สมน้ำหน้า “ขี้ติดตูด”

1.

ขณะก้มหน้าเพลินล่องลอยจินตนาการไปกับตัวอักษรบนหน้าหนังสือบทกวี “นกชีวิต” ของเรวัตร พันธ์พิพัฒน์ อยู่ในบ้าน ของช่วงสาย ๆ วันหนึ่ง

มีเสียงแปลกปลอมบางอย่าง กระชากสมาธิของศิลปินให้หล่นหลุดจากจินตนาการ

พลัน เหลือบมองลอดผ่านมุ้งลวดประตูบ้าน ไปตามที่มาของเสียง ก็ต้องรีบดีดตัวผึงเหมือนติดสปริง รีบเปิดประตูบ้าน ส่งเสียงตวาดปนคำรามดังลั่น

“ไป๊..เฮ้ย...ไป๊”

เกือบขว้างหนังสือ “นกชิวิต”ใส่เป้าหมาย แต่ให้นึกรู้สึกสะดุดความรู้สึก จึงก้มหาของใกล้ตัว ได้รองเท้าผ้าใบที่วางอยู่หน้าประตู คว้าได้ใกล้ตัวที่สุด

เป้าหมายมองมาอย่างเคือง ๆ แต่ดูจะยังลังเลว่าจะหนีหรือไม่หนี เพราะธุระของเขายังไม่เสร็จ

แต่พอผมเงื้อรองเท้าเตรียมขว้าง นั่นแหละ เป้าหมายจึงเผ่นจากไปอย่างทุลักทุเล พร้อมกับเสียงสำทับใส่ผมด้วยความเคียดแค้นหรือตกใจไม่รู้ได้ ในความรู้สึกของพี่ท่าน

“โฮ่ง โฮ่ง....”

“ขี้ติดตูด สมน้ำหน้า” ผมว่าพลาง หัวเราะเยาะ ก่อนวางรองเท้า ไว้ที่เดิม

เป้าหมายวิ่งไปที่บ้านของเขาแล้ว ที่อยู่เยื้อง ฝั่งตรงข้ามกัน

2.

สี่หรือห้าเดือนก่อนหน้านี้ผมจำไม่ได้

การเปลี่ยนถ่ายโอนเจ้าของบ้าน ฝั่งตรงข้าม เยื้องกันนิดหน่อย นั้นอยู่ในสายตาของคนที่เป็นเจ้าถิ่น ศิลปินไม่มีค่อยมีอะไรทำ อย่างผม แบบเกาะติด

ไม่ได้สอดรู้สอดเห็น แต่เป็นสัญชาตญาณของศิลปิน ที่ต้องเป็นคนช่างสังเกต เพื่อเก็บรายละเอียดมาเป็นวัตถุดิบในส่วนสร้างงาน ไม่ว่าจะงานเพลง หรืองานกวี

บ้านของครอบครัวนางพยาบาล เปลี่ยนผ่านมาเป็นบ้านพ่อค้าขายของมือสอง

ตลอดทั้งวันนั้น มีการขนย้ายสิ่งของเข้าบ้านใหม่ ของครอบครัวพ่อค้า

รถขนของเที่ยวสุดท้าย ที่มาเกือบค่ำ วันนั้น นอกจากของเต็มรถแล้ว สิ่งมีชิวิตที่เรียกว่าหมา ก็ติดมากับรถ ด้วย

หมาตัวใหญ่ สูงโย่ง สีขาวสะอาด แต่มีลายดำประปราย ปะปน อยู่บนลำตัว แสดงอาการเริงร่า เมื่อเจ้าของจอดรถแล้วเปิดประตู

ทันทีที่เจ้าของปลดโซ่พันธนาการมันออก มันก็โดดผลุง ลงจากรถขนของ กระดิกหางอย่างเริงร่ากับเจ้าของของมัน ต่อจากนั้น มันก็ทำตัวขี้สงสัย วิ่งดมโน่น ดมนี่ไปทั่ว เป้าหมายของมันมาสิ้นสุดที่เสารั้วหน้าบ้านของผมเองครับ มันดมฟุดฟิด ฟุดฟิด แล้วจบไม่ลง

พลันมันยกขาเยี่ยว ใส่รั้วกรงเหล็กหน้าบ้านผม

นัยว่าเพื่อการจบอย่างสมบูรณ์แบบหมาหมา

“เป๊บซี่...เป๊บซี่...” เสียงเจ้าของ วัยเลยกลางคน เรียกชื่อมันสองครั้ง แต่น้ำเสียงมิได้เป็นเชิงดุด่าว่ากล่าว แต่เป็นน้ำเสียงประมาณ เรียกให้กลับไปกินข้าวในบ้าน มากกว่า

หมาเยี่ยวใส่บ้านคนอื่นแค่นี้ คงไม่ใช่เรื่องใหญ่โตสักเท่าไร

“เป๊บซี่” ผมครางชื่อมันเบา ๆ ในลำคอ

3.

“ไอ้เป๊บซี่เล่นกูเข้าแล้ว” ผมนึกโมโหในใจ เมื่อเข้าวันรุ่งขึ้น เปิดประตูรั้วหน้าบ้าน แล้วพบกับขี้หมากองโต กองออเยาะ อยู่ข้างหน้า

หมาตัวใหญ่ ย่อมขี้ก้อนใหญ่ เป็นธรรมดา

หน้าบ้านของผม เป็นหน้าบ้านที่ไม่ค่อยสะอาดตาสักเท่าไร หากเทียบเคียงกับบ้านอื่นในหมู่บ้านแห่งนี้

หรือถ้าจะจัดอันดับ หน้าบ้านสกปรกยอดเยี่ยม หน้าบ้านของผมก็คงจะคว้ารางวัลได้ไม่ยาก

สกปรกโดยมิได้กวาด หรือนาน ๆ กวาดที ก็ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร เพราะเป็นไปโดยนิสัยของผมอยู่แล้ว ที่ความชี้เกียจอัดล้นแน่นอยู่ในตัว

แต่สกปรกเพราะเจ้าเป๊บซี่ ต้องคิดกันหน่อย

ถือเป็นความสกปรก โดยมีเงื่อนไขและตัวแปร ที่นอกเหนือไปจากตัวเราเอง

อาจจะเป็นเพราะนิสัยขี้เกียจ ที่ฝังแน่นในสันดานของผมกระมัง ขนาดใบไม้ เศษดิน เศษฝุ่น หน้าบ้าน ยังไม่ค่อยกวาด นับประสาอะไรกับขี้หมาก้อนโต มีหรือจะกวาด

ยืนเพ่งสนทนากับกองขี้หมาอยู่สักพัก ผมก็กลับเข้าบ้าน คิดว่าช่วงเย็นฝนเทลงมาก็คงชะล้างลงท่อระบายน้ำเองแหละ

แต่อารมณ์แค้นยังกรุ่นอยู่

ตั้งแต่วันนั่นเป็นต้นมา ผมก็ต้องพบกับกองขี้ของเจ้าเป๊บซี่ ที่รั้วหน้าบ้าน บ่อยครั้ง กองเล็กบ้าง กองใหญ่บ้าง ทุกวันบ้าง วันเว้นวันบ้าง วันเว้นสองสามวันบ้าง เสารั้วฝั่งซ้ายบ้าง ฝั่งขวาบ้าง หนักหน่อยก็ตรงกลางทางที่ผมต้องวางเท้าเหยียบแหงม แหงมเลย

ก็ตามแต่อารมณ์ ของท่าน “เป๊บซี่” เค้าจะจินตนาการ

แต่ผมก็ไม่ได้ถือเป็นเรื่องใหญ่โต เพราะขี้มาเท่าไรก็ไม่กวาดอยู่แล้ว รอฝนชะล้างอย่างเดียว

หากแต่ก็โกรธเจ้าของนิด กับ ท่านเป๊บซี่ หน่อยหนึ่ง เท่านั้น

แต่แผนการป้องกัน และทำลาย ก็ปุดขึ้นในใจทุกครั้ง ที่เห็นกองขี้เจ้าเป๊บซี่แบบจะจะ ชัดชัด ทุกดอก ทุกเม็ด เต็มตา

-ซื้อหนังสะติ๊ก ไว้ยิง ขณะกำลังโก่งตูดขี้ ให้ดับดิ้นจมคากองขี้ ดีไหม ก็ได้แต่คิด ไม่ได้ซื้อหนังสะติ๊กมาสักที แถมคิดต่ออีกว่าหากซื้อมาแล้วยิงเจ้าเป๊บซี่ดับดิ้นจริง ๆ ก็จะเกิดเป็นเรื่องเป็นราวข่าวใหญ่กับเจ้าของเขาอีก

- เอาน้ำใส่ขวดใส ๆ ไปตั้งไว้ มีคนบอกว่าป้องกันหมาขี้ หมาเยี่ยวได้ ก็ยังไม่ได้ทำสักที เสียดายน้ำ

ทุกโครงการจึงมิได้ริเริ่ม

แต่โครงการของท่านเป๊บซี่นั่นสิ เขามีเกือบทู๊กกกก...วัน

4.

“สมน้ำหน้า ขี้ติดตูด” ผมรู้สึกสะใจ ที่ตวาดไล่ เจ้าเป๊บซี่ขณะที่มันขี้ยังไม่สุด หนำซ้ำ ยังมีขี้ที่ยังห้อยติดตูดมันไปด้วย

“วันนี้สวรรค์ไม่เป็นใจให้แก เจ้าเป๊บซี่ ระบบขับถ่ายแกขัดข้อง มีเส้นใยแห่งเวรกรรมทำให้ขี้ของแกต้องห้อยต่องแต่งอย่างนั้น แกจะต้องเข็ดไปอีกนานแซ๊นนน นาน เชียว”

ทิ้งตัวบนเก้าอี้ม้าโยก หัวเราะเจ้าเป๊บซี่อย่างสะใจ พลางวาดภาพต่อเนื่องให้ทุกข์กรรมอันนี้ไปตกกับเจ้าของบ้านสักหน่อยดีไหม

ลองวาดภาพสมมติดุขณะที่เจ้าของบ้านกับครอบครัว กำลังตั้งวงกินอาหารมื้อเช้าอย่างเอร็ดอร่อย เจ้าเป๊บซี่กับขี้ที่ติดสอยห้อยตูดอยู่ ก็วิ่งผ่าเข้าไปกลางวงข้าว แล้วร้องครางหงิง ๆ ฟ้องเจ้าของว่า ไอ้ศิลปินผมยาวรูปหล่อ บ้านตรงข้ามมันขับไล่ไสส่งผมมา ขณะที่ผมยังขี้ไม่สุดตูด ช่วยผมด้วยครับ ช่วยเอาขี้ออกจากตูดผมด้วย

โอ้โฮ ... แค่คิดก็สะใจครับ

แต่ถ้าเป็นจริง ......

ก็น่าคิดนะครับ เราไม่ควรใช้ความรุนแรง ในการแก้ปัญหา ควรใช้วิธีสมานฉันท์ดีกว่า นะครับ...?

นึกแล้ว... ก็สงสาร “เจ้าเป๊บซี่” มัน

5.

ก่อนเที่ยงนิดหน่อย

เตรียมคว้ามอเตอร์ไซด์ไปซื้อข้าวกลางวันที่หน้าปากซอย

ทันทีที่ผมเปิดประตูบ้าน

“ไอ้เป๊บซี่...ทำกูอีกแล้ว”

ไม่รู้ไอ้เป๊บซี่มันดอดกลับมาขี้ถอนแค้นผมตอนไหน

ผมเพ่งสมาธิ สนทนาทางสายตากับขี้ก้อนใหญ่ ซึ่งครั้งนี้ใหญ่กว่าก้อนที่เคยเห็น ๆ มา

ใหญ่ถึงใหญ่มาก

สนทนาภาษาในใจกับกองขี้สักพักผมก็ต้องขอตัว ขี่มอเตอร์ไซด์ออกไปซื้อข้าว ขณะที่อารมณ์สะใจสดใสในช่วงสายกลายเป็นขุ่นมัวเกือบมืดมน

“เราน่าจะต้องคุยกันหน่อยแล้ว เจ้าเป๊บซี่”