ที่มา : //iannnnn.com/2008/543

ไปเจอมา ..... น่าสนใจมากครับ โรงเรียนแบบนี้ผมอยากให้มีมานานแล้วจริงๆ (และมันก็เป็นจริงแล้ว ) เพราะผมเองก็เป็นหนึ่งในคนส่วนใหญ่ที่เวียนว่ายตายเกิดอยู่กับระบบศึกษาโบราณล้านปีแบบนี้เหมือนกัน ปัจจุบันก็ยังไม่หลุดจากวัฏจักรเฮงซวยนี่ ที่เรียนอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เพราะว่าอยากเรียนเอง แต่เรียนเพื่อสนองความคาดหวังของคนทางบ้าน สังคมบ้านเราที่ขับเคลื่อนไปด้วยสิ่งที่เรียกว่าเงิน หากันแต่เงิน .... แล้วก็ต้องเรียนสูงปริ๊ดดดๆๆๆเพื่อให้ได้กระดาษยืนยันการศึกษามา เอาไปแลกกับตำแหน่งหน้าที่การงานสูงๆ เงินเดือนเยอะๆอีกที ทำไมคิดกันได้อยู่แค่นี้นะ ถ้าเป็นผม หากจะจ้างใครสักคนมาทำงานล่ะก็ .... ดูกันว่าทำงานให้เราได้จริงๆไหมดีกว่า ไม่สนใจวุฒิการศึกษาหรอก และจะไม่สัมภาษณ์ให้มากความด้วย (สวยหรูตอแหลทั้งนั้น .... ไม่อยากฟัง ) แต่จะให้ลองทำงานให้ดูเดี๋ยวนั้นเลย สักวันสองวันก็ได้ ประเมินกันสดๆเลย ทำได้ ทนไหว ก็จะจ้าง (เซ็งกับระบบสัมภาษณ์มาก)

เงิน ..... เงิน .... แล้วก็เงิน เอียนว่ะ (ถึงมันจะจำเป็นอยู่บ้างในการเอาตัวรอดก็ตาม)

สำหรับผม ..... เงินไม่ใช่จุดมุ่งหมายในชีวิตแน่นอน แต่เป็นการได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำต่างหาก คิดว่าการมาเมืองนอกนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เออออห่อหมก ไหลลื่นไปตามความต้องการของคนโน้นคนนี้สักที พอครับ .... พอ ถึงจะไม่รู้ว่าไอ้การมานั่งปั่น blog อยู่แบบนี้มันทำให้เข้าใกล้ความฝันในการทำงานด้านหนังสือของผมไหม แต่การได้เขียนอะไรบ้างมันก็ทำให้รู้สึกดีกว่าไม่ได้เริ่มทำอะไรเลย

เออ .... เดี๋ยวจะหลงประเด็น กลับมาเข้าเรื่องกันก่อนดีกว่า โรงเรียนปัญโญทัยนี่สร้างขึ้นมาจากกลุ่มของพ่อแม่ผู้ปกครองกลุ่มหนึ่งที่ไม่เห็นด้วยกับระบบการศึกษาในปัจจุบันนี้ เลยตั้งโรงเรียนขึ้นมาและลงมือสอนลูกๆของพวกเขาด้วยตัวเอง ด้วยระบบการศึกษาแบบ "วอลดอร์ฟ" .... อธิบายศัพท์เทคนิคนี่ว่ายังไงดี ? อืมม์ .... เอาเป็นว่าเขาสอนเด็กกันแบบไม่มีห้องเรียนเหลี่ยมๆมานั่งท่องนั่งอ่านหนังสือกัน แต่จะเน้นไปที่การทำกิจกรรมแบบเต็มอัตราศึก เอาความรู้ที่ได้จากการทำกิจกรรมเป็นหลัก ไม่มีคำว่าวิชาโน้นวิชานี้ เด็กแต่ละคนจะได้เรียนอะไรก็ขึ้นอยู่กับความสามารถติดตัวมาของเด็กคนนั้นๆเอง โรงเรียนจะสนับสนุนให้ทำเต็มที่ .... แค่ฟังก็น่าเรียนแล้วครับ ถ้ายังกระจ่างไม่พอก็มีข้อมูลเพิ่มเติม ....

ที่มา : //se-ed.net/panyotai

อ่านแล้วไม่รู้จะงงกว่าเดิมหรือเปล่า 555+

ถ้ามีลูกมีหลานก็จะส่งให้มาโรงเรียนนี้ล่ะ (มีให้ได้ก่อนเฮ้ออออ....) ผมไม่สนหรอกว่าลูกจะโตขึ้นมาได้ทำงานอะไร ได้เงินเดือนเท่าไหร่ จบอะไรมา สนแค่ว่ามันได้ทำในสิ่งที่มันชอบและอยู่รอดได้ก็หมดห่วงแล้ว ผมเชื่อว่าคนเรามีวิชา มีความเชี่ยวชาญ ก็ใช้ประโยชน์จากมันได้ ไม่อดตายหรอก ความเป็นห่วงถ้ามีมากเกินไปมันก็เหมือนบ่วงบาศก์ รัดคนที่เราห่วงนั่นแหละไม่ให้ขยับไปไหนได้ (เหมือนอย่างที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้)

แต่สำหรับความคิดแบบนี้ตอนนี้คงยังไปได้ไม่สวยนักสำหรับสังคมเหยียดหยามอาชีพอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ ได้แต่หวังสักวันบ้านเราจะคิดกันได้แบบญี่ปุ่น ข้อความนี้ไปลอกมาจากบอร์ดที่คุยกันเรื่องโรงเรียนปัญโญทัยนี่ล่ะครับ

ที่มา : //www.f0nt.com/forum/index.php/topic,12436.0.html

ยังไงก็ตาม นี่ถือเป็นสัญญาณที่ดีสำหรับบ้านเราครับ .... ขอเอาใจช่วยใช้พื้นที่ blog ตรงนี้ช่วยประชาสัมพันธ์อีกแรง ให้โรงเรียนแบบนี้เจริญรุ่งเรืองต่อไปภายหน้าครับ ....