คราวก่อนเราได้พูดถึงเรื่องของการเดินทางออกจากสนามบินทั้งสองแห่ง
ซึ่งจะเกี่ยวโยงกับ เส้นสีส้ม (Airport line) เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ความเดิมจากที่นี่ :
https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=wachii&month=12-2016&date=21&group=17&gblog=12

ส่วนเรื่องเจ้า Metro ที่มีเครือข่ายโยงใยยึบยับเป็นใยแมงมุมเช่นนี้
ดูเหมือนจะยังไม่เคยได้แยกประเด็นพูดถึงกันโดยเฉพาะซักที มากสุดก็คง
ได้แต่เคยแทรกเอาไว้ในบันทึกการเดินทางเมื่อนานมาแล้วเนอะ

ภาพประกอบจาก https://www.webindia123.com/city/delhi/image/delhi-metro.jpg




ครั้งนี้เราเลยขอเล่าถึงสถานีรถไฟฟ้าที่ เดลี บ้างดีกว่า
จากภาพ(เดิม) ก็จะเห็นว่ามันมีเส้นทาง 6 สายเชื่อมต่อเข้าด้วยกัน 

และกินพื้นที่ยาวไกลทีเดียว บางเส้นก็มุดลงดินบางเส้นก็วิ่งบนทางลอยฟ้า 

ปกติแล้วการเดินทางที่ผ่านมาก็ไม่ค่อยได้ออกไปไกลโพ้นโลกสักเท่าไหร่
ค่าโดยสารที่เคยจ่ายไปมันก็เลยเฉลี่ย ๆ อยู่ที่ 10 - 20 -25 รูปี นั่นแหละ
(อ่อ .... ยกเว้นแต่เส้นที่ไปสนามบินนะ เป็นคนละราคากัน)




ใครเล็งเป้าหมายว่าจะไปที่ไหนบ้าง ก็ลองมาซ้อมเช็คราคาจากหน้าเวบ
ของ DMRC ดูค่ะ : https://www.delhimetrorail.com/metro-fares.aspx

จะเห็นว่าราคาแจ้งบอกจะมีตั้งระหว่าง 8 รูปี ไปจนถึง 50 รูปี

ส่วนรายละเอียดเรื่องบัตรเหมาจ่าย สำหรับนักท่องเที่ยว
ก็มีแจ้งไว้ในเวบไซต์นะคะให้ลองเข้าไปตรวจสอบดูกันเองน้อ
อาจสะดวกสำหรับเตร็ดเตร่หนึ่งวัน กับเส้นทางเที่ยวด้วย Metro
และไม่อยากไปต่อแถวซื้อชิปบ่อย ๆ

บางสถานียอมรับเลยว่าคนเยอะจริง แถวยาวรอนานและอาจดูชุลมุนบ้าง
โดยเฉพาะ สถานีที่เป็น Interchange เดินเปลี่ยนขบวนกันอย่างสนุกสนาน
แต่ว่าที่ Interchange บางแห่งเนี่ย ก็อาจมีร้านค้าปลีกย่อย หรือร้านอาหาร-
ด้านใน ให้คนใช้บริการรถไฟฟ้ามาแวะเดินเล่นด้วย (แอร์เย็นดี)
ซึ่งตามกฏแล้ว เขาก็มีจำกัดเวลาการอยู่ภายในสถานีนะคะ
ดังนั้น อย่ามัวแต่เดินเพลินจนลืม เพราะเดี๋ยวจะเสียค่าปรับโดยไม่รู้ตัว :)






ส่วนสถานีที่ดูวุ่นวายและคนค่อนข้างเยอะก็เห็นจะเป็นสถานี New Delhi
เพราะมันเป็น ชุมทาง ระหว่าง การเชื่อมต่อไปยังสนามบิน รถไฟ และเมโทร

ไปใหม่ ๆ อาจ ตาลายและตกใจได้
ว่าเหล่ามหาชนนั้นเขามาจากไหนกัน ?





หลังซื้อชิป และการเข้าสู่สถานี กับเรื่องวุ่น ๆ ก็อาจมีบ้างเวลาที่เราถือของ
สะพายกระเป๋า พะรุงพะรัง ก็อาจลำบากหน่อย เพราะทุกครั้งกว่าที่จะเข้าไปยัง
ด้านในได้นั้น ก่อนอื่นจะต้องผ่านด่านตรวจซะก่อนและไม่ใช่แค่เดินผ่านเครื่อง
สแกน แล้วเปิดกระเป๋าเผยอให้เจ้าหน้าที่เขาส่องไฟชะโงกดูแบบผ่าน ๆ อย่าง
บ้านเรานะ

ทุกคนต้องมาเข้าแถวเพื่อทำการตรวจทั้งคนและสิ่งของค่ะ
และจงดูให้ดี ๆ เวลาเข้าแถว ชาย-หญิง จะต้องแยกกัน
เพราะนอกจากจะต้องวางสัมภาระบนสายพานเพื่อสแกนแล้ว
ตัวเราก็ต้องถูกตรวจด้วยผ่านทั้ง "เครื่อง" ทั้ง "มือ" เจ้าหน้าที่
ลูบ ๆ คลำ ๆ กันไป 555

หลังจากนั้นจึงค่อยมารับกระเป๋าที่ผ่านการตรวจสอบเป็นที่เรียบร้อย
ถึงจะได้เข้าไปแตะเหรียญเข้าสู่พื้นที่ด้านในได้อีกที ส่วนใครที่เป็นประเภท
บ้าหอบฟาง ก็คงลำบากหน่อย

ครั้งหนึ่งเราก็เคยโดนแจ็คพอตด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าหน้าที่ไปจ๊ะเอ๋
กับอะไรเข้า ถึงกับไม่ยอมให้ผ่านเข้าไป และโดนเรียกให้มาเปิดกระเป๋า
ตรวจสอบ รื้อค้น และกลับไปสแกนใหม่อีกรอบ คาดว่าคงเห็นกระบอกน้ำโลหะ
ที่ใส่ไว้ในเป้เป็นวัตถุต้องสงสัยมั้ง (คงนึกว่าระเบิดแหง)

รึหน้าตาเรามันมีพิรุธก็ไม่รู้สิ !?





ภาพประกอบจาก : www.hindustantimes.com



Rush Hour คือช่วงเวลาแห่งจิตวิญญาณของนักรักบี้ จะเข้าสิงทุกท่าน
โดยอัตโนมัติไม่มีหรอกที่จะมาต๊ะต่อนยอนกัน ผู้หญิงอย่างเรา ๆ ก็อาจสบาย
ขึ้นมาหน่อย 

จงไปยืนตรงป้ายสีชมพูช็อคกิ้งพิงค์ ที่เขียนว่า women only นะฮ้า

ไม่จำเป็นต้องไปแสดงสปิริตถึงความเท่าเทียม ที่จะไปยืนในตู้ขบวนอื่นเพราะ
จะมีแต่บุรุษเพศเต็มไปหมด แต่ถ้าเกิดเผลอพลัดหลงไปแบบไม่รู้ตัวจริง ๆ เข้า
ก็ไม่มีใครว่าอะไรหรอก ถามว่ารู้ได้ไง ... ?

เหตุก็มาจากตอนไปครั้งแรก ไม่รู้ ค่ะ เห็นประตูเปิดแล้วก็พุ่งใส่โลด
หน้ามืดตาลายมาก มารู้อีกที พอมองไปรอบทิศแล้วรู้สึกว่าอยู่เมืองลับแลเลยอ่ะ
แต่ก็ไม่มีเจ้าหน้าที่มาไล่หรอกนะ

ต่างกับในอีกกรณีถ้าหากเป็นตู้ขบวนผู้หญิง
เราเคยเห็นมีผู้ชายวัยรุ่นที่ไปเนียนนั่งหรือไปยืนเต๊ะจุ๊ยกัน เพราะพื้นที่
มันโล่งดีมั้ง ทั้งที่เจ้าตัวก็ไม่ได้ ชราภาพ หรือทุพพลภาพ เลย
(อาจมียกเว้นในกรณีนี้นะ)

พอเจ้าหน้าที่เห็นเข้าก็วอ เรียกให้เจ้าหน้าที่อีกสถานีข้างหน้า
เดินเข้ามาไล่ให้กลับไปยังที่ ๆ พวกนั้นควรจะไปควรยืน 
ซึ่งจากมุมมองของเรา ในบางเรื่องเขาก็ดูเด็ดขาดนะ


ส่วนการประกาศแจ้งบอกสถานี ฟังไม่ยากเท่าไหร่
จะประกาศสลับภาษาอังกฤษและฮินดี ก็คือ 

Next station ..... กับ อักลา สเตชั่น.....แฮ   นี่แหละ

บางเวลาอาจมีโกลาหลบ้าง บางเวลาก็อาจโชคดีที่ไม่เจอคนเยอะ
ควรพกแบงค์ย่อยหรือจำนวนเงินให้พอดีกับค่าโดยสารจะได้ไม่เสียเวลานัก

เรื่อง Metro ในเดลีของข้าพเจ้าก็ต้องขอจบลงด้วยประการฉะนี้ 

#### พูดคุยกันท้ายเรื่อง ####

บางคนก็อาจถามเนอะ ว่าเขียนไปทำไมกัน ?
ที่นี่มีอะไรแปลกประหลาดนักรึไง ?
หรือไม่ได้คิดอยากจะไป ก็ไม่จำเป็นต้องอ่านต้องรู้ นี่นา  ...

โดยส่วนมาก เวลาที่เห็นใครมาถามถึงการเดินทางในอินเดียแล้ว
ไม่ว่าจะเป็นคำถามใด เท่าที่เห็นก็มักจะเจอคำตอบเดิม ๆ เสมอ ค่ะ

อันตราย! -- ผู้หญิงไม่ควรไปคนเดียว! -- หรือ ไปกับทัวร์ดีกว่า! ฯลฯ

เราเองก็ไม่ได้คิดจะมาแย้งหรือพูดแก้ต่างอะไรนะ

แต่เรื่องที่น่าหงุดหงิดก็คือ ตอบไม่ตรงประเด็นกับคำถามค่ะ!

ทำให้คนที่เขาต้องการมาหาข้อมูลก็มีกลัวกันไปบ้าง
ไม่ก็พาลเสียเวลาค้นหา กันไปหรือไม่ก็ถอดใจกันไปเลย

ส่วนตัวแล้วเราเองก็ไม่ได้บอกนะว่า มันปลอดภัยที่สุด 100% 

ทุก ๆ ที่ ก็ย่อมมีคนดีและคนไม่ดีปะปนกันอยู่แล้ว
การระมัดระวังตัวก็ย่อมสำคัญที่สุดเสมอ 

เราเชื่อว่าการมีเรื่องลงบอกเล่าให้คนได้รู้สถานการณ์
และบรรยากาศการเดินทางเนี่ย 

มันอาจจะง่ายต่อการตัดสินใจของผู้ที่จะเดินทางกว่าการเขียนเป็นขั้นตอน
ที่เป็นแค่ไกด์ไลน์ แบบห้วน ๆ เพราะบางคนเขาก็นึกสภาพแวดล้อมไม่ออกจริง ๆ
แต่ทั้งนี้ จะเป็นไปตามคาดหวังหรือผิดหวัง เราก็คงจะไปกำหนดไม่ได้หรอก 

ก็หวังว่าเอนทรี่นี้คงจะมีประโยชน์สำหรับคนที่คิดจะเดินทางกันนะคะ :)