงใจก็ไม่ต่างกับการมุสา

ดังนั้น สัญญา ต้อง เป็นสัญญา ที่มาจากใจ จะดีกว่าสัญญาที่กระทำโดยการบังคับ

ก็คล้ายกับงานตะพาบนี่นะ รอบนี้ไม่มีเรื่องเล่า ไม่มีหักมุมและไม่มีตัวละครใดๆ 

และไม่มีใครบังคับว่าต้องเขียน แต่กลายเป็นสัญญาใจไปแล้วล่ะสิ 

แม้จะเลยวันไปหลายวันแล้ว ก็ยังขอทำตาม “สัญญาใจที่ตัวเองผูกไว้” จนได้