"ดอกฝน" ของ "ละไมมาด คำฉวี"

คอลัมน์ เริงโลกด้วยจิตรื่น

โดย จันทร์รอน

คนรุ่นใหม่ในโลกใบนี้ มีวิธีสื่อสารที่เปลี่ยนไป ภาษาที่เขียนผ่านสมาร์ทโฟนที่แป้นพิมพ์เล็ก ไม่เพียงกระชับห้วน แต่รูปลักษณ์ของคำก็ผิดแผก

"เดี๋ยว" เป็น "เด่ว"

"อะไรคะ-อะไรครับ" เป็น "ไรอ่ะ" ให้ก่อความรู้สึกแอ๊บแบ๊ว

การสื่อความขาดๆ ตอนๆ ไม่เชื่อมต่อ เพียงสื่อให้รู้ ทอดทิ้งถ้อยความที่ก่อให้ความรู้สึกเนียน

ในช่วงวันที่ผ่านการสื่อชนิดนี้ บ่อยครั้งอารมณ์พลิกไปโหยหาหนังสือบางเล่มที่ถ้อยคำสวยๆ

สะท้อนผลึกความคิดผู้เขียนว่า "เรียนลึกกับชีวิต เข้าใจกว้างกับโลก"

นั่งมองความเป็นไปของใบไม้ใบหนึ่ง

เล่าเรื่องลมโลม ปลิดขั้วปลิวจากก้าน

เพียงแต่นั้น ความลับของโลกก็เปิดเผย

ในไม่กี่บรรทัด

คำสวย สำนวนหวาน ก่อสภาวะแผ่ไพศาลทางความคิด

หนังสือแบบนี้ มีอยู่ แต่เพียงบางเล่ม

ส่วนใหญ่เป็นหนังสือที่เรียบง่ายในรูปเล่ม มองแล้วผ่านเลยได้ง่าย เว้นเสียแต่ว่าจะมีสัมผัสพิเศษต่อกัน ระหว่างหนังสือเล่มนั้น กะคนอ่านที่จริตเดียวกัน

ในวันที่ความคิดเกิดอาการตะกุกตะกักกับคำกระโดด ย่อย่นของคนใหม่ในโลกนี้ อารมณ์โหยหาสำนวนภาษาหวานรื่นที่ก่อความเข้าใจไพศาล

"ดอกฝน" ของ "ละไมมาด คำฉวี" ดูจะเป็นเล่มแรกเสียทุกทีที่อารมณ์โหยหาความละเมียดละไม

เล่มเก่า คร่ำครึ วางบนชั้นในห้องน้ำมาเนิ่นนาน เปิดอ่านจนกระดาษกร่อน

รอเล่มใหม่ยิ่งนานกว่า

โลกหนังสือยุค "กวีเล่ม" ถูกลบทิ้งจากรายชื่อแผนการผลิตของสำนักพิมพ์

แทบไม่มีความหวังว่า "ดอกฝน" เล่มใหม่จะมาทำหน้าที่แทนเล่มเก่าเมื่อไร

แต่แล้วเสียงเรียกหาค่อยๆ ดังมาจากโลกออนไลน์

โลกของภาษากระโดด ห้วน ย่อ ต้องการ "กวี" ใน "ดอกฝน" ไปเติมคำคนให้ไหวหวาน และมองสรรพสิ่งได้ลุ่มลึกถึงสัจธรรมแห่งโลก

เสียงนั้นดังถี่ขึ้น ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เหมือนครรภ์ของมารดาที่ค่อยๆ เติบโต กระทั่งปิดบังใครไม่ได้

แล้ววันนี้ "ดอกฝน" ก็วางอยู่บนทุกแผงหนังสือ

"ละไมมาด คำฉวี" เดินกลับมาทักทายอีกครั้ง ในรูปลักษณ์ของคนรุ่นใหม่

แต่ถ้อยความในแต่ละบรรทัด ยังพราวความละเมียดละไม และฉายความเข้าใจในโลกและชีวิตอย่างลึกซึ้งดังผู้เฒ่าที่เฝ้ามองความเป็นไปของสรรพสิ่งมายาวนาน

ลองฟังบท "กาฝาก"

"สรรเสริญ

เลื้อยรัดอยู่ทุกซอกกลีบสมอง

ดูดกินความซื่อสัตย์กับสติปัญญา

เหลือเป็นกากก้อนไขมันเหลวนิ่ม

ที่มาของถ้อยคำไร้สาระ

ซึ่งหว่านเมล็ดพันธุ์อวดโอ่โง่เขลาเกลื่อนดิน

โอ, อนุสาวรีย์ดอกไม้

หากมิอาจให้น้ำหวานแก้หมู่มวลนกมวลแมลง

ขอให้ลืมสามารถแห่งสองมือ

ซึ่งไม่ทำหน้าที่ที่มีอยู่จริง"

ฟังแล้วคิดถึงการเดินข้ามความเป็นสามัญของชีวิต จนลืมเลือนความเป็นจริงของตัวเองไหม

ขอบคุณ
มติชนออนไลน์
คอลัมน์ เริงโลกด้วยจิตรื่น
คุณจันทร์รอน

สิริสวัสดิ์ภุมวารค่ะ

Create Date : 25 กันยายน 2555		0 comments
Last Update : 25 กันยายน 2555 11:05:12 น.
Counter : 3389 Pageviews.
Share Tweet