ถนนสายนี้มีตะพาบ 288 : เมื่อคิดถึงเรื่องเที่ยว คุณคิดถึงอะไร ระหว่างท่องเที่ยว ไม่ว่าจะเป็นปลายทางหรือจุดหมาย ระหว่างนี้เรานึกถึงอะไรมากที่สุดกันนะ? ครั้งสุดท้ายที่เดินทางในเที่ยวกลับ ที่นั่งข้างหน้าต่างของเรา นอกจากวิวท้องฟ้าแล้ว ก็ยังมีปีกเครื่องบินมาขวางวิวก้อนเมฆ จากที่นั่งอยู่ลำพังพักใหญ่ นานจนคิดว่าจะได้ครองที่นั่งทั้งแถวไปแล้ว ก็มีผู้โดยสารรายหนึ่งเป็นชาวต่างชาติเดินตรงมายังที่นั่งริมทางเดิน แบบกระหืดกระหอบเล็กน้อย ดูเหมือนจะมาสายเกือบตกเครื่อง และที่นั่งตรงกลางก็ถูกเว้นว่างเอาไว้ หลังจัดแจงทุกสิ่งอย่างได้เข้าที่และลงตัวแล้ว เขาก็ถอดรองผ้าใบออกเพื่อให้รู้สึกผ่อนคลาย พร้อมฉุกนึกได้ว่าอาจจะมีกลิ่นไม่พึงประสงค์มารบกวน จากการที่หันมาบอกขอโทษ เพื่อนร่วมแถวนั่ง (ข้าพเจ้าเอง) ต่อจากนั้นก็จัดการฉีกซองพลาสติกห่อผ้าห่ม และนำมาห่อคลุมเท้าที่วางอยู่บนพื้น เราใช้เวลาเดินทางประมาณสี่ชั่วโมง บนเที่ยวบิน DEL - BKK หลังรับอาหารและเครื่องดื่มไปแล้ว ก็ยังมีเวลาเหลือเฟือสำหรับ การเดินทางที่เหลืออยู่ บางคนก็หลับ ดูหนัง ฟังเพลง ไม่ก็เปิดดูหน้าจอ มองดูตำแหน่งที่กำลังบินผ่าน ณ ช่วงขณะนั้น และการได้อยู่ริมหน้าต่างก็จะได้เห็นก้อนเมฆเพิ่มเติมอีกหนึ่ง  เวลาเย็นบนน่านฟ้าไหนสักที่ ดวงอาทิตย์กำลังใกล้ตก หลายคนเริ่มละจากหน้าจอเพื่อพักสายตา เพื่อนร่วมแถวนั่งของเรา ยังคงไม่หลับไม่นอน เขานั่งดูหนังเรื่องหนึ่งอย่างใจจดจ่อ เขายกเท้าขึ้นมาบนเบาะ ในลักษณะชันเเข่าพร้อมเอามือกอด และกินของว่างที่เสิร์ฟมาพร้อมกับน้ำส้ม ดูเหมือนเขาจะแหกกฏทุกข้อ ในขนบธรรมเนียมตะวันตก ตามแบบอย่างที่ครูชอบบอกห้ามไว้ ไปเมืองนอกเมืองนาแล้วอย่าเผลอทำอะไรแบบนี้เชียวนะ อายเค้า ส่วนผืนผ้าห่มที่นำมาคลุมตัวนั้น ก็ไม่ใช่ผ้าผืนใหม่ด้วยนะ เราแอบเหลือบมองซองใส่ผ้าห่มตรงเบาะกลางที่ว่างเปล่า มันก็ยังคงวางอยู่อย่างนั้นตามเดิม ... สุดยอดจริง ๆ หากจำไม่ผิดพวกเราได้คุยกันอยู่สองประโยคเอง คือตอนเราขอให้หลบทางเพื่อเดินออกไปเข้าห้องน้ำ และตอนที่เขามาขอยืมปากกาเพื่อเขียนกรอกแบบฟอร์ม ลงใบตรวจคนเข้าเมืองที่ได้รับแจกบนเครื่อง บรรยากาศบนเครื่องบินมันก็มักจะเงียบเชียบแบบนี้เสมอแหละ โดยเฉพาะเวลาที่เดินทางไปเที่ยวคนเดียว เราย้อนคิดไปถึงตอนที่เคยตื่นเต้นกับพาสปอร์ตของคนรู้จักรายหนึ่ง ที่เต็มไปด้วยตราประทับของประเทศโน้นนี้จากหน้าที่การงาน แต่ก็กลับได้รับคำตอบอีกอย่าง "เดินทางแบบนั้นมันไม่สนุกหรอก มันเห็นแต่ก้อนเมฆ ขยับไปไหนมาไหนก็ไม่ได้" แถมยังเปรียบเทียบกับรถโดยสารว่าได้เห็นอะไรมากกว่า มาถึงเวลานี้ก็มีทั้งจริงและไม่จริง ...ช่วงขาไปเรารู้สึกสนุกมาก คิดถึงแต่จุดมุ่งหมายที่กำลังจะไปถึง ส่วนขากลับก็เป็นอีกอารมณ์หนึ่ง ที่ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ๆ มันก็รู้สึกเหมือนกัน คงเหมือนกับคำเปรียบเปรยที่ได้ยินมา ตอนไปเหมือนไก่จะบิน ตอนกลับเหมือน (....) จะกิน เมื่อเครื่องบินใกล้ลงจอด ชาวต่างชาติรายนั้นคงเตรียมพร้อมแล้ว ที่จะท่องเที่ยวเมืองไทย ส่วนเราก็คงไม่มีอะไรให้น่าตื่นเต้น มากไปกว่าแกงเขียวหวานเนื้อที่ร้องขอคนที่กำลังจะมารับช่วยจัดหาให้ที ใกล้จะลงแดงเต็มที...คิดถึงอาหารไทย 
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 57 คน [