:::ความแตกต่างที่รู้สึกได้:::

ช่วงสาย ๆ ของวันที่ 6 มกราฯ

เสียงลมหนาวพัดกระพือใบโพธิ์ ที่ต้นกำลังโผล่พ้นรั้วกำแพงหลังบ้านเช่า คาดว่าจะเป็นต้นโพธิ์ ที่เกิดจากขี้นกตัวใดตัวหนึ่งซึ่งมาถ่ายทิ้งไว้เมื่อ 2 ปีก่อน

เสียงแว่วเพลงลูกทุ่งจากลำโพงเครื่องขยายเสียงดังมาทางทิศตะวันออกของหมู่บ้าน คงเป็นบริเวณหน้าศาลพระภูมิ และศาลเจ้าที่ประจำหมู่บ้าน ซึ่งทราบกำหนดการล่วงหน้ามาก่อนแล้ว ว่าวันนี้คืองานทำบุญปีใหม่ของหมู่บ้าน ซึ่งก็จะจัดกันเป็นประจำทุกปี

ผมงัวเงียเผยตัวออกจากผ้าห่มแล้วลุกนั่ง ร่างกายยังคงอยู่ในสภาพที่อ่อนเพลียมาก ๆ

เมื่อคืนนี้ผมหลับอยู่ที่หน้าจอทีวีกลางบ้าน เปิดทีวีทิ้งไว้โดยไม่ได้ตั้งเวลาปิด ขณะหลับ ๆ ตื่น ๆ ยังแว่วเสียงทีวีดังอยู่ตลอด แต่ผมขี้เกียจเอามาก ๆ ขี้เกียจที่จะลุกเอื้อมมือไปปิดทีวี ขี้เกียจที่จะย้ายตัวเองกลับเข้าไปนอนในห้องนอน ทั้ง ๆ ที่อากาศกลางบ้านหนาวจนต้องขมวดตัว

ผมเป็นอะไรไม่รู้ ตั้งแต่ปีใหม่เป็นต้นมา ผมรู้สึกและสัมผัสได้ถึงความขี้เกียจของตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนตลอดปีที่ผ่าน

จะว่าเป็นไข้ก็ไม่ใช่ จะว่าสบายดีก็ไม่เชิง

แต่สภาพตั้งแต่วันต้นปี ผมรู้สึกว่าผมจะนอนมากผิดปกติ ผมผล็อยหลับก่อนสามทุ่มทุกคืนหลังกลับจากเล่นดนตรีที่ร้านประจำ และมาตื่นเกือบห้าโมงเช้า ของอีกวัน และหลังอาหารเที่ยง ช่วงบ่ายสามถึงหกโมงผมก็ผล็อยหลับคาหนังสือที่อ่านค้างอีก เป็นเช่นนี้มา 4 -5 วันแล้ว

อากาศเปลี่ยนแปลง ร่างกายคงกำลังปรับตัว ผมอ้างเอากับตัวเองเช่นนั้น

ยังไม่ทันได้เข้าห้องน้ำ พลันสายตาก็เหลือบมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นหญิงวัยกลางคนสภาพมอมแมม ครอบหมวกไอ้โม่งอยู่บนหัว กำลังนั่งเปิบข้าวด้วยมืออยู่ที่ประตูรั้วหน้าบ้าน อย่างรีบรน ข้าง ๆ ตัวมีกระสอบปุ๋ยบรรจุของอยู่ใบหนึ่ง เข้าใจว่าเป็นคนเก็บขยะขาย

เป็นปกติอยู่แล้ว สำหรับถังขยะอบต. ลูกสีเหลืองที่ตั้งเยื้องกับหน้าประตูบ้านผม ในแต่ละวันจะต้องมีคนเก็บขยะ อย่างน้อยสุดก็ 4 -5 คน ที่จะต้องแวะเวียนมารื้อค้น แบบทิ้งช่วงห่างไม่เกิน 4 ชั่วโมง ต่อครั้ง

ขวด และกระดาษคือขยะที่มีราคา

ผมคว้ากล้องถ่ายรูป Fuji FinePix S5600 กดชัตเตอร์แอบถ่ายผ่านมุ้งลวดหน้าต่าง 3 ครั้ง ใจจริงอยากเปิดประตูบ้านออกไปขอถ่าย แต่เกรงใจกลัวแกจะเขิน

หลังถ่ายรูป ผมเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำ แล้วเปิดประตูจะเดินกะจะเอาน้ำไปให้แก แกรีบวางห่อข้าว ผลุดลุกทันทีที่ได้ยินเสียงประตูเปิด แล้วเดินหนีไปค้นถังหาขยะ โดยไม่สนใจผม ขณะที่ถุงข้าวผัดและกระสอบปุ่ยยังคงวางไว้ที่หน้าประตูรั้วบ้าน

ผมเองก็รู้สึกเก้อ จึงรีบเดินเอาขวดน้ำกลับมาวางไว้ในบ้าน

“เอาขวดกับกระดาษ มั๊ยป้า” ผมเดินออกไปถาม เมื่อแกย้อนกลับมาเก็บถุงข้าว และกระสอบปุ๋ย

“เอาจ๊ะ” แกผงกหัวรับ แล้วยิ้มเห็นฟันหลอ สังเกตุดวงตาของแก ดูจะเหล่ ๆ นิดนึง ใบหน้าใต้หมวกไอ้โม่งสีน้ำเงินดูหยาบกร้าน และเหี่ยวย่น คะเนอายุน่าจะเกิน 50 ปี

ผมกลับเข้าบ้านอีกครั้ง หอบหนังสือพิมพ์รายวันที่วางซ้อนกันอยู่ ออกไปให้แก แกเอื้อมมือมารับหอบหนังสือพิมพ์ แล้วยัดลงถุงปุ่ยของแก พร้อมกับคำขอบคุณ

“มีขวดน้ำด้วยนะป้า” ผมรีบย้อนกลับมาคว้าขวดน้ำที่เพิ่งวางไว้เมื่อสักครู่

“ยังเย็นอยู่เลย” แกว่า หลังรับขวดน้ำไปจากผม

“เห็นป้ากินข้าว ไม่มีน้ำ” ผมบอกอย่างเขิน ๆ เหมือนสารภาพผิด ว่าได้แอบดูและถ่ายรูปตอนแกกินข้าวอยู่ในบ้าน

“ขอบคุณมากค่ะ สวัสดีปีใหม่ค่ะ” ว่าเสร็จแกก็ยิ้มกว้างเห็นฟันหลอชัดเจน ก่อนจะถือขวดน้ำ และแบกถุงปุ่ยเดินจากไป

ผมยิ้มให้แก แล้วเดินกลับเข้าบ้านเช่นกัน

“สวัสดีปีใหม่” ใช่ตลอดต้นสัปดาห์ที่ผ่านมาผมได้ยินแต่คำว่า สวัสดีปีใหม่ สวัสดีปีใหม่ จากพรรคพวกเพื่อนฝูงคนรุ้จัก แต่ก็รู้สึกเฉย ๆ เหมือนคำทักทายที่เป็นธรรมเนียมปฏิบัติ

แต่ทำไมคำทักทาย สวัสดีปีใหม่ พร้อมรอยยิ้มของหญิงวัยกลางคนเก็บขยะ คนซึ่งเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน จึงทำให้ผมรู้สึกถึงความแตกต่างได้นะ

จริง ๆ ผมรู้สึกถึงความแตกต่างที่ได้รับ จากคำว่า “สวัสดีปีใหม่” ของป้าแกจริง ๆ นะ