ฉันอาจไม่ได้มีปัญหากับการที่ต้องปรับตัวให้เข้ากับผู้คนแปลกหน้านัก แม้ว่าต้อง
โยกย้ายไปอยู่ในแถวกับกลุ่มอื่นที่เขาแยกเอาไว้เป็นพิเศษ เพราะง่ายต่อการจัด
อาหารแยกให้ ทั้งชาวมุสลิมและคนที่กินมังสวิรัติ... ซึ่งคนเหล่านี้จะมาจากทั่ว
สารทิศของประเทศและมีจำนวนไม่กี่รายเท่านั้น  พวกเราจึงดูคุ้นหน้ากันมากกว่า
กลุ่มอื่นที่มีกันเป็นร้อย แต่เรามีกันแค่หลักสิบ และด้วยเหตุนี้เอง ฉันจึงได้พบกับ
ใครบางคนเข้าโดยบังเอิญ 

ฉันจำวิธีการเลือกบัดดี้ในปีนั้นไม่ได้ ว่าใช้วิธีนับเลขคู่-คี่ หรือแค่หันหลังไปจับคู่
กับคนในแถวเดียวกัน แต่ก็เอาเถอะ บัดดี้ของฉันในปีนั้นเป็นชาวระยอง...เธอดู
เป็นคนเจ้าเนื้อแต่ก็ไม่ถึงกับอ้วน(ซึ่งก็น่าจะสูสีกับฉันในช่วงเวลานั้น) ดูแข็งแรงดี
ไม่ได้ส่อแววว่าเจ็บป่วย  พอเมื่อต้องมาจับคู่กับเธอคนนี้ โดยที่เราไม่รู้จักกันมาก่อน
ซึ่งมันก็ดูน่าตื่นเต้นดีอยู่หรอก  ทั้งนี้เธอได้บอกเรื่องบางอย่างกับฉันตอนแนะนำตัว
ให้รู้ด้วยว่า “เราเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่ว”

ต่อจากนี้ไป ฉันขอเรียกเธอว่า บัดดี้ แทนชื่อจริงละกันนะ

บัดดี้ของฉันเป็นคนร่าเริง คุยเก่ง และดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรกับร่างกายนัก
หากไม่นับเรื่องป่วยเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่วตามที่บอกมา  เธอมักวานให้ฉันหยิบของ
โน่นนี่เป็นประจำ ไม่ก็ชอบบ่ายเบี่ยงให้ทำหน้าที่ต่าง ๆ แทนเสมอ ถึงมันจะไม่ได้
หนักหนาอะไรกับการช่วยเหลือเพื่อนที่มีปัญหาด้านสุขภาพ ดูเหมือนว่าเธอเป็น
พวกชอบกินแรงเพื่อนมากกว่านะ 

ช่วงเวลาที่อยู่ในค่าย ส่วนมากแล้วดูเหมือนกับว่าฉันจะได้เจอกับเธอที่โรงนอน
ไม่ก็เวลากินข้าวเสียส่วนใหญ่ แต่หากเป็นช่วงที่ต้องลงแรงหนัก ๆ กับการฝึก หรือ
ต้องออกกำลังกายล่ะก็  เธอจะแยกไปอยู่กับกลุ่มผู้ป่วยเสมอ.... ไม่ก็ไปนอนเล่น
มองเพดานในห้องพยาบาล  --  ช่างน่าสงสารซะจริง ๆ (ตรูสงสารตัวเองนั่นแหละ) 
ในขณะที่คนอื่นเขามีคู่หูเวลาฝึก ... ฉันก็กลับโดดเดี่ยว หรือไม่ก็ต้องไปจับคู่กับ
คนอื่นขาดคู่ฝึกแบบเฉพาะหน้าตลอด 

พอนึกย้อนไปถึงเรื่องของการคัดเลือกคนเข้ามาเรียนแต่เริ่มแรก พวกเราทุกคน
ต่างพยายามต้องฟิตร่างกายเพื่อวิ่งให้ได้ระยะและเวลาตามที่กำหนด ต้องดันพื้น
และซิทอัพ ให้ได้ตามจำนวน ฯลฯ ... แล้วบัดดี้ของฉันคนนี้ผ่านมาได้ยังไงกันเนี่ย?

เรื่องของบัดดี้...อาจทำให้ฉันไม่อยากจดจำการฝึกภาคสนามในปีนั้นสักเท่าไหร่
แม้กระทั่งชื่อของเธอ ฉันเองก็ยังจำไม่ได้ ยกเว้นแต่คำแนะนำตัวที่บอกเรื่องโรค
ประจำตัวที่ว่าเป็น ลิ้นหัวใจรั่ว นั่นแหละ

ฉันอาจไม่มีความรู้เรื่องของโรคดังกล่าวว่ามีอาการหนักแค่ไหน หรือมันจะส่งผล
ต่อร่างกายยังไงเมื่อต้องออกแรงหรืออยู่ในภาวะกดดัน เธอมักทำท่าเหนื่อยหอบ
และอ่อนล้าอยู่เสมอ ไม่ว่าจะสถานการณ์ใดก็ตาม 

ในคืนสุดท้าย ที่เรียกว่าค่ำคืนแห่งการปลดปล่อย (บ้างก็เรียกว่าคืนปล่อยผี)
ครูฝึกของพวกเราได้จัดกิจกรรมผ่อนคลายให้ ด้วยการเลี้ยงอาหารพิเศษและมี
น้ำอัดลมเย็น ๆ ให้ดื่ม  ซึ่งเป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่เราไม่ได้แตะต้องพวกน้ำ
เย็นหรือน้ำอัดลมกันเลย 

ต้องยอมรับว่า มันเป็นช่วงเวลาที่สนุกที่สุดและไม่มีอะไรต้องมากดดันแล้ว
ถึงภาชนะบรรจุอาหารที่ใช้จะดูอนาถาไปบ้าง คือต้องหยิบไก่ทอดไปกินด้วยมือ
เปล่าคนละสองชิ้น และเอาฝาหม้อสนามที่เกราะกรังมารองใส่น้ำแดงที่เทผสมกับ
น้ำแข็งป่นจนเย็นฉ่ำแทนแก้ว 

พอเสียงเพลงในจังหวะเต้นเริ่มเปิดดังขึ้น พื้นที่สนามหญ้าตรงกลางลานโล่งก็
กลายเป็นฟลอร์ชั่วคราว ทุกคนดูครื้นเครงและพากันเต้นแร้งเต้นกากัน ฉันแทบ
ไม่ได้ลุกออกไปร่วมวงด้วยแค่อยากนั่งซดน้ำแดงเย็น ๆ และคุยกับเพื่อนที่คุ้นเคย
กันหลังจากที่โดนแยกตัวไปรวมกับกองร้อยอื่นระหว่างฝึก...อยากพักขา พักแรง
พักร่าง ให้ผ่อนคลายมากกว่า  


ในเวลานั้นเอง ครูฝึกที่เดินป้วนเปี้ยนไม่ไกลจากจุดที่เรานั่งพัก
ก็ได้แอบมาบอกอะไรบางอย่างให้พวกเราได้รับรู้กันเบา ๆ 

“เดี๋ยวคอยดูสิ  คืนนี้จะได้เห็นพวกที่ชอบสิงตามห้องพยาบาล 
พากันลุกออกมาเต้นกันจนลืมตัวเพียบเลย....”

มีทั้งคนที่แขนเดาะ พวกมีพันผ้ายืดพันตามข้อต่อ พวกถือไม้ค้ำ ที่ดูเหมือนเป็น
สัญลักษณ์บอกถึงความเจ็บไข้ระหว่างมาค่าย ออกมายักย้าย ส่ายสะบัดตัวกัน
อย่างลืมป่วย....แม้ว่าจะไม่ใช่ทั้งหมดสำหรับพวกที่บาดเจ็บระหว่างฝึกก็ตาม
แต่คนที่ดูสะดุดตาที่สุดสำหรับฉัน คงเห็นจะเป็น บัดดี้ ที่คุยเก่งและแสนร่าเริง
ของฉันคนนั้นไง ดูเธอกำลังสนุกสุดเหวี่ยงกับเพลงและเต้นได้อย่างไม่รู้เหนื่อย

มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์ ที่ขณะนี้บัดดี้ของฉันแทบไม่มีอาการลิ้นหัวใจรั่วกำเริบ
กระทั่งเหนื่อยหอบแฮ่ก ๆ แสดงออกมาให้เห็นเหมือนกับที่ผ่านมาสักนิด